Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Richting moskee
ik hoor de grote trom
waar kerktorens zijn verdwenen
ranken minaretten tegen blauw
het indringend schreeuwen om
gebed begint al gauw en roept
een mannenzee richting moskee
onaangedaan schijnt nog de zon
maar de seizoenen zijn vergaan
subtropen hebben nu ruim baan
het levendige bazargeroezemoes
waait veelkleurig uit tussen kinderen
hoofddoekvrouwen en vers fruit
onder palmen en grote galerijen
krioelt het verkeer waarbij ezels
de oude fietspaden gebruiken
auto's hoog frequent hun vele
claxons uitbundig laten fluiten in
het dagelijks concert van fileleed
gelukkig zijn er oases van rust
in verre groene reservaten waar zwart
bonte koeien grazen en autochtonen
in hun eigen talen mogen praten
de geschiedenis heeft zichzelf herhaald
alleen vooruitgang kwam voor hen te laat
Thuis
je ogen stil in
proevende gedachten
zoekend terwijl je staart
voor even
van deze wereld die
ongezien langs je gaat
jij bent hier
warm en levend
in jouw tijdelijke huis
maar je geest
probeert al de deuren
van je uiteindelijke thuis
Jong hout
in de open haard
knetteren zacht
vlammende verhalen
zie vele emoties
opvliegen in tal
van vreemde talen
nog speelt
jonge hout de
hoofdrol in het vuur
zij laaien heftig op
spatten vonkenregens
uit hun jeugdig blok
verteren snel
naar smeulend gloeien
in nawoorden die boeien
geschiedenis is in
rook opgegaan maar hun
memoires voelen warm aan
Sprekende mimiek
ze klikten kordaat
op hoge pootjes
ging zij haar eigen weg
onverwacht stopte ze
draaide zich om wuifde
haar laatste emoties
pal in de zon
ontging mij haar
sprekende mimiek
ik zag slechts
de glimp van een
gebeeldhouwd gezicht
later heb ik haar
nog gesproken maar
de spoken zijn gebleven
wij konden er niet mee leven
ieder zijn deel bleek toen
het best haalbare geheel
Een autistisch web
ik spon
mijn cocon in
een autistisch web
dat ik in
eenrichtingsverkeer
kundig had opgezet
wist het
tegendraadse
moeiteloos te omzeilen
door lijnen
impuls loos te spannen
tot mijn perspectief
ik heb het leven
intens lief dat ik in
mijn coconnetje geniet
Liet zijn wereld los
nog kan hij
spelen met de
onschuld van een kind
zijn eigen taal
toevoegen aan de
dingen in samen beleven
het leek een monoloog
maar wie goed keek
zag antwoorden in bewegen
zij waren daar
daagden uit in spel
door vorm en verschijnen
hij koesterde hen
ontdekte hun plezier
van bestaan in dubbelleven
soms keek hij op
liet zijn wereld los om
alles opnieuw te bekijken
lachte en was blij
speelde intens verder
hun uitdaging was nog niet voorbij
Breuklijnen
het breekt
de gaafheid
is verdwenen
breuklijnen
kleuren in
toegelaten licht
de vorm
gaat teloor in
vertrouwd decor
vernieuwing
vonkt uit
opgesloten zijn
vrijheid heelt
de innerlijke pijn
van ontsluiten
zodat dromen
weer in kunst
kunnen wonen
Een streep kleur
ik omarm de nacht
waar immense stilte
met mij wacht tot wat
licht van mijn muze uit een
kiertje van de hemel ontsnapt
een streep kleur
die aansprekend klinkt
waar ik na heel diep
graven eindelijk iets
van zijn betekenis vind
nog heb ik er geen
echte woorden voor
maar na veel denken
associëren en schaven
komen de strofen door
speelsheid sprankelt in
zinnen diep van binnen
ook dit keer heeft de muze
mijn ziel geraakt en samen
hebben wij dit gedicht gemaakt
De verslaving aan pijn
het voelde zo goed
die strijd met je lijf
de verslaving aan pijn
als je weer bereikte
wat je zo graag wilde zijn
je sportte steeds meer
had maling aan mensen
hun voorzichtige wensen
legde jij naast je neer
wat jij wilde deed zeer
om hen niet te voelen
heb jij je doelen niet
goed verkend in bewegen
daar heb jij te veel van
je eigen lichaam gegeven
maar dat is nu op
in het minderen van sport
moet jouw blik naar buiten
waar iedereen op je wacht na de
overwinning op jouw anorexianacht
In contrast
ben de kleur van
de handen vergeten
maar de beelden in hun
ogen zal ik altijd weten
in contrast lichtten
daar woestijnen op
met donkergrijze bergen
onbereikbaar in hun top
een hete wind waarin
het vocht vervliegt
de altijd zinderende horizon
zonder enig perspectief
gonzend kleuren oosterse
markten vrolijke bedrijvigheid
het verkeer is in goedlachse
stremming zijn vaart weer kwijt
zij delen hun wereld
in de westerse maatschappij
pas als zij even kunnen dromen
komt er toch een glimlach vrij
Opruiende takken
ze hebben je gesnoeid
opruiende takken
onheus besneden naar
gelijkvormigheid in het heden
jij die zo mooi
je kroon had gespreid
in balans met storm en regen
nieuwe loten had gekregen
weer ben je helaas
een van de zovelen
maar diep onderhuids
voel jij je anders dan hen
ook vogels weten
jouw uitloop maximaal
te benutten in beschutte
nesten voor eieren en kroost
jij zal weergaloos snel
het komende licht opzoeken
de stroomlijn gaan kiezen die
jou onderscheidt in de bomenrij
Perspectief van vrijheid
in het zwart
dat ik de muren gaf
zat de dief van
mijn perspectief
hij reflecteerde
geen oeverloze mantra's
waarop ik vroeger al
mijn hoop had gezet
in eindeloos herhalen
dacht ik de toekomst
te bepalen door rustig
mijn eigen weg te gaan
maar stilte kwam
oorverdovend binnen
met een carrousel van
ongekende mogelijkheden
ik heb nu mijn dief
meer lief dan het
perspectief van vrijheid
door alle omgevallen muren
Euforisch
in dwarrelende sneeuw
nam ik je mee naar
de maagdelijke witte wereld
zoals de eerste mensen
het paradijs betraden
werden onze sporen paden
stil pluisden kristallen
spelend om ons heen
lichtten op en werden een
in een lieflijk kraken
hoorden wij de melodie
van voortgang maken
links van ons het bos
waarvan het groene mos
de scene wit decoreerde
euforisch door het vele
licht liepen wij in dromen
waaraan geen eind leek te komen
later zijn wij naar huis gegaan
de ondergaande zon heeft
ons het pad in rood gebaand
De toren van babel
het was begonnen
met kleine nuanceverschillen
vreemde accenten kleurden de taal
wat vroeger normaal was
is nu niet meer het leidend verhaal
het gesprek blijft verstoken
van expressief sturende ogen
lichaamstaal is al tijden geminiseerd
onderwijs heeft het hoofd gebogen
achterstand wordt niet gecorrigeerd
nog resten er wat platitudes
allen gevoed uit het eigen nest
overleggen gaat niets meer worden
de toren van babel is weer geboren
uit elkaar niets meer zeggende woorden
Fleurige knoppen
ik zag de pigmenten
wist de momenten dat zij
het licht weer zouden zien
na vele donkere dagen
ontwaakten als eersten
de primaire kleuren
vlamden tegen donker
en grijs wilden bloeien
na hun lange afwezigheid
heb mijn penselen gepakt
op het sneeuwwitte doek
kiemde lente snel blad
warmte en zon openden
later fleurige knoppen toen
de winter echt was vertrokken
De tijd lonkte
de tijd lonkte
blonk uit
in eeuwigheid
maar in
spiegelen was ik
mezelf steeds kwijt
ben vaak
voorbij de
horizon gegaan
jaar na jaar
nog steeds zag
ik mezelf niet staan
leven kaatste
alles terug wat ik
ooit heb genomen
alleen geven
deed ik sporadisch
in mijn dromen
pas later zag ik
dat ook mijn
sporen waren gewist
ik dacht echt te
bestaan maar heb
mij schromelijk vergist
Je warme lach
altijd schemert
je warme lach als
zon en maan spelen
tussen verblekende sterren
aan het begin van de dag
jij die in kristal
van de ochtendrijp
de eerste stralen
ziet breken in kleuren
van onvergetelijke pracht
nog dromerig
uit de nacht
ontdooi jij de vorst
in een voorzichtig
verkennen van lente
vogels fluiten
uitbundig concert
bollen barsten
ontluikende knoppen
breken winters verzet
Hemel zonder geloven
ik heb ze gezien
de mensen van hiernaast
had niet eens in de gaten
dat we gewoon konden praten
was verbaasd over de
uitstraling die zij hadden
het warme directe contact
dat ik in hun blikken zag
er was niets zweverigs
of vreemd buitenaards
maar meer geruststellend
gemoedelijk en zonder haast
zij leefden in een
geestelijk concept dat
voor ons in real time drie
dimensionaal werd omgezet
in mijn perceptie
van bestaan zag ik
hun komen en weer gaan
in een sfeer van geluk
heb geen handen geschud
maar zag volmaaktheid
met in hun ogen de zekerheid
van een hemel zonder geloven
Wankel perspectief
vroeger was alles vlak
maar waar wij nu lopen
zie ik vaak een gat
een afgrond waar ik
niet in wil kijken uit
angst voor verborgen lijken
zij ontstaan in
een steeds sneller leven
als anderen geen hulp geven
je komt ze altijd tegen
op een ongelegen moment
voelt dan hoe alleen je bent
in dit wankel perspectief
openen zelfs valkuilen een
barmhartig alternatief
Ademden mystiek
hij was geen tovenaar
maar bezat de magie
om mensen te bevrijden
van de remmingen
waaraan zij vaak lijden
hij stal hun blikken
nam ze mee naar
onbekende plaatsen
liet ze warmte en dan
weer strenge kou ervaren
zij zaten op het
puntje van hun stoel
om als eerste zijn
emoties te voelen in
een hemels evenaren
zij ademden mystiek
toen hij heel diep
hun ziel aansprak
zijn helende warmte gaf in
een paradijselijke afscheidslach