Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Stilte als decor
ik wist het
grote huis met
vele hoge ramen
waar als ik binnentrad
de sfeer het ouderwetse
van voorbije jaren had
omdat de klokken
waren vergeten
het heden aan te geven
zij tikten langzaam
het verleden weg zonder
dat er iets werd gezegd
gebaren uit ervaren van
voorheen hadden stilte als decor
waarin het middagzonnetje scheen
pluizen dansten luchtig
door de lichte banen heen
in gestaag opwaarts bewegen
zij dronken thee
ik mijn limonade terwijl ik keek
naar het beeld van gods genade
uren gingen ongemerkt voorbij
hun statigheid en rust in het leven
maakten een diepe indruk op mij
Het leven.
Het leven is vaak hard
Maar ik als persoon ben zacht
Soms kan ik het leven even niet meer aan
En wil ik het liefst even weg van alles gaan
Soms wil ik even van alles kunnen schuilen
Om in mijn eentje even alles eruit te kunnen huilen
Om even kracht te zoeken om door te gaan
Dan kan ik het leven voor even wel weer aan.
Weerbarstigheid
ik weet dat
water me zal dragen
als ik mee ga
met golvende slagen
geen gespartel
van ik worstel en kom
boven maar je overgeven
aan de stroom van leven
dat wind mij niet
gaat snijden op de hoek
als ik rustig laveer kust
hij mij met koude snoet
zacht koestert zomerzon
de nog winters witte huid
die zonder smeren en keren
al snel de noodklok luidt
weerbarstigheid zit
in de genen van de mens
het nooit toe willen staan
dat natuur zijn eigen gangetje gaat
Aan lager wal
heb eindelijk
mijn stuurloos schip
bevaar wereldzeeën in een wip
was altijd al het
ketelbinkie met de hik
alleen in het vooronder in mijn schik
de kapitein is bezig
met zichzelf te begrijpen
voor bestwil opgesloten in zijn hut
hij was tijdelijk even stuk
maar lijkt weer op zijn spiegelbeeld
alleen de naam ontschiet hem steeds
de stuurman was al afgezet
had om de boot te redden
het roer met kettingen vastgelegd
zo rust ik nog even
op deze illustere notendop tot
een zeemansgraf aan lager wal hem kust
Als creatie
ik formuleer
rangschik woorden
in mijn geest
dit proces
geeft mij een beeld
dat ik wil overdragen
nog schragen
imperfecties de
onafgewerkte staat
een model om
zo te kleden dat
het opzien baart
de aandacht vraagt
publiek het
beeld kan geven
dat ik als creatie
al in mijn geest
heb bijgeschreven
Puur naturel
het lijkt op
onvolkomenheid
een speling der natuur
jij bent niet gelijk
aan tal van anderen
uit deze tijd
springt eruit
in onderscheiden lijk
jij iedereen te mijden
maar het is geen
arrogantie die jij toont
je bent jezelf gewoon
puur naturel deelt schepping
weer een stukje paradijs
jouw uniek zijn is de prijs
Grijze schemerdromen
waar licht
altijd dartel en
speels overheerst
komt schaduw
in donkere vlakken
hun plaatsjes afpakken
nog is het zonneseizoen
maar ook het bladergroen
lijkt al iets het vervagen
stilaan zal de herfst komen
met grijze schemerdromen waarin
oogst kleurt en nog naar zomer geurt
Uitdagend rood
hij was rond
uitdagend rood
ving mijn blik
ik wist dat hij zou
gaan bewegen
als ik hem vond
gaf een pass
hij rolde van mij af
een felle streep
in groenig gras
als een magneet
trok hij me aan
ik bleef gaan
naar links en rechts
in subtiel toucheren
van voet naar borst
dan hoofd en knie
binnenkant paal geniaal
Alle scepsis
ik heb de ramen
stevig gesloten
wil alleen nog
het geluid van boven in
mijn ontvankelijke geest
alle scepsis
over religieuze zaken
heb ik overboord gezet
het negatief stramien
was al vroeg aangelegd
hebben is voor mij
geen optie meer
wij komen zonder iets
het levenslange vergaren
eindigt zonder het gespaarde
besef eindelijk
dat ik oneindig ben
en deel in eeuwigheid
het zijn op deze aarde
is mijn unieke aandeel in de tijd
Je lange vingers
je wolkte
wat melk
in mijn thee
de koekjes
liet je niet staan
maar nam ze mee
dekte ze af met
cellofaan om oud
worden tegen te gaan
je lange vingers
rond kop en schotel
sierden het porselein
door jouw elegant
bewegen leken ze nog
net iets verfijnder te zijn
we hebben samen
intens genoten terwijl er
bijna geen woord is gesproken
De koele tuin
confetti bloemen
veel ballonnen voor
ultiem plezier
muziek en lachende
gezichten in een
snelle polonaise hier
ogen glinsteren
willen zonder remmen
naar het onbekende
sneller en alerter
op zoek naar het intieme
in geheel verloren gaan
wij zijn de
drukte ontvlucht om
in stilte bij te komen
de koele tuin
een heldere nacht waarin
sterren aan de hemel dromen
wachtend tot de maan
hen zal verbleken om
de zon zijn dag te geven
Leven tekenend
wij cirkelen
op het internet
in data zijn onze
gegevens vastgelegd
talloze dossiers
verhalen over
het doen en laten en wij
hebben weinig in de gaten
denken ons heel
anoniem in gaan en komen
big brother ziet alles
behalve nog je dromen
het lezen van
dit virtueel verslag
geeft ons zicht in tijd
maar geen werkelijkheid
pas in foto's
zien wij het bestaan
hoe alles jaar na jaar
leven tekenend is gegaan
Contrast
iedere dag weer
doen de kleuren
van nieuwsbeelden
zeer aan mijn ogen
het lijkt erop
dat zij de realiteit
willen ontlopen met een
valse voorstelling van zaken
of het iets heeft te maken
met manipuleren
moet je mij niet vragen
ik stel de kleuren steeds bij
omdat anders contrast
zijn waarde verliest en
alle info wordt opgediend
als warme eenheidsbrij
Haar unieke licht
er ging een galerie
aan mij voorbij
alleen zij was er niet bij
verdween in een
vluchtig beeld waarin
haar ziel heel even naar mij keek
zij tekent de
beladenheid van stilte
waar alleen expressie spreekt
uit een ijlte
die met kleuren
ingehouden warmte speelt
na een ontdooiend begin
openen ogen en gezicht
kom je binnen in haar unieke licht
Volks en licht vulgair
ik wil mijn dromen slijten
zij zijn voor mij
steeds meer een last met
iedere keer een andere cast
in de meest
bizarre decors worden
afschuwelijke scenes uitgelicht
die ik in vergeten niet meer wist
het taalgebruik is
volks en licht vulgair
er is geen enkele zelfreflectie
in hun irritante beter weten air
godzijdank is er
gelukkig nooit publiek
want de muziek zweept op
tot buitenzinnige razernij
toch speelt niemand mij
pas als ik wakker word
mis ik de hoofdrolspeler die
hoort in het midden van de rij
Pure rust
in de chaos en hectiek
vandaag zie ik een sarcofaag
die pure rust uitstraalt
bij afwezigheid van tijd
door millennia gekleurd
met trotse zelfverzekerdheid
zijn is zo in stand gebleven
met alle exhibities
uit een rijk vroeger leven
het hebben is vergaan
in strijd en dwaze oorlogen
waarvan de zin ons is ontschoten
wie zijn we nog
op de dwaalsporen van geld
en macht die gezag hebben verkracht
ook ik ben vluchteling
ben al mijn hebben kwijt
gelukkig is er nog altijd mijn geit
Zijn eigen wereld
hij bouwt
zijn eigen wereld met
lego en wat play mobiel
praat honderd uit
geeft alles wat zijn
handen maken een ziel
knutselt met dimensies
speelt met vorm
kleur en zwaartekracht
lacht als wat hij
in gedachten had ook lukt
zich laat zien als vliegmachine
niets ontgaat hem in
zijn grensverleggend spel
fundamenten legt hij zelf wel
Hun bedjes gespreid
valse schaduwen
tekenen deze tijd
waarin sociale cohesie
verandert in haat en nijd
wij hebben hun
bedjes gespreid maar
zij dromen zich al sultan
in het nieuw ottomaanse rijk
er komen weer
kristalnachten aan want
vrijheid en naastenliefde
mogen en kunnen niet bestaan
staan wij nog voor
onze normen en waarden
of laten wij deze gesels
maar rondgaan op aarde
Al mijn dromen
we liepen samen
praatten honderd uit
maar alle stappen
die we namen brachten
ons niet echt vooruit
nog keken wij
naar een verdwijnpunt
in wat nevelig wit
droegen argumenten aan
consensus hebben we gemist
de woorden stokten
hun vloed nam af
ons aanvankelijk
enthousiasme koos
steeds het verkeerde pad
ik heb je hand genomen
jou in stilte al mijn
dromen laten zien
je ogen glansden licht
we dansten naar opklarend zicht
In sierlijke gebaren
ik wist
dat jij ze had
een schaal vol kralen
gebeurtenissen en
herinneringen uit een
leven vol van in de wereld zijn
liefde en pijn
markeerden de jaren
in hun vorm en kleur
belangrijke momenten
bepaalden de lengte
er was geen willekeur
jij reeg ze met
het sterkste garen
in sierlijke gebaren
iedere dag weer koos
jij een ketting uit het leven
ook al deed het dragen jou zeer