Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De trend
wat in de kleinste
kamertjes fluisterend is besproken
heeft nu de macht gebroken
hij heeft hun diepste
angsten en boosheid geroken
die in confronterende zinnen gegoten
hun gedachten gepeild en
bespreekbaar gemaakt in haat tegen
vooral de anderen ten eigen baat
de trend gevoeld van
engelsen die voor eigen mensen kozen
veel nieuwkomers snel willen lozen
nog is het wachten op
de fransen van le pen ook hollanders
en duitsers zullen grenzen langzaam sluiten
globaliseren doet een stapje terug
rug aan rug zal de strijd worden aangegaan
voor behoud van eigen volk en bestaan
Wat vage sporen
ik heb ooit
de karakteristieken
van je gezicht kunnen lezen
maar waar zijn
die markante lijnen
vandaag de dag gebleven
ik wil je leven zien in
het ervaren van emoties
liefde en verdriet misschien
wat vage sporen
geven nog enig zicht op
wat er van je huid is gewist
gelukkig spreken
je ogen tegen met wat jij
met je mimiek laat weten
het gladde is profiel
van jaren overstegen maar heeft
je weinig zichtbare rijpheid gegeven
Verstilde jeugd
ik zag hun gezichtjes
opgemaakt in verstilde jeugd
ogen wijzer dan de lach
die even teveel tanden gaf
de dress is wijd in
nonchalant sportief met
hier en daar een duur gadget
vergeet de pinnen niet
zij stralen cool
door gemaakt negeren
bewegen surrealistisch in het
knokig hoekige van deze tijd
nog kapstokken zij
wat hen wordt aangereikt
zij zijn vergeten om hun
outfit affiniteit en ziel te geven
Een lieve lust
zij spande haar web
laag bij de grond
waar het krioelde
van ambulant leven
neuzelde en peuzelde
flikte en vlooide
een lieve lust in
bedenkelijk emplooi
maar prooide
in ongeremd gaan
een kwaliteit die
zij liever liet staan
zij koos voor
meer stijl in
hogere regionen
een flamboyante stek
het web werd kleiner
luxueuzer gesponnen
de subtiele ontvangsten
joyeuzer begonnen
in het macabere spel
liet zij anderen dansen
na wikken en wegen wenste
zij hen een dodelijk vaarwel
ze is nu vertrokken
uit het parelend web dat
door vorst is getroffen om
zich in lente weer te ontpoppen
wil melker
05/11/2016
Hemelse zaken
ik kan het niet laten
nog droom ik alles dicht in
mijn chaotisch leven vol gaten
dwaal in de realiteit
zoek naar hemelse zaken op
een aarde waar onkruid gedijt
kan de vleugels van
engelen raken maar het
klapperen is geen paradijs
als zij ontvouwen kijk ik
vol vertrouwen naar hun
gracieuze vlucht zonder lucht
ja ik wil mee maar zucht
in dit ondermaanse onder het juk
van bestaan zij laten mij nog niet gaan
Stukjes geluk
ik heb mijn
blokken gepakt
zij waren netjes gelakt
na een speeltijd
vol butsen en krassen
vroeger wilde ik
groter en hoger
stapelen en meer
tot het fout ging
die laatste keer
het bouwen
was afgelopen
ongebreidelde
groei uitgesloten
het spelen voorbij
tijd voor echt leven
belangrijke zaken maar
ik kon het niet laten
blokken zijn altijd mijn
stukjes geluk gebleven
Zijn stukjes leven
er zweven altijd
gedachten die
ik wil weven tot een
herkenbaar patroon
eerst ze op vorm
en kleuren schikken
de lagen meten van
emoties tegen vergeten
toch vallen er
een paar uit de toon
zij zijn uniek in
verbeelden en droom
alsof zij zomaar uit
een ander dimensie
zijn gegleden in een
ultra creatief moment
zij dateren verbazing
en verwondering
omdat ook het gewone
zijn stukjes hemel kent
Kleurrijke muziek
ik stapte gewoon uit
maar de grond onder
mijn voeten was verdwenen
er golfde kleurrijke muziek
met een melodie die ik
ooit moet hebben geweten
warme vertrouwdheid
ademde het welkom
van een lang verwacht thuis
voelde voor het eerst
de vrijheid van het zijn
in een gezamenlijk delen
dat zich in ruimte en tijd
heeft gespreid om het
heelal met geluk te bezielen
ik heb nooit meer
omgekeken weet ook niet
waar mijn wereld is gebleven
De eerste groef
ik heb woorden gekozen
gekleurd en gekalligrafeerd
ze diverse vormen gegeven
maar nooit kwamen zij tot leven
ze uitgesproken met
emoties en nuances
tal van volumes geprobeerd
maar zij wilden niet dansen
pas later ben ik
met ze meegegaan
naar plaatsen waar zij
in signaleren zijn ontstaan
heb daar voorzichtig
hun letters geproefd
gezocht naar de eerste
groef op hun bakermat
tijd heeft ze zien groeien
van woord naar begrip
hun volwassenheid droeg
vele zinnen in realiteit
zij hebben met
hun bezieling lente
in taal gebracht die daarna
nog eeuwenlang zomer zag
Een gids
ik wil een gids
in het steeds groter
wordend grijze gebied
van mijn leven
waar vroeger
kleuren duidelijk spraken
raakten aan schoonheid
vergrauwt de wereld snel
desinteresse reflecteert
matheid in het vitale licht
de sprankelende helderheid
is langzaamaan verdwenen
nu schuifelen mensen
langs het koel beton
zien niet op of om
uit hun virtueel circuit
geef mij de hand
word jij mijn coach misschien
jij bent toch het meisje dat
ik vroeger ook al heb gezien
Telkens weer
Telkens weer dag en nacht,
Telkens weer opstaan elke morgen
Telkens weer dezelfde zorgen
Telkens weer het werk dat wacht.
Telkens weer zon en regen
Telkens weer drinken en eten
Telkens weer wat vergeten
Telkens weer overwegen.
En zo gaat het maar door
Het is allemaal zo gewoon
Het is ons aller leefpatroon
We lopen in hetzelfde spoor.
Toch is het leven niet zo saai
Als we het maar willen zien
Er is zoveel moois bovendien
Aanschouw de natuur, zo fraai!
Kijk naar de sterren en de maan
De dieren, de vogels, de bloemen
De wisseling van de seizoenen
De zon die telkens weer op zal gaan.
In jaarringen
het is windstil
geen blaadje ruizelt
zij zitten aan mijn stam
genietend hand in hand
ik heb ze gezien
als baby en kind
hun stemmen opgeslagen in
jaarringen die ik mag dragen
samen zijn we gegroeid
alleen hadden zij dat
niet in de gaten omdat wij
samen nooit konden praten
ik ben er altijd
de grote machtige eik
maar pas de laatste tijd
voel ik hun warme handen
zij hebben mij bereikt
met hun zacht gefluister
in samen weten zullen wij
dit contact niet meer vergeten
Opwaaiend stof
muren kaatsten
het zinloos gesprek
echo's dolden
in holle frasen
ramen donkerden in
de zee van misverstanden
die zich ontrolden op
stranden vol onbegrip
een gesprek met een
spervuur van woorden
emoties vlamden in
gesticulerende handen
een krijsende meeuw
klaarde de lucht
nam stilte mee in
het koninklijk landen
wij lachten om
zijn opwaaiend stof
wisten in relativeren
eenstemmigheid te creëren
Nooit geknakt
ik heb haar
zien groeien
op de kale rots
altijd winderig
in armetierig licht
met nauwelijks zon
waar anderen
wiegden schichtte
bliksem in donderslag
zag hoe fier
zij bloeide terwijl
toch alles tegen zat
zij is nooit geknakt
tegenslagen kleurden
haar karakter strak
zij heeft vrucht
gegeven om haar
kracht door te laten leven
Vroegere decors
ik verwater
er klinken
geen klaterende
spitsvondigheden meer
kleuren roepen
tevergeefs om het
dansante gaan
ik blijf gewoon staan
in het kijken
kan ik nog
enkel vergelijken
met vroegere decors
de innoverende
details ontgaan mij
raken niet meer
aan mijn vitaliteit
waar ik eerder de
werkelijkheid beleefde
in speelse dromen is nu
transparantie gekomen
nog twinkelt zon
in de stroom die
ik ben maar zonder
de regenboog die ik ken
Zelfportret
Als iemand de beelden bekijkt
van momenten uit mijn leven,
ziet hij me zonder mij te kennen.
Vergeefs zal hij me zoeken.
Ik ben niet de werkende vrouw
of de vriendin die sherry drinkt.
Maar als hij naar mijn katten kijkt
of naar de heesters in de zon,
zal hij mijn adem voelen.
Ik ben de hand die de kat streelt,
de vrolijke blik voor de vriend,
de zomerdag in de rozentuin.
In mijn tijd
nog ben ik
in mijn tijd maar
voel al eeuwigheid
er is een stuk
ontbreken dat
ik niet kan vergeten
soms komen vaag
herinneringen terug uit
andere vormen van leven
nog zonder verband
en hoe ik daarin deelde
had ik niet in eigen hand
maar steeds dichterbij
komt het besef dat ook
deze puzzel wordt gelegd
Ik ben niet gek
rood schemeren
de flarden nog uit
ons heftig gesprek
en nee
ik ben niet gek rijg zo
de woorden weer aaneen
om terug te komen
maar dan met feiten die
jij zal moeten onderschrijven
onze zinnen vallen uiteen
ooit door gif verbonden
waarheid heelt het zere been
we zijn naar de zon gegaan
zagen het rood verdwijnen
alsof het gesprek nooit had bestaan
Zijn laatste plaag
eindeloos golft water
loom en monotoon langs
nog opstandige stranden
er is weer ruim
voldoende zand voorhanden
in deze posthistorische tijd
geen mensen meer
om avontuurlijk te landen
en elkaar de schat te betwisten
nog hangen sporen van strijd
als tekens van haat en nijd
in de opgeschoonde lucht
zacht zucht het land in
weldadige warmte zijn rust
dolt natuur in eeuwige lente
door een nucleaire vlaag is
aarde bevrijd van zijn laatste plaag
weg zijn de mierenhopen met mensen
Kleur kiezen
hoe kan ik dwalen
als iedereen me
altijd komt halen
mij de weg en
paden wijst waar
de grote groep verblijft
ik wil weg uit
de gelijkvormigheid van
het zoemend samen denken
dat nooit meer
verrassende elementen
zal kunnen schenken
waar zij elkaar steunen
met dezelfde mantra's
in geestdodende dreunen
wil snel ontsnappen uit
die zeepbel van bestaan
kleur kiezen en alleen verder gaan