Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een boodschap
ik heb een boodschap
toch voel ik mij
nog geen profeet
er zijn volgelingen
die mijn geschriften lezen
mensen genezen kan ik niet
ben ook geen ster
of een bekend persoon
middelmaat en heel gewoon
ik schrijf niet om
mensen te bekeren maar wel
om hen iets belangrijks te leren
hebben en nog meer bezitten
zijn geen drijfveren tot leven
wel in samenzijn jezelf geven
Als heuse frivoliteit
wie strijkt
de vanen glad die
ik opgestoken had
om kleur en zwier
aan het leven te geven
als heuse frivoliteit
het gaan en staan
in geijkte snit en plooi
is niet meer van deze tijd
maar kon niet rekenen
op de transparantie van
het hooggeëerd publiek
ben voor gek verklaard
kreeg levenslang vakantie
wegens deze extravagantie
Mijn vluchtige vrijheid
kom geef mij je hand
in het samen ontdekken
van de lege plekken
in onze toch rijke geest
ooit was er
een intens contact
met alles wat leven
materie en verschijnen had
maar onze werkelijkheid
is zintuigelijk verschraald
in onze hersenen zijn die
talenten nog niet verdwenen
voel hoe de eerste
stromen door de neuronen
van onze vingers glijden in
elkaar tintelend begroeten
ik zie zee in je ogen
proef het zilt van jouw
golven als mijn wolken
je raken aan de verre horizon
jij vliegt mijn vluchtige
vrijheid zonder vleugels
in de wind die jou krult of
als storm die zuidwester brult
in samen ervaren
gaan wij in schepping
weer de hemel evenaren
kom geef mij je hand
Zijn apocalyptisch manifest
de klok heeft geslagen
wij staan in deze steeds
complexere dagen met
een mond vol vragen
normen en waarden
vervagen in een
wereld die alleen het
hebben zit op te jagen
waar overzichtelijkheid
klonk in het zachte beieren
van klokken zijn de digitale
uurwerken op hol geslagen
de raderen draaien nog
door het oude vakmanschap
maar de tijd is van slag omdat
alles maar moet kunnen en mag
die balans wordt fataal
overmand door haast en stress
klepelt het laatste carillon
zijn apocalyptisch manifest
Donkeren gedachten
ik heb mijn hele leven
tegen zwart gestreden
omdat alleen in wit
perspectief wordt uitgelicht
wel heb ik het donker
van schaduw meegenomen
zoals ieder mens die in
ruimte en licht wil komen
alle jaren en dagen
balanceer ik tussen
wit en zwart en leer
het kleuren van samen
maar als ik mijn
ogen sluit donkeren
gedachten die nog lachten
in het licht van de zon
dan voer ik mijn strijd tegen
onpeilbare zwaarmoedigheid
ben blij als de nacht in
verlichting zijn einde heeft bereikt
Spirituele stilte
ik heb de bloemen
van de geest zien bloeien
in een buitenaards boeket
diepe schoonheid
lichtte op en gaf rede
aan een andere werkelijkheid
spirituele stilte
droeg woorden die
nog nooit gesproken waren
maar raakten
aan de fijnste snaren
van het menselijk hart
nooit meer alleen in het
eeuwig verbonden zijn zonder
de pijn van onvolkomenheid
Uit de chaos
de aanhoudende aanvallen van auto's op de stilte
het tergende snerpen van de trams
de luide stemmen van modelgezinnen
in de roes van het klatergouden warenhuis
dan wordt het lawaai doorsijpeld
door de ijle klanken van een kerkklok
en doemt het vredige stadje op
uit mijn bijna verzonken jeugd
ik wil weer mijn voetstappen horen
op de kinderhoofdjes in mijn straat
de heldere eenvoud ervaren
van een wereld die recht is omlijnd
Orakelt delphi
weer duikt
feniks in zijn as
orakelt delphi
dat de mensheid
terug gaat naar af
waar geschiedenis
ontwricht wordt
uit gevest en tijd
breekt tolerantie in
wankelmoedigheid
stof en stenen
vuurstormen verhaal
van hoe ook zij door
ongebreidelde agressie
ten onder zijn gegaan
zwarte vlaggen
dekken gaten af die
tot het doodgezicht
verworden zijn van een
ooit zo levendige stad
heet brandt
woestijnzand
in barmhartigheid
een zachte duin bedekt
al het te ruimen puin
Een doorzichtige lach
er golft water
speels en traag
onder eeuwig
spiegelend blauw
ik schep
met mijn hand
een doorzichtige
lach als innige band
die je pas ziet
in het verdromen
van beelden die
mee zijn gekomen
langzaam sijpel
ik weg zonder een
woord te hebben gezegd
in de scene van scheiden
ik kijk niet om
maar het nat van
mijn schaduw droogt
op de donkere grond
Haast en stress
mijn sluimerend
verlangen fluistert licht
of er nog meer stilte is
leven doet pijn
in haast en stress want
jagen is onze genetische dress
bewegen is must
rust lijkt een vloek
te zijn in het aardse bestaan
wij zijn naar tal van
soorten ontspanning gegaan
verstilling lijkt aan te slaan
pas door overlijden zal de
hartslag van leven verdwijnen
doodse stilte in rouwkaart verschijnen
De trend
wat in de kleinste
kamertjes fluisterend is besproken
heeft nu de macht gebroken
hij heeft hun diepste
angsten en boosheid geroken
die in confronterende zinnen gegoten
hun gedachten gepeild en
bespreekbaar gemaakt in haat tegen
vooral de anderen ten eigen baat
de trend gevoeld van
engelsen die voor eigen mensen kozen
veel nieuwkomers snel willen lozen
nog is het wachten op
de fransen van le pen ook hollanders
en duitsers zullen grenzen langzaam sluiten
globaliseren doet een stapje terug
rug aan rug zal de strijd worden aangegaan
voor behoud van eigen volk en bestaan
Wat vage sporen
ik heb ooit
de karakteristieken
van je gezicht kunnen lezen
maar waar zijn
die markante lijnen
vandaag de dag gebleven
ik wil je leven zien in
het ervaren van emoties
liefde en verdriet misschien
wat vage sporen
geven nog enig zicht op
wat er van je huid is gewist
gelukkig spreken
je ogen tegen met wat jij
met je mimiek laat weten
het gladde is profiel
van jaren overstegen maar heeft
je weinig zichtbare rijpheid gegeven
Verstilde jeugd
ik zag hun gezichtjes
opgemaakt in verstilde jeugd
ogen wijzer dan de lach
die even teveel tanden gaf
de dress is wijd in
nonchalant sportief met
hier en daar een duur gadget
vergeet de pinnen niet
zij stralen cool
door gemaakt negeren
bewegen surrealistisch in het
knokig hoekige van deze tijd
nog kapstokken zij
wat hen wordt aangereikt
zij zijn vergeten om hun
outfit affiniteit en ziel te geven
Een lieve lust
zij spande haar web
laag bij de grond
waar het krioelde
van ambulant leven
neuzelde en peuzelde
flikte en vlooide
een lieve lust in
bedenkelijk emplooi
maar prooide
in ongeremd gaan
een kwaliteit die
zij liever liet staan
zij koos voor
meer stijl in
hogere regionen
een flamboyante stek
het web werd kleiner
luxueuzer gesponnen
de subtiele ontvangsten
joyeuzer begonnen
in het macabere spel
liet zij anderen dansen
na wikken en wegen wenste
zij hen een dodelijk vaarwel
ze is nu vertrokken
uit het parelend web dat
door vorst is getroffen om
zich in lente weer te ontpoppen
wil melker
05/11/2016
Hemelse zaken
ik kan het niet laten
nog droom ik alles dicht in
mijn chaotisch leven vol gaten
dwaal in de realiteit
zoek naar hemelse zaken op
een aarde waar onkruid gedijt
kan de vleugels van
engelen raken maar het
klapperen is geen paradijs
als zij ontvouwen kijk ik
vol vertrouwen naar hun
gracieuze vlucht zonder lucht
ja ik wil mee maar zucht
in dit ondermaanse onder het juk
van bestaan zij laten mij nog niet gaan
Stukjes geluk
ik heb mijn
blokken gepakt
zij waren netjes gelakt
na een speeltijd
vol butsen en krassen
vroeger wilde ik
groter en hoger
stapelen en meer
tot het fout ging
die laatste keer
het bouwen
was afgelopen
ongebreidelde
groei uitgesloten
het spelen voorbij
tijd voor echt leven
belangrijke zaken maar
ik kon het niet laten
blokken zijn altijd mijn
stukjes geluk gebleven
Zijn stukjes leven
er zweven altijd
gedachten die
ik wil weven tot een
herkenbaar patroon
eerst ze op vorm
en kleuren schikken
de lagen meten van
emoties tegen vergeten
toch vallen er
een paar uit de toon
zij zijn uniek in
verbeelden en droom
alsof zij zomaar uit
een ander dimensie
zijn gegleden in een
ultra creatief moment
zij dateren verbazing
en verwondering
omdat ook het gewone
zijn stukjes hemel kent
Kleurrijke muziek
ik stapte gewoon uit
maar de grond onder
mijn voeten was verdwenen
er golfde kleurrijke muziek
met een melodie die ik
ooit moet hebben geweten
warme vertrouwdheid
ademde het welkom
van een lang verwacht thuis
voelde voor het eerst
de vrijheid van het zijn
in een gezamenlijk delen
dat zich in ruimte en tijd
heeft gespreid om het
heelal met geluk te bezielen
ik heb nooit meer
omgekeken weet ook niet
waar mijn wereld is gebleven
De eerste groef
ik heb woorden gekozen
gekleurd en gekalligrafeerd
ze diverse vormen gegeven
maar nooit kwamen zij tot leven
ze uitgesproken met
emoties en nuances
tal van volumes geprobeerd
maar zij wilden niet dansen
pas later ben ik
met ze meegegaan
naar plaatsen waar zij
in signaleren zijn ontstaan
heb daar voorzichtig
hun letters geproefd
gezocht naar de eerste
groef op hun bakermat
tijd heeft ze zien groeien
van woord naar begrip
hun volwassenheid droeg
vele zinnen in realiteit
zij hebben met
hun bezieling lente
in taal gebracht die daarna
nog eeuwenlang zomer zag
Een gids
ik wil een gids
in het steeds groter
wordend grijze gebied
van mijn leven
waar vroeger
kleuren duidelijk spraken
raakten aan schoonheid
vergrauwt de wereld snel
desinteresse reflecteert
matheid in het vitale licht
de sprankelende helderheid
is langzaamaan verdwenen
nu schuifelen mensen
langs het koel beton
zien niet op of om
uit hun virtueel circuit
geef mij de hand
word jij mijn coach misschien
jij bent toch het meisje dat
ik vroeger ook al heb gezien