Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een wereld vol haat
ik heb ze
verloren zien gaan
de stukjes leven
op weg naar een
bloeiend bestaan
ze knopten
voortijdig
steelden te lang
konden de lichtroof
van anderen niet aan
hun kleuren
vervaagden door
een brandende zon
guur weer vertraagde
florissante rijping alom
weer is aarde
gebarsten en in zijn
vruchtbare grond krast
klimaat desastreuze littekens
van een wereld vol haat
In een adem
ik bewonder je
diversiteit van gedachten
en meningen in onze
vaak heftige dialogen
als voer voor psychologen
ik blader terug
in het kijken en
vergelijken van
verleden en heden
met de lach van gelijk
dat verbaasde me meer
dan ik zou willen want
een open blik is ook
de hand die overbrugt
wachtend op een kus
ik heb lang
naar je gekeken
ben uiteindelijk aan
de gang gegaan om
je ook echt te lezen
niet met vingers
die letters voelen
en zo ervaringsgewijs
leren wat ze
eigenlijk bedoelen
ze transformeren
naar beelden waarin
jij het leven kleurt met
ogen lach en je
warme stem die ik ken
weet hoe jouw tekens zich
vormen in plooien rimpels en
veranderingen in je huid
heb de grote letters al gezien
de kleine lees ik ademloos uit
Het moment suprême
ontspannen rust ik
op het middag bed
waar kleine uurtjes
spelen met stofjes
die door de warmte
op hun rug worden
gelegd in hun reis
langs kierende gordijnen
waar het licht hen
beschijnt in een
mistige choreografie
tussen vage paladijnen
zij dagen mij uit
in hun onvoorspelbare
tochten om vrij te zijn
mee te gaan en te
voelen wat verheven is
zonder strakke begeleiding
hoogtes bereiken zonder
kleinheid te bemerken
waarin gelijkheid
de stralende winnaar
is als eerste gekeerd
op het moment suprême
Vergeten bomen
ik heb nog met
ze gesproken vergeten
bomen die mijn
geweten ooit wortels
hebben gegeven
bladeren die
voor mij ruizelden
op warme zomerwind
waar zon in donker
loof bleef steken
en wij door
heerlijke picknicks
de tijd vergaten
ik dromen vond die
volop tegen spraken
waarin muziek met
veel tonige refreinen klonk
nu is het landschap stil en
verlaten als de vuurkorf
knetterend vonkt
Baas over dood
voorzichtig
hebben wij
elkaars schaduwen
schetsend gekleurd
met het
eerste licht
waarover wij
konden beschikken
zijn er contouren
aangegeven hebben
contrasten de
vormen versterkt
pas later toen
wij in elkaar de
pigmenten van
liefde ontdekten
kleurden wij
de grote vlakken
zonder de ander
te gaan overlappen
stilaan zijn wij tot
consensus gekomen
in het kunstwerk
van onze dromen
dat reikt van
hemel tot hel waar
leven baas over
dood is gebleven
Het wonder
zacht zong
wind de eerste
ochtendgeuren
van de vroege
bloeiers in het gras
dat nat van
dauw zich nog
moeizaam aan
het oprichten was
in de kille ochtendkou
je lachte om de
eigenwijze cirkels
die je voeten altijd
schreven op de
pas geschapen dagen
in je ogen
glinsterden de kleuren
die de eerste zonnestralen
door hun lichtbreking
in druppels aan jou gaven
jouw mystieke woorden
in het natte gras die
putten uit een eonenlang
contact met boven loven
het beschreven wonder
Ontvankelijkheid
ik heb
met je huid
gesproken
kleine rimpels
en kloven
heel minutieus
onderzocht
van beneden
naar boven
in het
glooiend
heuvelland
voelde mijn
hand de zacht
vertrouwelijke
warm vrouwelijke
opbloeiende
ontvankelijkheid
daar waar
de wereld
strijdt toont
zij kracht is
de oppervlakte
vaak robuuster
en beter bestand
tegen agitatie
in confrontatie
Ongekend talent
jij was
de logica weer
helemaal kwijt
in de snapshot
toegemeten tijd
waar het podium
nog leegte ademt
barsten coulissen
van opkomend nog
ongekend talent
schijnt licht al
succesvolle bundels
terwijl er nog geen
stap is gezet achter al
bewegende gordijnen
we openen met
ingehouden adem
het mimisch welkomstlied
treden langzaam nader
omdat u dat ons gebiedt
als de betovering
is gebroken het eerste
woord gesproken stijgen
wij naar grote hoogte want
wij weten waar de hemel is
Je uitdagende lach
wij bewegen
altijd synchroon
ik zie de
volgende pas
al komen
in je ogen na
je uitdagende lach
ik was
getraind in
duizend variaties
en toch was
jij mij vaak
door afleiding
te slim af
dan telden wij
winst en verliezen
notuleerden
de compromissen
gingen opnieuw
van acquit in
spelen om niets
De mise en scene trein
jouw blik
ziet in onderscheid
beweging uit
stilstand komen
nog voor dromen
in wakker
worden tot
realiteiten
gaan behoren
jouw donkere
ogen hebben via
jouw brein
dat fotografisch
vermogen in
opslaan van data
verschillen aan
te geven in
stilstaan en leven
waar de
acties zijn focus
jij onmiddelijk
lichten je
kijkers op in
verwondering
springen lichaam en
ziel meteen op de
mise en scene trein
Verre luchten
ik lachte
betrapte mij
er op dat ik de
verre luchten
dichterbij wenste
alsof god in
het diepst van
zijn gedachten
mij zijn handen
ooit zou schenken
toch voelde ik
het bestaan dicht
om mij heen ik was
niet alleen in de mij
toegenegen straling
nooit is er het
begrip om weer
met dieren samen te
kunnen praten of van
vogels vliegen te leren
met bomen te
converseren en uit
hun overleveringen
de belangrijkste
levenslessen te leren
Op de grens
jij was
op de grens van
altijd open
waar gesloten
stond was voor jou
verboden grond
geen basis om
te stralen of
energie te halen
er moest een
keuze zijn en
niet alleen venijn
als vrijheid
ingeperkt wordt is er
menselijkheid gestolen
een stukje
persoonlijkheid gejat
dat van onszelf was
zo worden wij
tekort gedaan in
leven en bestaan
Onze aura's
het lichten
van je ogen
kleurde met
een zacht
stemgeluid de
sfeer die wij
wilden horen
die uit
ons samenzijn
is geboren
door genetische
voorbereidingen van
vele geslachten en
generaties gedachten
in jou sprankelt
magie waarvan
wij op bijzondere
wijze ook de
exponenten zijn
omdat jouw energie
onze aura's versterken
Echoot tijd
je lach waait
keuzes weg
die al dan niet
terecht op
je pad zijn
gekomen met
je mee lopen
en dromen
ze vangen met
beelden je ogen
showen werkelijkheid
zonder te worden
bedrogen maar in
de verte echoot
tijd het lied van
voorzichtigheid
nog zijn de
woorden niet
te verstaan maar
tonen geven al
spanningen aan die
in naderbij komen
zullen gaan strijden
met dromen
nog geeft jouw
lach de verbinding
aan van alles wat
kan en mag binnen
redelijke grenzen
met als middelpunt
aandacht voor leven
en welzijn van mensen
In strak staccato
het was of ik
het zwart bruine
rotsblok hoorde
spreken in het
aanwakkeren van
een ijskoude wind
er werd ons
geen uitzicht op
warmte gegeven
in het donker
ogende gat dat
als opening sprak
in strak
staccato geselde
wind het gesteente
waar de vegetatie
het liet afweten zonder
enige vorm van houvast
nog sluipen
restanten over de
bodem naar buiten
in de hoop dat licht
ook hun leven weer
enige glans zal geven
Handlijnkunde
ik heb in je hand en
pols lijnen zien lopen
van alle sterrenbeelden
in een niet te lezen
schrift zonder enige uitleg
in zachte rimpeling
volgen zij huid en
gewrichten ronden
en kruisen elkaar
op tal van manieren
het lijkt alsof de
schepper de
belangrijkste delen
van ons gezondheids
dossier te kijk heeft gezet
waar kleine wetenschappen
zich verwant voelen met
het menselijk bestaan zo is
het de handlijnkunde in de
loop der jaren ook vergaan
te midden van alchemie
en andere vaag duistere
disciplines heeft deze
beroepsgroep een goede
boterham kunnen verdienen
Steelse vogels
ze schaduwden mij
als donkere vlek
een paar steelse
vogels nog maar
net vrij van hun nest
geen driftig
en schichtig op
en neer gevlieg
maar eindelijk een
weer volwassen wiek
ik zag heerlijk
alerte koppies
oogjes gefocust
op een tweede huis
de bruidsluier als thuis
nog is er vaag een
empty nest syndroom
activiteiten zijn vaak niet
beter te duiden dan ergens
klokken horen luiden
zij heeft de toekomst
ingezet met wat zachts
voor bed en nest en hij
doet braaf constructiewerk
tot haar paal en perk
De verre abdij
ik hoorde
het klokje van
de verre abdij
zag muren in
warmte trillen
tegen het silhouet
van de toren nabij
goud golfde
koren onder
een warme wind
eindeloze zomers
zijn hier geboren
waar koeien vloeiend
hun rust herkauwen
het vogel concert
nadert zijn einde
monniken gaan
in stiltegebed
hun brevier kent de
regels gesprekken
worden stilgelegd
Verloren bestaan
heb weer
eens lekker
achterom
gekeken en ben
niet afgegleden
maar het niveau
waar ik toen
op stond
daarvoor
heb ik teveel
geleden in
de tijden dat
het goud in de
morgenstond
voor een nieuwe
dag uitbundig blonk
door afzien
en wegkijken
het nooit meer
willen horen bij
al die gedrogeerde
lijken zonder sprankjes
eigen wil in de kill
je zelf mentaliteit
nog bloedden
herinneringen
aan stukjes leven
in nevels van
verloren bestaan
in denken dat dit
de wereld was
is het fout gegaan
Sneller dan licht
lief lachten
de demonen terug
ze spiegelde vaak
en als zij vervelend
werden toonde
zij hen de rug
zij was gewend de
stemmingsbeelden
te bekijken voordat
een meerderheid van
vormen op herkenning
begonnen te lijken
dan zweemde rest
heel traagjes
naar normaal
was aanspreekbaar
waren reacties
volkomen legaal
een leven lang
was zij gedislokeerd
ervaarde alles op
een eiland en dacht
dat anderen in dezelfde
streaming leefden
in de rij
deskundigen
sprak niemand
meer dezelfde taal
een bevrijdende diagnose
is nooit achterhaald
pogingen om de
spiegel sneller te
maken hebben zij
helaas moeten staken
voor sneller dan licht
is ook tijd nooit gezwicht