Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Vleugjes wind
op luwe plekjes
langs muren met ramen
die al decennialang
in vage verten turen
dwarrelen vleugjes geur
mengen zich zonder
kleur tot een database
van alle liefde en leed
dat in de wereld gebeurt
pas als de grote
schoonmaak komt in
het seizoen van stormen
worden de geuren
geüpdatet door het blad
dat in de herfst gevallen is
en meegenomen als rest in
warme compostering waar
basisolie gaat dienen als mest
daar zullen de genen nog
mogelijkheden hebben
om in lentes eerste groei
en bloei de evolutie met
nieuwe etherische
componenten te enten
die in vleugjes wind als
bijzonder cadeau ons
weer gaan vergezellen
Stukjes natuur
ik heb ze
zien bewegen
de regen en het doek
ook hoe jouw penselen
de donkerzwarte bui
langs het zwerk joeg
als jij dan
even rustte
brak verderop de
zon en glinsterden
frisse druppels op
een oude regenton
jouw beelden
zijn geen plaatjes
maar stukjes natuur
die met hart en ziel
begiftigd zijn in de na-
middagse zonneschijn
Brekende stilte
langzaam verkleurde
haar lach de spanning
in duizenden kinderogen
nog knipperden zij
op klein vermogen
in een zacht
heen en weer
bewegen kwamen zij
weer tot leven
ademden hoorbaar uit
zo lieten handen
in een sterke kramp
eindelijk hun vingers
weer vrij in een
opluchtend gebaar
in brekende stilte
rezen zij als
een man op van hun
plaats zongen en klapten
het dak van de zaal
Het magische licht
jij deelt het
magische licht
dat alle leven een
gezicht kan geven
een vogel in de
lucht is voor jou
een grandioze vlucht
tussen de wolken
waar in sierlijkheid
en slanke kracht het
dartele diertje ultieme
schoonheid beleeft
het zomers gesprek
dat jij hebt met de
bomen van het bos over
het grondwatertekort
jouw samenkomen
met mensen die ondanks
alles nog dromen
van een betere wereld
die in mantra's hun
liefde voor leven
en natuur eindeloos
herhalen in alle talen
Op blonde hoogte
je danste
met de eerste
regensluiers
in je haar
nog was
het droog op
blonde hoogte
maar druppels
holden achter
elkaar aan en
slierten in het
snel naar
beneden gaan
water in je nek
je lachte
schudde miezer
in het rond op
de draaiende
beweging als hond
de warme bui gaf
je een tweede huid
die als gegoten zat
waarin jouw
waterpassen
tot op de millimeter
pasten in de
choreografie van
jouw regendans
Als medemens
zij hebben
gepraat met elkaar
stranden en zeeën
oceanen en rotsen
delta's en rivieren
in een alles
omvattende eerste
mondiale beweging
ook van binnenuit
gromt de aarde
spuugt zijn lava
kilometers hoog
waar de bossen
branden en dieren
ten ondergaan
aan hitte en rook
mensen zijn in
shock door hun
virale nederlaag
ook de eigen broeder
is geen hoeder
geworden omdat
samen zijn de dood is
in ieder geboren kind
dat nooit zijn umwelt
vindt door het snobisme
van de mens aan de
top van de evolutie.
dat als enige potentie
het doden van leven heeft
van alles dat zich verheven
heeft als medemens
Partituur van de natuur
jij straalde
als een opkomende
zon op het groene
gazon met in je hand
de partituur
van de natuur
in de geur van
pas gemaaid gras
liep jij lichtvoetig
door de eerst aanzet
van de proloog onder
een dubbele regenboog
later walste jij
in gepaste kledij
de vierkanten in
licht en donkere
kleur afhankelijk
van maaiers vleug
in lentes pril begin
kleurde muziek
steeds meer waarbij
close harmony in
samenzang snel overging
naar het rijke zomerlied
toch had de
partituur zijn volle
oogst nog in de rijpe
herfst epiloog waar
in eerste winterse nachten
warme harten lachten
Rode bessen
nog groent
de herfst in
krachtig blad
en rode bessen
omgeven met
prikkels en stekel
wordt leven
maandenlang bewaard
wij winterslapen
niet maar vieren
onze feesten vol
verwachting en hoop
met sneeuw en
ijskoude regens
blijft ons binnen
veel ellende bespaard
toch houdt
de pandemie mensen
kort omdat bij iedereen
er aan de angst wat schort
helaas staan sint en piet
weer helemaal alleen
het kindje in de stal voelt
de kou van 1,5 meter al
Een eigen timbre
ik wist dat jij
gedachten kon
uitpakken tot
veelkleurige
creaties zonder
dat hun woorden
de betekenissen
volledig verloren
onder jouw
handen mengden
zich de kleuren
van stemming
en emotie die in
een eigen timbre
bewogen en samen
lieftallig oogden
het was een
genot om jou
bezig te ervaren
met je lach
als penseel en
schattende ogen
die de verhoudingen
lieten harmoniëren
bij jou als
stralende godin
pelden de mensen
alles van zich af
zelfs hun diepste
geheimen omdat
loslaten zo heerlijk
bevrijdend was
De waaier
moleculen
schuurden
vreemde kleuren
uit de zonne-energie
in het nog
nooit gebeuren
zag ongezien de
merkwaardige waterval
in rood groen
profileerde zich
noorderlicht maar de
waaier kende ander licht
het was niet
buitenaards maar
ontsnapte aan de trage
vaart van de natuur
die in middeling
van evenwicht
compensatie zocht
voor innerlijk licht
Jouw stilte
jouw stilte
gaf licht op
je gezicht waar
de contrasten
voorzichtig eerste
woorden spraken
in het spel
tussen zwart
en wit begonnen
gevoelige tonen
langzaam kleur te
krijgen in melodie
nog waren er
geen akkoorden
in de wat droeve
communicatie
waar gevoelens
als emotie rijpten
speels begon
harmonie de
sfeer te klaren
met liefdevolle
gebaren die jouw
stilte expressie gaf
Narcistisch zelfvertrouwen
ik heb het
oplaaien van de
branden in je
ogen gezien
de verschroeiende
hitte van het
immense vuur
in je ziel gevoeld
lucht waarde
rond met dood
vermomd als rook
en gloeiende as
zacht brak de
hemel in flitsend
ontladen rolde donder
uit gerafelde gaten
er was geen tijd
en plaats voor angst
het zintuiglijk bereik
herkende al zijn eind
we rouwden om
de ondergang van
het paradijs dat niet eens
de status van hemel bereikte
treurden om de
weggegooide kansen
om nog eenmaal met
anderen te kunnen dansen
de apocalyps voorbij
niets kon ons weerhouden
om zo te gokken uit ons
narcistisch zelfvertrouwen
Adem van de zon
ik had
mijn ogen
gesloten
voelde in
passeren
jouw warmte
intrigerend
langs mij
scheren
bewegen dat
vitaliteit aan
het creëren is
in de adem
van de zon
keer jij je om
haar golven
lijken het leven
te bezielen
jij die het de
hand reikt naar
volwassen gelijk
in een land waar
dromen nog niet
durven uit te komen
Het voetlicht
nooit heb jij
jezelf verwond
aan de scherpe
contrasten
van het licht
altijd waren
er zachte filters
uit de veelheid
van jouw emoties
die scherpte rondden
jij die altijd
binding had met
degene die in het
donker gevangen zat
zonder enig perspectief
jij die wars was
van alle schijnwerpers
en toch je boodschap
van liefde en gelijkheid
voor het voetlicht bracht
nooit zijn
de gordijnen
voor jou gesloten
jij had geen show
die ooit was afgelopen
Van wilde bloemen
er was altijd
een dwarrel licht
waar jij ook ging
sprankels in
je ogen zonden
kleine lichtbogen
nog klonk er
geen muziek maar de
ritmiek was onmiskenbaar
jij en de lichtende
sterrensluier
rond je hoofd
het was magie
die zorgde dat de
werkelijkheid verschoot
ongemerkt
deelde jij een
warme energie
het stukje
blijdschap dat je ook
van wilde bloemen krijgt
Duel voor twee
ik zou
geloof ik wel
van iedereen
kunnen houden
elk mens heeft
vast een stukje
vertrouwen dat
hij zou kunnen delen
maar het totaal
van al die stukjes
bij elkaar vormen
nog steeds geen paar
daar is iets speciaals
voor nodig het
unieke dat je niet
bij anderen vindt
dat aparte heeft
een kostbaar iets
voor beiden op een
buitengewone wijze
zoals je nu lacht
houd jij mij in je
macht met een
onvoorstelbare kracht
ik wil me overgeven
maar jij verwacht een
pittig tegenstreven in
een duel voor twee
je overwinnaarsblik
is mij te veel en te snel
heb ik weer toegegeven
zoals altijd in dit leven
De aanlanding
jij had de
mensen in jouw
ban met een
geweldige performance
op de bühne van de zaal
jij wiegde oceanen
liefjes in slaap deed
knapen van golven
wit krullen om
jou maar te volgen
zacht sliste water
langs denkbeeldige
rotsen die met hun
trotse aanwezigheid de
aanlanding koesterden
nog sta jij daar
armen bezwerend
ogen op de horizon
waarvan je weet dat het
water nog veel hoger komt
De brug
de lach
op je gezicht
wist wie er
kraakte op de trap
jij had een uitstekend
gehoor voor alles
dat leven bezat en
ooit beweging was
jouw nonchalante
streling over
de stenen van
de muur vertelde
van vele jaren vol
avontuur door
jeugdigen die zo het
volwassen traceerden
waar jij alles
alleen deelde
kreeg jij op tal
van manieren
stukjes leven terug
het je openstellen
bleek de brug naar
een eindeloos contact
Stil windekind
vingers spitsten
en je handen
wezen naar
wat jij met
weerlichtende
bliksem in
talloze kleuren
geschreven had
ondanks je
angst voor
het onverwachte
opende jij
je hart voor
deze manifestatie
van geweldige
natuurkrachten
dolde het
aardse in
vuur en vlam
met een rollende
donder weerstond
regen en wind
met een lief en
stil windekind
in schitterende
glinsters brak
het zonlicht
regen in het
spectaculaire
festijn dat de
zeldzame dubbele
regenbogen zijn
Gewelfhoge pilaren
ongemerkt
polariseerde
haast en stress
tot ongecontroleerd
agressief gedrag
het duurde tijden
voordat naweeën
en stemmingen hun
delicate remmingen
onder controle hadden
wij zijn toen gaan
kerken met gezang
kaarsen walmend stil
genietend zingen op
eeuwenoude zerken
mantra's van gebed
in al zijn opstijgingen
langs gewelfhoge pilaren
bekleed met heiligen
die hun wonderen baren
gewijde stilte
in gods flakkerende
schemering waar lucht
nog danst in een grijze
wierook kringeling