Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Schaduwmuziek
we dansten op
schaduwmuziek
van een wolkende
zon die oplichtte
in het blauw van
je ogen door
een dromerige
wit krullende zee
wind vlaagde
in haar dat
zich speels
met warme
zomer vulde
waar blond als
contrast de
uitdaging streepte
we duinden
door het hoge
helmgras dat
fluwelig deinde
in uitnodiging
om liefde loom
liggend rond
te bazuinen
in het zachte
zomerlicht
fladderden
vlinders streken
elegant neer
het kleurige lijf
in verkoeling
als tijdverdrijf
zij zijn ons
langzaam
vooruit gegaan
vleugels rood
van avondlicht
hun trage beweging
gaf ons de zweving
van mijn gedicht
Kleine rimpelingen
waar de
voorplecht het
water sneed
en jij golven
weer dichtritste
gaf het water
in een kleine
opening snel
stand van zaken
in spiegelend glad
verschijnen
lieten de diverse
metamorfoses
een veelheid aan
mogelijkheden zien
waarvan velen in
kleine rimpelingen
geschiedenis spraken
terug kijkend
konden wij de
vaart zien die
wij maakten in kleur
en kou van leven tussen
door vissers niet geruimde
planten en andere restanten
zij sierden in bekroning de
mens tot smeerlapkoning
Openen het mozaïek
de lucht droeg
merkwaardig genoeg
het onbestemde
druppels twijfelden al
glijdend aan tak en
stam donker kleurend
als heel oud behang
in deze seance
klonken de kreten
van vogels gedempt
zonder de echte spirit
die een zonnige dag
van ze kent in gedartel
en gedurfde duik
maar tussen de
struiken en groen
grijzende grassen is
het een drukte in
lentegewas waar
bollen en knollen
op springen staan
dan is het wit
snel vergroend
in het licht van de
steeds langer schijnende
zon en de eerste
kleurtjes draaien zich
al heel voorzichtig om
openen zo het mozaïek
dat het voorjaar heeft
geprepareerd in vele
generaties van ontkiemen
in pakkende kleur en geur
voor vliegen en bijen om
het voorjaar op te vrijen
In ontheemde staat
ik zag je
witter worden
stiller in grote
druppels die
mat glinsterden
geluiden zijn
verdwenen als
in watten verpakt
zo voelt buiten
aangesloten op nat
niets ontziend
snerpt kou de
miezervlagen zo lang
huid en haar dat
nog kunnen verdragen
koude leegte
trekt warmte uit
het lijf dat langzaam
in ontheemde staat
eenzaamheid begrijpt
totaal verlaten
resoneert alleen
nog angst voor
het einde om hier zo
tijdloos weg te kwijnen
Als levens franje
zelfs aan
de hellepoort
wenkten je handen
liet je lach
de zonde door
als levensfranje
jij wees
het grijs de weg
die met knallen
was belegd en
waar jouwers nog
misnoegen grauwden
hen was
hemel beloofd
maar zelfs onder
de regenboog
konden zij geen zon
en warmte vinden
versteende hagel
vernielde vruchten
zij grepen weer mis
wilden bouwen
kregen enkel diepe
zuchten van getrouwen
Die jeugd schitterden
soms leek
je wel van
binnen te branden
dansten vlammetjes
vol spirit en elan
uit ogen die
jeugd schitterden
geestdrift en
enthousiasme
waren snel de
dragende kleuren
in een voortvarende
transitie van indolent
naar ongekend passioneel
je leek gedragen
te worden door een
tomeloze energie
als uitvoerder met
een charisma dat
besmettelijk rondwaarde
tussen geestverwanten
jij sprak in de snelle
erupties van een
jonge vulkaan waar
heet magma stroomde
om later een vruchtbare
helling te worden
voor talloze dromen
jij bezielde het
project met de eeuwige
meerwaarde van liefde
in gedrevenheid en
perfectionisme die
de hemel verdienden
Een naamloos ontvallen
jij hield
niet zo van
het onverwachte
plotselinge
geluiden en krachten
die tevoorschijn
kwamen op een niet
bekend moment
vaak vooraf
gegaan door
flitsend licht
in alle kleuren
glinsterend en
sierlijk dansend
op de wind in de
ogen van ieder kind
in versnellend
tempo op naar
de finale die met
een grote klap
alle schoonheden
onderuit haalden zo
dat zij weer verder
konden dwalen
in de laatste tijd
van het oude jaar
dat met zijn knallen
de grijste geesten
het verblijf op
aarde deed vergallen
verdwenen zij stilletje in
een naamloos ontvallen
Het spirituele
ik wist dat jij
nog altijd contact
had met boven
door wat restanten
van hoop en geloven
als je soms afwezig
in het kaarsvlammetje
zat weg te dromen
voor jezelf
even de wereld
vergat en een
paar woorden
wijdde aan een
engel waarvan
je geen duidelijk
antwoord kreeg
ik wist dat jij
in het spirituele
geen spelletjes
aan het spelen
was juist daarom
hield ik me stil
uit respect voor
dat wat jij wilde
je klonk lichter
als jij je zorgen
had afgelegd
de problemen
een woord had
gegeven om zo
verder te kunnen
als helper in leven
De eeuwige tocht
jij hebt mij verteld
hoe het boek van je
leven geschreven is
uit ieder groeten
en ontmoeten
heb jij het
belangrijkste woord
op het maagdelijk
papier gezet
daaraan gehecht
de fleurigste stukjes
leven vol sfeer die
snel herkenbaar
lijken uit de meest
nabije werkelijkheid
omdat woorden ziel
geven aan de taal
die we gebruiken
ook waar we wonen
hangen onze dromen
geen gewone maar juist
uniek in hun kamerbreed
samenkomen bij deur
of plint waar het plot
van de dag altijd info
vindt door de eeuwige
tocht van de wind
Verse sneeuw
ik zag je
door het
landschap
schuiven met
in de bochten
het kenmerkend
overhuiven
wielen rolden
en wat grint
spatte kletterend
op de diepe plas
maakte alles
modderig en nat
ook naast het pad
onrust trok
wat schichtig
weer de kar
bespannen met
twee paarden
waarvan de
kleinste draalde
stil was de
horizon toen
jij verdween
alleen de sporen
in de verse
sneeuw wisten
nog waarheen
Waar je puntig piekt
ik wil
geen stenen
meer op het pad
waar het licht
van boven valt
ik ben het zat
niet meer
van die grote
keien waarvan
je in een moment
van onbalans zo naar
beneden kunt glijden
we hebben nu
een nieuwe vloer
waarbij je puntig
piekt op licht van de
bron dat contrasterend
langs je vliegt
in samen cirkelen
ronden wij ons plekje
als stukje duister
dat ons gefluister
nog geheimzinniger
maakt dan stilte
nu staan wij op
de bron met rondom
tal van geluiden
in ons eigen alleen
zo afgeschermd kunnen
wij geen kant meer heen
Wat een ander denkt
ik zag
dat jij je
even liet gaan
ogen geloken
je altijd drukke
mimiek naar
rustend verwezen
nog toont je
mond de lach
die de wereld
weerstaat repliceert
je gezicht het
innemende dat
nooit wordt gewist
lief speelt de
wind met het haar
dat nog altijd in kleur
weerbarstigheid vindt
en zeker nooit doet
wat een ander denkt
dat goed voor je is
Dromen vol geur
zij wist
dat de verte
haar wenkte met
onderscheiden
kleurenpracht
alsof er al die
tijd naar haar werd
uitgekeken en gewacht
vorm en compositie
waren steeds
duidelijker te zien
in het naderbij
komen nog spraken
zij niet maar hun
geuren bestreken
het uitnodigingsgebied
jij hebt de schoonheid
van deze bloemenhulde
aangenomen en hen
bedankt in dromen
vol geur die je geest
als herinnering aan deze
bijzondere ontmoeting
had meegenomen
Gebeeldhouwd
je zit nog
akelig rechtop
met een strakke
ongedurigheid
die kou uitstraalt
gebeeldhouwd
vinden ze jouw
gezicht waarin
de lijnen door
de tijd zijn gegrift
je bewegen volgt
de metronomische
tik van je leeftijd
waardoor alles op
protocol wordt verricht
je lach klinkt hoog
en wat verdroogd
waar ooit zachtheid
schaduwde spant
perkament de kroon
nog spreken je
handen een eigen taal
zijn je vingers watervlug
in het stillen van
chaos en onrust
Diversiteit
ze hebben
je bijna alles
afgenomen
waarmee je
dacht ooit jezelf
te kunnen zijn
jij kende
van kind af
aan de kleine
onvolkomenheden
die soms speelden
en je pijn deden
gewoon omdat
jij anders was op
kleine onderdelen
niet helemaal
volmaakt zoals wij
zouden willen zijn
waar wetenschap
en industrie bezig
zijn met verbetering
van het menselijk lijf
hebben wij daar geen
passend voorbeeld bij
blond en botox
borst en bilpartij
je past het aan
want anders hoor
je er volgens de media
niet helemaal meer bij
toch is het extravagante
in kleding alweer terug
in het subtiel menselijk
onderscheid maakt
juist diversiteit jou
buitengewoon interessant
Kalligrafisch hoogstandje
ik zag
je zwarte
vingerschrift
op het maagdelijk
wit papier geen
kalligrafisch
hoogstandje maar
duidelijk heden
zonder enige zwier
ik kende
de lay-out
van jouw leven
de attributen waren
al bekend alleen
de boodschap
mocht zich openbaren
de diepere emoties
bleven ongekend
jij structureerde
vanuit een donker
perspectief de
zonnige kanten
verlichtten minerende
zijden niet nog
was het geen direct
dictaat maar
meer een open vraag
waarop wij het
antwoord schuldig
bleven deze
communicatie is
blijven steken in spel
dat niet resultaat gericht
de anonieme weg zoekt
en vindt in haar
zwart vingerschrift
In terloopsheid
ik zag je in
terloopsheid
opvlammen
door een
zonnestraal
waarin jij een
helderheid
aannam die de
werkelijkheid
extreem overtroefde
ik heb wel
vaker van die
deja vu's gehad
maar deze keer
was het duidelijk
veel meer en
intenser omdat
ik vlagen van
verse verf rook
uit frisse kleuren
ik ben je
achterna gegaan
heb in vele lichtstralen
gekeken waar
jij was gebleven
de warmte die
jij gaf leidde mij
langs de trap
naar beneden die
naar de graven liep
het vurige in
jouw verschijnen
begon langzaam
te verdwijnen in
tochtgaten van aarde
nog kon ik jouw
silhouet volgen
maar jouw magie
werd door doden
snel overgenomen
Gaaf gemodelleerd
jij was
het gezicht
in de wolken
gaaf gemodelleerd
door de wind van
volwassen tot kind
hij speelde
met jou kende
je ups en downs
wist welke
ruimte jij nodig
had om te groeien
zonder te
verdwalen in het
strakblauwe bloeien
ik proefde jou
toen het donkere
van de bui mij kuste
en je vriend
het nat van de regen
van mijn wangen veegde
het daagde zomers
met uren waarop
zon wachtte met lachen
Wrijvingsloos
met zacht
en rond had
jouw lach een
levenslang
verbond gesloten
zonder duwen
en stoten samen
naar de deal die
is afgesproken
in alle openheid
zo hebben ook
jouw ogen in
alle harmonie hun
eigen keuze voor
bepaalde kleuren
zij dragen in
weerkaatsen dezelfde
gloedvolle woorden
in alle emoties die
zij in contact laten zien
juist de
souplesse in
elkaar benaderen
geeft een wrijvingsloos
begrip op alle gebied
het is genieten
van samen zijn
in het aanvullen
van de liefste dingen
in bereikbaarheid
Dwarse universums
ik wist
dat jij er was
in dwarse universums
die ik soms
voor het kiezen had
in schaduw
en contrast van
verre vroege kleuren
woont de wereld
van hiernaast
waar jij ze vaak
op hun aanwezigheid
kunt betrappen als
zij nonchalant
hun gangetje gaan
nog is er ook het
heerlijk tijdloze
mystiek fysieke
waarvan ik wel de
stof en voiles ervaar
in die werkelijkheid
hoop ik ooit je ziel
te vinden om dan
met mijn genen
onze kinderen aan
een wereld te schenken
die de inhoud van
hen evenaart met en
door het zintuiglijk
waargenomene