Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Licht en schaduw
lief spelen zij
al jaren lang
het spel van
licht en schaduw
nooit heeft een
onvertogen woord
daar afbreuk
aan gedaan
als er een
lichte schaduw
overtrok
werden er slechts
wenkbrauwen
gefronst en nooit
eens stevig op
de deur gebonsd
alleen waar
onverwacht
het contrast
verstoord werd
herstel niet snel
voorhanden was
bleek beraad de
enig juiste daad
zonder echt
wereldschokkend
te zijn deed
elk verlies
structureel veel
pijn en bleek
heling toch het
enige medicijn
Jouw hand
je vingers met
dwarse streepjes
die kootjes dragen
nagels die nooit
hebben nagelaten
vuil te willen zijn
de lijnen in je hand
als markering van
spieren en gewrichten
de duim heeft een
oppositionele rol in
dit gevoelig geheel
ringen rond de
pols hebben hun
eigen verhalen over
het vele werk de
vermoeidheden in
buigen en barsten
pas nu besef ik
het onbelangrijke
van de talloze
wetenswaardigheden
jij hebt hem uitgestoken
bedankt voor jouw hand
Jouw regie
jij kon ons
In een blik
de dialogen
uit een roman
laten lezen
met mimiek de
diverse emoties
goed accentueren
met lichaamstaal
van armen en benen
de setting veranderen
waarin jij speelde
ogen klein en
verschrikt groot
gaven gevoelens
voorzichtig hun
ziel zo nam jij
ook met vingers
toeschouwers mee
om samen te
genieten van
wat je etalages
hen allemaal
hadden te bieden
jouw regie
was gebaseerd
op de tonen en
woorden van
jouw stem je
zong belangrijke
aria's neuriede
sfeer in het
achtergrondgebeuren
liet harten voelbaar
kloppen naar een
geruststellend einde
Kind van de hemel
jij hebt ooit je
eigen tranen
gedroogd toen je
besefte dat jij
nooit op eigen
kracht zou
leren vliegen jij
als kind van de hemel
met altijd hoofd
en armen omhoog
om het blauw van
de lucht ook maar
even te kunnen
raken om de vlucht
van wolken te
kunnen smaken
het was toen
jij in ultiem
proberen met een
hoge sprong langs
het firmament te
gaan scheren waarbij
jij verkeerd landde
en in gips strandde
zo dicht bij aarde
heb jij het leven
omarmd van kleine
dieren en insecten
hun plekken bekeken
in leven en thuis het
bijzondere wonen en daar
als vriend te mogen komen
Het klein carrousel
ik zag ogen
langzaam open
gaan lichaam
traag ontwaken
in het ontdekken
van de nieuwe dag
waar donker is
geweest veegt nu
licht de restanten
naar de kanten
opwindend
trillen leuke dingen
in het gezichtsbeeld
terwijl donkere delen
bezorgdheid meekrijgen
het kleine carrousel
van deze ochtend
opent een veelvoud
in kleur en ludieke
muzikale bewegelijkheid
maar de regie tempert
snel door de modus
van noodzakelijkheid
verplicht aan te zetten
en waaiers rust te brengen
Die vonken
zacht klinkt
de weemoed
in hun lief gezang
maar woorden met
een eeuwig gewicht
maken kinderen bang
zij gaan voor
het meer dansante
voetenwerk en de handjes
maar in jouw
ogen smeult het
nooit gedoofde vuur
het donkere van
je stem herinnert
zich nog ieder uur
die vonken ga jij
kinderen leren uit hun
geschiedenis van proberen
Zijn accssoires
hij hoefde
zijn rug niet
te rechten
kreukloos
viel het maatpak
hem op de huid
zijn accessoires
waren hun tijd
al ver vooruit
opzienbarend
in het trendy circuit
dat hij onderhield
hij leek onbereikbaar
keek verder weg
dan ooit pas op
de horizon was er
kans op ontmoeten bij
toeval op afspraak nooit
Gegrond op aard
Ik ben de waarde
gegrond met beide
voeten op de aarde
Voorheen onverwacht
was ik te hard
van stapel gelopen
en waren de
bladeren, de takken,
en wortels om mijn
been heen gekropen
Ik was bewaard
maar tevens van
de grond ontaard
Misschien vonden
de diepe gronden
voor mij een kans
en bracht dit door
te vallen en weer
op te staan mijn
evenwicht in balans
Nog niet te laat
voor het koers
wat mijn kant op gaat
Ik loop inmiddels
steeds verder rond
op onze aarde
dat intussen
net zo dankbaar
is geworden als
mijn eigenwaarde
Een hoge hakkentoon
zwart zwangerde
de nacht zijn
onverwacht
donkere boodschap
waar stilte
onheilspellend klonk
warmte drukte zijn
eigen dekmantel
nog knipperde de
laatste straatlantaarn
zijn eenzaam licht
tegen de blinde muur
raffelden schoenen
een hoge hakkentoon
op de natte klinkers
van de ongelijke stoep
in een verschrikte
oogopslag werd al
schuld bekend was de
patser snel weggerend
de griet en hij
kenden elkaar niet
stond in de verbalen
toch is hij haar gaan halen
om als stel
op gemakkelijk geld
te gaan jagen in
beroven zonder vragen
Schaduwmuziek
we dansten op
schaduwmuziek
van een wolkende
zon die oplichtte
in het blauw van
je ogen door
een dromerige
wit krullende zee
wind vlaagde
in haar dat
zich speels
met warme
zomer vulde
waar blond als
contrast de
uitdaging streepte
we duinden
door het hoge
helmgras dat
fluwelig deinde
in uitnodiging
om liefde loom
liggend rond
te bazuinen
in het zachte
zomerlicht
fladderden
vlinders streken
elegant neer
het kleurige lijf
in verkoeling
als tijdverdrijf
zij zijn ons
langzaam
vooruit gegaan
vleugels rood
van avondlicht
hun trage beweging
gaf ons de zweving
van mijn gedicht
Kleine rimpelingen
waar de
voorplecht het
water sneed
en jij golven
weer dichtritste
gaf het water
in een kleine
opening snel
stand van zaken
in spiegelend glad
verschijnen
lieten de diverse
metamorfoses
een veelheid aan
mogelijkheden zien
waarvan velen in
kleine rimpelingen
geschiedenis spraken
terug kijkend
konden wij de
vaart zien die
wij maakten in kleur
en kou van leven tussen
door vissers niet geruimde
planten en andere restanten
zij sierden in bekroning de
mens tot smeerlapkoning
Openen het mozaïek
de lucht droeg
merkwaardig genoeg
het onbestemde
druppels twijfelden al
glijdend aan tak en
stam donker kleurend
als heel oud behang
in deze seance
klonken de kreten
van vogels gedempt
zonder de echte spirit
die een zonnige dag
van ze kent in gedartel
en gedurfde duik
maar tussen de
struiken en groen
grijzende grassen is
het een drukte in
lentegewas waar
bollen en knollen
op springen staan
dan is het wit
snel vergroend
in het licht van de
steeds langer schijnende
zon en de eerste
kleurtjes draaien zich
al heel voorzichtig om
openen zo het mozaïek
dat het voorjaar heeft
geprepareerd in vele
generaties van ontkiemen
in pakkende kleur en geur
voor vliegen en bijen om
het voorjaar op te vrijen
In ontheemde staat
ik zag je
witter worden
stiller in grote
druppels die
mat glinsterden
geluiden zijn
verdwenen als
in watten verpakt
zo voelt buiten
aangesloten op nat
niets ontziend
snerpt kou de
miezervlagen zo lang
huid en haar dat
nog kunnen verdragen
koude leegte
trekt warmte uit
het lijf dat langzaam
in ontheemde staat
eenzaamheid begrijpt
totaal verlaten
resoneert alleen
nog angst voor
het einde om hier zo
tijdloos weg te kwijnen
Als levens franje
zelfs aan
de hellepoort
wenkten je handen
liet je lach
de zonde door
als levensfranje
jij wees
het grijs de weg
die met knallen
was belegd en
waar jouwers nog
misnoegen grauwden
hen was
hemel beloofd
maar zelfs onder
de regenboog
konden zij geen zon
en warmte vinden
versteende hagel
vernielde vruchten
zij grepen weer mis
wilden bouwen
kregen enkel diepe
zuchten van getrouwen
Die jeugd schitterden
soms leek
je wel van
binnen te branden
dansten vlammetjes
vol spirit en elan
uit ogen die
jeugd schitterden
geestdrift en
enthousiasme
waren snel de
dragende kleuren
in een voortvarende
transitie van indolent
naar ongekend passioneel
je leek gedragen
te worden door een
tomeloze energie
als uitvoerder met
een charisma dat
besmettelijk rondwaarde
tussen geestverwanten
jij sprak in de snelle
erupties van een
jonge vulkaan waar
heet magma stroomde
om later een vruchtbare
helling te worden
voor talloze dromen
jij bezielde het
project met de eeuwige
meerwaarde van liefde
in gedrevenheid en
perfectionisme die
de hemel verdienden
Een naamloos ontvallen
jij hield
niet zo van
het onverwachte
plotselinge
geluiden en krachten
die tevoorschijn
kwamen op een niet
bekend moment
vaak vooraf
gegaan door
flitsend licht
in alle kleuren
glinsterend en
sierlijk dansend
op de wind in de
ogen van ieder kind
in versnellend
tempo op naar
de finale die met
een grote klap
alle schoonheden
onderuit haalden zo
dat zij weer verder
konden dwalen
in de laatste tijd
van het oude jaar
dat met zijn knallen
de grijste geesten
het verblijf op
aarde deed vergallen
verdwenen zij stilletje in
een naamloos ontvallen
Het spirituele
ik wist dat jij
nog altijd contact
had met boven
door wat restanten
van hoop en geloven
als je soms afwezig
in het kaarsvlammetje
zat weg te dromen
voor jezelf
even de wereld
vergat en een
paar woorden
wijdde aan een
engel waarvan
je geen duidelijk
antwoord kreeg
ik wist dat jij
in het spirituele
geen spelletjes
aan het spelen
was juist daarom
hield ik me stil
uit respect voor
dat wat jij wilde
je klonk lichter
als jij je zorgen
had afgelegd
de problemen
een woord had
gegeven om zo
verder te kunnen
als helper in leven
De eeuwige tocht
jij hebt mij verteld
hoe het boek van je
leven geschreven is
uit ieder groeten
en ontmoeten
heb jij het
belangrijkste woord
op het maagdelijk
papier gezet
daaraan gehecht
de fleurigste stukjes
leven vol sfeer die
snel herkenbaar
lijken uit de meest
nabije werkelijkheid
omdat woorden ziel
geven aan de taal
die we gebruiken
ook waar we wonen
hangen onze dromen
geen gewone maar juist
uniek in hun kamerbreed
samenkomen bij deur
of plint waar het plot
van de dag altijd info
vindt door de eeuwige
tocht van de wind
Verse sneeuw
ik zag je
door het
landschap
schuiven met
in de bochten
het kenmerkend
overhuiven
wielen rolden
en wat grint
spatte kletterend
op de diepe plas
maakte alles
modderig en nat
ook naast het pad
onrust trok
wat schichtig
weer de kar
bespannen met
twee paarden
waarvan de
kleinste draalde
stil was de
horizon toen
jij verdween
alleen de sporen
in de verse
sneeuw wisten
nog waarheen
Waar je puntig piekt
ik wil
geen stenen
meer op het pad
waar het licht
van boven valt
ik ben het zat
niet meer
van die grote
keien waarvan
je in een moment
van onbalans zo naar
beneden kunt glijden
we hebben nu
een nieuwe vloer
waarbij je puntig
piekt op licht van de
bron dat contrasterend
langs je vliegt
in samen cirkelen
ronden wij ons plekje
als stukje duister
dat ons gefluister
nog geheimzinniger
maakt dan stilte
nu staan wij op
de bron met rondom
tal van geluiden
in ons eigen alleen
zo afgeschermd kunnen
wij geen kant meer heen