Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Schuin schrift
het zand
schreef met
de hand
van de wind
mijn woorden
in het zand
globaal
geef ik de
pagina's aan
nog zonder
inhoud die ik
al zag staan
maakte veel
werk van
hoofdletters
en danste de
kleine scenes
in schuin schrift
door de
getijden
werden de
bladzijden
weer keurig
gewist
de avondzon
dook rood ook
de wind legde
met het sahara
zand de contrasten
scherper bloot
Haar rode draad
ik zag in het witte
licht van de
nieuwe maan
haar dromen
pulserend uit haar
lichaam komen
op de warme
regelmaat van
haar ademtochten
verlieten zij
zonder bochten
haar rode draad
met de levenslijn in
tact hebben zij haar
naar vele werelden
gebracht met een
alreeds voltooid
en beschreven leven
maar gedreven
bleef zij op zoek
naar het levenselixer
dat samen met
de steen der wijzen
plots verdwenen was
Bleef uithuizig
ik keek
naar je
maar je
blik wilde
niet kruisen
zelfs het puntje
van je neus
bleef uithuizig
je mond sprak
een speech
met stilte strak
geregisseerd
door wat zoal
was gepasseerd
in een vloed
van onbenul
zelden
weerspraken
onze woorden
elkaar in gesprek
maar nu was gezegd
wat verzwegen was
met exegese van
emoties belicht
de deksel van
de put gelicht vol
opgekropte woede
eindelijk het venijn
waarvan blikken
konden doden
eigenlijk mocht ik
er al niet meer zijn
De prelude
ik zag je
stappen staan
waar de waterige
dauw zijn druppels
liet gaan in de
pirouettes waarmee
jij de ochtend groette
nog was er
geen muziek tot
de eerste zonnestraal
noten kristalhelder
kleurden in de
prelude die de dag
voor ons in petto had
het was jouw lach
die vogels deed
ontwaken zodat zij
hun dialogen
konden maken en
plaatsen in het samenspel
van ochtendklanken
Doorschijnend
je jurk raakte
doorschijnend
aan je frêle
figuur dat blond
gecomplementeerd
werd met een
stralende lach
je ogen zouden
zo kunnen zijn
weggelopen
uit de mooiste
verleidingsscene
in de geschiedenis
van elk groot theater
in dartel licht
dansant bewegen
wist je ieder
een goed gevoel
van eigenwaarde
te geven omdat jij
talenten spiegelde
die ontwaakten
uit latent
aanwezig zijn
tot verrassing van
de eigenaar die de
nieuwe meerwaarde
meteen reflecteerde
Het lied van oceanen
zacht wolkte ik
boven de kleuren zee
die ik met mijn
danspassen deed kolken
haalde uit
met flarden mist
die het uitzicht
extravagantie gaven
overslaand speelde
muziek in de
bekende zilte geuren
het lied van oceanen na
mijn walsen
draaiden fraai in
spatten wit en toverden
een lach op mijn gezicht
golvend naar strand
waar passen vergleden in
het natte zand dat al door
kleur en geur verzwolgen was
Tegendraads touche
zacht schoven
zij aan bij
jouw tafel om
maar dicht
bij je te zijn
jij die altijd
hun pijn wist en
verlichtend deelde
je vingers
trommelden een
liefdevol ritme
dat vroeg om
mee te doen
waarbij je moest
kiezen samen in
volgen of het
tegendraads touche
ogen keken vingers
voelden de maat
een echt neuriën
maakte hen paraat
in het voldragen
van haar lach in
ogen die alles zagen
In frequent contact
ik zag hoe
de omgeving jou
meer en meer
begon aan te spreken
vergeleken met vroeger
pril was nog de
interesse maar
groeide in frequent
contact iedere keer
als jij het zag
je hervond stukjes
herinnering waarvan de
afkomst zonder raken
langs je heen ging
nu lijken alle zaken
steeds meer deel
van jou uit te maken
bij jou te gaan horen
zoals de oude kerktoren
met zijn klokkenspel
er zijn emoties
bijgekomen waarvan
jij eerder niet zou dromen
zoals de knusheid in
het samenzijn waarbij
ook de pijn van gemis
duidelijk aanwezig is
in deze contreien breide
jij het harde leven
met knotjes zachte wol
Het format
ik voelde
hoe jouw
vingers mij
raakten en
in contact
een ander
mens van
mij maakten
leeg had ik
mij voorbereid
blokkades
geëffend en
de wegen
geschoond
van eigendunk
en dwarsheid
overweldigend
was jij binnen
gekomen nog
virtuozer dan
ooit in mijn
stoutste dromen
jij had het format
dat mij doorhad
Gebed met zwart
er brandden
lichtjes in je ogen
ze twinkelden
ondeugend snel
lichtten op in
kleurrijke bogen
hemelwaarts
ontzettend fel
in gebed
met zwart
leefden zij van
jouw gebeden
die troostende
compassie gaven
uit de warmte
van je hart
mensen die al
zwaar hadden
geleden voor
wie de wereld
geen liefde had
konden nu ook
eindelijk in
hemel delen
In groen gevatte
jouw ogen
keken met
het helder blauw
van de eerste
lentedagen
die met
voorjaarsachtige
zachtheid vol
verbazing het zwart
van aarde vergeleken
met een
curieuze snelheid
had de metamorfose
van donker naar kleur
plaats gevonden
waarin pril wit en
in groen gevatte
bloemen en planten
nu al bewondering
oogstten van alle kanten
Als vluchtige kleur
ik heb je
altijd al
gevoeld als
vluchtige kleur
in plotseling
ontmoeten
een surprise uit
onverwachte bronnen
die hun natuurlijke
liefde aan de wereld
belangeloos schonken
als surplus van leven
pas later heb jij
gezicht gekregen in
volwassen nuancering
van meegekregen
talenten op jouw
plaats in het bestaan
daar is de lach
geboren die ons
tot in het diepst
van de ziel is gaan
bekoren en deel
van ons is geworden
Jouw zonnevingers
ik voelde hoe
jouw zonnevingers
hun pixels zachtjes
op mijn huid vlijden
na een lange reis
als lichtdeeltje
van de hemel maar
het aards paradijs
ik had mij
komend uit het
langdurig grijs en
somber van de hel
voorzichtig opgesteld
zodat de eerste
confrontatie niet zou
uitmonden in schade
verfrissend stroomde
energie door mijn huid
die in tal van acties
als trigger en aanjager
werd gebruikt om
lente te updaten na
de vijandige blootstelling
aan het winters venijn
Vitaal gekleurd
ik heb altijd
de echo's van
je woorden gehoord
met de nadruk
op het leven
maar nu lijken
je zinnen alsmaar
iets van hun
kracht te verliezen
diep van binnen
ook de spirit
in oogopslag
en weerwoord
het helder blikken
gaat wat inschikken
nochtans is je aura
buitengewoon vitaal
gekleurd spreekt
lichaamstaal nog
altijd voor haar beurt
in je verschijnen
zijn gebaar en
voorkomen zich
nog steeds aan het
gracieus verfijnen
waar charmant
en innemend
al jouw talenten zijn
stralen deze zonder
leeftijd te bepalen
De kleur van verleden
ik was even
vertrokken
later wakker
geschrokken
door een mij
onbekend geluid
ook de sfeer
voelde niet thuis
er was iets
met de tijd die
ik moeilijk kon
dateren naar
de kleding die
zij droegen in
een exposé
uit weleren
het waren
vrienden en
bekenden
zonder
familieband
zij wisselden
woorden zonder
te zijn gekend
ook het licht
had de kleur
van verleden
zelfs schaduwen
vielen niet meer
naar beneden
in het huis
van hiernaast
Zwarte aarde
het zijn niet
je ogen die mij
hebben veroverd
het is de
blik vol liefde
waarmee je handen
het nieuwe plantje
met zwarte aarde
zachtjes toedekken
jij hebt het
met warme
vingers bekleed
een zonnig
plaatsje gezocht in
een wereld vol gelijken
en toch ben jij
steeds anders naar
haar gaan kijken
zij vangt iedere
ochtend met kleur
jouw aandacht
jij deelt met haar
voor even het
samen warm leven
met de zon zo
tussenin in een
wondervol dag begin
De vallende wind
ooit heb ik
het donker
in je ogen
zien bliksemen
opkomende
tranen die
van kwaadheid
vervloeien
een losbarstende
bui waarbij
woorden in staccato
hun gif hagelen
in afwachting
van de vallende
wind heb ik mij
omgedraaid
ben weggegaan
om jou even de tijd
te geven woede af te
reageren met regen
in een opklarend
ogenblik zijn we samen
naar de zon gelopen
op hoop van zegen
Esoterie
zij had
als opschik
glas in alle
variaties
waarvan de
vorm glanzende
stilte uitstraalde
de ontvangst
was dan ook
overweldigend
in de fragiele
breekbaarheid
van het
spiegelend effect
juist het
weglaten van
de kleuren
in de zwaarste
stukken gaf
de esoterie in
vorm alle kans
Bekleed met huid
wij krijgen
de botjes
bekleed met huid
waarin een verfijnd
tastmechanisme schuilt
in een subtiel
aangestuurd
bewegen verkennen
wij de wereld in
zijn voor en tegens
elektrisch
of neuraal de
boodschappen gaan
naar onze database
dat koppie heet
aan alles
hangt een prijs
ook de uiterste
tijden van gebruik
zijn ons al bekend
een uniek vermogen
dat gebonden aan
emoties het bestaan
met kamers vol schatten
en ervaring zal optuigen
Grassig koud
ik zag het
blauwe bosje
alleen op de wereld
in de grote vlakte
grassig koud
zij steelden hoger
dan omringende
magere sprieten
bijna klaar voor
hun eerste maai
zij hadden
alles gegeven
met madeliefjes
om verder te leven
na hun rijpe zaai
in de wisseling
van groen door
seizoenen had het
bosje ook zijn bolletjes
groter laten groeien