Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Mijn laatste jaren
er waren jaren
die zo van mij
zijn afgegleden
met niets om
te bewaren of het
moet het jaartal zijn
een aantal was
al sleets geworden
door een spectaculair
gebeuren dat tot in
den treure al was
uitgemolken door ieder
wat in de wereld
plaats vond raakte
familie en bekenden
in overleg en om raad
om dan simpel de orde
van de dag te volgen
ik had uit vele decennia 's
slechts een handvol
goede jaren maar weet
ik ben nog steeds driftig
aan het sparen voor mijn
allermooiste laatste jaren
Het gestolen universum
we reden
gleden gladjes
over de weg
aangetrokken door
het stuwmeer van
verwachting op
dezelfde tunes
en vibes van
twee jaar geleden
geladen tot ver
over de top
we waren familie
in flow elkaar
raken was al
een pittige blow
in thuiskomen
bij je zelf na nooit
meer te zijn
weggeweest in
het gestolen
universum naar
een godvergeten feest
gegroeid in licht
van sterren showde jij
als leader dirigeerde
eindeloze armen in hun
vlucht naar lucht rond
de hemel op energie
van aarde die de mens
nieuwe krachten
baarde in de eindelijk
weer verenigde
community mens
Gordijnde regen
zacht gordijnde
regen het
transparante zicht
in bol en
glijbewegingen
wisten zij
oneffenheden
op het glas
dat bij nader
inzien toch
niet meer zo
helder was
alleen komen
bracht wat stress
voor het
uitgaansleven
met plu of
laarzen wat jij
het dichtst bij
handen had
Ton sûr ton
in laagjes lucht
verpak jij
emoties die ieder
in een eigen kleur
uitkristalliseren
jij bent geen toverbal
maar kent wel
de magie van
onderscheid en
harmonie in het
ton sûr ton van
menselijke degelijkheid
het fluïdum geeft
zachtheid in een
huidreactie die lijkt
op lenteraken met zon
en regen om voorjaar meer
vruchtbaarheid te geven
in de kleine
universele evolutie
die aan jou hangt
zijn ook de goddelijke
drijfveren herkenbaar
in liefdevol samengaan
Deze lentegift
jij bent
als zacht fruit
in harde handen
die de energie
al ver voorbij
de tanden
hebben opgebruikt
door alleen al
de geur van
deze lentegift
nog zijn de
kraampjes dicht
maar het warm
aroma ontsnapt
tussen de zeilen
uit de vol voorjaar
opgetaste stalletjes
nog houdt een klein
probleem de
verkoop tegen
het is de
donker
dreigende
onweersbui
van boven
die de bellefleuren
nog even door
de regen het
extra diep donker
rood wilden geven
Jij bronde zon
bijna onmerkbaar
schaduwden stukjes
kou jouw altijd
schijnende warmte
jij bronde zon
lichtte op waar
energie structureel
iets tekort kwam
om aan het
dagelijks leven
juist die kleur
en intentie van
volmaakt te geven
sprankelend glansde
jij een paar karaat
in gouden geluk
waar jij ook ging
niemand raakte verblind
maar wij voelden
jou in zacht omarmen
mensen verwarmen
droegen de reflectie
van een prachtige
sleep vol lieve binnen-
komende heerlijke
blijdschapsdromen
Remmende voorsprong
ik heb klanken
geschreven
stukjes textiel
ermee in gewreven
het laten drogen
aan de lucht
die in kleur haar
dankbaarheid drukt
in de wollige
melodie van de
windregenbogen
kleurt het mystieke
spel van lichte tonen
waarbij het totaal
aan frequentie wit is en
decibellen stilte benaderen
waar in het aardse
extremen elkaar
naderen breken
decennia lang
verbindingen en splijten
naar nieuwe structuren
de remmende voorsprong
zijn we al lang voorbij
Klikken van verstaan
zacht en warm
voegde zich het
leder van de bank
naar ledematen
die ontspanning in
vorm en kleur zagen
niet eens het
commerciële spel
van bieden en
overtreffen maar juist
het signaleren van de
klikken van verstaan
de lach als
uitnodiging in
herkenning en
ervaring de zit een
heerlijke evenaring
van het thuisgevoel
ik zag je hand
en armen in de
welkom ceremonie
ziel geven aan alles
wat de kamer
te schenken had
in het surplus van
ontvangende liefde
voelde alles zo eigen
en bekend wij hebben
de voorgaande generaties
daarin duidelijk herkend
Het gespiegelde
jij voelde meer
wenkte de hemel
zag je ogen lichten
toen de eerst zon
je lach verguldde
waardoor warmte
ineens zichtbaar
was en speelde
in energetisch zijn
het waren geen
magische krachten
of mystieke invloeden
van tijd en materie
dat wat wij ervaarden
was het gespiegelde
universum in de
majestueuze gestalten
van ons twee
Aardse essentie
ik wilde zo
graag de zorgen
van jouw gezicht
wissen je handen
pakken om samen
weer energie
te gaan delen
de lift omhoog
naar nieuwe
horizonten of
omlaag naar
minerale bronnen
het leven genieten
in aardse essentie
de warme geosfeer
die in eigenheid
geluk geeft dat in
zeer ruime mate
voorradig is omdat wij
die spirit rechtstreeks
kunnen raken
Nog kleurde je lach
ik zag je
donkeren
in de met licht
doorschoten
wolken
nog kleurde
je lach in het
al duister geweld
natuurlijk
was jij bang
zoals zovelen
voor het
plotselinge en
ongrijpbare dat
zich manifesteert in
elektrisch ontladen
na immense klappers
zonder weerga
in grijs vallende
schoonmaak wist
het onweercomplex
gelukkig weg te komen
vrij uit te druppelen
naar meer helder blauw
Leven beeldhouwde
gelukkig
schaduwde
je nog steeds
maar leven
beeldhouwde
al in onvergankelijk
steen je verscheiden
op fundamenten
die evolutie al bij
jouw geboorte had
klaar gelegd in
groeven en lijnen
die door de matrix
van genen verfijnden
heel apart
was dit verschijnen
in twee werelden
waar contrast nog
in beweging was
en verdieping niet
te meten bleek
een overgang
zonder greep
op twee entiteiten
doordat mensen
de geleidelijke
overgang niet echt
kunnen begrijpen
Speelse magie
waar volmaakt
het eeuwig zoeken
naar foutjes in
schoonheid uitlokt
speelt bij jou
de lach van zeker
weten een eigen spel
schuift hemel
weer een plaatsje
verder is superglans
net een verblindend
stukje hel dat oplicht
waar contrast
het paradijsje ziet
soms wolkt
wat speelse magie
aandacht kleurend
boven de scenes
waar jouw volmaaktheid
mijn liefde spreekt over
talenten die ik niet vergeet
Deze dodelijke dorst
warm golfde
het lange al
geel gepunte
hoge gras
onder de vlagen
wind die ver aan
de horizon beelden
deden trillen
wij bewogen
nog stiller dan
de woordloze
omgeving waar
slechts een vogel
schreeuwde om
schaduw en wat
druppels fris
nog zoog hitte
aan de grond die na
de laatste transfusie
water begonnen was
aan brakke lagen
hoe lang kan de
aarde deze dodelijke
dorst nog verdragen
Het podium
uren kon ik
naar je ogen kijken
proberen de beelden
te begrijpen
die jij uit je
leven liet zien
je lach bleek
het podium dat
jou altijd getrokken
had niet om te
laten zien wie jij
was maar wilde zijn
meer om te
geven samen
momenten beleven
van intens plezier
waarvoor jij en wij
zitten op de bankjes hier
jij nam ons
bij de hand in
het land waar jij
gelukkig was wilde
dat delen met ieder
die er tekort van had
Nog krult je lach
nog krult
je lach in
de hardste
bouwstenen
van onze
fundamenten
de veste die al
generaties lang
met degelijke normen-
en waardenspecie de
tijd heeft getrotseerd
nog is de sleet buiten
nauwelijks zichtbaar
lijkt wat achterstallig
onderhoud maar
de echte breuk en
scheuren komen
diep van binnenuit
waar rot en putlucht
heersen over leven en
gebroken glas geen
perspectief gaat geven
jij was erbij
toen grondstoffen
en magie een
huis bouwden waar
alleen voor de
eeuwigheid plaats
was vormgegeven
door de mens met
als buurman de hemel
en het paradijs als
tuin van eden
Warme klanken
jij had het
zelf al heel
aardig ingekleurd
het format
van het abn met
de nodige dictie
omgeven maar
zo hier en daar
bleven er warme
klanken kleven die
zich emotioneel anders
lieten verspreken
zij gaven de
smaak van samen
aan een beperkte
groep voelden goed
om met bekenden
in rust te praten
de schone taal
had niet die omhaal
enkel koel en to the point
alles zo zeggen dat de
boodschap niet in gevoel bleef
hangen was niet uit te leggen
Een herijking
je ogen
lichten altijd op
in combinaties
van kleuren als
jij stemmingen peilt
die de balans van
emoties in een
kamer bepalen
nooit breek je in
maar opent met
een vrij entree
om dan in
meegaandheid
de diverse bronnen
te lokaliseren om
hun invloed te bepalen
te vaak zijn
de settingen
al bekend tenzij
er nieuwe instroom
is die zich in
terughoudendheid
laat kennen zonder
echte blokkades
gelukkig wint
diversiteit het
van conservatisme
en lijkt ieder
ingenomen met
een herijking van
dogma's en al te lang
bestaande standpunten
Het Hyper zijn
jij hebt soms
een gekke lach
in je ogen
armen en benen
molenwieken
een fleurig
pandemonium
dat uitnodigt tot
heerlijke deelname
een aanleiding
is niet te
achterhalen het
hyper zijn bij jou
is nooit van het
kwalijke venijn er
is geen onderscheid
in wie achterblijft
en in samen vieren
weldadig sluipt
rust op kousenvoeten
binnen en in een
langzaam dovend
einde kleuren wangen
zich nog rood glinsteren
ogen vol plezier
om het intense samenzijn
met iedereen van hier
Haar pirouette
ze nam
stilte mee
uit een zee
vol herrie
waarbij van
iedere golf
die oversloeg
het volume brak
op het onbegrip
van zwart basalt
ze opende
het cordon
van donker
geloken ogen
wierp zand
om het laatste
argwaan niet te zien
sloot handen tot kring
danste haar pirouette
er grafisch midden in
waarbij zij de
blikken aannam
rondde en verrijkte
tot ook zij draaiden
en zacht de mantra's
van zee in haar
eeuwig bewegen
als eigen golf in de
vloed van samen
lieten stromen