Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Mijn gezicht is een masker
ik ben niet vaak verlegen,
ik ben niet vaak stil.
maar als het even tegenzit,
is praten het laatste wat ik wil.
mijn gezicht is een masker, waar ik achter schuil.
waarmee ik mijn droevige gezicht
weer voor een vrolijke ruil.
soms moet ik mijn gevoelens wel uiten,
lukt het me niet om ze af te sluiten.
maar ik ben liever op mezelf.
al vind ik dat niet fijn,
maar als het even tegen zit
wil ik liever alleen zijn.
In een nevelige horizon
ik heb kou en regen
aan de zee meegegeven
in een nevelige horizon
kwamen zij elkaar tegen
waar het grijs
langzaam klaarde
golven weer hun
eigen kleur vergaarden
en lichte plekken
op het harde zand
het strand een bijna
zomers aanzien gaven
alles bloeide open
als in een metamorfose
toen zon de wolken brak
en ons het paradijs terug gaf
In vleugjes tocht
het raam is donker
maar de deur staat aan
in vleugjes tocht laat
het huis zijn adem gaan
vertelt in geur
de kleur van bewoners
in een subtiel onderscheid
geeft zij hun geheimen prijs
het ongewassen raam
oogt weinig openheid en orde
de deurmat is versleten
door generaties voetenvegen
toch bel ik aan
laat het verleden staan
het zo bekende rammelend geluid
brengt mij na twintig jaar weer thuis
Oprijzend uit de hofvijver
wanneer gaat het
weer sneeuwen
op het lange voorhout
zal het schreeuwen
van meeuwen verdwijnen
in de wit neerdalende rust
waar mensen gestaag
schuifelend voorwaarts bewegen
omdat de trams het hebben begeven
langs kade en muur
oprijzend uit de hofvijver waar
het bestuur zijn laatste uur torent
komt die winter er nog
na verhitte debatten over de uitstoot
of blijft het zomeren tot onze dood
Brekend glas
ik zag je huilen
in je slaap hoorde vaag
wat brekend glas
maar je wist van niks
ondanks de sporen op
je nog vermoeid gezicht
wel vertelde je wat later
van de scherven en
de pijn die je voelde
jij bent geen prater
maar in je woorden
kon ik het bezeren horen
we zijn naar buiten gegaan
tussen de bloemen zag ik je lach
de spiegels heb ik weggedaan
Vol spiegelend sentiment
het decor
waarin wij spelen
is van glas
transparant als
kristal maar ook
het ondoorzichtige mat
in lichteffecten
breken we met tradities
nemen eruditie op de hak
natuurlijk moet het
volkstheater zijn
vol spiegelend sentiment
met als finale een tikkeltje
agressie van een keiharde hand
zodat alles in de glasbak belandt
Je eigen gezicht
sta jij wel echt
in de schaduw als
je anderen laat praten
of houdt jouw ego
alles in de gaten ten bate
van je eigen heil
is het ware interesse
in wat mensen zeggen
of een entree naar meer
vaak draai jij om
als een blad naar de zon
koester je aan warmte en licht
jij zal duidelijker
moeten zijn in het tonen
van je eigen gezicht
Een valse droom
ik zocht mijn schatten
in het kleine hebbeding
dacht de ander te verrassen
maar er schortte iets
aan mijn verzameling
ik bleef maar op ze passen
om iets weg te geven
was helaas al lang
geen optie meer gebleken
ik voelde macht met
bling en glitter om me heen
dacht me minder vaak alleen
ben ineens gestopt
zag mijn vrienden zo verdwijnen
om mijn geschitter te vermijden
ik word niet rijk van hebben
het was een valse droom
kan nu weer delen zonder schroom
Een vrouwelijke klaarheid
jij weet de woorden
maar zegt niets
je ogen spreken
er hapert iets
in onderhuids voelen
zonder uitleg van bedoelen
een logica
die voor mij breekt
alsof jij niet alles geeft
in je blik
zweemt waarheid met
een vrouwelijke klaarheid
jij lacht ontspannen
weet dat ik je nooit
helemaal zal leren kennen
Tijd
mensen, waar zijn ze mee bezig?
ze doen maar wat, lijkt het ...
oudere vrouw kijkt bedenkelijk
man: gemoedelijk,
ach, laat ze toch genieten
zorgen, ze komen vast en zeker
met de tijd
wat is tijd? - wat is tijd?
een moment
een uur
een eeuw
duizend jaar gepropt in een dag
slechts een ademtocht
geef me wat aandacht, vraagt hij zijn lief
iets meer van je tijd
want in mijn armen ben je het kwijt
al dat besef van tijd
laten we ons er liever in verliezen
De glazen buren
jij groeit
in glas met
transparante vleugels
licht draagt
jouw pracht in
brekende kleuren
jij fladdert
speels naar
hemelse geuren
in doorzichtige
sculpturen wonen
de glazen buren
tot het glas barst
wordt gebroken omdat
het seizoen is afgelopen
Iedereen is anders
Elk kind is anders,
Elk kind is speciaal
De kunst en Onze opdracht
is om met elk kind te doen wat nodig is.
Geef hem kennis mee,
Maar daar naast ook liefde.
Leer hem leven in vrede.
Leer hem omgaan met verdriet.
Leer hem spelen met anderen.
En leer hem nemen en geven
Leer hem wat jezelf had willen leren.
En leer het kind dit door jezelf te geven.
Je eigen liefde, je eigen kennis.
Leer het kind dit door kwetsbaar te zijn.
Maar soms ook streng.
Wees rechtvaardig, wees oprecht.
Maar wees vooral de leerkracht die jezelf,
Altijd wilde hebben
De schepping nabij
ik strooi ze maar uit
mijn gedachten omdat
niemand er op zit te wachten
geen stof en as
maar de schepping nabij
recht uit het hart
natuurlijk
een tikje apart
want ze zijn niet te koop
in een wereld waar
ieders denken en leven in het
maatschappelijke harnas worden gehesen
prijskaartjes alles bepalen
omdat status en macht
alleen maar met geld zijn te betalen
Een proeve naar meer
ik proef de tijd
die langzaam verglijdt
tot de smaak van vandaag
wanneer ik bijt
knarsen seconden
heel even als eten
een klein moment
dat het nu
tot verleden bestemt
soms in gedachten
blijft hangen met
de nasmaak van verlangen
een proeve
naar meer met
een terugblik in sfeer
Het leven
het leven aan ons gegeven
is langs bergen en door
dalen
het is geluk en verdriet
vaak kunnen we genieten
van gelukkige momenten
ook kunnen we zitten in
zak en as
maar dan komt de blijdschap
altijd weer in ons leven
dat is de stille kracht in ons.
en als we blij en gelukkig zijn
dat geeft vrede!
Levend op het linnen
het orkest speelt
wat de schilder
levend op het linnen zet
violen huilen
hete tranen als een kind
zijn straf wordt aangezegd
eerder soleerde de trompet
een warme ontvangst
in het knus geboortebed
riedelen saxofoons
de discussies die voor
escalatie al zijn bijgelegd
in de ritmesectie
klopt het hart en slaan
pauken hun volwassen slag
het doek staat nu te drogen
maar het bloeien moet nog komen als
het orkest finaliseert met toekomstdromen
Dat schuilde en verloren leek
als gedachten lopen
dravend overgaan in galopperen
later zonder leiband op hol slaan
weet dan dat ik bij je ben
langs hekken en omheiningen
die in onafzienbare
rechtlijnigheid toch leiden naar
de open vrijheid van het vlakke wad
ik maan je energieën niet
maar laat je gaan
om in de onmetelijkheid
zelf het kleine te ontdekken
de warmte van leven
dat schuilde en verloren leek
weer opnieuw te voelen in het
zich openen omdat jij er naar keek
zo gaan wij samen
ieder hinkend op eigen gedachten
stilte van wolken en hemel lerend
op pad naar de eindeloosheid van het wad
De wereld aan mijn voeten
een leven lang heb ik
verleidingen weerstaan
het hoofd in deemoed gebogen
als zij te sterk bleken te zijn
nooit berustend geaccepteerd
maar steeds weer geprobeerd
om ongevoeliger te worden
voor de angels in het venijn
met het inzichtelijker
worden van het leven
bleken de gegevens niet meer
de basis te zijn voor het bestaan
het strijden is gedaan
de verlokkingen zijn in mijn
geest gelegd door opvoeding en
gemanipuleerd maatschappelijk besef
nu straalt ultieme vrijheid
in haar transparante pracht
maar de wereld aan mijn voeten
kent de gebondenheid van kracht
De eigen refreinen
ik heb de noten niet geschreven
noch het lied gecomponeerd
de melodie is van het leven dat zich
in emoties manifesteert
in straten en op pleinen
klinken de eigen refreinen
zingen woorden verbondenheid
met familie vrienden en buren
soms met wat ongure dissonanten
die verkeerde passen dansen
op een feest dat door ieder wordt gevierd
een zachte hand schoont het vertier
voor allen is er nog voldoende plaats
door een beetje in te schuiven
aan de overvolle ruiven
van onze consumptiemaatschappij
Vrienden zonder naam
ik heb de beats gevreten
mijn lijf heeft het geweten
halverwege was ik al kapot
met wonderpil en heel veel vocht
kwam ik er snel weer bovenop
wij dansten ver voorbij de top
tot licht en glitter braken
stilte pijn deed aan de oren
het feest voorbij de ochtend was geboren
mijn trance zag enkel armen
een lach in steeds hetzelfde gezicht
vrienden zonder naam in flikkerlicht
een vlinder heeft mij thuisgebracht
ik was gevallen voor haar vleugels
toen ik even de echte wereld zag