Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Ik zal van u houden
ik zal van u houden
in leven en in dood
u bent de voornaamste
in mijn leven
ik bemin u teder
liefdevolle god
verlaat me niet
weest u in mijn gedachten
moge hij ons zegenen
en ons leiden
moge zijn geest op ons rusten
en ons elke dag blijdschap geven.
laat uw rijk spoedig daar zijn.
opdat al het verdriet voorbij
zal zijn
lieve vader, verhoort u onze
gebeden.
Mijn Oma
Mijn oma ben je niet voor even.
Mijn oma ben je voor heel mijn leven.
Mijn oma, die altijd voor je klaarstaat.
Mijn oma, die een arm om je heen slaat,
wanneer het even niet meer gaat.
Of het nou goed met je gaat, of slecht.
Bij mijn oma, kan je altijd terecht.
Elke vrijdag, gezellig en knus bij elkaar.
Bij koude wintermaanden, stond de warme soep, bij thuiskomst altijd klaar.
Voor dat alles, ben ik jou voor altijd dankbaar.
Daarom dit gedichtje, speciaal alleen voor jou.
Mijn enige oma nog, zo bijzonder,
kan niet meer zonder jou, omdat ik heel veel van je hou.
In maagdelijk betreden
de passen
op strand
ik heb ze geteld
meter voor meter
pas later
kwam dan je hand
verstrooid in
bijna vergeten
we stopten
bekeken de sporen
zo close omdat
niets ons kon storen
blikten vooruit
in maagdelijk betreden
ik in gebed
jij heel tevreden
Vlinder
zo mooi
teer
schoonheid
onder de
vlinders
reis met ons
mee
mooie witte
vlinder
misschien
dat wij
ontdekken
waar uw
schoonheid
vandaan komt
en iedereen zo
ontroert
Driftig bewegend
in het windstille weer
hoor je ineens de polsslag
van leven om je heen
komen kleine geluiden
op tal van plaatsen
onverwacht naar buiten
achter de knak
van een simpele tak
schuilt de muis
in bladergestuif
zoekt de merel
driftig bewegend naar buit
ieder vertelt hoe het gaat
in verhalen van klein
naar steeds groter formaat
als de wind
in overheersende vlagen
maar even stilte kan dragen
Pure dwang
ik ben het zat
om te zien hoe leven
wordt afgevlakt en ingepakt
door codes van de media
het is geen sturen meer
maar pure dwang
de hoeveelheid apps
en hypes maken mij bang
nog kan ik kiezen
maar dat duurt niet lang
het is een moeten met
sociale uitsluiting als boete
ik wil weer terug
op mijn rug in de wei
tussen hommels en bloemen
rust om te zoenen
mijmerend kijken
naar het echt strakke blauw
zonder vliegtuigstrepen
om de tijd voor even te vergeten
Plassen vol regen
kil waait de wind
schrijft onleesbare tekens
in plassen vol regen
mistroostig hangt nat
na het langdurige bad
aan de boom te versterven
hol klinkt de ziel
van de gloedvolle herfst
in het zompig bederf
zo lang dagen nog korten
zal overvloed rotten
naar een vruchtbaar begin
dat zal groeien
als winters vorstige tekens
in ijs en sneeuw zullen bloeien
Poema
zeker dertig jaren
verschillen ze in
leeftijd
de oude vrouw
in uitdagende jurk
op haar hielen haar
toyboy
men heeft nu een
naam voor deze dames
- Cougar -
ja, net als de poema....
denk nu niet omdat
La Paay
dit taboe graag wil
doorbreken
dat deze roofpoes iets
nieuws heeft bedacht
hoor
ik ken persoonlijk wel
van die vrouwen
“ oude meisjes “
en je hoeft heus geen
Madonna of La Paay
te zijn.
bespottelijk? och,
een kat in het nauw?
maakt rare sprongen.
Als attractie
je liefde
was stroperig
hongerig
verstrikte ik
in je web
gracieus
kwam je nader
dansend
op draden
zinnend op pret
je zoog
me niet leeg
maar verenigde
slechts genen
zodat leven bleef
als attractie
liet je mij
hangen om
nog meer prooien
te kunnen vangen
Op tonen van
op tonen van
je aanwezigheid
is een weldaad.
en ik zing zachtjes
mee
op tonen van
Abdel Wahab,
verdrinken onze ogen
in elkaar
we raken elkaar aan
mijn temperament
en de gevoelens
die jij liefde noemt
tijd is ons genadig
Je lachte ja
ik fluisterde
het is nooit of nu
toen wij onder
de paraplu in het
gutsend regenwater
huiswaarts liepen
je keek me aan
zag je ogen voorzichtig
heen en weer bewegen
gevoel nam ratio
eens goed de maat
in doorslag geven
je lachte ja
suste mijn gefluister
met een kus die het
hele universum sloot
toen ik dieper
in je mooie ogen dook
Kleine details
ik heb de gordijnen
open gedaan
het raam haalt
de wereld naar binnen
caleidoscopisch
ontrollen zich
flitsen van het
panoramisch gebeuren
nog kan ik
ze sluiten
maar buiten barst
van emoties en kleuren
kleine details
weven samenhang
tussen de beelden
van het leven vandaag
ik open het raam
verlang naar delen
van lach en een traan
in het bestaan van zovelen
Misschien wel of ook niet
misschien wel of ook niet
wie ik ben
is zeker niet altijd te vinden
in wat ik schrijf
wat ik schrijf kan ik best
beleefd hebben
of ook niet
ik kruip even graag in de
huid van een man
als in die van een vrouw
of een kind
als iemand van het toneel
het gaat toch om gevoelens
die ik losmaak
dat is ten minste vaak mijn
streven
of ook niet
het is maar hoe u mijn woorden
wilt lezen. hoe ik sta in het
leven deel ik soms met u
en soms ook niet.
De liefde, die ons nooit scheidt
Een glimlach op jouw gezicht,
Dat is het mooiste,
Wat er voor mij is,
Blij, blij dat je er bent,
Zonder jou,
Weet ik niet hoe ik de wereld had herkend,
Maatje voor het leven,
Deze vriendschap,
Die ik nooit weg zou geven,
Altijd lachen, nooit pijn,
Ik zou me toch echt niet weten,
Hoe het leven zonder jou zal zijn,
Maar lieve schat,
Onthoud goed,
Ik ben hier voor jou,
Omdat jij, iets bij mij doet!
Een goed gevoel,
Waar ik precies mijn duidelijkheid,
Mee bedoel.
Voor lieve Mies <3
Jij bent mijn maatje voor problemen,
ik wil je nooit meer kwijt!!<3
Een eigen lauwerkrans
ik wilde bladeren
van de bomen plukken
voor een eigen lauwerkrans
zij vielen als
vanzelf in mijn hand
een godsgeschenk
maar kleurden
in opstandigheid
tegen mijn witte huid
ik had niet
de serene blik
van uitverkoren mensen
mijn armen waren
ongeschikt voor het geven
van genade en geschenken
dacht een profeet te zijn
maar weet in eigen land
brengt die verering enkel pijn
De kleine scenes
heb de laatste stukjes gelegd
de puzzel van mijn leven
zijn uiteindelijke vorm gegeven
maar alles voelt emotieloos
heb nooit de goede kleur
kunnen bekennen in wennen aan
de kleine scenes gaan
daar smeult en vonkt de liefde nog
plaats en tijdloos zonder gêne
maar het vlakke
overheerst zwart wit
in een bestaan met grijs gezicht
Elfen en feeën
elfjes
klein en schattig
niet veel kracht
toch nog zo sterk
feeën
gevaarlijk en groot
heel veel kracht
toch ook niet
elfen en feeën
wat zijn het
een mythe
Takken kalen in de kruin
zie de meeuwen zeilen
driftend op de wind
bladerbruin vlaagt knisperend
tot het eindelijk luwte vindt
weg is de warme lach
en tekent kou
verbeten trekken op
deze bijna winterdag
kleuren zijn vervaald
takken kalen in de kruin
waar bomen buigen
voor het stormachtige venijn
het botst weer
na de zonneharmonie
we trotseren voor even
de snerpende windkracht negen
Een wereld die was
stilte wordt voelbaar
als de verre geluiden
van een wereld die was
zijn verdwenen
ineens fluistert gras
spreken struiken
hun dialoog met de wind
hoor blaadjes zacht wuiven
in deze enclave van rust
is nog plaats voor het
kreunen van oude kastanjes
behangen met donkergroen loof
kom we gaan weg uit
de kakofonie van de wereld
terug naar het sprookje
van voelbare stilte en rust
Stilte blijft sacraal
de nacht
is nog zwart
als mijn ochtendpen
de eerste letters
schrijft op deze dag
de stilte
blijft sacraal
als ik wat lijnen
sprekend op
het blanco teken
wat zal
deze morgen geven
als zon de zegels
tussen de regels
transparanter maakt
tonen zij
het resultaat van
mijmering en dromen
of laten ze de dag
met zijn verrassing komen