Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Zacht sponnen tonen
er klonk steeds muziek
als onze blikken kruisten
maar de vonk sprong nog niet
zacht sponnen tonen
patronen tot een melodie
alleen woorden wilden niet komen
stilte heeft ons
alles van liefde geleerd in
gezamenlijke toekomstdromen
helaas is die realiteit nog niet
onze werkelijkheid maar het lied
zingt al een paradijselijk perspectief
Een doorzichtige lach
er golft water
speels en traag
onder eeuwig
spiegelend blauw
ik schep
met mijn hand
een doorzichtige
lach als innige band
die je pas ziet
in het verdromen
van beelden die
mee zijn gekomen
langzaam sijpel
ik weg zonder een
woord te hebben gezegd
in de scene van scheiden
ik kijk niet om
maar het nat van
mijn schaduw droogt
op de donkere grond
Zondag
noem het regendag
al kan de lucht niet blauwer zijn
noem het ijzeldag
bliksemdag
onweersdag
donderdag
maar noem de dodelijkste van de zeven dagen
in godesnaam geen zondag
De eenzaamheid
eenzaamheid is heel erg
veel mensen zijn eenzaam
er zijn veel gescheiden mensen
en dat doet heel veel verdriet
ook zijn er veel mensen die
hun partner door de dood verliezen
ja er is veel verdriet in de wereld.
maar het duurt gelukkig niet lang meer.
er zal een rijk komen dat geen
verdriet en leed meer kent..
dat er spoedig een einde aan komt.
want verdriet is niet fijn.
Vandaag is st. nicolaas gekomen
vandaag is st. nicolaas gekomen
heel mooi te zien, met zijn rode mijter
en rode kleed op het witte paard.
duizenden kinderen waren aanwezig.
het is een prachtig feest.
ook waren er veel zwarte pieten,
waar kinderen wel angst voor hebben
ze mochten van de sint
allemaal hun schoen zetten vanavond
ja, het sinterklaasfeest bestaat al heel lang.
en heeft heel wat kinderen hun hartjes beroert.
niet weg te denken uit ons land
Blijdschap
wat is dat toch een mooie gave, blijdschap
ik snak ernaar, vaak ben ik heel blij geweest.
met fijne mensen die mij omringden.
wat was dat een gelukkige tijd.
maar ik weet dat zij weer gauw terug komt.
hier wonen ook fijne mensen,
waar het goed te vertoeven is.
mijn neerslachtigheid zal spoedig voorbij zijn.
dat weet ik zeker.
Hoe lang nog
ik sta met
handenvol bladeren
kijk naar de lucht
biedt het blauw
alle kleuren aan als
de wind zacht zucht
zij voelt de wanhoop
van het herfstgebaar
het eonen oude ritueel
groeien bloeien oogsten
in herhaling van seizoenen
zonder hemels commentaar
dwalend in de
sterrenwolken lijken wij
er niet meer bij te horen
zelfs de boodschap van
wij zijn toch uitverkoren
blijkt na lange tijd verloren
dan zucht de wind
een eerst geluid van
het pas geboren kind dat
in een stal de winter vindt
nog mogen herders zingen
hoe lang nog denk ik van binnen
Ver
je bent te ver gegaan
ik wil je niet meer volgen
de paden die jij kiest zijn mij te grillig
het struikgewas dat hen omzoomt is veel te dicht
je kunt wat mij betreft niet ver genoeg gaan
Haast en stress
mijn sluimerend
verlangen fluistert licht
of er nog meer stilte is
leven doet pijn
in haast en stress want
jagen is onze genetische dress
bewegen is must
rust lijkt een vloek
te zijn in het aardse bestaan
wij zijn naar tal van
soorten ontspanning gegaan
verstilling lijkt aan te slaan
pas door overlijden zal de
hartslag van leven verdwijnen
doodse stilte in rouwkaart verschijnen
De trend
wat in de kleinste
kamertjes fluisterend is besproken
heeft nu de macht gebroken
hij heeft hun diepste
angsten en boosheid geroken
die in confronterende zinnen gegoten
hun gedachten gepeild en
bespreekbaar gemaakt in haat tegen
vooral de anderen ten eigen baat
de trend gevoeld van
engelsen die voor eigen mensen kozen
veel nieuwkomers snel willen lozen
nog is het wachten op
de fransen van le pen ook hollanders
en duitsers zullen grenzen langzaam sluiten
globaliseren doet een stapje terug
rug aan rug zal de strijd worden aangegaan
voor behoud van eigen volk en bestaan
Wat vage sporen
ik heb ooit
de karakteristieken
van je gezicht kunnen lezen
maar waar zijn
die markante lijnen
vandaag de dag gebleven
ik wil je leven zien in
het ervaren van emoties
liefde en verdriet misschien
wat vage sporen
geven nog enig zicht op
wat er van je huid is gewist
gelukkig spreken
je ogen tegen met wat jij
met je mimiek laat weten
het gladde is profiel
van jaren overstegen maar heeft
je weinig zichtbare rijpheid gegeven
Vrij
het huis dat altijd tegen andere had aangeleund
waardoor het werd behoed voor onbestemd gevaar
weerspiegelt zich nu in een grijze vijver
en merkt tot zijn verbazing
dat het alleen kan staan
De vrije hand
de meeste bomen
willen enkel bos
laten hun zaden los
dicht bij de stam
groeien samen tussen
beschuttend struikgewas
in eerste levensjaren
later snel naar hogerop
zij ruizelen warmte
van de zomerwind
buigen voor de vlagen
als storm ze gaat plagen
vaak zonderen zich
wat exemplaren af
willen een ruimer bestaan
in hun gaan van wieg tot graf
zij markeren met
hun imposante omvang
de uitloop naar het land
geven wind weer de vrije hand
Verstilde jeugd
ik zag hun gezichtjes
opgemaakt in verstilde jeugd
ogen wijzer dan de lach
die even teveel tanden gaf
de dress is wijd in
nonchalant sportief met
hier en daar een duur gadget
vergeet de pinnen niet
zij stralen cool
door gemaakt negeren
bewegen surrealistisch in het
knokig hoekige van deze tijd
nog kapstokken zij
wat hen wordt aangereikt
zij zijn vergeten om hun
outfit affiniteit en ziel te geven
Een brandend kaarsje
Laten we een kaarsje aansteken
Voor onze geliefden die zijn heengegaan
Dat we daar telkens bij stil mogen staan
Een brandend kaarsje als gedenkteken.
Een kaarsje ontsteken, een simpel gebaar
Maar het kan toch zo'n diep gevoel geven
Aan allen die in rouw zijn achtergebleven
Heimwee en verdriet vallen nog zo zwaar.
Een brandend kaarsje dat licht verspreidt
Licht in donkere tijden van droefenis
Troost, als wij treuren om het gemis
In alle bewogenheid en eenzaamheid.
Een brandend kaarsje om hen te gedenken
Met wie wij lief en leed hebben gedeeld
En al zo lang aan elkaar waren toebedeeld
Dat God ons allen Zijn troost moge schenken.
Stervend licht
je ogen lookten
kleurden zacht
halfdromen in je lach
handen speelden
met de dingen
die jij zag in
schaduwen
van stervend licht
dat de nacht verwacht
het was een dag
vol hartstocht en
geluk in samen zijn
liefde doet nu
voelbaar pijn in de
naderende afscheidskus
Ik ben met u
Jezus heeft gezegd: “Ik ben met u
Alle dagen, tot het einde der tijden”
Niets kan ons van Jezus scheiden
Hij zal met ons zijn, altijd, ook nu.
Wat een troost, dit te mogen weten
Dat wij nooit alleen hoeven te gaan
Maar dat Jezus ons altijd bij zal staan
Hij zal ons dan ook nooit vergeten.
Laten we maar op Hem vertrouwen
Jezus, Hij zal altijd met ons willen zijn
In vreugde, maar ook in verdriet en pijn
Onze Rots, op hem mogen we bouwen.
Nog zegt Jezus: “Ik ben met u alle dagen
Vrees niet, ik blijf altijd met u begaan
Kom dan maar gerust achter mij aan
Als het moeilijk wordt, zal ik u dragen.”
(uit Matth. 28 vers 20)
Een lieve lust
zij spande haar web
laag bij de grond
waar het krioelde
van ambulant leven
neuzelde en peuzelde
flikte en vlooide
een lieve lust in
bedenkelijk emplooi
maar prooide
in ongeremd gaan
een kwaliteit die
zij liever liet staan
zij koos voor
meer stijl in
hogere regionen
een flamboyante stek
het web werd kleiner
luxueuzer gesponnen
de subtiele ontvangsten
joyeuzer begonnen
in het macabere spel
liet zij anderen dansen
na wikken en wegen wenste
zij hen een dodelijk vaarwel
ze is nu vertrokken
uit het parelend web dat
door vorst is getroffen om
zich in lente weer te ontpoppen
wil melker
05/11/2016
De verre blik
ik heb de lijnen
zien lopen tot
aan de horizon waar
zij samen verdwijnen
er was geen
ander perspectief
het transparante random
bestond toen nog niet
al generaties lang
hadden zij de verre blik
in het zien van
gods oneindigheid
tot hun wereldbeeld
van rechtschapen zijn en
onvoorwaardelijke trouw
in korte tijd schiftte
twijfels sijpelen
langs fundamenten
normen en waarden
verdwijnen diep in de aarde
nog kijken zij
de lijnen rechter dan
de heer maar knoesten en
stronken geloven al niet meer
Claxon
zacht dwong de draaideur mij naar buiten
getoeter van een auto
ik werd weer afgehaald
de stilte wierp mij terug in 't heden
toch had hij mij daar opgewacht
na tweeëntwintig jaar