Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Licht in het hoofd
alles voelde
anders in raken
het deed onverwacht
nieuwe energieën ontwaken
het was geen
stoffig verschijnen na
decennialang verdwijnen maar
een herboren in nieuwe gloren
spanning voelen
in een warm contact
waar delen heel intens
zijn unieke info overbracht
de wereld bekijken
met een nieuw ontzag
omdat alles blijkbaar een
eigen plaats in het leven had
in heden vibreert
een vitaliteit die heel
vroeger een armzalig
bestaan moet hebben geleid
vrijheid zonder ballast maakt
weer licht in het hoofd
daar waar door oude gewoontes
het zicht vrijwel geheel was gedoofd
De rode draad
met handenvol
regen gaf ik jou
de zegen na
jij draaide
je om en ving
een opkomende zon
ieder zijns weeg
nog steeds wappert
de lach als vrijheidsvlag
voorzichtig rol ik
de rode draad
van verbondenheid uit
stuur jou gedachten
wensen dromen
op ongeregelde tijd
reken af met
gebroken structuren
gewoontes die te lang duren
ben verrast door de tijd
wist niet dat er zoveel
voor andere zaken overblijft
Als dwarsligger
ik heb het schuim
van kabbeltjes verzameld
een krullende golf opgetuigd
deze als dwarsligger
door de baren gestuwd
in een spetterend festijn
zelfs een straffe wind
ving niet eens de verwaaide
grauwwitte vlokken af
maar rondde het strand
met creatieve beeldhouwershand
op de rand van eb en vloed
het grote spel is gespeeld
heb mijn rafels kortgesloten
tot een vloeiend oplossend geheel
Ik moet weg
ik ben het
spelen verleerd
vingers en handen
doen alles verkeerd
waar vroeger
fantasie snel
gestalte kreeg blijft
de vloer nu akelig leeg
ik filosofeer
denk en probeer
maar de spirit
vonkt helaas niet meer
mijn geest
is bezet met tal
van structuren zonder
ruimte om bij te sturen
ik moet weg
de ballast overboord
naar zand en strand
de zee heb ik al gehoord
Stukje paradijs
in wit
verheft zich
statigheid
vleugelwijd
spreidt hij
bescherming
samen zorg
begeleidt de
grijze groep
zij glijden
geluidloos door
donker water
smakken groen
uit hetzelfde
kroos van toen
een stukje
paradijs als
hedendaags plaatje
Haar aubade aan de zee
handen roerloos
op elkaar
aderen goed
zichtbaar onder
de tere dunne huid
grijs piekte
het haar in de
late middagzon
ineen gedoken
zat zij daar
maar waar
blikken vaak
afwezig zijn vonkten
haar ogen met
onverwachte helderheid
haar stem die nog
alle tonen kende
gaf stevige repliek
zij was niet ziek alleen
het lichaam wilde niet
ademloos keek
iedereen geboeid
naar dit stukje leven
wat zij nog kon geven
was fenomenaal
in geestkracht
ongebroken en nog
van alles op de hoogte
nam zij ons mee in
haar aubade aan de zee
Huis vol gedachten
ik ben de trap
op gegaan in het
huis vol gedachten
het was me te veel
werd meegenomen
door sterkere krachten
in confronteren
wilden zij mij
hun meningen leren
ben die chaos
nu even ontvlucht
voor wat stilte en rust
had alles op een rij
was blij dat ik vroeger
achter me had gelaten
maar met de sleutel
in het slot schrok alles weer
op uit die doos van pandora
Krult lieve streken
mijn penseel
danst zwierig
op kleurige muziek
krult lieve streken
op het linnen in de
format van een melodie
laat licht en
donkere partijen
niet met elkaar strijden
maar middelt
met oplichtend perspectief
verlopend in diep vergezicht
ik voel hoe magie
mijn handen overneemt zie ze
bewegen in spiritueel leven
een mystieke stilte vult
mijn atelier dit hemels moment
heeft gods creatieve zegen
Voor tijdelijk
ik veegde
langs blauw
maar het wit
wilde niet wijken
zocht hogerop
waar beweging
alleen al tot grote
strepen verijsde
al ben ik god
mijn hand kan
niet scheppen in
een aards beseffen
pas in het zijn
kan ik ervaren hoe
het is om het goddelijke
voor tijdelijk te evenaren
Oneliners op zicht
zij schreeuwen
loze kreten
die verwaaien
nooit begrepen
woorden die ooit
zin gaven aan leven
ik ben begonnen
met luisteren in de
stilte van niet weten
daarna fluisteren
om de vaste cirkel
rustig te doorbreken
inspreken was
de trigger zonder
echt te preken
met het bespelen
van emoties kregen
wij oneliners op zicht
voor het doel heiligt
middelen zijn wij
toen gezwicht
het heeft helaas een
kudde opgeleverd van
naamlozen zonder gezicht
Opende hemel
ik wiste
de mist boven
water en weide
opende hemel
voor de komst
van de zon
liep door kou
van de nacht in
afnemende schemer
zacht wekte
licht en riep op tot
geritsel en fluister
in eerste tonen
zongen al vogels
donker uit bomen
een zomerse dag
zo eentje die de
schepper graag zag
Nog vragen je ogen
er was iets met
die ogen al hield
je de knuffel
ondersteboven
ze keken je altijd aan
heb geprobeerd
weg te lopen
maar hun blik
ving mij voor ik de
deur had gesloten
ze hadden
iets vragends in
een verbazend
waarom kom jij
niet dichterbij
speel met mij
koester en kriebel
met warme handen
dan zie ik weer je
blijdschap en lach
nooit heb ik
jou los kunnen laten
verkleurd en versleten
nog vragen je ogen
terwijl zij toch alles weten
Droomwinkeltje
ik heb mijn
droomwinkeltje gesloten
alle snuisterijen weggehaald
van de kleine toonbank
vol tovers heb ik met
veel moeite afstand gedaan
de chique balie met
gebakken lucht nam
al nooit een grote vlucht
glimmers en glanzers
waren niet aan te slepen maar
werden ook snel weer vergeten
een paar kleine knuffels
waren mijn stille vennoten
met hen heb ik erg genoten
ze blijven nog voor het
afwikkelen van de zaak dan
gaan ook zij met emeritaat
mijn dromen zijn al weggegeven
ik heb ze ongemerkt in het
wisselgeld aan klanten geweven
De religies van toen
ik heb gezien
hoe het oorlogspuin
ooit twee glooiende
heuvels hebben doen
groeien in kaal land
boerderijen langzaam
plaats maakten voor
nieuwe wijken met groen
hoge flats en scholen
kerken uit religies van toen
voor een kind was
de wereld een paradijs
de techniek gaf al zijn
geheimen prijs over
bouw en architectuur
ademloos hebben wij
van dichtbij uur na uur
naar die processen
gekeken altijd baldadig
schreeuwend in lege straten
ik vroeg mij toen al af
hoe zullen kinderen
daar ooit kunnen spelen
in een kant en klare
omgeving met zovelen
weg waren slootjes
vlotten en de kikkervis
de ondergelopen weides
waar wij in de winters ooit
leerden schaatsen met meiden
Gelittekend door pijn
het voelt
als prikkeldraad
en haalt me open
jouw goede raad
scherpt punten aan
waarover ik zal lopen
jij bent niet het
fluwelig type dat mijn
weerbarstigheid zal strelen
deelt gewoon
kordaat de lakens uit
zonder te bevelen
het lijkt een compromis
maar contracten zijn
er tot op heden niet
diepte is genivelleerd
de hoogte hebben wij
nooit samen bestudeerd
onderhuids verdwijnt de schijn
schrammen laten sporen na
mijn lach is al gelittekend door pijn
Kameleontisch van kleur
ik zie gedachten
rafelen in wit
oplossen in het
warme licht van zon
sommige donkeren
pakken zich samen
om in een dreigend
gebeuren te ontladen
daartussen dansen
anonieme woorden
op wind zonder keuze
kameleontisch van kleur
nog onbepaald
is hun voorkeur voor
het spinsel van beelden
onder regie van humeur
ik draai me om
lach tegen de zon
hoor de bloemen zingen
in het zomerhoge gras
De echte meerwaarde
wat realiteit ontkent
geeft juist een
zachte vleug aan het leven
zoals verrassing een
product is van ontdekken
ontkenning vaak bevestiging mist
natuurlijk kijk ik altijd
maar of ik alles zie
blijft een vraag van kwaliteit
diversiteit is onze schat
maar het bestaan heeft
al snel zijn eigen keus gedaan
waar echter tegendraads
het onverwachte treft wordt
de bron weer opengelegd
die raakt aan de echte
meerwaarde van het zijn
dat kunnen delen voelt intens fijn
Vibreerde andere tonen
ik speelde met
lijnen van het perspectief
de horizon werd irreëel
alsof hij danste op muziek
ook het geluid
vibreerde andere tonen
waarbij de melodie totaal
afweek van het gewone
ik zag een grotesk
wereldbeeld waarin
emoties vingers kregen voelde
hoe normaal ging tegenstreven
verloor zo mijn houvast
liet me willoos gaan in
een fluïdum dat alomvattend
zijn contacten had
vergleed in
een warm bad zonder
spanning van de drift tot
leven die mij eigen was
het was geen manifesteren
in raken zonder plaats en tijd
wel een intens ervaren van
mijn deeltje van de eeuwigheid
De echo's
ik heb ooit
alle paden van
de logica gevolgd
zij gaven mij
geen ander perspectief
dan de doodlopende weg
ik wist waar ik was en weer
zou zijn na vele stappen
er bleek iets te ontbreken
voelde dat het bestaan
inspiratie en intuïtie
totaal uitgeschakeld had
juist het onvoorspelbare
gaf mij een flow deed mij
kicken als ik op twitter zat
heb de logica verlaten
kon niet meer zinnig praten
met de echo's van mijn stem
Nog hangt de waas
ik heb het zand
en de rotsen van
eonen geleden gezien
de diepe kleuren
spraken mij aan
in een zinderend heden
nog hangt de waas
van hun gebeden en
leven over het land
gevangen in
onherbergzame oorden
waar zij de tijd trotseren
proberen te ontsnappen
uit generaties inteelt
door een nomadenbestaan
hun magie is verloren
in het geboren worden
van steeds meer geweld
maar wind zal de verhalen
mystiek vertalen over hun
heroïsch leven dat bijna is geveld