Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Melodie van stilte
ik wist
deze mist lichter
dan die jij mij ooit
in zicht hebt gegeven
zij straalde in
duizenden partikeltjes
die dansten op een
dralende melodie van stilte
bekende vormen
gaven het knus warme
beslotenheidsgevoel in
hun demping van alledag
jouw mist
is beklemmend met
het unheimliche gevoel
van opgesloten zijn
waardoor de blik nooit
verder reikt dan vandaag
omdat perspectieven
in de tijd verdwijnen
ik zag het misten
vanmorgen al vaag
weet dat ze botsen dus
blijf ik uit zicht vandaag
De blauwdruk
waar kleuren
langzaam nestelen
in grijs van
grauwe maanden
slaapt wit in pas
gevallen sneeuw
zijn winters
maagdelijk rusten
toch zal er iets
gaan broeien in
leven dat door snoeien
kort gehouden wordt
het zijn geen
stemmetjes die soms
winden kleuren wel
de klank van samenspraak
die over het mysterie
van de blauwdruk gaat
de magie raakt van alle lentes
in hun toekomstig ontwaken
Blauwend boven land
het was vandaag
nog een extra dag
ander wereldweer
met frisse poollucht
uit vergeten jaren
blauwend boven land
dat de helderheid
van middeleeuwse
schilderijen feilloos vangt
zelfs haast
en stress maakt
in de straffe kou
amechtig ferme
passen op de plaats
in wachterstrouw
met dik geklede
mensen die elkaar
het allerbeste wensen
een wereld die
gezichten raakt
met ze mee gaat
in samen ontdekken
niet het geijkte
maar zaken die steeds
meer op een bestaan
in volledige vernieuwing
van het oude gaat lijken
Pontificaal
ik verschoot
in het bos
waar bomen
hun stammen
ineens anders
kleurden en
perspectief in
een vreemd
licht overging
toch was ik
niet ontheemd
voelde me snel
thuis in het
tussenwortels leven
waar tot verbazing
nemen en geven
met heel ander
ogen werd bekeken
omhoogkijkend
verdwijnt de
vervreemding alsof
daar alle werelden
samen komen
en vele essenties
zich pontificaal
manifesteren in de
volmaaktheid van zijn
Buitenbeentje
ik zag ze lopen
miste in alle
ogen een lach
hun trekken
proportioneel gericht
op het begin van de dag
gestuurd door een
innerlijke kracht
stemmen zij op elkaar af
alleen buitenbeentje
terug van een woeste nacht
detoneert het gezag
geeft de lach
weer wat ruimte
ja hij was het ook zat
maar wordt genegeerd
door de kudde met haast
hij zit ernaast voor vandaag
De nieuwe modus
beginnerstijd
trekt trage uren
langs nog niet
gevulde structuren
van het nieuwe jaar
onwennig is de
nieuwe sleet van
oude patronen die wij
als dagelijkse zekerheden
ooit hebben gedragen
daar vallen nu
gaten met hilariteit
bijdehandjes waren
er al aan gewend in minder
dan een mum van tijd
de nieuwe modus is
het zelfsturend team
waarbij de manager
alles al ooit heeft gezien
in eigen overbodigheid
als managers verdwijnen
zullen grote bekken snel
verschijnen in het nieuwe
overlegmodel met meerderheid
van stemmen ben je er zo uitgeteld
Valse treurigheid
heb mezelf bekeken
in dit nieuwe jaar maar
zag geen enkel teken van
opbloeiende schoonheid daar
een stukje ironie
en valse treurigheid
omdat ik ondanks alles
deze leeftijd heb bereikt
wees blij met mij
want ook jullie zijn
de echte overlevers van
alle generaties genengevers
wij zijn het surplus
dat de mensheid heeft
kunnen genereren in
aanpassen en opnieuw proberen
wij hebben alles
hoeven de medemens
niet meer te vermoorden
onze genen zijn al ingevroren
laten we eindelijk
gaan leven om elkaar geven
in warmte en liefde
daarom gaat het toch allemaal
Mystieke diepte
mag ik
weer even
je vingers raken
zoals wij vroeger
zonder woorden
met elkaar spraken
jij nam
terloops mijn
gedachten mee
samen gingen wij
richting onbekend
we waren niet verwend
kleuren en
geluiden bepaalden
het gebeuren in
kijken en ondergaan
wij waren geen gelijken
in het ijken van gevaar
het was de
magie van zijn
die mystieke diepte
voor ons ontsloot
zonder een direct raken
aan de aanwezige dood
in een warm
verblijven konden
wij onze geestkracht
verrijken mochten wij
delen in hun weer
geheeld universeel
Hun laatste benen
de kleuren
waren weggemoffeld
in een grijze lucht
die pas aan de einders
lichtjes rafelden
zouden de genen
nog een keer
op hun laatste benen
de ronde doen in een
surplus van overleven
nu alles geven
om in lente de winnaar
te kunnen zijn van de
strijd met elementen
en mededingers pijn
we kennen fluisterende
bloemen het synchrone wiegen
aromatische geuren maar
de magie van prille maagdelijkheid
wint dit voorjaar vast de eerste prijs
Het magistrale
lucht streept in
het grijs en roze licht
besluit de kortste
dag het jaar het is
bijna weer volbracht
nog hebben wij
geen tijd om met
onszelf te praten
feesten vragen in
gezelschap aanwezig zijn
pas als het stiller
wordt en witte
bladzijden verschijnen
omdat de kleine notities
gaan verdwijnen uit
de oogst van vorig jaar
dan komt lente
in het uitbotten van
gevoel het magistrale
van het nieuwe leven in de
kansen die worden gegeven
Hoe emoties donkerden
ik voelde de
weerspannigheid
van witte verf
zij wilde
niet in een keer
stralend dekken
kon de verhalen
van de muur niet
zomaar afsluiten
door een nieuw
onbezoedeld klankbord
als blikvanger te openen
ik zag hoe
emoties donkerden
na eerst drogend lichten
hoorde spanning
in de lucht door
schaduwen van partijen
heb alles gesust
een tweede laag brengt
de balans weer terug
In dit doolhof
ik heb woorden
gevangen maar
de mazen van mijn
net waren te klein
er bleven teveel hangen
zinnen groeiden
strofen stapelden
er kwam geen einde aan
in dit doolhof lieten ogen
mij zonder vragen gaan
ik wil weer klein
en overzichtelijk de
ruimte in mijn leefnet
is aan de schrale kant
vangsten lopen uit de hand
wil kwaliteit
dat is mijn eerste eis
geen grote dichten over
zaken waar wij toch geen
nieuws meer van kunnen maken
Een triest anachronisme
ik heb
mijn gedachten
gebouwd op de
fundamenten van de
maatschappij waarin
wij ons bewegen
en waar wij leven
wilde een
betrouwbare woning
maar dat kon ik meteen
al vergeten omdat
wij niet pasten in het
model maar met extra
belonen lukte het wel
sociale woningbouw
op de linkse hoek
vol denimblauw met
grote gaten in de broek
wat stoffig haar in een
scherp getekend gezicht
dat eigenwijs nog alles wist
zij woonden allemaal
te groot de jeugd was al
verdwenen en schopten
andere tegen schenen die
niet geloofden in de
eeuwige kracht en macht
van het ochtendrood
de tijd heeft alles
gekeerd er zijn geen
werkers meer weg zijn
vakbonden als een triest
anachronisme uit de
periode dat arbeiders
alleen nachts hun petje misten
Alleen voor winnen
met een licht
autistische lach
handel ik snel de
dagelijkse ongemakken af
heb ze al op
mijn bureau
gesorteerd in kleine
hoopjes aandachtspunten
de ergsten zal ik
meteen negeren
omdat zij proberen
mijn leven te ontregelen
met andere zaken
kan ik net als bij
het muziek maken
alles rustig moduleren
door links af of
rechts om weer eens
te wisselen om betere
resultaten te genereren
over de irritantste dingen
wil ik nu niet beginnen
die gevechten ga ik zelf aan
winnen is waarvoor ik sta
Het magisch spel
wij hebben
de wereld
weer geboren
zien worden
in maagdelijk
ontvangen
bleven sneeuwbuien
urenlang hangen
gebiologeerd
speelden kristallen
het magisch spel
op wie zal jij vallen
gaan wij
inhaken of elkaar
met een lach in
smelten vermaken
bijna sacraal
hebben wij het
buiten betreden
in sporen van heden
een schietgebed
uit dankbaarheid
voor het genieten
van dit winters paradijs
Een korte hype
ik had mijn
handen gevuld
dacht met een
lach en geduld de
wereld te veroveren
het ging niet mis
er liep helemaal
niets verkeerd
wij hadden alleen de
juiste tools niet geleerd
na een korte hype
zitten wij nu knijp
als zzp ers van het
eerste uur zijn wij
nog lang niet rijk
Godvergeten bang
alles zal vergaan
ik weet niet eens
je naam maar
lees gruwelijkheden
in je ogen
we houden
elkaar vast in
een laatste greep
op ons bestaan
maar het is gedaan
het hete licht dat
ons omringt heeft
geen goddelijke allure
we schroeien door
hitte van de vuren
geen engelengezang
wel godvergeten bang
om te sterven door
de chaos die we voelen
in het diepst van onze ziel
zonder laatste oordeel
en zijn paukenslagen
zien wij de vuurstorm jagen
worden los geblazen en
hemelwaarts gedragen
er is geen angst of pijn
alleen een existentieel
verbijsterd zijn
alle aardse bindingen voorbij
voelen wij ons nu echt vrij
De melodie van het ijs
vaak als ik
in de polder verblijf
hoor ik in de verte
de melodie van het ijs
staande achter
geel groene kragen
zingt het glijden in
de wissels van slagen
gedragen komt
die muziek dichterbij
in een rij stoere
gasten en meiden
een kleurige sliert
die lichtjes dansend
de ijsvloer versiert met
vrolijke lijnen en krullen
nog is er geen strijd
maar rayonhoofden
hebben boren en meetlint
al snel onder handbereik
Over duizend sporen
vluchtig dwarrelt zand
over duizend sporen
geselt palmen waaronder
psalmen ooit zijn geboren
een geitenhoeder lacht
als hij de kudde drijft
grijnst als wind de hoofddoek
van een schone verwaait
een vredig dorpsdecor
waarin tijd de ogen
langzaam heeft gesloten
voor vernieuwing buiten
pas avonds als
ouderen de luiken sluiten
verheft weerstand zijn stem
vloeit drank om onvrede te uiten
nog gaan zij
zich niet te buiten aan
gevaarlijke opstandigheid
blijven alle ruiten heel
maar het zaad
is al ontkiemd en ooit zal
morgen openen door
zwarte bloemen te laten zien
Slanke arcades
ik heb stenen gemetseld
slanke arcades gemaakt
verbonden wat aarde
heeft los gelaten
in ons nietig bestaan
met jouw lieve woorden
waste ik mozaïek
de krachtige taal die jij
temperamentvol uitte
mocht ik als specie gebruiken
je lach was als
een beek in mijn tuin
waar tussen rotsen je
ogen de subtropen haar
schitterendste bloemen gaf
pas in de koelte
van de binnenplaats
met haar gesluierd licht
en de stilte van eeuwen
kwam jij volledig tot rust
voor samen heb ik
daar ons water geput
diep uit de ziel van
de aarde geeft zij ons al
generatieslang leven terug