Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
In ochtenddauw gerijpt
door een vlaagje nachtvorst
schitteren weer mijn parels
in ochtenddauw gerijpt
ik kijk tevreden
naar mijn vele draden
die zeshoekig zijn gespreid
heb mijn vriend
de wind gevraagd uit
welke hoek hij vlaagt vandaag
dit samenspel bepaalt de
plaats en grootte van het web
waar ik mijn trekdraad heb gezet
ik lach naar de eerste
zonnestralen die mijn juwelen
laten flonkeren na het donkeren
hoop op een smakelijke buit als
de insecten zijn opgewarmd en
rustig vliegend worden aangelijmd
Bloot komend gevoel
ik heb het proces
van vervlechten
gestopt door onthechten
rustig pluis ik
mijn netwerk tot rafels
zonder iets te vergruizen
weet dat ieder contact
nog bruist van emoties
in bloot komend gevoel
waar oppervlak lacht
huist onderhuids
nog altijd onzekerheid
want ook vandaag
sluit geen enkele
toekomst definitief uit
Kringloopt bestaan
ik zoek niet
de rust van het graf
wel het wiegen van
lange halmen en
bloemen in het gras
zij hebben dood zien
passeren in droefheid
en rouw konden zich
pas profileren in lente
na verdwijnende kou
samen zien wij bekenden
zij ordenen het groen
tot weer een keurig graf
waarvan de inhoud
op de eeuwigheid wacht
in dit schisma
van leven en dood
kringloopt bestaan
van geboren worden tot
een weer ter aarde gaan
Zijn charisma volgen
zal ik in alle
zelfverantwoordelijkheid
mijn machten overdragen
aan hem die mij genade biedt
zijn charisma volgen
op de wegen die schrift
en exegese in heilige
boeken hebben neergelegd
ik twijfel aan het
perspectief dat offers
vraagt en gehoorzaamheid
eist in het dagelijks bestaan
ik voel nu al de strijd
in mijn lijf als keuzes
door anderen zijn gemaakt
weet mij dan het zwarte schaap
ik ga mijn lot
in eigen handen nemen
leven met mijn medemens door
elkaar weer liefde en respect te geven
Archeologisch
ik heb je opgegraven
onder vele vreemde
aardlagen en nog
goed geconserveerd
de tijd gaf mij de
spade aan om veertig
duizend jaren de
geschiedenis na te gaan
zocht en vond
een tropisch regenbos
nog gaaf onder een
ontdooide permafrost
een ijstijd van eonen
gaf zo lucht aan dromen
over de opstanding van
het eeuwig regenwoud
archeologisch zijn wij
geen maatstaf voor
ontwikkelingen in de tijd
overleven is ons enige beleid
Luwt de scherpte
ik weet
dat de zon
licht zal baren
helaas nog steeds
op de verkeerde aarde
hier dwaalt
schaduw tussen
grijs en zwart
voel me verloren
zonder enig contrast
alleen de maan
geeft gelig zicht
heeft zich geprofileerd
in tweedehands
wederkerend schijnen
zij luwt de
scherpte van dit
ondoorzichtig bestaan
terwijl ik in het volle
licht vooruit wil gaan
Stukje zekerheid
mag ik nog een
stukje zekerheid
waar kracht en lach
al jarenlang façade zijn
in toenemende pijn
fragiel balanceer ik
op dat evenwicht
kijk in de verte naar
het perspectief dat ik
ooit droomde en nu zo mis
met cape en
baret heb ik mij
waardig neergezet
kleur woorden
op het blanco doek
maar het is niet
genoeg om als poëet
mensen te onderwijzen
zij willen contact en liefde
vooral in echte bewijzen
heb mezelf weggedaan
in goede doelen
aan de overkant
gelukkig ben ik hier
nog overeind gebleven
maar mijn zekerheden
zijn verdwenen
dwaal rusteloos rond
zoek houvast mag ik
vandaag jouw blijde lach
Hollandse bloemen
ik heb de
hollandse bloemen
in de wei zien verschralen
het speelse palet
van vroeger kunnen zij
al lang niet meer halen
ook in de sloten
zijn vele exoten bezig
aan hun vraatzuchtige mars
het lokale leven wordt
door import uit subtropische
streken ernstig verzwakt
de diversiteit in mensen
leek ooit een winst die je
niet op zwarte scholen vindt
vrijheid van keuze wordt
daar door religie bepaald
integratie heeft vreselijk gefaald
Langzaam verbinden
mijn gedachten
drijven niet in de
chaos van mijn hoofd
lijken meer op
vogels die vliegen
alsof ze opgesloten zijn
voor ik het weet
zwermen ze met velen
vleugelen samen beelden
die kleur en
vorm ontdekken in
een langzaam verbinden
de juiste contouren
vinden om in zinnen
het sprekend bewijs te zijn
van een mooie vlucht
dat het goed zit van binnen
in ontstaan en creatief verder gaan
Gelaatslijnen
heb de boeken opgeslagen
gezichten bekeken en
bij vlagen wist ik een naam
daarna begon ik
de ogen te lezen en hun
gelaatslijnen contour te geven
hoorde in het prononceren
van lippen de volheid van
tonen tot aan het zacht slissen
zij openden hun hart in
partieel onverwachte momenten
zonder maskering van anders denken
deze mensen maakten mij
nieuwsgierig naar hun manier om
wensen tot vervulling te brengen
Dat zwart oogt
ik heb het woud gehoord
niet alleen zijn buitenkant
in het ritselen van bladeren
maar de oertaal van de vaderen
de krak waarmee hij
zijn jarenlange spanning
laat vieren in hervinden
van evenwicht en macht
het ven gezien dat zwart oogt
bij een helder blauwe lucht
en doodstil kleine bellen gas
aan de spiegel laat ontsnappen
bomen praten in het
meervoud van soorten
door elkaar in hun reiken
naar licht voortdurend te raken
nog stillen wortels in het
ondergronds communiceren
zij netweken vruchtbare tijd
groeien het woud naar eeuwigheid
Medemenselijkheid
ik weet
dat op een dag
de mensen
anders zullen zijn
nog heb ik
dat niet ervaren
maar de essentie is
het ontbreken van pijn
door het niet
begrepen worden
van waar je existentie
eigenlijk naar hunkert
bevestiging van wie
je bent in het herkennen
van wat jouw zijn is door
acceptatie van eigen gemis
als wij elkaar echt gaan
ontmoeten zal in begroeten
de cirkel waarin wij leven ons
medemenselijkheid terug geven
Caleidoscopisch
caleidoscopisch
glijdt de wereld voorbij
zie de mooiste stranden
met in een blauwe zee
alle kleuren handen
golven rollen
spelend vertier
wit schuimt zonder
enig onderscheid
heerlijk mensenplezier
zij zingen
bij het wassen
van de maan een
warm samen met
nog een avond te gaan
een stukje paradijs
dat aangeboden wordt
uit het eeuwenlange zijn
alleen hebben krijgt met
kustbebouwing deze vrede klein
In lange stralen
in je voetstap
op het pad
klinken alle kleuren
zingt wind al
zijn weemoedig
afscheidslied
fluisteren
lange stralen de
laatste zonverhalen
breng jij
de volle oogst
van dit seizoen nabij
het jaar is goed geweest
volle wasdom voor allebei
dat stemt mij warm en blij
Nachtspiegels
zacht kabbelt
water in zijn
oneindige stroom
murmelt met wind
het eeuwige liedje
van de verloren droom
waar in samenspel
van wind en maan
nachtspiegels ontstaan
in geel weerkaatst
op rimpelloos zwart
vollemaans pracht
maar overdag
als winterzon glimt op
de strak bevroren plas
dan zingt het ijs
en klinkt plezier helaas
nog maar heel zelden hier
Lijnen van leven
het voelt
nooit alleen
er is altijd wel een
glimp van een lach
de verstolen blik
die zonder te spreken
zijn warmte komt geven
in een samen moment
vaak onbekend
maar in weten
kruisen lijnen van
leven elkaar overal
is de hand
op het hart het
tijdloze teken
dat alles nog klopt
wij delen de velen
die naast ons staan
ons verschijnen afwachten
in de hoop dat het beter gaat
deze energie
geeft vitaliteit
nooit meer alleen zijn
maakt ons meer dan rijk
In scheppingskwaliteit
kom wandel
met mij mee
de lege bossen in
en vind jezelf terug
fluister met bomen
zie hoe zij hun
plaats verdedigen
naar lichter dromen
proef de
zomergeur die
warm doorstoofd
hangt in donker loof
weet je een
met leven zonder tijd
alleen seizoenen tellen
tot het oogsten is bereikt
dan geeft
de kou respijt
na rust en reparatie
is alles weer lentebereid
ervaar leven
in scheppingskwaliteit
het bos is er voor ons in
dialogische dienstbaarheid
Het laatste stukje
steeds ontbreken
wat belangrijke stukjes
heb mijn puzzel nog
niet gelegd vandaag
het is maar
de vraag of dat lukt
meestal heb ik niet
het geluk die te vinden
in vorm en kleur
kan ik ze wel beschrijven
maar het ultieme moment
van passen zal ook nu uitblijven
weet dat eens de dag zal komen
die het plaatje completeert
ik ben het laatste stukje maar heb
het sluiten nooit echt geprobeerd
In talloze decors
ik heb ze
zien lopen in
het licht van weten
hoe ze eruit zagen
ben ik in pure
verbazing vergeten
lichtende vormen
kleurrijk in
voortdurend bewegen
kon hun warme
empathie voelen zonder
angst over hun bedoelen
zij openden
dimensies die ik
nog nooit had gezien
onbenoembaar
in woorden maar
alles voelde zo eigen
ik speelde rollen in
talloze decors alsof ze op
mijn lijf waren geschreven
schrok toen ik
heden herkende tussen
verleden en toekomst
keek mezelf aan
we lachten zijn samen
het podium afgegaan
Op de keien
ik wist het licht
voelde donker
in slecht zicht
hield me staande
op de keien waar
anderen glijden
nog had ik perspectief
geen wanhoop in ogen
die niets meer geloven
je zwaaide en het
was geen afscheidsgroet
dat deed me goed
jij bepaalde richting
in mijn leven zonder
direct leiding geven
met lieve compromissen
maar naar het waarom
heb ik altijd moeten gissen