Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Het zwermen
zij schudden lucht
van verre streken
uit vermoeide vleugels
weten zich weer
thuis na een lange
gevaarvolle vlucht
zeeën en bergen
waren al bekend wegen
en steden nog ongekend
toch drijft hun
instinct de trek naar
paradijselijke plaatsen
met paren en overleven
kunnen zij in de soort hun
sterke genen doorgeven
nu is het zwermen als balts
voor de trek maar ook zij
verdwijnen door jacht onderweg
In ontkend bestaan
het pad lachte
kleine wondertjes
bloeide mirakels
die in passeren
nog even je aandacht
wisten te interesseren
voor hun vorm en kleur
slingerde zich
in een meer dan
paradijselijke omgeving
waarvan lente op dit
moment hoofdbestanddeel
was dat zij in vol ornaat
met alles wilden delen
daar waar ik van
wondertjes sprak
communiceren zij met
hemel in schitterende
weerkaatsing van de zon
op haar mozaïekale vloer
gelegd met duizend stenen
het geheel was gevat
in de magie van het
kabouterleven zij hadden
het geduld om in lange avonden
van levensschoonheid te genieten
dat in ontkend bestaan zoveel
vreugde langs het pad liet gaan
In technisch vernuft
weer wordt de lucht
beschreven met gebouwen
die de horizon vervuilen
door tanden en kartels
waarin beschavingen huizen
in strakke banen
zoeft verkeer filegewijs
naar zijn bestemming
ongeacht de prijs
voor mensen en milieu
de crisis is bedwongen
terreur en aanslagen
zijn alweer begonnen op
het leven om ons heen
primair telt macht en geld
vooruitgang kent maar
twee gezichten het lachend
blond in technisch vernuft
en de andere medemens die
met donaties wordt gesust
Onaards momentum
hij tuurde
in de verte maar wist
dat het ongrijpbaar was
had het voor even
vast gehad in een
prikkelende sensatie
uit het niets gekomen
langs de uiterste randen
van mijn warme dromen
zonder eruptief te zijn
eerder lief en zacht van een
ondenkbare meegaandheid
het was uit mijn handen
in een gevoel van leegte zelfs
gemis van herinnering bleek gewist
richting was nog te bepalen
maar geur en kleur
waren niet meer te achterhalen
er gaapte een gat
in de tijd door dit onaards
momentum was ik alles kwijt
In relativeren
het moet een vreemd
land zijn waar onze zon
zich iedere ochtend richt
naar haar eigen bron
ontluikt in rood
haar seizoenbaan trekt
met ons planetenstelsel
hijgend in de nek
wie weet is zij
de mooiste uit de
interstellaire bloemenwei
brekend in het zomerlicht
dat in eeuwigheidswaarde
zijn grootsheid heeft benoemd
in het voeren van de
passende titel zonnewind
ik lach in relativeren
tussen deze grootheden kan
de mens niet anticiperen leven blijft
op eigen schaal moeizaam proberen
Maagdelijk wit
ik was gestopt
kon geen welbevinden
meer aan kleuren binden
vormen konden
mijn grote vragen over
alles niet meer dragen
de compositie werd
een doolhof waar in
ikzelf geen uitweg zag
doeken staan mij
vragend aan te kijken
wie hen gaat beschrijven
in dit repeterend
ochtendlijke spel voel ik
mij verliezer en besef dat wel
maar vandaag ga ik winnen
nog is het linnen maagdelijk wit
maar de penselen zijn al geschikt
Het graf dat wij sloopten
ik danste met wit
de gewone partituren
samen kon aan touches
geen bijzondere kleur
of patronen ontlokken
het was of zij niet
wilde vonken omdat
er te weinig spanning was
om warmte te geven
aan nieuw creatief leven
ik heb uit duister
het diepste zwart gehaald
alleen haar subtiel witte
hand kon zij mij bieden wij
hebben schepping overgedaan
hoogspanning scheurde
de hemel open elementen
vonkten hun regenbogen
jouw bliksem weerlichtte
in het graf dat wij sloopten
Krachtlijnen
wij liepen als kind
al over sporen in het land
die ons blij maakten
er waren paden straatjes
en weggetjes waar je
meer sfeer voelde dan anders
pas later wisten wij
door verhalen de historie van het
hoe en waarom in kaart te lezen
krachtlijnen hebben mensen
al eeuwig gebruikt en waar zij elkaar
kruisen sluit ontmoeten niets uit
daar bouwde men steden
met kerken vol pracht als
natuurlijk centrum van macht
nog voelt men de pleinen
daar vibreren want ook aarde
wil zijn diepste plezier etaleren
Geheime momenten
wij bladerden samen
wezen met vingers
waar we waren gebleven
dachten ons leven te delen
maar bleven helaas
in de sfeer van foto's steken
natuurlijk zuchtten
zinnen de sfeer van steeds
groter wordende kinderen
maar juist roddels
en geheime momenten waren
de krenten in de pap van toen
zoals de eerste zoen
na een verliefdheid van
maanden waren we even samen
we lachten giebelden
en stoeiden omdat we eigenlijk
niet wisten wat we moesten doen
het schaapachtig onschuldige
is nu niet meer voor ons weggelegd
daarvoor moet de tijd worden teruggezet
Wat stukjes geluk
waar natuur
zijn heftigheid
contrasterend laat
wolken is de geest
met emoties en
stemmingsverruimers
bezig luchtpartijen die
soms botsen in ons
hoofd harmonieus
te laten verglijden
de bovenkamerfabriek
maakt geen overuren
maar juist de logistiek
van hoe snel is alles
in hoeveelheid en tijd
ooit beschikbaar op de
juiste plaats waar het
minieme drogeren ons
de andere zijde van de
huidige realiteit zal leren
waarbij duur en
effectiviteit in op- en
afbouw de werking
zal bepalen om het
mogelijk positieve in
ons naar boven te halen
na de chaos die wij er
zelf van hebben gemaakt
in de poging om voor even
wat stukjes geluk te beleven
Als heersers
ik voelde spanning
hoorde stilte van
saam gebonden zijn
inertie was
aanwezig met
eeuwen ervaren leven
dat geen enkele
kans heeft gekregen
ooit zichzelf te zijn
omdat wij het
communiceren met hen
altijd hebben nagelaten
wij dachten ons
verheven en als heersers
met alles te kunnen leven
wij weten nu dat ook zij
deel zijn van en delen in
de eeuwige cirkel van leven
Ijsbloemvlinder
ik heb vandaag mijn
eerste ijsbloemvlinder gezien
als feniks de warmte ontstegen
hij zat in lichtrood ontwaken
op de grens tussen dood en
nog iets van dit leven maken
uit kristallen groeiden zijn
vleugels schoksgewijs in het
adembenemend koude verblijf
door een opgaande zon
kleurde ijs in het brekende
licht tot een feeëriek gezicht
ik heb hem niet zien vliegen
wel langzaam zijn ziel zien verliezen
door opwarmende wind
mijn tranen kwamen als
samenvloeiende druppels in de
stervende schoonheid van dit moment
Het plot
zinnen spelen
hun spel met
punten en komma's
leggen uit
voegen toe wat
van belang kan zijn
sluiten af
om gedachten vast
te pinnen op een lijn
waar bij het gesproken
woord intonatie zich
nadrukkelijk manifesteert
zijn de leestekens
op schrift de leidraad
voor interpretatie
toch zijn zinnen ook nog
gebonden aan de hiërarchie
van alinea's en hoofdstukken
zij bepalen met
proloog en epiloog de paden
die het plot doorloopt
De gouden balans
ik heb mijn huid
verschilferd in aanraking
met de maatschappij
soms is eelt
een passende remedie
tegen drukkende cohesie
vooral op je ziel wordt
vaak een beroep gedaan
ik moet dat soms laten gaan
nu ik met tweede huid
herboren ben de gevoeligheden
van mezelf eindelijk ken
vraagt het geen bewapening
wel een anders omgaan
met emotionele aanraking
zonder claimmomenten in de
relatie minimaatschappij
met de gouden balans
wel een samen investeren
op het netwerk dat
vrienden maakt voor het leven
In oogopslag
ik was de bubbel zat
die mij omsloot
waar ik me ook bewoog
alles was al eens beleefd
het perspectief
een tweede keus
nieuws meteen al retro
mensen lief maar te veel ego
ben onverwacht ontsnapt
niemand heeft het ooit
gedacht of aan zien komen
van de een op andere dag
heb tal van knoppen
finaal omgedraaid
keek even in de spiegel wist
amper waar ik was gebleven
natuurlijk een gewone vent
maar eentje die nog niemand
kent in oogopslag en reageren
misschien dat u mijn lach herkent
Nog onontdekt
wij draaien
strelen en aaien
de werkelijkheid tot
voelbare proporties
in het passeren
proberen wij iedere
keer weer iets
nieuws te traceren
nog niet ontdekt
onbevlekt door onze
onvermoeibare handen
en onderzoekende geest
wij lijken te blijven maar
onze ego's zijn ook deel
van de cirkel van leven alleen
wij graaien tijdens het draaien
wil melker
19/02/2018
Innerlijke pijn
wij wisten de
hordes zwermen
en vluchten van de
plagen waaronder
wij hebben geleden uit
een nog nabij verleden
massaliteit en
eentonigheid maakten
hun dreiging vaak groter
dan de effecten die zij
hadden op natuur
en omgeving in de tijd
er is een nieuwe plaag
aan het ontstaan waarvan
het geluid snijdt door de ziel
in een toonsoort die ons
raakt tot op het bot
zij maakt mensen kapot
het is de vibratie van
innerlijke pijn door
onmacht en frustratie
armoede en discriminatie
de golven hebben ons nog niet bereikt
maar hun pijnen zullen dodelijk zijn
Lazen ogen mee
zij wisten de vocalen
snel naar boven te halen
maar in het fijne werk
waren ze niet zo scherp
daar speelde de lach
met mimiek een
doorslaggevende rol
begrepen worden was lol
pas toen zij echt
iets wilden zeggen
probeerden dat met klanken
uit te leggen lazen ogen mee
kwam er diepte in
communiceren en voorbij
de grens van nu konden zij
ook eindelijk presteren
de vroege dichter was zijn
leeftijdsgenoten ver vooruit
proefde in klank het rijmen
zij wilden hem niet als gelijken
Een onmenselijk nouveaute
in een vaag verschiet
zag ik mensen dwalen
verstoken van kwalen
waardoor zij generaties
lang geteisterd zijn geweest
de medische overwinning
was een feest van het
immuunsysteem dat anticiperend
de wereld heeft betreden helaas
met een onmenselijk nouveauté
het narcisme is doorgeschoten
zonder remmingen en de mens
heeft zich afgesloten van het plebs
creëert zijn eigen hoogtes
spiegelt meer waarde dan hij heeft
menselijkheid en verbinden zijn
uit de tijd de eenling telt geluk
als parameter voor kortstondig
leven dat de generatie van
gedoemden nog is gegeven
regeneratie is voorbij in een
mentaliteit van steeds de beste zijn
je wilt de kans niet lopen dat
een knappere en slimmere mens
jou nog voor je tijd op zal knopen
De nadagen
het was geen
majestueuze vuurbal die
aan de hemel verscheen
noch een ingetogen
stukje décor vol
nostalgie uit de nadagen
er vibreerde iets
tussen licht en lucht
dat ieder mentaal raakte
onontkoombaar schreef
een boodschap zijn letters
in de menselijke geest
een bericht dat voor
allen dezelfde inhoud had
door tal van beelden begeleid
er is geen geloof
en hopen meer wel liefde
in een heel zeker weten
wij delen eeuwigheid
zijn deel van de
oneindigheid van leven
wij hebben eindelijk onszelf
begrepen als goden in een hemel
die voor ons moeder aarde zal zijn