Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Duizend stappen
voor jou
waren de lijnen recht
jij kende ze niet gebogen
er zit geen ruimte
in het verhaal dat
van a naar b moet lopen
het pad is al gelegd
door duizend stappen waarvan
niemand er een kan pakken
passeren gaat
niet meer want de
volgordes zijn bekend
waar het drukker
wordt is de weg in vroeger
tijd toch ooit gebroken
jawel een kleine boog
waar versterking nodig was
omdat recht geen ruimte gaf
Alleen in eigen huis
er is geen groeten meer
wij zijn elkaar al
generaties lang ontlopen
nog ijken wij
een schermtaal uit punten
komma's en wat bogen
de algemene info is
onderhuids gechipt in
privacy toelaatbare strips
er wordt niet meer
getwist omdat wij allen slechts
structuur in perspectieven zijn
die toekomst genereren
althans de wetenschap
poogt dat te proberen
er is voor de medemens
geen plaats meer ingeruimd
ikke triomfeert alleen in eigen huis
Een betonnen vierkamer
als kind
voelde ik al
dingen vallen
die niemand zag
er kraakten steunen
en spanten op een
windstille dag in
een betonnen vierkamer
vaag was er altijd
het intense gehamer
van timmerlui tussen
de schreeuw van de zaag
ik rook de geur van pas
gekapt hout zag het geel
van zwavel in de kastanje
van honderd jaar oud
hoe harder de boom
des te zachter de stemmen
waarmee jaarringen
hun levenscyclus zingen
helaas zit de
klad in het hout
steeds metaliger
klinken de composities
het oude handwerk
is al lang passe verdrongen
door 5g in haar bekende
kale you tube digitaaltjes
ik hoor geen barst om
me heen het kan me
ook geen hout meer schelen
ik deel al alles met zovelen
Nanoculturig deeg
de raderen
ze draaien niet meer
versmelten tot
platte entiteiten
onderdelen
verdwijnen
het raamwerk
hangt tijdloos leeg
maar in de
volgende veeg
is alles verworden
tot nanoculturig deeg
waar ooit leven
in lagen sprankelde
zijn nu de ankers
cultuurloos leeg
bestuurlijke zaken
in logistiek door
vak verdwaasden
bieden voldoende repliek
waar is de schepping
gebleven als alle ortho-
moleculairen hun vragen
naar de eigen spiegel dragen
Dit klein proces
het siste
krulde en
liep terug alsof
het zich vergiste
draaide en tolde
rolde als een golf
in stevige stroming
tegen de krib
hun vereende
krachten spatten
uiteen en laten
zich niet meer vatten
dit klein proces
is al eonen lang
de les die wij zoeken
tegen onze natte voeten
Het stil moment
nog nooit heb ik
de puzzel kunnen leggen
van je leven
kantlijnen hebben mij
houvast gegeven maar zij
konden jou niet begrenzen
ben begonnen met je gezicht
maar wist dat zoveel mimiek
het stil moment ontkent
je lach en ogen hebben
alle emoties getoond
in fixeren werden zij onttroond
het is onmogelijk jou als
puzzel te leggen pas in 3d
ben jij echt te ontdekken
Hypnotiserend
ik hoorde
noten dansen
in het zacht vale
licht van de nacht
zag gezichten
in stille herinnering
geshockt door het
dramatisch gebeuren
hypnotiserend
trokken emoties voorbij
tijd figureerde roerloos
in leven opzij
langzaam kwamen
profielen uit hun
schijnwereld tot contrast
de scene werd zo gecast
motieven kleurden
hun verbondenheid
met een realiteit die
ons begrip te boven ging
was het moord
of toch een zelfdoding
de poging was geslaagd
zij schommelde nog traag
Loslaten zonder verlies
ik weet ze nog
de zwarte krassen
op het wit papier
zo vulde ik dat gat maar
het deed me geen plezier
de grote openheid
die ik niet kon begrenzen
verloren zijn zonder houvast
loze vrijheid deed mij huilen
terwijl ik toch geen tranen had
heb alles afgeplakt
en vol gekalkt met verleden
loslaten zonder verlies
met een eerste stapje naar een
zelfverantwoordelijk heden
de dagen lagen voor mij
open zonder druk van
buitenaf zomaar overal
kunnen lopen alsof ik
totaal zonder zorgen was
het voelde als de
vakantie van mijn leven
een heldere dag met zon
ik weet nu eindelijk hoe het is
mezelf niet altijd de schuld te geven
Een hete zon
mijn handen
geven warmte
aan jouw vruchtbaar
zwarte grond
mijn lachjes
lichten bij als het
zaad ontspringt
in de morgenstond
lief afgedekt
weerstaan zij de
sterke straling
van een hete zon
om later
te ontluiken en
weg te kruipen in
het prille groen
jij bent echt
geen kasplantje
groeit en bloeit voluit
door kusjes op je huid
Zonder applaus
ik zie het scherm
blijdschap stralen
hoor hoe kleur en beweging
verhalen van gelukkig zijn
weet dat
onzichtbare draden
alles besturen waar
wij maar naar moeten raden
toch zijn het
geen marionetten
met voorgekauwde teksten
zij hebben hart voor de zaak
zijn gekozen om
hun warme empathie
de sociale vaardigheden
in het bereiken van de ziel
maar zonder applaus
kunnen zij niets geven
krijst stilte eenzaamheid terwijl
iedereen hen de status benijdt
Melancholiek
je lach
klinkt zacht
uit het bedje
van tranen dat
in je ogen glimt
melancholiek
is de muziek
die ons liefdevol
meeneemt naar
tijden van toen
waar foto's
nog leefden en
families saamhorigheid
straalden in moeders
die alles weten
nu leggen wij
stukjes van deze
puzzel bijeen er
ontbreken velen maar
jouw ogen zien iedereen
De kleinste pasjes
jij maakte
de kleinste
pasjes zo fijn
dat de
muziek een
mozaïekje spatte
als kunst op de
rode aderen in
de marmeren vloer
waar de dans
haar kloppend
eigen leven leidde
roffelende
hakken kaatsten
de spanning steeg
tot de finale
het staccato omarmde
en stilte emotie schreef
Met duizend ogen
ik hoorde een lied
uit de vierde dimensie
waar magie en mystiek
de klankkeuzes zijn
liet me meevoeren
door stemming en sfeer
naar grenzen van weleer
in de diepte van ons hart
overweldigend was
de smart en het
mededogen dat met
duizend ogen warmte gaf
na een korte heling
ging ik weer omhoog
waar de ruimte haar
schittering ingetogen bood
vergeten tijden hun
weergaloos kleurende
vergezichten lieten zien
van eeuwen voordien
zacht nam de echo
mij mee naar het refrein van
herinnering want ook
dit lied kende eens zijn begin
Lichtblauw ver
zijn voeten
blijven onverzettelijk
in kleilagen van
vele eeuwen her
nog kijken zijn
ogen lichtblauw ver
onverschrokken naar de
horizon zonder obstakels
de rechtlijnigheid
van het land verankert
zijn karakter wortelend
in normen en waarden
die geen tolerantie
aarden omdat toegeven
wennen is aan zonde een
ongekende boze binnenlaat
toch breekt er iets
als zijn schip strandt
door getijden verwrakt
lijden maakt mensen zwak
of zou het nog
te delven graf de
opening zijn naar het betere
leven dat de here voor ons zag
Versteende agressie
zacht sprak stilte
eindelijk zijn woede uit
ik hoorde de woorden
boven het geluid van
don't cry for me argentina uit
madonna's vocaal en
gebaar had mij meegenomen
terug in de tijd waarin gelijkheid
een ideaal was in een wereld
vol onderdrukking haat en nijd
ik kende het gevoel
al levenslang in wisseling
van liefde en angst
voor de vlam die brandde in mij
hoe laat ik mijn emoties ooit vrij
waarom fluister ik jouw naam nog
door benny neyman
hij heeft dat weergaloos
gedaan voelde mijn onmacht en
versteende agressie feilloos aan
ja ik laat me leiden
door tekst en muziek
die ik als het nodig is
met anderen kan delen die ook
gevangen zitten in latent verdriet
De laatste link
in klein bewegen
stribbelt materie
met vasthoudende
weerspannigheid tegen
waar eigenschappen
karakteristieken zijn
voelt aantasting
als structurele pijn
net als in het
organisch leven is
er respectvol bestaan
in met elkaar gaan
juist verbinding
is nog altijd de
laatste link die voor
het leven kenmerkend is
Alchemie
ik was verliefd
op mijn atelier
hield van licht en
donker in vleugjes
magie en mystiek
ook van de vaten energie
die ik mocht gebruiken
met pigment en kleur uit de
boekenrij vol alchemie van
nader vast te stellen tijden
vaak waart hier de wereld
van hiernaast nog rond met
verbaasde ogen zonder mond
zij golven hun voelbare
muziek met info door mimiek
ik schep geen kunst
maar balanceer in
liefdevol creëren op de
grenzen van volmaakt als
ik aan een stukje hemel schaaf
Gelijkgestemde melodie
wij vlogen
ogen schuin gericht
naar boven
gewoon hand in hand
haren golfden
je lach bevrijdde
ons van het land
in zweven en glijden
de techniek was uitgezet
wij deelden alle elementen
zoals in oude schrift-
segmenten ooit voorzegt
in vrije vlucht
bewoog het leven
eindelijk naar alle kanten in
dansen zonder zwaartekracht
wij groeiden op
dezelfde golflengte
interfereerden in een
gelijkgestemde melodie
bloeiden daar als
goden in het paradijs
van ultieme vrijheid met
eeuwigheid als levensprijs
Stuiteren gestaag
knikkers rolden
oppervlaktes bolden
licht klingelde in
transparante lucht
zij kwamen
van bovenaan
tevreden naar beneden
lieten zich helemaal gaan
een glazen waterval
die fonkelde in
muziek van de zon
tot de pot alles won
rusten samen
zonder geluid in
gelijkvormige kromming
tot er eentje verschuift
als een lawine
waaieren ze uit
maken vaart
glinsteren hun aard
zij zijn buiten
in vrije loop en
stuiteren gestaag
tot een kleurrijke hoop
Populistische eenvoud
ik voelde grond golven
wist hun agressie
kende vorm en kleur
rook nerveuze krachten
in onontkoombare hitte
tijdens de duur van het vuur
patronen schoten
uit een archaïsch verleden
om te innoveren in heden
herkenbaar in hun
beproefd strakke regie
van populistische eenvoud
de eenling verdween
in het schuim van de
immens rood ziedende zee
waren het eerst golven
later kolkten poelen verderf
tegen de borders van het paradijs