Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Tegendraads gaan
ik heb me
mijn hele leven
al bezeerd aan
prikkeldraad
ik wist dat
het er was en
mij een slechte
uitdaging gaf
ik kon het
nooit weerstaan
moest altijd weer
tegendraads gaan
halen en
schrammen waren
legio er was altijd
een bloeder in de regio
nooit is mij
een pad onthuld
zonder die vreselijk
scherpe tentakels
ik banjerde als
groot stuk ongeduld
de wildernis door
met eigen rode franjes
nee geen
gesponnen draad
maar een nieuwe rol voor
andermans leedvermaak
Het enige thuis
ik zie
steeds vaker
de lach die
blijdschap geeft
die plezier deelt
met anderen
niet meer
de lach die
een ander geeft
omdat je werkt
en leeft zoals
generaties geleden
het heerlijk
zelfbewuste is
de kracht die niet
afhankelijk is van
de macht die een
ander over je heeft
die nog steeds
vertelt hoe jij
en je ouders moeten
leven om mee te
gaan naar een volgend
onbekend bestaan
nog zijn er geen
rechten voor vrouwen
in deze maatschappij
waar de man beslist
daar zijn kinderen en huis
voor hen het enige thuis
Bruisend juichten
je map met
liedjes en melodietjes
komt wat minder
op tafel de laatste tijd
het lijkt of er daarvoor
geen rust meer overblijft
als jij vroeger ging
neuriën en bladeren
konden wij aan je
handen en ogen al
zien waar jij zou gaan
stoppen en lachen
dan keek jij de kring
eens taxerend rond
hoe de stemmen
zouden klinken als de
eerste aanzet het nog
stroeve had gepolijst
bruisend juichten dan
de tonen weer geschiedenis
van plezier als voeten
dansten en emoties hun
uitwegen mochten zoeken
in een lang geleden vertier
Je horizon loze ziel
jij hebt nooit
wenkbrauwen
getekend stipt
enkel illusie aan
waarbij gedekte
mascara kleuren
iets verder dan
hun magische
pigmenten gaan
waar samen
zijn beperkingen
laat gelden
groeit hier het
kosmisch wonder
van de niet
aan te duiden
meerwaarde in
het mythisch geheel
het zijn ogen
en lach die
op wonderlijke
wijze de impact
van vorm en
kleur laten stralen
na het extravagante
indalen van je
horizon loze ziel
Een kiertje
ik wist vaag
uit overlevering
dat hemel bestond
informatie was schaars
met verlangen
kon ik soms
kleine stukjes vangen
ze smaakten naar meer
maar in de
tijdsverdeling van
leven had ik er te weinig
aandacht aan gegeven
tot jij de deur
een kiertje open deed
mij liet zien wat ik
allemaal niet heb geweten
het was de
openbaring van
wat ik zo node in
mijn jeugd had gemist
wij zijn daar blijven staan
tot de zon was ondergegaan
de eerste sterrennacht samen
zagen wij alleen volle manen
Dit spektakel
jij kunt als
enige regen
de zegen geven
zijn kleuren
laten opspatten
in het neerkomen
tegen de rotspartij
er is geen
zacht sissen
maar wel een
opstijgende
warme nevel
die regenbogen
naar aarde trekt
jij hebt de
zon doen schijnen
wiens licht in
zomerdruppels
wordt gesplitst
die watervallend
donderen naar valleien
het is geen
bezweren wat
jij met hand en
voeten doet
je laat jouw ogen en
lach met plezier dit
spektakel regisseren
Het lied ongeduld
ik zag je
vingers trommelen
herkende het ritme
uit het lied ongeduld
waar onopgelost
nog regisseert
wordt de schuldvraag
vaak genegeerd
blijft het spel
de knikkers kleuren
omdat de uitslag nooit
overwinning zal geuren
je nadert het
slotakkoord en met
een daverende klap is
alles tot stilstand gebracht
inzicht met spoed
van het leien dakje
spuugt de dagvaarding
het seponeer er uit
Oogluikend
als alles
tegen zit dan
spoort er nog een
lach op je gezicht
oogluikend heb jij
mijn strijd tegen
de elementen zonder
commentaar gevolgd
voorwaar een
unicum omdat
bemoeienis als een
wade om je hangt
zeker als de
tandwielen zonder
olie kraken door
nonchalance nagelaten
de gescoorde lach
is je liefste vorm
van mededogen die
relatie voor ogen had
een vroegtijdig
constateren van
infantiele uitgangspunten
is jouw fatale klap
Eer en titel
lieflijk streek
muziek de
plooien glad
van tonen die in
harde confrontatie
het respect
voor elkaar
helemaal vergaten
hun eigenzinnig
geluid lieten
zegenvieren ver
boven alles uit
anderen verweten
hun partijen niet
meer uit te
willen spelen
het stokje
van de dirigent
schreef overuren
het gehoor had
heel wat te verduren
maar toch samen
naar de finale om
eer en titel te halen
Huiselijke toon
ik zag hoe
je handen
voorzichtig
stukjes oude
weerspannigheid
weghaalden uit
het monument
van je jeugd
het waren
deugd en
gehoorzaamheid
die jouw lang
hadden gedragen
in een vaste
wereld met een
huiselijke toon
vertrouwen in
een met positief
elan behangen
maatschappij
tot daar de
jeugd met
bloemen liefde en
plezier ging leven
zij hebben de
wereld leefbaar
gemaakt met nieuwe
normen en waarden
op een aarde die
voor allen was en
ieder mens een eigen
persoonlijkheid gaf
Liefdes onderpand
ik heb
je hand gepakt
een impuls
waarbij ik mezelf
totaal vergat
kleurde rood
van schrik
maar zag aan
je lach dat
jij mij wel mocht
in dat eerste
oogcontact ben ik
verloren wie ik was
en opnieuw geboren
in het stuntelig
praten en naar
woorden zoeken
leek ons ontmoeten
diepgravend zoeken
waarbij ik in
de vingers van je
hand ziel en
zaligheid heb gegeven
als liefdes onderpand
Hey...
Hey, ik hoop dat we elkaar nog eens gaan zien.
Want met Corona is dat misschien niet mogelijk.
Maar ik hoop dat ik je wel nog kan zien voor 2021.
Ik wil graag afscheid van je kunnen nemen.
De manier waarop je naar me keek was vreemd.
Wellicht ga ik je niet meer zien voor 2021.
Doorzichtig
jij droeg
doorzichtig
transparant
viel in lange
plooien tot
op de grond
elan
begeleidde
jouw bewegen
waarin kracht
en souplesse
eenheid vond
jij hebt dat
losgelaten
waarvan je dacht
nooit zonder
te kunnen leven
vrijheid is je gegeven
verdwenen zijn de
onzekerheidsangsten
onafhankelijk zonder
echte handenbinders
ga jij je leven
opnieuw uitvinden
Schatkist
in de chaos
van dagen
konden zelfs
emoties je
niet meer raken
het was teveel
waar veranderingen
implementeerden
om te wennen aan
zijn de corona
maanden veel te
snel voorbij gegaan
zonder greep op
de gang van zaken
maakten anderen
wel uit dat niet werken
jou ook niet ziek
zou kunnen maken
jij was daar
nog niet aan toe
in jouw leven heb jij
altijd alles uit de
schatkist van jezelf
aan het werk gegeven
het is klaar vandaag
in overleg beslist alleen
jij weet dat thuis de
de verrassing staat te
glimmen vol nieuwe dingen
waar jij nu alle tijd voor hebt
Schaduwspel
je zag
de wolken
in de wei
sprong
opzij als
zij kwamen
en een echt
stukje donker
meenamen
om daarna
het licht
weer te zien
verte brengt
de volgende
al misschien
ademloos fijn
het schaduwspel
te kunnen spelen
tot aan het
hek waar jij
bleef steken
het donker is er
zonder stoppen
langs gegleden
Een slanke leest
jij bent ooit
groen geweest
een rozetje
bladeren
rustend op
een slanke leest
wortelde
stevig met een
krachtige root
de vruchtbare
aarde deed
jou veel goed
je bloeide
voorspoedig
tot het tij keerde
grondwater daalde
vervuilde omdat
niets het filtreerde
jij hebt het
rozetje in de
overlevingsmodus
gezet en door
tegenslag gehard
heb jij het gered
ik weet dat jij
weer gaat bloeien
op deze lach en
zoveel talenten
heeft de wereld
altijd al gewacht
De wat gebogen lijn
de hulpstukjes
waren klein
een licht accent
de wat gebogen lijn
het mooi donker
wimperkrullen
je had een
tasje vol met
tal ven eigen heel
aparte spullen
waarin ook lipstick
en mascara school
jij spiegelde
een lach voordat
je jouw gezicht
aan eigen vaardige
vingers overgaf
de knipoog in de wacht
ik mocht jou
zonder taal of teken
observeren had
ook vaak de neiging
je te corrigeren maar
wist wat de afspraak was
we gaan nu je gezicht
weer herbeleven
in het stralen van je
lach ik zag de spiegel
jou een knipoog geven
dat heb je goed volbracht
Hun lentedromen
rijpend hangt
de oogst in
aromatisch
zachte wolken
voortgedreven
door een
warme wind
jij liet ons
dwalen door
dit sprookjesland
de mooiste vruchten
in je slanke hand
kijkend waar de
smakelijkste hangt
daar waar
de seizoenen
samenkomen
met de producten
van hun lentedromen
is het uitbundig
jaarmarktfeest
de natuur
kleurt bellefleuren
in haar overvloed
toont de veelheid
aan gewassen die
hun krachten geven
voor de winterdag
Toegeeflijkheid
in de door
kaarsenwalm
berookte crypte
hingen lichte
papiertjes tussen
eeuwenoude stenen
met nog niet
uitgesproken vragen
wensen en gebeden
door de tocht
flakkerden
vlammen hun
toegeeflijkheid
langzaam droop
het vet waarin
oude zielen
verstillend
leken te huizen
heb de drukte
niet gezien in
mijn visioenen
waarbij ik de heer
zou willen zoenen
als hij mij verhoort en
ik met een engelenkoor
liefde ga betuigen
aan wie ik toebehoor
Transparante harten
net als haar lach
niet te traceren was
schaduwden haar
handen twee kanten
in constant bezig zijn
zij spraken het scala
van ontmoeten en
uitgebreid bedanken
in de openheid van
transparante harten
toch dirigeerden zij
gaven richting aan
in de common sense
van emoties om met
elkaar het pad te gaan
haar warmte en lach
reikten aan de horizon
waar hun schermpjes de
kleuren van nirwana steeds
duidelijker deden oplichten