Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Wou dat het anders kon
Hey, ik wou dat onze band anders kon.
Ik wil je meer zien.
Maar dat is niet mogelijk, want je werkt op een schip.
Ik zal je missen.
Want ik weet, niets is voor altijd
Welluidende gewaden
jij hebt stilte van
haar stof ontdaan
woorden laten
opstaan uit hun
welluidende gewaden
pas later kwamen
ook de kleurnuances
die stemming en
emoties bepaalden als
herboren naar boven
waar tijd ooit
sleetsheid van het
vroegere liet zien
geven nu rust en balans
herinneringen alle kans
behoedzaam gaan
je vingers langs
breuklijnen van je
jeugd en weten de
gelijmde stukken
nog zitten
pijn en tranen
diep verankerd in je
hart maar de smart
heeft jou sterk gemaakt
wat ooit is weggezet
heb jij weer onder
stof ontdekt en body
met gezicht gegeven
heerlijk trots op jouw leven
Het zachte aura
ik zag het
zachte aura
dat over je
handen lag
het warm
energetisch vlak
van jouw bestaan
het verschil
in spanning
deed hormonen
stromen vol
affectie voor
een heerlijk
warm contact
waarbij wij
energie blocks
wisselden
in bekende
arrangementen
die in rangeren
extra's parkeerden
het is dit spel
waarin wij houden
van elkaar
waarbij liefde
voor optimale
logistiek altijd
onmisbaar zal zijn
Aromatisch
ik wist al dat
jij kon vliegen
ooit heb ik langzaam
mijn ogen gesloten
voelde wind
en jouw warmte
langs mij gaan
zacht streek
jouw jurk
langs het haar
terwijl vingers mijn
gezicht streelden
je parfum tussen
ons aromatisch werd
jij bent nooit
meer geland raakte
nauwelijks nog de
vloer met heerlijke
lichtvoetigheid jouw
voortgaan in schrijden
was het noodlot mijden
Het gesprek
Ik weet dat ik je geen persoonlijke vragen mag stellen, want dan klap je dicht.
Het is niet mijn bedoeling om je met deze vragen te kwetsen.
Ik wil alleen een serieus gesprek, omdat ik wil weten wat je echt voelt.
Is dit een spel of beteken ik toch iets meer voor je dan ik voel?
Steeds hoekiger
de afstand
maakt ons
steeds hoekiger
in bewegen
een kus of aai
terloops gegeven
in een gedachteloos
lief moment
presenteert
de breekbaarheid
van leven waarin
alleen discipline telt
consequent zijn
als basis om voort te
bestaan laat de kleuren
van liefde al snel vergaan
impulsiviteit die
altijd leidt tot eindeloos
intieme sessies is zijn
creativiteit volledig kwijt
gewoon is nog
lang niet ingedaald
met de schrik om het hart
gaat de wereld weer plat
In contrast
het rimpeltje
was zo strak
dat de lach nog
niet geboren was
een lichte lijn
in de verfijnde
mimiek van
zachte babyhuid
als licht en
schaduw strijden
neemt donzigheid
de lach in contrast
nog zijn de
patronen niet geijkt
is nauwelijks duidelijk op
wie de jonggeborene lijkt
pas als het hart
de basis wordt voor de
volle lach blikken ook
ogen met intense kracht
Thuisgebracht
als kind
sprak ik al
met struiken
klein loof en
bosschages
zij intrigeerden
mij door het
geheim van hun
veelkleurige
wijkplaatsen
waar stilte
vertrouwen schept
je drukte
kunt loslaten
zonder te praten
later heb ik
bomen omarmd
met ze gehuild
gefluisterd en naar
hun liefde geluisterd
tot ik door
het bos de bomen
niet meer kon zien hun
namen vergat en het pad
geen bekendheid had
de wind heeft
me thuisgebracht
met overal uitgebreid
afscheid nemen in
feest op de langste dag
De tijden
Onze tijden waren kort, maar heb er van genoten.
Ik ga je missen.
En ik hoop ergens dat je me nog lang niet zal vergeten.
Hoe onze band was.
Hoe we samen lachte om flauwe grappen,
en de manier waarop je naar me keek.
Oh god, wat wou ik dat we elkaar oneindig konden zien.
Maar ik moet de waarheid onder ogen zien.
Niets is voor altijd...
Stilte vijver
ik heb
het gemist
handjeklap
in geheime
verbondenheid
als uiterste teken
van samen in
zaken zonder licht
wist de afstand
als stilte vijver
zonder rimpeling
onpeilbaar diep
en donker met
nog meer kou in het
voorlopig verboden
te betreden gebied
voelde me
opgesloten met
mensen die
woordloos spreken
waarvan ogen
geen reactie zien
impulsen ontbreken
om jezelf weer te weten
Pittig staccato
het vuurstenen
kiezeltje rolde
verbaasd over
de grijze tegels
hobbelde nog even
viel stil in de goot
nog tikte
de hoge hak
pittig staccato
op plaats delict
verwondering alom
hoe dit alles zo kon
natuurlijk was er
haast in het spel
gelukkig geen
kwetsuren maar wel
het beschadigd pumpje
en mogelijk herstel
dader had de
goot al opgezocht
maar zijn herkomst
viel niet te duiden
uit een bedding ontsnapt
mogelijk tijdens het spuien
Ik hoop dat ik je nog kan terug zien
Ik hoop dat ik je nog eens kan terug zien.
Dat je me kan vergeven.
Na de zoveelste Discussie.
Maar ik hoop gewoon dat je op een dag
minder snel dichtklapt en me vertrouwt.
Ik hoop dat het nog niet te laat is om je te leren kennen.
Liefs van M
Het patina
zacht glimt
het patina
van je lach
door liefdevol
intens gebruik
waaiert het
warmte uit
in opgenomen
zijn deel je
ook het refrein
van geluk
kan het volmaakt
genieten niet
meer stuk
omdat scherpe
kantjes verronden
door veelvuldig
contact raakt
common sense
direct en
intens het hart
jij hebt met
jouw blik
de aanzet
gegeven om in
de glans van
jouw lach vol
overgave te leven
Punt gemutst
ze wenkt
naar de zon
haar lach
kleurt fel
de corona van
het avondrood
strijkt elegant
naast mij neer
in een wolkje
bloemenparfum
bezempje nog
strak in de hand
zij is mijn
punt gemutst
heksje al
levenslang alert
bij volle maan
en evenementen
maar de stelen
staan achter slot
takkenbossen worden
stug door verdroging
zo maakt de lock down
ook deze sport kapot
Gekleurde nagels
je handen
waren zacht
vingers met
gekleurde nagels
een handtas met
curieuze ballast
boven dit alles
zweefde jouw lach
met een intensiteit
van hemelse kracht
realiteit gevangen met
liefde die blijft hangen
jij neuriede
altijd liedjes die
ik nooit verstond als
ik in aanbidding
gebiologeerd keek naar
je bewegende mond
jij voelde
zo dichtbij dat
aanraken geen
verschil maakte
tussen jou en mij
handen koosden vrij
Als ik je nog een keer kon zien
Hey, misschien moet ik maar afscheid van je nemen.
We maken alleen maar ruzie.
Je wilt iets anders dan mij.
Je wilt niet in het openbaar gezien worden met mij.
Dus misschien is het beter
dat we afscheid van elkaar nemen.
Ook al doet het pijn.
Liefs...
Als een abces
je lachte
toen de schalen
braken en het ei
zich opende
het was jouw
broedsel niet
dat onder je
vingers krioelde
om een eerste
glimp van buiten
op te slaan van het
tabula rasa bestaan
geïnstitutionaliseerd
hormoonde zorg
een affectief en uiterst
adequaat traject
als een abces
vermenigvuldigde zich
het vreemde leven door
angstimpulsen af te geven
de vlek is al voorbij
de horizon gekomen
alle virtuele hordes
lijken al genomen
wat zich daar
allemaal openbaarde
konden de protocollen
helaas niet verhalen
er is geen strijd
de evolutie is met
wachten klaar er komt
geen nieuw mensenpaar
Bekende tonen
nog hoor ik
klokken luiden
terwijl hun gebeier
steeds vrijer wordt
tot ook stilte eindelijk
de klanken smoort
er is geen stop
maar harmonie
verliest verbondenheid
in de melodie die
als los zand zijn
decibellen ziet stranden
alleen de wind
vangt wat vlagen
herinnering die
in verdwaalde
cohesie nog naar
bekende tonen klinkt
weer hoor ik
geschuifel van
schoenen op het pad
een bedeesd gefluister
alsof de dode ook nog
oren naar roddels had
want een erfenis
bezwaart de laatste
gang voorzichtigheid is
geboden teer porselein
leeft in verkeerde
handen echt niet lang
Mystieke toenen
ik keek
zag ogen vol
ondergaande zon
streelde je hand
merkte hoe ik
door vervoering
werd overmand
het diffuse
licht van de
avondschemering
gaf in een
magische vorm
entree aan wie daar
naar binnen ging
zag je mond
hoorde in mystieke
tonen de uitnodiging
om mee te gaan
naar andere regionen
die delen van leven
meer hadden te geven
we hebben het
plasma verlaten
waar fysiek geen
belemmering zong
zijn wij een geworden
met de hoedster van
het nirwana moeder zon
Corona is opgetuigd
traag schuurt
papier woorden
die vloeien uit
de pen die ooit
gevuld werd met
potentie uit de
bron vol inspiratie
maar het
parelmoer wil
niet gaan blinken
tussen puin uit
de woordenschat
en de fundamentele
fouten in de syntaxis
overals hebben de
knaapjes opgehangen
ieder zit gevangen in
het vaardigheden kot
zelfs de ambitie om te
ontsnappen zit door
egotripperij op slot
corona is opgetuigd
in het huis van gissers
en missers waar
werkelijkheden schiften
zonder onderscheid
het virus evenwel is zijn
ei nog lang niet kwijt