Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De waarheid
wij zagen
hoe water in
niet aflatende
kracht rotsen
trotseerde
bruisend en
kolkend probeerde
een bres in de muur
te slaan om zo
in alle gluiperigheid
ongezien de dodelijke
steek in de rug
te forceren
waar graniet
en basalt in de
schepping hun bals
hebben gespeeld
zijn de sterktes van
voorwereldlijke kracht
in verbinding met
de rechtschapenheid
van boven en het
vaste geloven diep
van binnen dat
altijd de waarheid
zal overwinnen
Dun gesteeld
je wiegt
als altijd
dun gesteeld
op de rood
oranje tonen
van mijn
innig geliefde
klaproosmuziek
tussen hoog
opschietende
siergrassen
in de kleurige
wilde bloemen
plassen langs
de bermen van
de snelle weg
goedendag
omdat jij nu
bloeien mag
want de lichte
waas van fijnstof
geeft in vervuiling
helaas geen
jaarlijkse regelmaat
Stemmen
ik heb hun stemmen
allemaal gehoord
in verleidelijk of
dwingende toon
zij opperden hun
mening en helemaal
niet ongewoon
maar wensen ook
bevestiging en graag
van hun patroon
natuurlijk is er
vrijheid van keuze
maar de pressie tot
accepteren is niet
zomaar af te leren
blijft een uitvloeisel
van macht die zich
niet enkel door woorden
en indrukwekkende
gebaren gedragen zag
er zijn manipulaties
lichte malversaties
waarbij een oogje
dichtgeknepen is
geniepige chantage
die alles van de
hun waarheid wist
ja ik hoorde stemmen maar
kon niet aan ze wennen
Goddelijk touche
nog voel ik
waar jij het
paradijs voor
de laatste keer
hebt aangeraakt
je hand een
goddelijk touche
heeft gemaakt
in de bron die
alle leven raakt
begiftigd met
vitaliteit en
inherente kracht
geladen met een
explosieve lach
jouw beeld
veranderde op slag
omdat inzicht een
extravagante
verbondenheid gaf
mystieke lading en
magische interferentie
gaven jou een bijna
bovenmenselijke
aantrekkingskracht
Klonen van het gewone
ik heb de wereld
af zien glijden in
zijn race tegen de klok
met als blok aan
het been de agonale
genen die het beste in
ons boven zouden halen
als wij ons leven door
hen lieten bepalen
in de maatschappij
woekert de entropie
van steeds het beste
willen zijn de snelste
ook rijker en succesvol
in de toevoeg vaan het
eigen genenmateriaal
aan de mix van uiterst
gewenste profielen
juist daar waar de
eenheid smaak gaat
prevaleren en uniciteit
zijn verrassing verliest
schiet de evolutionaire
trigger tekort in diversiteit
want mensen uit de
genenbank willen geen
klonen van het gewone zijn
Het opperste geluk
ik heb jou
voor even het
leven los zien laten
om het opperste geluk
te kunnen smaken
daar in de stilte
van de spaanse
nacht waar jij los
van alles eindelijk
jezelf gelukkig zag
nog voelde jij
de warmte van het
dakterras uitstralen
naar een nog helder
kleurende sterrenpracht
toen was er die nacht de
wens bij het verschieten
van het uitspansellicht
neem ons mee naar
de eeuwige nirwana zee
Klankbord
je streelde stilte
heelde tonen
die schuurden
aan zuiverheid
waar akkoord
in samenspel doel is
zullen in wanklank
fouten hoorbaar zijn
primair zal stilte
het ideale klankbord
voor een foutloze
compositie zijn
in alle combinaties
zullen de tonen
elkaar schragen en
auditief steunen
om een complexe
volheid te laten horen
zonder een irritant
storend bijgeluid
pas als de dirigent tot
finale besluit spelen
noten crescendo
tot stilte ze sluit
Gespot als stel
altijd als
ik jou zag
pakte ik wat
schaduw van je af
een lieve groet
of oogopslag jij
lichtte op als een
ander jou aandacht gaf
waar jij ook
kwam sprong
het licht over naar
een warmere vlam
dus waar jij schaduw
gaf wist ik dat te
maskeren door eigen
licht te projecteren
wij zijn nooit
gespot als stel
maar ons samenzijn
lijkt dantes inferno wel
Magie van chaos
er haakte wat
op het spiegelblad
zonder zichtbare
oneffenheden
pas met het
fingerspitzengefühl
lokaliseerden we
het plaats delict
een oneffenheidje
in de kristallen
structuur als exponent
van een latente frictie
begin of einde van
de mega breuklijn toen
deze marmeren compositie
zich ooit heeft gezet
in herstel zal de spiegel
geweld worden aangedaan
maar de magie van chaos zal
het blad niet lang laten bestaan
Vluchtig en luchtig
liefdevol is
vaak de schroom
waarmee kinderen
over hun droom vertellen
jij hebt ook die
respectvolle
terughoudendheid in
afstand tot onbekend
in een dimensie
waarin de mogelijkheden
ongelimiteerd lijken
in werelds verschijnen
en toch zo anders
van vorm en kleur
dan normaal in
niet te vangen nuances
de droom heeft
het vluchtige en
luchtige zonder ooit
zwaar op de hand te zijn
vaak lacht blijdschap
opluchting waar onbekend
het stukje onbemind
per ongeluk tegenkomt
Een wereld vol haat
ik heb ze
verloren zien gaan
de stukjes leven
op weg naar een
bloeiend bestaan
ze knopten
voortijdig
steelden te lang
konden de lichtroof
van anderen niet aan
hun kleuren
vervaagden door
een brandende zon
guur weer vertraagde
florissante rijping alom
weer is aarde
gebarsten en in zijn
vruchtbare grond krast
klimaat desastreuze littekens
van een wereld vol haat
In geestverruiming
jij was de eerste
die het donkere
licht een menselijke
gezicht heeft
gegeven waarmee
velen eindelijk
konden leven
dat voelde hoe
psychoses in geest-
verruiming joegen
met ogen die op
jacht waren naar de
ultieme uitlaadklep
van onvermogen
in communicatie die
stokte als contacten
leden tot brokken
door een gestoorde
motoriek die even
niet synchroon liep met
gevoelsverbondenheid
jij hebt het donkere
uit schaduw gehaald
zodat helderheid
een transparant
perspectief heeft
gekregen met ruimte
om in vrijheid te leven
Uitgestorven
waar de wereld
uitgestorven leek
bewoog nog af
en toe het laatste
stukje sleet dat
speelde met de wind
een ongelijke strijd
met tijd als
ongeboren kind
wanneer de vlaag
ten einde raad
zich nog een enkele
keer te buiten gaat
in loos geklepper
en irritant geklop
is zijn geduld nu
uitgeput en zoekt hij
rust en luwte op
waar stilte overheerst
is al de hartslag van de
nieuwe aarde voelbaar
in een frisse lentewind
waarin tijd weer lacht
kwistig dagen geeft
zonder enige beperking
in zijn herschepping
van de eeuwigheid
In een adem
ik bewonder je
diversiteit van gedachten
en meningen in onze
vaak heftige dialogen
als voer voor psychologen
ik blader terug
in het kijken en
vergelijken van
verleden en heden
met de lach van gelijk
dat verbaasde me meer
dan ik zou willen want
een open blik is ook
de hand die overbrugt
wachtend op een kus
ik heb lang
naar je gekeken
ben uiteindelijk aan
de gang gegaan om
je ook echt te lezen
niet met vingers
die letters voelen
en zo ervaringsgewijs
leren wat ze
eigenlijk bedoelen
ze transformeren
naar beelden waarin
jij het leven kleurt met
ogen lach en je
warme stem die ik ken
weet hoe jouw tekens zich
vormen in plooien rimpels en
veranderingen in je huid
heb de grote letters al gezien
de kleine lees ik ademloos uit
Het moment suprême
ontspannen rust ik
op het middag bed
waar kleine uurtjes
spelen met stofjes
die door de warmte
op hun rug worden
gelegd in hun reis
langs kierende gordijnen
waar het licht hen
beschijnt in een
mistige choreografie
tussen vage paladijnen
zij dagen mij uit
in hun onvoorspelbare
tochten om vrij te zijn
mee te gaan en te
voelen wat verheven is
zonder strakke begeleiding
hoogtes bereiken zonder
kleinheid te bemerken
waarin gelijkheid
de stralende winnaar
is als eerste gekeerd
op het moment suprême
Vergeten bomen
ik heb nog met
ze gesproken vergeten
bomen die mijn
geweten ooit wortels
hebben gegeven
bladeren die
voor mij ruizelden
op warme zomerwind
waar zon in donker
loof bleef steken
en wij door
heerlijke picknicks
de tijd vergaten
ik dromen vond die
volop tegen spraken
waarin muziek met
veel tonige refreinen klonk
nu is het landschap stil en
verlaten als de vuurkorf
knetterend vonkt
Het ultieme sirenelied
ik heb je
aangekleed
terwijl jij
met je staart
soepel door
het water gleed
mijn liefste
zeemeermin
die mij heel
verwonderd
aankeek van
hoe moet ik
nu landen op
scherpe randen
van rotsen met
natte zilte handen
wij zijn samen
opgezwommen
naar de uitkijkpost
in de haven
heb lenteachtig
zeewier bedongen
om je schoonheid
met jeugd te behagen
nog spartel
je tegen geeft
met vinnen
kozende
liefdesvegen
zingt zacht het
ultieme sirenelied
ik heb je innig lief
Gewone mensen
het was niet
de eerste blik die
overweldigend was
het vonkte meteen
waar geladen deeltjes
mij raakten en
hun energie een
miraculeus zachte
landing maakten
mijn huid veranderde
in een eindeloos
verlangen naar meer
waarbij de
intensiteit warmte
kleurde naar rood
wij zij gaan lopen op
blote voeten in het gras
waarbij wind tegengas gaf
tot wij de wereld
weer raakten die gewone
mensen van ons maakte
Baas over dood
voorzichtig
hebben wij
elkaars schaduwen
schetsend gekleurd
met het
eerste licht
waarover wij
konden beschikken
zijn er contouren
aangegeven hebben
contrasten de
vormen versterkt
pas later toen
wij in elkaar de
pigmenten van
liefde ontdekten
kleurden wij
de grote vlakken
zonder de ander
te gaan overlappen
stilaan zijn wij tot
consensus gekomen
in het kunstwerk
van onze dromen
dat reikt van
hemel tot hel waar
leven baas over
dood is gebleven
Het wonder
zacht zong
wind de eerste
ochtendgeuren
van de vroege
bloeiers in het gras
dat nat van
dauw zich nog
moeizaam aan
het oprichten was
in de kille ochtendkou
je lachte om de
eigenwijze cirkels
die je voeten altijd
schreven op de
pas geschapen dagen
in je ogen
glinsterden de kleuren
die de eerste zonnestralen
door hun lichtbreking
in druppels aan jou gaven
jouw mystieke woorden
in het natte gras die
putten uit een eonenlang
contact met boven loven
het beschreven wonder