Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Het mes
ik heb je
de kleuren
laten zien
uit een veelvoud
van pigmenten
streel penselen
rond en plat
waar hard en zacht
reflectie geven op
het dagelijks gebeuren
voor het grote
vlak lijkt de spuitbus
een betaalbaar gemak
maar milieu vervuilend
om van te huilen
als precisie hulp
werkt voor mij
het mes in scherp
doortastend steekgedrag
klooft zij wat gebonden was
schuift contrast
van laag naar hoog
verdeelt en heerst in
vreedzaam co-existeren
over het recht van iedere boog
Extremen
het buiten
was kapotter
dan je dacht
had meer
beschadigingen
dan je zo op het
eerste gezicht zag
we weken van
van het nog niet
goed gebaande pad
dat door slechts
een handvol mensen
redelijk en gebruiksklaar
was platgetrapt
de sfeer was
niet zo warm als
weleer toen wij de
bomen raakten en
grappen met hen
maakten over de
gewone gang van zaken
we voelden in een
uitnodigend verkennen
de eerste vibraties komen
probeerden daarop af
te stemmen maar voor
contact ging het zomen
zonder scherm te snel
samen met de bomen
hebben wij de tijd
genomen om de maanden
van afwezigheid weer eens
rustig door te nemen want
ook daar hebben extremen
heel veel overlast gegeven
Met lage mist
jij hebt de
zomer gedanst
uitbundig met
de zon gesjanst
tot regen je
verkoelde en gras
nog groener voelde
jij kleurde met
lage mist het
eerste ochtendrood
verbaasd staarden
de koeien naar
de donkere sloot
die geen spiegel had
jij ontlokte aan
de zich openende
bloemknoppen een
voorzichtig kleuren
met liefkozing de eerste
geuren voor de volheid
van het herfst tafereel
jij bouwde uren
uit tot langste
dagen om het volst
genieten van het
avondrood te dragen
dat koeien eindelijk
een spiegel bood
Zijn chambrette
vaag zit nog
de magie van het
rijke roomse leven
in mijn dagen
verweven op een
soms bizarre manier
ik was de oppas thuis
en het werd snel
donker en later in huis
om mijn wanhoop
nog de baas te blijven
ben ik alle heilige
beelden gaan bekijken
heb hun harde en
zachte lijnen bekeken
hun ogen wilden
mij spreken omdat ik
de stemmen ben vergeten
de man aan het kruis
vond ik niet pluis
hij had al teveel
geleden om mij nog
in het heden te helpen
in de rij miste ik de
franciscaan met de pij
waar je verloren zaken
met gebed kon terugvragen
voor twee rozenhoedjes
zorgde antonius dat mijn
ouders na hun gezellig
dagje uit weer veilig en
wel zouden thuiskomen
hoe laat kon hij niet
zeggen omdat ook hij
op tijd in zijn bedje
hoorde te leggen
Zijn eerste lach
jij lachte hij
paste nog even
in kleine kringen
liet jij ogen dromen
alleen kijken
zonder woorden
begrijpen
in zachte tonen
begeleidde je stem
de beweging die
langzaam zijn
expressie vond
in de aanleg
van zijn eerste lach
waar jij
beloning straalde
bepaalden jullie
samen het einde
en begin van
deze bijzondere
ontwikkeling
Weeft een beeld
je kleedde
de mensen op
de foto's met
hun gegevens
uit het dossier
hun sferen
waren gebruikt
een neerslag van
ontmoetingen na
een nerveuze hand
jouw beelden
zijn gekleurd door
antwoorden op vragen
uit de intakelijst jij kent
degene die ze schrijft
nog onbevangen
verwerf jij kennis en
weeft een beeld van
iemand van wie jij
amper de namen weet
je lacht als je
liefdevol de mappen
sluit want de vragen
in hun ogen hebben
bij jou al bellen geluid
De vonk
ik zie de vonk
die overspringt
uit de levendige
communicatie die
langzaam in debat
zijn lading vindt
argumenten kleuren
de toon die als een
droom gestalte krijgt
zichtbaar in gedeelde
werkelijkheid al aan
de oppervlakte drijft
nog zijn het
gedachtenspinsels
die haken naar de
echtheid van bestaan
in verder willen gaan
dan luchtkastelen
toch voel je de ziel
steeds manifester
worden in de geestdrift
van het moment dat
aarde ruimte geeft aan
het eerste echte fundament
Zonder feest
de droom
in je stem heeft
mij meegetroond
naar vergezichten
waarvan ik het
bestaan nog niet wist
waar ik bij
iedere streek
in een andere
spiegel keek die toch
nog deel uitmaakte
van het landschap
in een vitaal
eigen vibreren
laat de melodie
van leven zich
horen in zacht
warme geborgenheid
die druppelt uit
een bron die al
eeuwenlang voor
ons gezongen heeft
maar nu de geest zal
geven zonder feest
Jonge benen
fraai parelden
vriendinnenstemmen
door elkaar in
blijde euforie van
samenzijn na jaren
de tonen dragen
meer bagage dan
voorheen en ook
de uithalen weten
zich nooit alleen
woorden stemmen
overeen geboren
in hetzelfde licht en
streekeigen accent
dat weer snel went
de jaren zijn
verdwenen en
herinneringen krijgen
jonge benen als
de muziek weer als
vanouds gaat spelen
het is geen herbeleven
maar een diepe emotie
die in samen het met
elkaar leven weer nieuw
bloed heeft gegeven
Jij deelde altijd uit
je deelde
altijd uit
jij die zoveel
te geven had
uit de schoonheid
en warmte die je
bij je geboorte
meegekregen had
de liefste
ogenblikken waren
een op een voor
even helemaal alleen
je zachte lieve
blik veranderde mij
maakte mij van
binnen warm en blij
je lach
zette plezier
in gang alleen
al de handen vast
gaf ieders emotie
een boost waarmee
de eenzaamheid
verbroken werd
losgaan uit
verbondenheid
je storten in
het samenzijn als
medicijn tegen het
maandenlang in een
bubbel verblijven zonder
echt contact te krijgen
Stille woorden
vloeken helpt niet
als pijn het achterste
van je tong kan zien
waar tranen verdrogen
voordat zij zijn
vergoten regeert
al de ongeziene
meester van verdriet
omdat pijn
het bestaan van
andere emoties
uitsluit en verbiedt
ook ik heb stille
woorden in mijn
huid gekrast om te
voelen wat niet mag
het andere dat
ongelukkig heet
en mij nog nooit
vergeten heeft
ja dat wil ik kwijt
niet de pijn waardoor
ik al een leven lang
op mijn tanden bijt
Algoritmisch feest
jij bent als glas
waarin de zon
kan schijnen
zonder dat de
beelden meteen
verdwijnen want
in de nagloei
kristalliseert nog
eenmaal alle
essentie voordat
de opslag open
gaat die de data
keurig opslaat in het
algoritmisch feest
de doorlaatbaarheid
is meegegroeid
in selecteren aan
de poort omdat
de veelheid van
gegevens de input
soms verstoord
of zelfs onmogelijk
maakt want de lijst
van kleine manco's
is vaak groter dan
gedacht en ze komen
op momenten dat
jij ze niet verwacht
Tekent ervaring
ik wist dat
jij weer met
wolken sprak
van de donkere
kant naar boven
waar het onweer
nog wat lading
had voordat zij
alles aan aarde
had weggegeven
in de sonore
regenval vielen
jouw druppels
vrolijk spettend
in de grote plas
waarvan in de
resonance jouw
echte stem steeds
duidelijker te
horen was
nog rimpelde licht
jouw spiegelbeeld
maar in de contouren
liet zelfs het water
de eerbied voor
later feilloos zien
waar tijd zijn
lijnen trekt tekent
ervaring jouw
unieke levensplek
Duizend giften
jij hebt je
lach vervolmaakt
uit de duizend
giften die jou
zijn geschonken
waarbij je mond
de oh's en ah's
van nature
hebben meegekregen
in ontvangst van cadeaus
de sprankeling
in je ogen is van later
toen verlegenheid
in spontaan worden
werd omgebogen
ja een nieuwe
dank cultuur waarbij
ook handen en de
verandering in postuur
de regie is gaan bepalen
Geestdrift
nooit heb jij
dat koppie
laten hangen
in jouw
perspectief
was er altijd
het verlangen
om te bereiken
wat jij wilde
ondanks
toeval pech
en tegenwerking
bleef jij geloven
in jezelf en
vertrouwen houden
in het lied
van de mensen
om je heen
toch zijn er
tranen geweest
van onmacht
en verdriet om
het gevoel dat
iedereen jou
verliet en jij
alleen bleef met
je eigen melodie
dat eentonig
riep om een
akkoord om
vroeg gehoord
te worden in de
meerstemmigheid
van geestdrift en
enthousiasme tot
ieder aanstekelijk lachte
Zomerse prieëlen
ik heb
de bloem
niet geplukt
kon haar niet
zien lijden om
jou te verblijden
een leven
in volle bloei
dat reikt
naar hemel
breekt abrupt
in de groei
ik heb jou
haar uitzicht
laten zien
waar zij leeft
vorm en kleur
aan ieder geeft
zij wiegt
met ons
op de wind
het mooiste kind
uit velen in
zomerse prieëlen
voor haar
geen vaas
in vergane
glorie maar
de foto's op
een ereplaats
Burn-out
ik zag
je gaan
als deel van
de dampkring
een wolkje
op weg naar
de maan
gevangen in
het jojo-spel
van water
en nevel
in het luchtig
en vluchtige
onder zons bevel
jij speelde
als geen ander
de drie fases
van bestaan
liet lopen waar
de modus
was gaan
verdruppelde
in mistige tijden
liet somberheid
oplossend
versnijden
bij het blussen
van burn-out
Zielen die vielen
zacht vlaagde
zonwarme wind
koesterend langs
onze huid en legde
zomers ontspannen uit
waar witte wolken
het blauw beperkten
zorgde schaduw voor
contrast dat heerlijk
verkoelend werkte
alleen in het
spel van onze
ogen vonkte de
spanning in fraaie met
emotie gevulde bogen
in een kleurrijk veld
vol opgeschoten
bloemen dansten
geuren om ons heen
op zoek naar de oase
waar liefdeswater een
mogelijke toekomst zal
ontsluiten voor zielen die
vielen voor dit unieke
moment van conceptie
Dat geluk etaleerde
ik koester
het toeval
dat mij jou
deed ontmoeten
tussen al die
miljoenen met
hun gezichtsloze
groeten op
plaatsen die ik
niet kende
gloedvolle
woorden bestemden
affectie waar ogen
straalden in
de kleine touch
van het eerste raken
het subtiel contact
dat voorzichtige
vingers in andere
handen maakten
in spelend
ontdekken
werd kozen
spannender lief
smaakten lippen
nog paradijselijk
zacht bleef je lach
een refrein in het
innemend lied
dat geluk etaleerde
Gewone spiegels
grote bladeren
scheren scherp
de zomerlucht
stapelen wind
die aan de grond
in luwte verdwijnt
en met een laatste
dwarrel nog heel
even verschijnt
in de vergeten
hoek liggen de
dagen met een
eigen geur door
niets te vragen
bekennen zij kleur
in hun plakkende
kreukels door
haastige scheuren
de vuilnisman
kent zijn klanten
weet van wanten
op zijn wekelijkse
toer want voor hem
zijn de patronen
gewone spiegels van
de werkelijkheid waarin
hij ook zichzelf bekijkt