Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
In pasteltint
ik heb je
geschilderd met
vele pigmenten
kleine nuances
heb ik kansen
gegeven om met
jou eeuwig te leven
olie en pastel
krijt en het grijs
van houtskool
ook op diverse
ondergronden
hebben wij alles gehad
alleen de ziel ontbrak
jij voelde leeg
koud was de glans
in je ogen er was
geen vermogen
tot contact ook in
je bewegen bleef het
`elan vitale ontbreken
ik heb geprobeerd
met jou in pasteltint
het licht van de zon
te bereiken tot ik brak
en mijn tranen jou op
wonderbaarlijke wijze
uit de dood deden verijzen
Hun melodie
wij wisten
het niet
maar de talen
die we spraken
verstonden
elkaar soms niet
gebruikten
dezelfde woorden
maar de betekenis
zong in
hun melodie
andere akkoorden
omdat wij
uit andere ouders
waren geboren de
omgeving contextueel
een heel andere
response liet horen
zijn wij te lang
geïsoleerd gebleven
hadden een hele aarde om
op te leven met een info net
dat goed was opgezet
zonder echt samen te spreken
Onmetelijk blauw
ik zag je
spreken met
de regen op een
uitgesproken
miezer dag
zij spetterden
totaal onverwacht
hun letters in een
blanco plas die licht
naar buiten krulde
las met de
glinsters in de
druppels op je
huid alle teksten
weer voluit
in kleine stromen
begonnen dromen
te vloeien uit de
ervaringen van
de plenzende bui
je proefde zee
in het vervliegend
water voelde kou in
onmetelijk blauw waar
regens worden geboren
straks keert
vocht weer terug
door opstijgende
lucht op zoek naar
steeds nieuwe verhalen
Zoveel heden
zacht reflecteerde
je lach verleden tijd
waarvan de jaren
nog niet kleurden
door nostalgie omdat
er zoveel heden was
blikken die
herinneringen
intenser lieten spelen
door het ontbreken
van beperkingen die
vroeger voorgingen
we lieten alles passeren
maar haalden wel
de liefste dingen terug
afgestoft en de glans
gegeven die het in
doorleven heeft gehad
waar ze elkaar
raakten kwamen bijna
vergeten zaken
bovendrijven om in
emoties hedendaags
plezier te laten beklijven
wij hebben weer
fantastische puzzels
gelegd met de stukjes
leven die op zichzelf ons
toen nooit zoveel
hebben gezegd als nu
Als tweede huid
jij hebt nooit
kleding gedragen
alles paste jou
als tweede huid
waar alleen het
verschil in kleur
de verassing was
van het huis
zo makkelijk
gleed jij ook als
laatste puzzelstuk
een divers gezelschap in
ieder opgetuigd naar
laatste snit en hype
de omgangcode werd
met een lach aangeboden
ondanks het kleurrijke
van een kameleon
heb jij altijd dat
specifieke eigen in
onderscheid waardoor
jouw herkenbaarheid
als eyecatcher
ongeëvenaard was
Uit veilig geborgen
je lacht en
je stem fluistert
zachte tonen
terwijl woorden
zich op liefdevolle
wijze schikken
in de melodie
van de muziek
die je uitstraalt
in je lach
wordt het refrein
geboren dat steeds
weet te bekoren
door de subtiele
wisseling van
akkoorden die
de nieuwe conceptie
verrassend ontsluiten
nog magistreren
je ogen de kleuren
van dit gebeuren
dat open en toch
intiem spontane
emoties laat zien die
uit veilig geborgen
zich nu vertonen
zonder zorgen
Opklarend dichtbij
jij buide op
een exceptionele
onconventionele
manier met open
sluizen en een
stralende hemel
ik heb je
donker en dreigend
gezien waarbij
spanning de
groene kleur van de
donderkop aannam
tussen sissende
ontladingen en
bolvormige bliksems
explodeerde chaos
en toch wist ik jou
opklarend dichtbij
jij doorbrak
de stilte die
aan de bui zijn
karakteristiek had
gegeven want dit
geweld was zijn leven
als furie orkestreerde
jij de energiestromen
laaide op en trok weg
in een donkere streep
die aan de horizon in de
eerste reep zon verdronk
Het bos silhouette
ik zag de
eerste herfst
al oplichten
in je ogen waar
het donker loof
in veel kleuren
hing te drogen
in het ruizelen
gaf de wind meer
contrast tussen aarde
en wat je nog verder
aan de hemel zag
het bos silhouette
al zijn winterpracht
je stem zong
in warme tonen
de wegen naar
de overvloed van
afgelopen zomer
die door lange dagen
uitbundig werd gedragen
handen plukten
het nog warme fruit
dat op plateau als
zichtbare buit werd
geëtaleerd waarvan
de geuren iedereen
met magie opfleurden
De hartslag van woede
ik hoorde geluiden
flarden van gesprekken
waarin gebroken emoties
felrood kleurden
de hartslag van woede
pulserend zichtbaar
op gespannen gezichten
een niet geregisseerde
pauze gaf lucht
bracht de opgefokte
temperamenten tot
bedaren waarbij
gebalde vuisten
ontspanden tot knuisten
onzichtbaar hadden
vrouwen zich opgesteld
om niets van de machtsstrijd
te missen waarvan de invloed
ook thuis van invloed zou
kunnen zijn. zij hadden
hun eigen wapens en venijn
De frêle vrouw
zacht en warm
is de wind die
jouw articuleren
draagt en verstaanbaar
maakt tot in de verste
uithoeken van het
magistrale plein
jij de frêle vrouw
die boven alles en
iedereen was uitgegroeid
tot symbool van
liefde en begrip in
het menselijk
samenkomen en zijn
weg waren de scherpe
randen van agressie
en intolerantie
verdwenen in
vriendelijk warme
handen en een lach
om blij te zijn
jij vroeg niet
om te buigen wel
hoopvol te wuiven
met enthousiasme dat
als de eerste doop vrede
is waarvan de weg het
samenzijn gaat worden
Je eigen pad
je lijkt
wrijvingsloos
op je lach
door het leven
te glijden
zonder obstakels
hobbels en
andersoortig irritant
gestroomlijnd
door energie
van liefde
dans jij op het
levenskoord
waarvan de
balans als talent
bij je hoort
toch voel
ook jij je pas vrij
als je de opstap
genomen hebt
en de bekende
wereld verlaat en
zo zonder houvast
je eigen pad gaat
Haar zoenen
ik heb geprobeerd
haar zoenen
na te doen maar
ik verloor steeds
weer het initiatief
het bleek
geen rollenspel te
zijn maar een festijn
van actie en reactie
het rollen voelde fijn
in zacht ontvangen
wilde ik het nogmaals
gaan proberen raakte
al snel het tempo kwijt
in onnavolgbare subtiliteit
wat wij wel
hebben geleerd
is samen weer
uitbundig te lachen
in het lief zijn voor elkaar
Stations verderop
ik spoorde
op het ritme
van rangeren
stopte en trok op
tussen langdurig
stilstaan met
op ruiten de
druipende regendrop
zoals altijd zag
ik in beslagen
ramen je
gezicht passeren
in de talrijke
stops riep jij
alle namen van
stations verderop
ik veegde
strepen maar
je kwam
niet dichterbij
alleen je ogen
keken met veel
interesse diep
in die van mij
in je lach brak
zonlicht op
natte ramen
verte floot een
fluit ik moest eruit
deuren sisten
ruiten klaarden
in vergissen op
Werelden van vroeger
als ik in
je ogen kijk
gaan de werelden
van vroeger weer
open in alle
geheimzinnigheid
waar getoverd
en gedanst werd
in plezier beleven
met elkaar op muziek
die lachte met
hart en groot gebaar
toch trilde de snaar
in oeverloos verdriet
van de verdwaalde
die bang en in
de war ontroostbaar
om zijn moeder riep
jij hebt mij
altijd gerustgesteld
aan de hand genomen
nooit die werelden ontkend
maar wel mij jouw mooiste
dromen vol liefde verteld
Lichte nachten
zacht streelde
natuur de groene
uitlopers van aarde
jij kende het proces
als choreograaf in kleur
timede met zonnewarmte
het bloeien speelde met
wind het voordeligste
groeien in gesprek
met de nieuwe maan
juist in de
lichte nachten
draaiden wortels
en stam de hele fabriek
op het ultieme wachten
pas als jij lachte
vol liefde de zon zag
komen voltooide
zich juist een van
jouw mooiste dromen
waar licht van
zon en maan voor
elkaar vluchten staat
de hemel open zonder
hinderende wolkenluchten
Grijsgroene spiegel
zag onze beelden
verblikken nog
verblozen tussen
de resten schuim
van golven waarin
wij verpoosden
nog keek
de zon over
onze schouders mee
in de grijsgroene
spiegel van een
onrustige zee
pas later
hield de wind
zijn straf regime
voor gezien gaf
omslaand water wat
kabbelend geklater
de terugstroom
van vloed speelde
zand tot ribbeltjes
strand waarin
nooit geziene zaken
ons uren vermaakten
Ijst het diepste blauw
ik zag je
voorover buigen
met lange vingers
en gestrekte armen
naar de horizon
wuiven voor meer
licht en helderheid
de ochtend kleurde
al zijn zacht pastel in
voorzichtig schijnen
waarbij de nacht
zijn donker volume
liet verdwijnen in
een uiterst ludiek spel
waar je lach
de lange nacht
verwarmde met haar
verbonden zijn van
liefde en pijn roodt
zij nu voorzichtig de
al verdwaalde wolken
in je ogen ijst
het diepste blauw dat
uit de universele kou
ons strakker maakt
dwingt om op te staan
en met de nieuwe dag
beloftevol op stap te gaan
De stilte van vroeger
ik voel weer
de stilte van
vroeger toen
alle ogen zich
vragend op
mij richten
ik in paniek
zoekend naar
antwoorden
om aandacht
in de kiem
al te smoren
even terug
in de tijd van
onderwerp
en vraag want
de uitkomsten
blijven vaag
het voelt als
gebrek aan
vertrouwen
dat niet met
woorden weer
op is te bouwen
ik hoor het kraken
van fundamenten
voor het eerst in
mijn bestaan hoop
dat ik nooit iets echt
verkeerd heb gedaan
Tussen geluk en pijn
ik heb je
vingers gezien
de duim die
bladzijde beroerde
in het omslaan
van de dag
die in afschrift
meteen de
stemming weergaf
het was geen
boek maar de
verslagen konden
in hun notities
heel subtiel de
veranderingen
van sfeer laten zien
en hun consequenties
voor de werkelijkheid
ik heb ze
gebundeld
van maan naar
nieuwe maan
zag een aantal
algoritmes die
mij anders nooit
opgevallen zouden zijn
tussen geluk en pijn
Jouw shining
ik zie hoe
spelende vingers
jouw creatief
gevoel leven
geven door er
van blijdschap
af en toe lucht
tussen te blazen
in je ogen
donkeren
lichtjes hun pret
om het slagen
van wat jij
in vorm en
kleur hebt
neergezet
langzaam
komt iedereen
in de ban van
jouw shining
die straalt
van geluk de
creatie kan
niet meer stuk
iets dat zich
met liefde zo
vorm laat geven
verdient een
volmaakte
incorporatie
van kunst in
het eeuwig leven