Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Diffuus licht
vrijblijvend
dragen geluiden
de wereld langs
tuinen en huizen
verliezen volumen
en vullen zich in
onderscheid met wat
hoorbaar overblijft
deze mêlee van
leven en bestaan kent
een vitaliteit die als
dag en nacht samengaat
waar donker en licht
geluiden met seizoenen
kleuren oogst warmte
het schaduw gebeuren
pas als de nacht
gevallen is krijgen
randverschijnselen
een eigen diffuus licht
dat intiemer spreekt
de scherpe kantjes
van het samenzijn wat
sneller onder tafel veegt
De vergeten kant
ik heb geprobeerd
het beeld in de
spiegel dichterbij
te halen maar
bij het raken bleek
slechts een deel zijn
come back te maken
gebrek aan licht
om te transporteren
of was het de ruimte
die in zijn tekorten
geen plaats kon maken
in de massa die aan
beelden vooraf gaat
een subtiliteitje
dat wij zomaar
veronachtzamen
de wereld stopt niet
bij gebrek aan beeld
wij focussen daar langs
dromen de vergeten kant
Postiljon d'amour
jij hebt je
altijd gekleed
met jaren vol liefde
modebewust
van de kust tot
de grote altijd
drukke soirées
ik mocht mee
als een postiljon
d'amour op retour
natuurlijk
smeedde ook ik
de edelste metalen
als zij heet waren
besteedde mijn
vrije tijd aan
uiterst lichtvoetige
kunstzinnige ontwerpen
waarvan het hand- en
afwerk dagen nam
in haar adviezen
wist ze nu al
waar de patina op
het werk zou
gaan verschijnen
omdat zij in vroeg
stadium besefte
voor wie de
gracieuze kunst
bestemd was
Naamloze liefde
jij hebt ze
betoverd
veroverd met
ogen en lach
maar jouw
entourage bracht
slechts een eerste
voorspel van liefde
vingers handen
en jouw armen
dirigeerden de
speelse dromen
die zij aan haar
stemmingen gaf
waarin aanbidders
naamloze liefde zagen
iedereen kent
mijn muze in
haar bewegen
dansen op kleur
in het haar even
raken iets van warme
intimiteit smaken
zonder naam te vragen
Existentiele pijn
ik zag je wieken
op vleugels van hoop
langs de fundamenten
van geloof en liefde scherend
op weg naar de droom
het waren de drie
oefeningen uit een
vaag verleden die ooit
aan het bestaan de nodige
spiritualiteit wisten te geven
hun spirit en glamour
zijn verdwenen in de
oppervlakkigheden van de
voorbije eeuwen de droom
blijft onverminderd groot
naar wie en wat we zijn
hoe wij kunnen leven in
een tijd van zoveel weten
dat geen deel uitmaakt van
ons zijn en existentiële pijn
In gouden greep
ik kende de
diepte van haar blik
maar de schrik om
haar te volgen sloeg
mij om het hart
bleek een vak apart
waarbij ik al mijn
geestelijke lenigheid
in moest zetten om
bij te kunnen blijven
in samen gaan
kwamen wij geven
en nemen overeen
waar de stemmen
staakten telden wij
in afwisseling af
waarbij gelijke
monniken doorgingen
zonder kappen dragen
naar het beoogde doel
pas op de
fundamenten van
het bestaan kwam
het er echt op aan
wij continueerden
in tijd met dubbele
energie en verbonden
later wat wij eerst
hadden nagelaten met
liefde in gouden greep
Een laatste app
zij wist het
de rode draad
was eindelijk
kortgesloten
stukjes pijn
smeulden nog na
maar beëindigden
niet meer haar zijn
zoals in de
verhalen die zij de
laatste tijd in haar
huid gekerfd had
in radeloze woorden
zonder ooit contact
te krijgen met totale
onaanspreekbaarheid
zij was aan het
vervloeien zonder
de gevarenvlag er was
toch niemand die hem zag
een laatste app
lichtte onverwacht op
de scholen gaan morgen
weer open de wereld wacht
Natuur architectuur
ik zag hoe jij het
landschap verstrooide
holle paden vervlakte
wegen ontplooide
je bracht rust in de
natuur architectuur
waar het evolutionaire
hart nog driftig klopte
juist een teveel aan
blad maakte brokken die
door de snelheid van leven
vergaten schoonheid te geven
waar rust de balans
had afgesteld trof
hart de mooiste jaren
zonder wildgroei van grof
ik zag dat jij met een lach
ook de zevende dag vrij
had genomen om in je
eigen schepping te dromen
Winterse ritmiek
ik zag
dat zij lachte
maar haar
ogen ijsden
het landschap
met een strakke
noordoostenwind
zacht zong
het riet
langs de oevers
het verdriet
over zomer en
zon in een
winterse ritmiek
weer glijden
krassend de
gebogen lijven
in de luwte
van de kant
hand op de rug
de ander even rust
in onpeilbaar
zwart komt de
schaatser zich tegen
nog is er haar lach
in de lage zon
alleen ruist riet al
hypnotiserend nacht
De drempel
zachtjes is
alles uitgegaan
ook het licht
keek op de
klok waar hij stil
was blijven staan
stilte voelde
angstaanjagend
in donker zwart
zou ik de eerst
ontwakende zijn met
eenzaamheid pijn
op geheugen en
tast ben ik naar
buiten gegaan
zelfs de wind had
in vlagen stapjes
terug gedaan
zonder beweging
of ander teken van
leven heb ik daar gezeten
niet moederziel
alleen want zij kende
al dit fenomeen
ik was de drempel
overgegaan de wereld
bleef gewoon bestaan
Schoonheid
je ladderde
in veranderend
licht de ontelbare
treden naar
beneden waar de
bloemenmand voor
heden de kleuren
van morgen al had
jij hebt selectief
naar het zonlicht
breken gekeken
met armen vol
keuzes corrigeer jij
stukjes schaduw
tot schoonheid en
harmonie in balans
waar eerst het
prille nog kille licht
de natuur verkent
gaat warmte de
bekende body geven
als de zon in het zenit
staat komt verdiende
rust eindelijk tot leven
Existentieel genieten
zacht klonk
je lach in een
existentieel
genieten
ik zag je
de diverse
kwasten
betasten
met een
blik die zwom
in de duizend
en een kleuren
toch koos je
wit dat in
de spiegel niets
of alles kaatst
jij was niet van
de zwarte dat
alles verzamelde
en spoorloos pakte
jij bent
aan de gang
gegaan hebt de
wereld laten staan
beiden bestreden
de winnaar ligt
in zijn schaduw
daar beneden
Burn-out
ik heb je
gevechten gezien
waarin een donkere rand
de overhand kreeg
in je gezicht en het
licht kwetsbare
langzaam werd gewist
de strijd tegen
tijd is een natuurlijk
proces en kent de
ups en downs in
de charme van de
seizoenen als partners
om mee te leven
maar daar waar
niet stralen in somberte
verblijft en de lach
geen enkel slot open krijgt
schuiven we aan bij de
burn-out die energieloos
rondloopt zonder onderhoud
Je laatste blik
ik zag je dromen
in de grote spiegelruit
je lachte en je handen
legden lieflijk alle
voordelen van de
aanschaf aan jou uit
je wiebelde en
draaide onrust
op een voet in
afwachting van een
positief advies ik knikte
maar je zag me niet
in het langzaam
donkeren werd de
attractiviteit vergroot
verbazingwekkend
hoe snit en kwaliteit
ineens meer bood
ik kuchte en verbrak
de spanning waarin
jij verkeerde in een
licht generen groette
jij maar je laatste blik
was niet voor mij
Duizenden vrouwen
in de schaduw
van je hand verzorgen
duizenden vrouwen het
maatschappelijk verband
nog zijn de rollen
verdeeld maar de
kentering viert in tijd
nog even zijn feest
jouw lach heeft
gezegevierd niet
door strijd maar in
samen delen voor altijd
het eigene in de mens
is eindelijk erkend niet
genetisch gebonden
maar zelf uitgevonden
in een sociaal
keuzepakket dat ieder
meekrijgt en waarin geen
prioriteiten zijn vastgelegd
We kunnen elkaar niet meer zien
Hey, ik lig weer te denken
Ik weet dat je niet wilt
dat ik aan je denk.
Maar ik heb dit hoofdstuk
nog niet helemaal
kunnen afsluiten voor mezelf.
Het spijt me.
Liefs,..
Je beduusde mij
jij hebt de ogen
die de wereld
kunnen zien
in een direct
empathisch verband
ik zag je in een
eerst ontmoeten
jij beduusde mij
want alles aan me
wilde jou begroeten
omhelzing in
een direct warm
omarmen samen
smelten tot een
complementair
nooit meer gissen
of wij iets missen
het volmaakt zijn
dat de essentie van
eeuwigheid smaakt
het is niet dat
liefde blind maakt
juist ziende is
dat in houden van
eindigheid vervaagt
Een laatste oordeel
ik draalde
voelde hoe de
wereld opschaalde
naar een ander
energieniveau
er was geen
loslaten meer
de eigen keuze
was omwikkeld
met pijn en zeer
in het eindeloos
verbinden kon ik
mezelf niet meer vinden
nog slaat mijn hart vrij op
impulsen van een batterij
weer schuiven de
panelen we zijn in
samen met te velen
privacy slaat op hol
zonder rust worden we dol
we hebben de balans
verloren oncontroleerbare
energieën ondergraven
met onbekende kracht
ons geestelijk gezag
aarde roert zich in een
donker verontrusten dat
aan de horizon oprijst
in een laatste oordeel
over het verloren paradijs
Korrelde zandsteen
je korrelde
zandsteen in
het aanschijn
van de hete dag
voelde koelte in
de speciegroef
die het zonlicht
bijna nooit zag
lachte in
begroeten sprak
met handen langs
het patina van hoeken
vibreerde met
magische lijnen uit
aarde die belangrijke
energieën vergaarden
unieke plaatsen
wisten zo naam en faam
te vestigen met mystiek
gezag en lokale macht
Gevleugeld woord
het heeft mij
altijd verbaasd
hoe zacht jij
kan praten en
toch uitstekend
verstaanbaar blijft
natuurlijk
speelt articulatie
een grote rol
maar ook jouw
gezicht zit vol
kleine lieve hints
het is geen raden
maar meegaan in
de flow en taal
weten waarin
het gevleugelde
woord woont
zo ontdekken we
de contouren van
boodschappen in de
mimiek van heldere
contrasten zonder
lang daarop te wachten