Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Kleine rimpelingen
waar de
voorplecht het
water sneed
en jij golven
weer dichtritste
gaf het water
in een kleine
opening snel
stand van zaken
in spiegelend glad
verschijnen
lieten de diverse
metamorfoses
een veelheid aan
mogelijkheden zien
waarvan velen in
kleine rimpelingen
geschiedenis spraken
terug kijkend
konden wij de
vaart zien die
wij maakten in kleur
en kou van leven tussen
door vissers niet geruimde
planten en andere restanten
zij sierden in bekroning de
mens tot smeerlapkoning
Openen het mozaïek
de lucht droeg
merkwaardig genoeg
het onbestemde
druppels twijfelden al
glijdend aan tak en
stam donker kleurend
als heel oud behang
in deze seance
klonken de kreten
van vogels gedempt
zonder de echte spirit
die een zonnige dag
van ze kent in gedartel
en gedurfde duik
maar tussen de
struiken en groen
grijzende grassen is
het een drukte in
lentegewas waar
bollen en knollen
op springen staan
dan is het wit
snel vergroend
in het licht van de
steeds langer schijnende
zon en de eerste
kleurtjes draaien zich
al heel voorzichtig om
openen zo het mozaïek
dat het voorjaar heeft
geprepareerd in vele
generaties van ontkiemen
in pakkende kleur en geur
voor vliegen en bijen om
het voorjaar op te vrijen
Haar schoonheid
ik heb je gezien
aan de kant
je rode hart
bloeide liefde
deinde warme
hartstocht
langs mijn hand
jij golfde zomer
op de wind
van snelle auto's
die in passeren
hun motorgeluid
even heftig uit
moesten proberen
ben terug gelopen
naar de rode golf
in de roze zee
die op mijn netvlies
gebrand stond de bloem
streelde ik maar plukte
haar schoonheid niet
Algoritme van het einde uit zwarte verzen
fraai regisseerden
algoritmes de tijd
en behoeftes der
mensheid op aarde
waarbij ziektes oorlog
en natuurlijke rampen
volgden uit het bekampen
van teveel mensen
waar economische doelen
de smoelen bepaalden
liep het natuurlijk
algoritme groot gevaar
de mens verbrak de
balans in de natuur in tal
van tekenen maar ook
genegeerd als religieus
intermezzo door de hogere
macht en mystieke kracht
van de machtspersonen
die manipulatief bezig
waren in het eigen straatje
het verfijnde raderwerk
synchroniseerde niet meer
met de tijd en seizoenen
hitte droogte en kou
doken in extremen
bomen en planten leden
onder kaalslag de natuurlijk
habitat van dieren werd
vernietigd door honger
en tal van natuurlijke broed
en kweekplaatsen werden
opslag voor menselijk
vuil en vergif onder een
atmosfeer die dodelijk
werd voor alle leven
Epiloog apocalyps aarde uit zwarte verzen
wij mensen zijn
te klein geweest
voor de schatten
die wij hadden
de wonderen die ons
hebben omringd
waarvan wij ons
hoogmoedig hebben
afgewend omdat wij
de briljante gegevens
niet konden ontraadselen
laat staan ze gebruiken
de grootste lithium
data base zijn de stranden
van zee en oceaan
waarbij de golven info
brengen en verzenden
en zon alle energie geeft
de moderne wetenschap
heeft ons kantelpunten
gebracht waarmee het
nano kind mag spelen
communicatie met
aarde wolken dieren
ook de bezielde bomen
in het bos kastelen en
planeten telepathie en
telekinese wij hadden
onszelf kunnen genezen
van onze beschaving zal
door vernieling niet
veel meer overblijven dat
nog de moeite waard zal
zijn om erover te schrijven
zij zullen eenzaamheid begrijpen
door niet verder te kunnen kijken
De ontmenselijking uit zwarte verzen
eeuwenlang is
de mens bezig
geweest zich te
bekwamen in de
leer der evolutie
het beter zijn dan
de ander heeft hem
niet veel sociaal
besef bezorgd omdat
zijn afzet altijd de
rug van een ander als
springplank gebruikte
grotesk zijn de
verschillen tussen arm
en rijk geworden
de ultieme bovenlaag
met superrijken en
grote groepen paupers
die nauwelijks kansen
kregen ook pandemie en
chaos hebben dit misstand
niet genivelleerd de een
zijn brood is de ander zijn
dood was heel snel geleerd
het hete vuur van
besef zorgde voor
een ongekende deling
feesters die het
naderend einde
verwelkomden en
de laatste gokkers
die tegen beter weten in
de zon ook in zijn laatste
dagen wilden zien schijnen
om dan met aarde voor
eeuwig te verdwijnen
Apocalyps uit zwarte verzen
waar onweer
en storm altijd
gedonderd hebben
strijden zij nu
voor hun bestaan
het samengaan is
verleden tijd
krachten zijn
cumulatief en
de pijn die aarde lijdt
is onbeschrijfelijk tot
dood is bijgeschreven
geen secondanten
de handlangers
zijn gevlucht want
de overmacht heeft
alles uit de kast gehaald
bij het constant
weerlichten van
hellevuur en bolbliksems
zij verlichten deze
apocalyptische strijd
in de andere magisch
mystieke sfeer en tijd
beklemmend is
de stilte in het
weerkaatsen tegen
de inktzwarte
wolkenrand waarvan
de atmosfeer is
geladen met nog
ongebreidelde agressie
van elementen door
hogerhand maar
zacht komt de stabiliteit
naar de gezonde kant
Catastrofe uit zwarte verzen
met het
gezicht op
onweer tornde
jij op tegen de
straffe wind
die de huid
van het gelaat
strak trok
en nog net
voldoende
ruimte liet voor
priemende ogen
het was genoeg
geweest de schade
die de natuur de
eerste jaren niet
te boven zou
kunnen komen
tussen het dode
hout groeiden
enkel nog dromen
de elemententweestrijd
moest er komen
de open plek
waar vroeger
de heksenwaag
heeft gestaan
was de plaats
waar de tweestrijd
kon worden
uitgevochten in een
visuele confrontatie
die de geestkracht
van een der twee
zou doen splijten
In ontheemde staat
ik zag je
witter worden
stiller in grote
druppels die
mat glinsterden
geluiden zijn
verdwenen als
in watten verpakt
zo voelt buiten
aangesloten op nat
niets ontziend
snerpt kou de
miezervlagen zo lang
huid en haar dat
nog kunnen verdragen
koude leegte
trekt warmte uit
het lijf dat langzaam
in ontheemde staat
eenzaamheid begrijpt
totaal verlaten
resoneert alleen
nog angst voor
het einde om hier zo
tijdloos weg te kwijnen
Als levens franje
zelfs aan
de hellepoort
wenkten je handen
liet je lach
de zonde door
als levensfranje
jij wees
het grijs de weg
die met knallen
was belegd en
waar jouwers nog
misnoegen grauwden
hen was
hemel beloofd
maar zelfs onder
de regenboog
konden zij geen zon
en warmte vinden
versteende hagel
vernielde vruchten
zij grepen weer mis
wilden bouwen
kregen enkel diepe
zuchten van getrouwen
Dansen de stofjes
ik zag de
flits steeds
weer dwars
door de
kamer schieten
in de zachte
trek openden
gordijnen
voor even een
lichtende plek
waar stofjes
zich opwerkten
in de lucht
beschenen door
zon op hun rug
juist daar
waar stilte was
en tijd vergleed
in generaties lange
immobiliteit
dansten de
stofjes in een
totaal bewegen
enkel door licht
en lucht omgeven
Bloot had gegeven
de winter
werd groener
dan de lente
zich ooit in
een zomerse bui
bloot had gegeven
wit rijpte vorst
zijn herfstige
oogstkleuren
aan de al enige
tijd kalende takken
bij bevroren vlakten
onder een zon
die op een
krakende ijsvloer
zijn scheve schaats
aan het uitproberen
was tot in het wak
waar de wind
rimpelend vertelde
dat zon zijn krachten
had verloren omdat
het licht al te lang niet
langs wolken kon gloren
Die jeugd schitterden
soms leek
je wel van
binnen te branden
dansten vlammetjes
vol spirit en elan
uit ogen die
jeugd schitterden
geestdrift en
enthousiasme
waren snel de
dragende kleuren
in een voortvarende
transitie van indolent
naar ongekend passioneel
je leek gedragen
te worden door een
tomeloze energie
als uitvoerder met
een charisma dat
besmettelijk rondwaarde
tussen geestverwanten
jij sprak in de snelle
erupties van een
jonge vulkaan waar
heet magma stroomde
om later een vruchtbare
helling te worden
voor talloze dromen
jij bezielde het
project met de eeuwige
meerwaarde van liefde
in gedrevenheid en
perfectionisme die
de hemel verdienden
Een naamloos ontvallen
jij hield
niet zo van
het onverwachte
plotselinge
geluiden en krachten
die tevoorschijn
kwamen op een niet
bekend moment
vaak vooraf
gegaan door
flitsend licht
in alle kleuren
glinsterend en
sierlijk dansend
op de wind in de
ogen van ieder kind
in versnellend
tempo op naar
de finale die met
een grote klap
alle schoonheden
onderuit haalden zo
dat zij weer verder
konden dwalen
in de laatste tijd
van het oude jaar
dat met zijn knallen
de grijste geesten
het verblijf op
aarde deed vergallen
verdwenen zij stilletje in
een naamloos ontvallen
Het spirituele
ik wist dat jij
nog altijd contact
had met boven
door wat restanten
van hoop en geloven
als je soms afwezig
in het kaarsvlammetje
zat weg te dromen
voor jezelf
even de wereld
vergat en een
paar woorden
wijdde aan een
engel waarvan
je geen duidelijk
antwoord kreeg
ik wist dat jij
in het spirituele
geen spelletjes
aan het spelen
was juist daarom
hield ik me stil
uit respect voor
dat wat jij wilde
je klonk lichter
als jij je zorgen
had afgelegd
de problemen
een woord had
gegeven om zo
verder te kunnen
als helper in leven
Stukjes geluk
ik wist
dat ik even
onder je vleugels
mocht schuilen
tot rust komen in
loslatend huilen
me in warmte
aan je kon koesteren
jij die zoveel
kon geven aan hen
die dat net tekort
kwamen in hun leven
jij stimuleerde
de stukjes geluk
die vaak ongebruikt
lagen te wachten tot
liefde ze eindelijk in
glinsters deed ontluiken
overal waar jij
kwam vonkte
de spanning kregen
lach en ogen de
overhand in een
ongebreideld feest
juist in een
emotioneel samen
dat al zo lang
geleden zo
ontzettend dierbaar
en intens was geweest
Raap ik schaduwen
zacht draagt
licht zijn kleuren
over mijn gezicht
in een heerlijk
zonnegloren wordt
warmte geboren
waar jij en licht
jullie eeuwige
passe de deux dansen
raap ik schaduwen
die warm van de zon
roder kleuren om en om
ik leg de avonduren
in een ronde mozaïek
bekleedt zo de aarde
tot wij aangeland zijn
bij de nacht waar alles
in zwart wordt verpakt
je lacht streelt mijn
huid met een handvol
maan waarin geel
de bruine gloed weeft
met wat een dagje
zonlicht zomaar geeft
Plukjes gemêleerd grijs
nog gloort
in het blauw
van je ogen
de witte wereld
die zwart omkranst
door tegenlicht
intens helder brandt
ze blinken onder
plukjes gemêleerd
grijs dat met alle
kleuren herfst spaanders
de komende egaliteit
van sneeuw en ijs
snel zal breken
waar ook je lach
de snerpende kou
zal doen gloeien in
een opbloeiend contact
dat een magische inbreng
heeft door een licht
ontdooiende omgeving
door elkaar warm
afscheid toe te wuiven
op de ontmoetingsplaats
heeft het kleine wonder
van samen in liefde
de eerste lentebloemen
in kleur doen ontluiken
De eeuwige tocht
jij hebt mij verteld
hoe het boek van je
leven geschreven is
uit ieder groeten
en ontmoeten
heb jij het
belangrijkste woord
op het maagdelijk
papier gezet
daaraan gehecht
de fleurigste stukjes
leven vol sfeer die
snel herkenbaar
lijken uit de meest
nabije werkelijkheid
omdat woorden ziel
geven aan de taal
die we gebruiken
ook waar we wonen
hangen onze dromen
geen gewone maar juist
uniek in hun kamerbreed
samenkomen bij deur
of plint waar het plot
van de dag altijd info
vindt door de eeuwige
tocht van de wind
Verse sneeuw
ik zag je
door het
landschap
schuiven met
in de bochten
het kenmerkend
overhuiven
wielen rolden
en wat grint
spatte kletterend
op de diepe plas
maakte alles
modderig en nat
ook naast het pad
onrust trok
wat schichtig
weer de kar
bespannen met
twee paarden
waarvan de
kleinste draalde
stil was de
horizon toen
jij verdween
alleen de sporen
in de verse
sneeuw wisten
nog waarheen