Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Uitgestorven
waar de wereld
uitgestorven leek
bewoog nog af
en toe het laatste
stukje sleet dat
speelde met de wind
een ongelijke strijd
met tijd als
ongeboren kind
wanneer de vlaag
ten einde raad
zich nog een enkele
keer te buiten gaat
in loos geklepper
en irritant geklop
is zijn geduld nu
uitgeput en zoekt hij
rust en luwte op
waar stilte overheerst
is al de hartslag van de
nieuwe aarde voelbaar
in een frisse lentewind
waarin tijd weer lacht
kwistig dagen geeft
zonder enige beperking
in zijn herschepping
van de eeuwigheid
In een adem
ik bewonder je
diversiteit van gedachten
en meningen in onze
vaak heftige dialogen
als voer voor psychologen
ik blader terug
in het kijken en
vergelijken van
verleden en heden
met de lach van gelijk
dat verbaasde me meer
dan ik zou willen want
een open blik is ook
de hand die overbrugt
wachtend op een kus
ik heb lang
naar je gekeken
ben uiteindelijk aan
de gang gegaan om
je ook echt te lezen
niet met vingers
die letters voelen
en zo ervaringsgewijs
leren wat ze
eigenlijk bedoelen
ze transformeren
naar beelden waarin
jij het leven kleurt met
ogen lach en je
warme stem die ik ken
weet hoe jouw tekens zich
vormen in plooien rimpels en
veranderingen in je huid
heb de grote letters al gezien
de kleine lees ik ademloos uit
Het moment suprême
ontspannen rust ik
op het middag bed
waar kleine uurtjes
spelen met stofjes
die door de warmte
op hun rug worden
gelegd in hun reis
langs kierende gordijnen
waar het licht hen
beschijnt in een
mistige choreografie
tussen vage paladijnen
zij dagen mij uit
in hun onvoorspelbare
tochten om vrij te zijn
mee te gaan en te
voelen wat verheven is
zonder strakke begeleiding
hoogtes bereiken zonder
kleinheid te bemerken
waarin gelijkheid
de stralende winnaar
is als eerste gekeerd
op het moment suprême
Vergeten bomen
ik heb nog met
ze gesproken vergeten
bomen die mijn
geweten ooit wortels
hebben gegeven
bladeren die
voor mij ruizelden
op warme zomerwind
waar zon in donker
loof bleef steken
en wij door
heerlijke picknicks
de tijd vergaten
ik dromen vond die
volop tegen spraken
waarin muziek met
veel tonige refreinen klonk
nu is het landschap stil en
verlaten als de vuurkorf
knetterend vonkt
Het ultieme sirenelied
ik heb je
aangekleed
terwijl jij
met je staart
soepel door
het water gleed
mijn liefste
zeemeermin
die mij heel
verwonderd
aankeek van
hoe moet ik
nu landen op
scherpe randen
van rotsen met
natte zilte handen
wij zijn samen
opgezwommen
naar de uitkijkpost
in de haven
heb lenteachtig
zeewier bedongen
om je schoonheid
met jeugd te behagen
nog spartel
je tegen geeft
met vinnen
kozende
liefdesvegen
zingt zacht het
ultieme sirenelied
ik heb je innig lief
Gewone mensen
het was niet
de eerste blik die
overweldigend was
het vonkte meteen
waar geladen deeltjes
mij raakten en
hun energie een
miraculeus zachte
landing maakten
mijn huid veranderde
in een eindeloos
verlangen naar meer
waarbij de
intensiteit warmte
kleurde naar rood
wij zij gaan lopen op
blote voeten in het gras
waarbij wind tegengas gaf
tot wij de wereld
weer raakten die gewone
mensen van ons maakte
Baas over dood
voorzichtig
hebben wij
elkaars schaduwen
schetsend gekleurd
met het
eerste licht
waarover wij
konden beschikken
zijn er contouren
aangegeven hebben
contrasten de
vormen versterkt
pas later toen
wij in elkaar de
pigmenten van
liefde ontdekten
kleurden wij
de grote vlakken
zonder de ander
te gaan overlappen
stilaan zijn wij tot
consensus gekomen
in het kunstwerk
van onze dromen
dat reikt van
hemel tot hel waar
leven baas over
dood is gebleven
Het wonder
zacht zong
wind de eerste
ochtendgeuren
van de vroege
bloeiers in het gras
dat nat van
dauw zich nog
moeizaam aan
het oprichten was
in de kille ochtendkou
je lachte om de
eigenwijze cirkels
die je voeten altijd
schreven op de
pas geschapen dagen
in je ogen
glinsterden de kleuren
die de eerste zonnestralen
door hun lichtbreking
in druppels aan jou gaven
jouw mystieke woorden
in het natte gras die
putten uit een eonenlang
contact met boven loven
het beschreven wonder
Ontvankelijkheid
ik heb
met je huid
gesproken
kleine rimpels
en kloven
heel minutieus
onderzocht
van beneden
naar boven
in het
glooiend
heuvelland
voelde mijn
hand de zacht
vertrouwelijke
warm vrouwelijke
opbloeiende
ontvankelijkheid
daar waar
de wereld
strijdt toont
zij kracht is
de oppervlakte
vaak robuuster
en beter bestand
tegen agitatie
in confrontatie
Ongekend talent
jij was
de logica weer
helemaal kwijt
in de snapshot
toegemeten tijd
waar het podium
nog leegte ademt
barsten coulissen
van opkomend nog
ongekend talent
schijnt licht al
succesvolle bundels
terwijl er nog geen
stap is gezet achter al
bewegende gordijnen
we openen met
ingehouden adem
het mimisch welkomstlied
treden langzaam nader
omdat u dat ons gebiedt
als de betovering
is gebroken het eerste
woord gesproken stijgen
wij naar grote hoogte want
wij weten waar de hemel is
Je uitdagende lach
wij bewegen
altijd synchroon
ik zie de
volgende pas
al komen
in je ogen na
je uitdagende lach
ik was
getraind in
duizend variaties
en toch was
jij mij vaak
door afleiding
te slim af
dan telden wij
winst en verliezen
notuleerden
de compromissen
gingen opnieuw
van acquit in
spelen om niets
De mise en scene trein
jouw blik
ziet in onderscheid
beweging uit
stilstand komen
nog voor dromen
in wakker
worden tot
realiteiten
gaan behoren
jouw donkere
ogen hebben via
jouw brein
dat fotografisch
vermogen in
opslaan van data
verschillen aan
te geven in
stilstaan en leven
waar de
acties zijn focus
jij onmiddelijk
lichten je
kijkers op in
verwondering
springen lichaam en
ziel meteen op de
mise en scene trein
Verre luchten
ik lachte
betrapte mij
er op dat ik de
verre luchten
dichterbij wenste
alsof god in
het diepst van
zijn gedachten
mij zijn handen
ooit zou schenken
toch voelde ik
het bestaan dicht
om mij heen ik was
niet alleen in de mij
toegenegen straling
nooit is er het
begrip om weer
met dieren samen te
kunnen praten of van
vogels vliegen te leren
met bomen te
converseren en uit
hun overleveringen
de belangrijkste
levenslessen te leren
Even zondigen
ik heb altijd heilige
willen worden
al toen ik in de kribbe
lag en maria als
mijn moeder zag
wij waren niet zo
uitgesproken thuis
want het dagelijks
leven haalde al veel
extra geboden in huis
wij deden weinig
aan mystiek want
wat wij niet snapten
was verdwaald en
dus eigenlijk doodziek
wie het bidden
had uitgevonden is later
zeker een wereldwonder
in zijn ding geworden als
baasje van onthouding
ik heb het niet kunnen
smaken er waren teveel
aantrekkelijke zaken
celibaat deed me veel pijn
even zondigen was te fijn
Op de grens
jij was
op de grens van
altijd open
waar gesloten
stond was voor jou
verboden grond
geen basis om
te stralen of
energie te halen
er moest een
keuze zijn en
niet alleen venijn
als vrijheid
ingeperkt wordt is er
menselijkheid gestolen
een stukje
persoonlijkheid gejat
dat van onszelf was
zo worden wij
tekort gedaan in
leven en bestaan
Hun leven
jij bent op
op formidabele
wijze verrast
zij hebben de kleuren
van hun leven
gisteren jou gegeven
in tal van leuke
composities in
een veelheid
van combinaties
op de meest
uitgelezen locaties
kijken ze jou
liefhebbend aan
gezin kinderen en
kleinkinderen die
tussen de generaties
door- en op zijn gegaan
in hun subtiel
verschil in afkomst en
geest eigenheid in
onderscheid op het
totaalplaatje van
jouw 65 jarenfeest
Pandemisch leven
schitterend
ben jij overeind
gebleven in deze
bizarre tijden van
pandemisch leven
uit alle spinsels
heb jij met magie
de pluisters van het
duister verdreven
op zoek naar licht
ook op nabije
helderheden werd
het zicht ons op
mystieke wijze
plotseling ontnomen
waar ooit houvast de
weg naar hemel was
zijn geesten weggebleven
zij konden uiteindelijk
niet met corona leven
Jouw stilte
structuren en
waarheden orakelen
ongevraagd de wegen
voor vandaag naar de
doolhof van morgen
alleen jij mijn muze
bent standvastig gebleven
geen rots in de branding
maar vol enthousiasme
en vuur voor het leven
dat niet doorlopend
ontspoort maar weer
keurig op tijd rijdt
zoals het na eeuwen
ook na corona weer hoort
laat je lach weer eindeloos
spelen met de magie die
zovelen zien in je blik
jouw stilte vol mystieke
woorden zal ik altijd horen
Onze aura's
het lichten
van je ogen
kleurde met
een zacht
stemgeluid de
sfeer die wij
wilden horen
die uit
ons samenzijn
is geboren
door genetische
voorbereidingen van
vele geslachten en
generaties gedachten
in jou sprankelt
magie waarvan
wij op bijzondere
wijze ook de
exponenten zijn
omdat jouw energie
onze aura's versterken
Echoot tijd
je lach waait
keuzes weg
die al dan niet
terecht op
je pad zijn
gekomen met
je mee lopen
en dromen
ze vangen met
beelden je ogen
showen werkelijkheid
zonder te worden
bedrogen maar in
de verte echoot
tijd het lied van
voorzichtigheid
nog zijn de
woorden niet
te verstaan maar
tonen geven al
spanningen aan die
in naderbij komen
zullen gaan strijden
met dromen
nog geeft jouw
lach de verbinding
aan van alles wat
kan en mag binnen
redelijke grenzen
met als middelpunt
aandacht voor leven
en welzijn van mensen