Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Niemandsland
ik warm me
altijd als ik het
vuur in je ogen
zie branden en
kleine vlammetjes
opkomend uit de
rood smeulende gloed
hun dansjes maken
dan even rust
weer oplaaiend tot
hun brandstofhonger
eindelijk is gesust
soms gaat het fout
dan knettert en sist
venijn het gebrek
aan voedingskwaliteit
loeien grotere tongen
sproeien vonkenregens
ongecontroleerde hitte
tot de spikkels stikken
in het verboden
niemandsland omdat
heden en verleden in
doven niet hetzelfde beloven
Realiteit van toen
jij hebt mij
ooit gevangen
jouw beeld
is in frames en
filters bij mij
blijven hangen
golflengtes voor
de kleuren en
decibellen voor
klank en geluid
pas later
zag ik jou op
tal van schermen
van skype tot
zoom maar het
beeld dat ik had
uit de realiteit
van toen heeft
mij nooit meer
echt verlaten
ondanks alle
techniek wijkt
het bruisende
in jouw ogen niet
klinkt je stem
als uit het begin
van de schepping
toen het paradijs
nog hemel was en
jij mij de appel gaf
ook het virtuele
heeft zijn charme
maar als ik het
kippenvel op
jouw armen voel
de lange vlagen
emoties over
je huid zie jagen
gaan we voor echt
op onze eigen plek
Dat magische
jij hebt
dat magische van
zwemkampioenen
zij klieven
door het water dat
zich sluit om hun huid
met een rust
en in ontzag over
zoveel mystieke kracht
waar zij passeren
sluiten golven in
verbazing het oppervlak
dat alleen nog
in diepte verplaatste
kolken laat zien
waar jij binnenkomt
is die bewondering ook
te bespeuren in applaus
mensen voelen het
speciale van het moment
dat jij ook herkent
willen meegenomen
worden in jouw flow
van het water ervaren
dat het genoten
contact overstijgt in
paradijselijk evenaren
Afscheid zonder eind
ik heb je gezien
maar kon je
niet raken of
heel even voelen
hoe jij het maakte
zag je lach
in een pijnlijk
glanzen want
je ogen zwommen
in plaats van te dansen
wij die altijd
zo close waren
met halve woorden
een hele wereld steeds
sneller deed draaien
wij zwaaiden
handenvol emoties
jankten eindeloze
tranen in een
afscheid zonder eind
ik heb alle beelden
van je meegenomen
om ze thuis naar
waarde op te schonen
in mijn virtuele dromen
Val- en slangenkuilen
nee zelf vliegen
kun je nog niet
maar toch
begeester je
wel het universum
met je netwerk
het fysiek gaan
heeft nooit jouw
interesse gehad
wel de influens in
al haar verleidelijke
val- en slangenkuilen
waar verborgen
verleiders de
geheime manuscripten
hebben verzameld
die de zwakheden van de
mens hebben blootgelegd
genadeloos toetsen
zij iedere dag het
afnemen van krachten
wachten op het
komend breken desnoods
met lange zwepen
variëren met kleur
en geur de acceptatie
van de consument
op zijn meest kwetsbare
moment want jullie
bespelen de knoppen
Toen jij verdwaalde
ik zag hoe
open ramen
naar jou lachten
toen jij verdwaalde
in het plezier van
de heel vaak
uitgestorven straat
zij knipoogden
tegen de zon
die jou een warm
welkom bereidde
met het zelf
gekozen alleen in
straten van steen
zelfs de
voordeuren
tochtten in
allerlei luchten de
specifieke geuren
van het levend huis
zonder bewoners thuis
muren spraken vanuit
structureel gelid het
gewone natuursteens
soms in het wit van
net even anders
in de belangrijke frames
bij parkeren en markeren
geen uitgebreide
wereldverhalen
van passanten
maar wel hun
tijdloos bestaan
met voeten getekend
in eeuwenlang gaan
Neuzen in de wind
jij was niet
echt het typje
van de neuzen
in de wind
gewoon een
lief en aardig kind
tot je tenen iets
sneller groeiden
dan normaal
en jij ze vaker
stootten met pijn
aan veel omhaal
jij verliet de wereld
in je eigen keus
had met anderen
wat minder te maken
ze konden je gelukkig
ook nauwelijks raken
je blik keek
verder dan je
ogen zagen jij
hoefde niet meer
alle frustraties van
iedereen te dragen
toch was je niet
content met hoe jij in
de wereld stond en hebt
al snel je levenscirkel
zo gerond met plaats
voor alle tenen op de grond
Gerafeld half garen
jij had geen kist
om je mooiste
poppen in te
bewaren jij hield
niet zo van
wolletjes en bolletjes
in gerafeld half garen
jij was als
extravert gericht
op mensen in hun
noden en wensen
juist in contact deelde
jij aandacht liepen
jullie samen het pad
toch was er ook
stilte die soms
indringend aandacht
vroeg die je niet weg
kon filosoferen hoe
je eigen hart het ook
tevergeefs probeerde
dan zat je toch met
in je handen het
verdwaald knuffelbeest
waar je de stress
nog uit kon knijpen
omdat die nooit de
geest had gegeven
zacht strijk jij
de plooien glad
legt hem terug
weer in de kast
waar hij in tijd van
nood voor even
uitkomen mag
Fluwelen contrasten
je donkerde al
in wegdromende ogen
nog vlaagde realiteit
maar de echte contacten
waren al verbroken
er was geen
fysiek duister
in het donkere
licht dat uit fluwelen
contrasten schemerde
zacht volgde
je hand de vleug
van passerende
gedachten die naadloos
lachten zonder geluid
ze namen je mee
op hun tochten
door de krochten
van het onmetelijk
grote schemerrijk
onvergelijkbaar
waar bezit geen
status heeft en
alleen entiteit
zijn volheid verrijkt
waar samen
delen is en deel zijn
van de grote databank
met pure energie
die liefde heet
Volk van weleer
ik zag hoe
jij verschoot
even voorover
boog in een
klein moment
van contact
er sluierde
al een lach
in je blik die
ik meteen
vertaalde tot jij
hebt het gefikst
ik wist van
jouw vluchtige
ontmoetingen
met leden van
het kleine volk
van weleer
zij zijn
eigenlijk nooit
weggeweest
hebben eeuwen
in schaduwen
van jaren geleefd
onzichtbaar
voor de mens
tenzij op zeer
uitdrukkelijke wens
voor even een
moment samenleven
Met open vizier
met een lach
heb jij de hardheid
weggehoond
je karakter weer
laten raken met
meegaand maar
zonder dat knagende
gevoel van een
ander op afstand
met smalende smoel
waar eerlijkheid
gedijt hoort
kwetsbaar zijn
niet bij de strijd
omdat het een
finaal uitgangspunt
is voor een relatie
zonder haat en nijd
wij betwisten zonder
wapens elkaars gelijk
zijn meester
geworden in het
camoufleren van
onderhuids geweld
alleen al het weten
van dit bestaan
geeft ons geen enkel
recht om daarmee
een relatie met open
vizier aan te gaan
Licht wit
jij hebt altijd
de zachte kleuren
voor je laten spreken
daar waar het
dreigde te breken
helderde jij licht wit
dat contrasten uit
hun hoeken haalde
voor een luchtiger samen
de neiging tot
blokkeren herhaalde
zich een aantal keren
tot gewenning jou de
heerlijke entree kon geven
zonder bijsturend regelen
zo dat jij in je stralende
lach weer alles kan leggen
uit het diepst van je hart
Onbereikbaar
wij zagen het
warm stralen
van je open hand
hoorden ijs breken
aan de buitenkant
nog bewoog jij
in een dualistische
balans maar
onbereikbaar
emotioneel gestrand
jij die altijd
voor honderd
procent bent gegaan
verliest in brekende
fundamenten bestaan
het was geen
controle verlies
maar iets dat
dieper groef dan
hitte en ongerief
structureel is
het verkeerd gelopen
er kwamen geen
onderste stenen boven
het was de scheppingsfout
waar goed en kwaad
nog naast elkaar
konden bestaan is het op
het einde van de schepping
door een moord misgegaan
Het kringloopse water
ik herkende
je stem in het
geluid dat het
donker druppelend
gesteente maakte
in de kou
vlood het water
sissend langs
eeuwenoude
beddingen en rotsen
het is geen
murmelen dat
de tantra's als
leidraad kozen
uit de prehistorie
alleen hun scherpte
is verloren in de
zachtheid van het
kringloopse water
uit de laatste gletsjers
refreinen zijn
de gebedssnoeren
der natuur geworden
tot ook zij breken en
water wordt vergeten
Jouw bühne
jij had de zeldzame
performance van
binnenkomende
schuchterheid en
een blijde vrijheid om
de warme ontvangst
bijna lijfelijk te voelen
het gapen van
deze kloven
ben jij gelukkig
nog niet te boven
nog showt alles
naturel als op
het lijf geschreven
de tegenwind die
pittig waait voelt
niet als blasé maar
neemt wat kleine
stukjes kritiek mee
die in uitpakken goede
aanwijzingen brachten
juist tegenstelling
is stilaan jouw
bühne geworden
nog koester je
de kluisters van
jouw zoeken naar
ultieme vrijheid
Stalkende spoken
wij zijn de zon
achterna gelopen
jij schaduwde wat langer
in stalkende spoken
vlinders wolkten
vol van boven in
alle kleuren van
buitenaards geloven
pas toen de zee
ander tegenlicht
golfde wisten we
dat de avond volgde
we zijn terug gegaan
waar onze sporen vlagden
voetafdrukken van een
stel in stil verwachten
niet zomaar omgedraaid
maar ook hoog in de lucht
een zonnevlinder op zijn
misschien wel laatste vlucht
Meanderend schrift
in zon verdwijnen
langzaamaan
de woorden
stromen zinnen
onsamenhangend
uit het kabbelend
water tevoorschijn
maar schrijven
gaat uitstekend
in meanderend
schrift is het
midden constant
zijn hoogte en
diepte extravagant
is de inhoud
in contemplatieve
rust als de drukste
golfjes zijn gesust
en schoonschrift
onder de luchten
weer ruimte krijgt
Jouw fenomeen
je ogen glansden
hun warme cirkels
wikkelden de wereld
tot intiem samenzijn
in die intensiteit
wilde ik jou heel nabij
zacht vibreerde
jouw energie in
confrontatie met
immense pulsaties
van ongekende kracht
in jouw tsunami lach
als aan de grond
genageld heb ik jouw
fenomeen totaal
geabsorbeerd een
schepping die in hier
en nu nog triomfeert
stilte spreidt zijn
warmte in leegheid
zonder grenzen zoals
ook volmaakte liefde
kan bestaan tussen twee
heel verschillende mensen
Verrassend open
de wenkbrauw boog
boven je oog
rondde zonder
onvertogen woord
stilte in volmaakt zijn
geen streep of
vluchtig aangezet
maar wel het heerlijke
naturel van pas
ontloken genen
frisse kleuren
van het lente palet zijn
cirkelvormig bij elkaar
gezet in een verrassend
open voorjaarsblik
het neusje dat
zich terughoudend
prononceert heeft van
de paar keer stoten
toch al iets geleerd
maar waarmee jij echt
de wereld inpakt is jouw
onvoorstelbaar warme
innemende lach die ik
dagelijks genieten mag
die raakt aan alles
wat mensen hebben
aan talent vaak nog
ongekend tot jij hun
bloemen laat kleuren
Stilte aan het woord
nog zijn de
gordijnen lang
fauteuils in donker
uitgevoerd omdat op
licht er veel te veel
zou worden geknoeid
de ochtend wordt
snel opgestart
met een boost voor
vele handen die
wapperen in
een vrolijke lach
maar in de middag
als de zon nog wat
verstolen schijnt en
stofjes dwarrelen langs
de zijkant van het gordijn
komt stilte aan het woord
het kopje thee
wordt snel op de tafel
gezet koekjes uitgeteld
in de groet een lach
want er is ook pauze
voor de achterwacht
te midden van
zacht geknik en licht
gekraak van broze botten
raken oudjes aan de praat
over wat zij zoal in hun
lange leven oppotten
ieder heeft een
eigen plaats waarvan de
rangorde lang geleden
is vastgesteld zij zitten
elkaar niet in de weg die
drempels zijn al lang geslecht