Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Naar binnen gericht
zie je ontwaken
uit de wanorde
van dromend slapen
ogen verschrikt
blikken nog steeds
naar binnen gericht
vingers ontspannen
in laten gaan van chaos
zonder aanwijsbare naam
tot je lach
alles breekt en jij
je weer bij de mensen weet
intens voelt het leven
na weggeëbde angst
de dag is nu op zijn langst
Zielen zonder naam
vleugels
vliegen af en aan
van zielen zonder naam
verdriet
ligt in het verschiet
van hen die achterblijven
vooral het
plotseling verscheiden
doet in afscheid lijden
hun vlucht
lijkt onbenoemd in
hergroeperen van de geesten
nog een keer het aardse gaan
of past de cirkel eindelijk
in het organische bestaan
Weltrusten iedereen
Ik loop in het donker over straat.
Ik ben niet alleen, ik zie een grote man,
die zijn poedeltje uitlaat.
Ik zie nog net,
hoe de maan achter een wolk verdween.
Ik merk en kijk er van op, dat ik tegen mezelf praat.
Ik loop, maar weet niet precies waar heen.
Ik voel hoe mijn hart op hol slaat.
Een reden kan ik hier niet voor bedenken,
ik heb er geen.
Ik kan niet slapen,
maar ben het gewend zoals het nu gaat.
Ik hou mezelf bezig, want dat houdt me op de been.
Buiten een ronde gelopen te hebben,
heeft me toch wel moe gemaakt.
Ik kan nu rustig gaan slapen,
welterusten iedereen..
Hoe ik ben
Ik ben manisch,
manisch gelukkig, manisch depressief.
Ik zonder me graag af, maar behoor niet tot the Amish.
Ik ben zwak, tegelijkertijd hard als steen, massief.
Doe mezelf stoerder voor dan dat ik daadwerkelijk ben.
Er vloeit chaotiek door mijn hoofd, maar mijn lichaam is zen.
Onaffe structuren
jij toont veelkleurigheid
ik het onderscheid
maar de vorm waarin
geeft altijd strijd
jij weet de wereld gemaakt
in geruststellende beelden
waarbij plaats en formaat
balans in realiteit delen
ik zie onaffe structuren
wachtend op inhoud
emoties en groei om
ooit te komen tot bloei
wij lopen geen pad
het mijne is niet af
wel is er het zoeken naar
vorm en kleur in ontmoeten
Vergankelijkheid
zelden breekt sereniteit
pas als eeuwigheid
weer lange vingers krijgt
wordt onrust geboren
geen inbreuk
op de tijd
het aardse is begrensd
door haar vergankelijkheid
pijlsnel kiest een ziel
zijn mogelijkheid
om in aards stof
vorm te nemen
een nieuwe mens
betreedt het heden
net nog zonder verleden
nu al potentiële werkelijkheid
Dat je hemel droomt
wij weten
dat je hemel droomt
aan gene zijde
zonder het aardse lijden
vaak onverwacht
weer bij ons bent
met woord of beeld
in samen weten
de vingerwijzing
met een lach
in wederzijds herkennen
geeft ons jouw kracht
gisteren mocht ik weer
de witte vlinder koesteren
na maandenlang afwezig zijn
was het ineens haar tijd
jij tikte aan de klok
die juist vandaag
niet verder lopen mocht
nog maar een jaar geleden
Leef voor jezelf..
Ik ben bang,
Bang voor jouw gevoel,
Het is nou eenmaal..
Dat ik er iets voor voel,
Laat het rusten..
Laat het hoe het is..
Zo gaat er misschien,
Wel helemaal niets mis!
Geef mij, en jezelf een kans,
Laat het niet lopen,
Maar het valt wel te hopen...
Leef hoe je wil leven,
Leef hoe je wil zijn,
Zo kom je het leven door,
Zonder verdriet,
En zonder pijn!
Het leven, zit vol met kwalen, en verhalen..
Dat het leven pijn kan doen,
Valt te blijken,
Maar geef het leven nou een kans!
Wees nou eens gelukkig hoe het is,
Praat niet teveel negatief,
Dan kom je er achter; 'Er gaat iets mis!'
Dat mensen haat hebben,
Maar ook lief geven,
Dat is toch gewoon normaal?
Laat een mens,
Nou gelukkig leven!!!
We hebben zo allemaal wel iets,
Iets wat je dwarszit,
Maar geef niet op!
En ga door,
Zo kom je,
Op het juiste spoor!!!
De kleur van glas in lood
zie in uitgesleten treden
voetstappen van het verleden
het schuifelen naar de deur
een klink die blinkt
en handen vindt
zonder terughoudendheid
eeuwen heeft
de zon geschenen
in de kleur van glas in lood
iedere generatie
heeft zich bloot gegeven in
de biecht van het dagelijks leven
zelfs de dood
breekt geen verbondenheid
wij delen paden naar de eeuwigheid
In blind vertrouwen
niet wetende wat komt
maar hopend.
vermoeider dan ooit
te voren
volgen we het pad van
niet weten
denkend dat we alles
eens zullen begrijpen
en zo gaan we in blind
vertrouwen op weg
het moet gezegd
we kunnen niet anders.
Symfonie van kleur
de wei
lijkt wel een
symfonie van kleur
de wind
een dirigent die
bloemen wiegt in geur
het gras
subtiel gevat als
zachtgroene omlijsting
de zon
licht warmte bij
op dit zomerschilderij
Je ogen toonden
jij kent
het spel met woorden
al sinds je geboren bent
je ogen toonden
de eerste klanken
van je babymelodie
later kwamen
armen en handen
tranen als je niet begrepen werd
vergat als puber
uit te leggen wat
in lichaamstaal verzetten was
voel je hart tegen mij fluisteren
altijd zal ik luisteren naar
de diepte in de woorden van je stem
Het schrijven van gedichten
Uit gedichten kan je zoveel halen
verdriet en pijn
kun je eruit vertalen
Gedichten zeggen meer
dan woorden ...
in het schrijven
kan je zoveel verwoorden
Schrijven is verwerking
van je zorgen en je leed
gedichten en verhalen
staan vol intense gevoelens
het is maar dat je het weet
Schrijven is zoveel meer
dan een ander denken kan
van poëzie maken
zeg nu zelf:
“daar weten toch alle schrijvers van”
In vreemde buitens
kom de laatste tijd
in vreemde buitens
waar bloemen hun hart
niet meer sluiten
dag en nacht
niet meer strijden
schemering vermijden
in het licht van samen zijn
vogels het vliegen
zijn verleerd
omdat zij zweven
in leven met lucht
eten uit de hand
in een land dat
geen contrasten kent
het geven is gewend
waar overvloed
ieder als koning weet
melk en honing deelt
zonder onderscheid
M'n hartje, is weer van mij..
Mijn hartje is weer van mij,
al heb jij hem niet terug gegeven.
Ik wou jou maar jij liet mij,
moest ik doorknokken,
of was het juiste toch opgeven?!
Ik heb je nodig, hier bij mij,
om me heen en het liefste nu meteen.
Ik wil dat je voelt, wat ik voel,
dat je inziet en begrijp wat ik zie en bedoel.
Ik heb een grote fout gemaakt,
met een kleine daad. Ik wou de fout herstellen,
maar daarvoor is het nu te laat.
Met gevoelens mag en kan je niet spelen,
littekens die niet helen.
Maar mijn leven verder.. wil ik met jou delen.
Ik zou e alles voor doen, terug de tijd in, zoals toen.
Een korte herinnering, kleffe handjes en op het
werk onze eerste, spontane zoen.
Vlinders in m'n buik,
ik word blij als ik jou luchtje, one million ruik.
Knikkende knieën, maar voldaan ben ik,
als ik bij jou het bed in kruip.
De gedachte dat we zonder hulp uit elkaar zijn gegaan,
en dat na bijna zeven jaar.
Over m'n wang, rolt een traan.
In m'n hartje zit jij verstopt, toch wil ik je niet laten gaan.
Z'n afstand tussen ons ontstaan,
maar gelukkig woon je niet ver bij me vandaan.
Waarom doet liefde, als je verliest,
toch z'n pijn?
Grote woorden die jij uitsprak, maar je daden zo klein,
betekenen opeens niks meer voor mij.
Ik weet dat ik te laat ben om je terug te winnen,
ergens tegen beter in, wil ik samen met jou opnieuw beginnen.
Ik wil er voor je zijn, ook in moeilijke tijden, lachen en huilen,
er voor elkaar zijn, samen genieten en elkaar beminnen.
Ik wil je om een kans vragen.
1 kans en ik zal slagen,
jou zware lasten mee te dragen.
Ik zal er voor je zijn, wij hand in hand samen,
en dan hoor je mij niet meer klagen.
Hopelijk komen dromen, wensen en
positieve gedachtes uit,
want JIJ bent de persoon waar ik aan denk,
voordat ik me ogen sluit.
Je mist pas iets, als het er niet meer is.
En als het er niet meer is, is DAT het gene
wat je eigenlijk mist.
Mijn hartje is weer van mij,
al heb jij hem niet terug gegeven.
Ik wou jou maar jij liet mij,
moest ik doorknokken,
of was het juiste toch opgeven?!
Aan de andere kant denk ik van,
we hebben er samen z'n puinhoop van gemaakt.
Niet uit onze woorden komen, elkaar naar beneden halen,
smijten met spullen en de een die de ander slaat.
Houden van is niet meer, dan genoeg.
Irritaties, nare herinneringen, woorden die ik onbewust begroef.
Laat staan de angst die ik continu om jou, niet door jou, bij me droeg.
Voorheen ging alles vanzelf, makkelijk en waren we elkaars z'n uitlaatklep en doel.
Nu gaat alles bergafwaarts, pijnlijk en stroef.
Ik wou zo graag, maar het mocht niet zo zijn,
dat is wat ik eerder zij.
Samen zo stil, maar toch vertrouwd,
en dubbelzinnig, want er is geen wij.
Zo dichtbij, maar toch net niet op 1 lijn.
Door leeftijdsverschil? Die kans lijkt mij toch, om hoe ik je ken, klein.
Wanneer we in elkaars z'n ogen kijken,
hoop ik dat alle pijn,verdriet en angst weg zal zijn.
Tot die tijd, kan m'n hartje herstellen bij mij.
Mijn hartje is weer van mij,
al heb jij hem niet terug gegeven.
Ik wou jij maar jij liet mij,
moest ik door knokken,
of was het juiste toch opgeven?!
Mijn groene droom
ik loop
van boom naar boom
cirkels uit mijn groene droom
voel hun verbondenheid
in ondergronds netwerken
de kroon heeft hemel in bereik
met zonne-energie
groeien zij harmonieus tot bos
er is plaats voor struik en mos
zij geven terug
wat wij gedachteloos verkwisten
hun dood zal ons ooit kisten
Verschillende gevoelens
Jij en ik
we worden overspoeld
elke dag
met gelijk welk gevoel
zorgen en pijn
iets anders in dit leven
zal je niet vlug vinden
het kan nu eenmaal niet anders zijn
Jij en ik
we moeten elke dag omgaan
met gevoelens
van angst en verdriet
iets anders
vind je niet
Gevoelens van intens geluk
kan je ook wel hebben
dan is je dag goedgemaakt
kan het niet meer stuk
Jij en ik
zijn soms wel boos
slechte gevoelens komen op je weg
maar je wordt vergeven
want iets anders
is er niet in dit leven ...
Rekeningen, rekeningen en nog eens rekeningen..
De rekeningen blijven maar binnen stromen.
Ik zie door de bomen het bos niet meer.
Hoe heeft het zover kunnen komen?
Fouten herstellen van een ander, veel regelen,
opnieuw bellen, dat in herhaling en elke keer weer.
In het openbaar hoofd omhoog en borst vooruit.
Eenmaal terug getrokken, huil ik zonder geluid.
Kom op anderen hebben het erger, denk ik dan.
Ik moet het redden, maar tegelijkertijd denk ik waarvan?!
Ik vindt het zwaar en lastig om in deze tijd van de maatschappij,
en zonder familie, op eigen benen te staan.
En werk? Ook dat, ik heb op het moment geen baan.
Soms zit het mee, maar nu valt dat vies tegen.
Ik moet afkoelen, ik moet naar buiten en daar loop ik dan, in de regen.
Alles word continu duurder en met de crisis van nu erbij,
word het helemaal moeilijk om rond te komen.
Zit je echt diep in de put, word zelfs je inboedel je ontnomen.
Waar is de tijd dat men blij was met 25 cent?
Dat het niet om je geld gaat, maar om wie en hoe je van binnen bent?!
Geld maakt niet gelukkig, dat is wat men tegen me zij.
Maar geloof mij nou,
geld maakt mij op het moment echt wel gelukkig EN blij!
Ik zou weer rond kunnen komen.
Weer kunnen denken en werken aan me toekomst dromen.
Dat ik men weer terug kan betalen.
Maar ik zit (nog) niet in die situatie, dus zal niet verder afdwalen.
Ik doe me best en draai elk dubbeltje op z'n kant.
Ik denk bij alles twee keer na voordat ik iets onderneem
en gebruik verder m'n verstand.
Het is negatief, moeilijk en nu voor mij niet fijn.
Maar ik denk van, deze tijd gaat ook voorbij.
En ik onthoud, na regen komt zonneschijn.
De rekeningen blijven maar binnen stromen.
Ik zie door de bomen het bos niet meer.
Hoe heeft het zover kunnen komen?
Fouten herstellen van een ander, veel regelen,
opnieuw bellen, dat in herhaling en elke keer weer.
Restaureerde zand
heb met
eigen handen
een monument gemaakt
restaureerde
zand met water
als cement
modelleerde
naar verhalen
uit hun herinnering
die ik opving
toen ik woelde en
het vroeger leven voelde
geen luchtkastelen
maar een vaste burcht
met muren en kantelen
vergeten waren
tijd en plaats
tot ik de zee zag komen
mijn monument
weer terug gleed
naar het strand der dromen