Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De oase
zij was in
wankelmoedigheid
tussen vage werelden
geboren met een stukje
scheppingsgeluk in
het diepst van haar hart
de gouden glans
tintelde af en toe
door in het aura
bij haar verschijnen
met vibratie warmte en
onnaspeurbare effecten
pas later bleek
dat haar talenten
oplossingen straalden
voor momenten die
geen perspectief meer
gaven voor gewone zaken
zonder winstbejag
voorzag zij mensen
van voorspoed als zij
het door onverwachte
stapeling van pech het
voor even slechter hadden
haar lach is altijd
de oase geweest in de
hitte van steeds groter
wordende woestijnen
geef haar maar de ruimte
laat haar geluk anoniem betijen
Woordenspel
jij kent als
geen ander
het kleine
woordenspel
nog niet op
multimedia
maar er trekt
al een peuter
aan de bel
er zit muziek
in oeverloze
samenspraakjes
waarbij ogen
en lach de
bindmiddelen zijn
van een overdosis
plezier die hier de
melodie versiert
waar herhalen
ruimte geeft
aan improviseren
is samen leren
nummer een
daar gaat de bel
zij spelen wel
jouw kleine
woordenspel
Mijn hoekje
ik zit in een hoekje
verdrukt, verstopt, de pijn
ik droom in dat hoekje
dat ik er niet meer zal zijn
in mijn veilige concon
zal niemand mij bezeren
in mijn veilige concon
dat alleen ik kan accepteren
dat hoekje is mijn thuis
mijn haven en mijn fort
iemand die alles binnen liet
een iemand dat ik nooit meer word
ik sluit me af en vraag me af
waarvoor ik alles nog doe
ik wil zo graag nog strijden
maar ben zó ontzettend moe
Stemmingswind
ik wist
mijn wolken
te bevolken
met dromen
in allerlei kleur
ze liepen
niet dooreen
van iedere
fantasie was
er maar een
zij dreven
in blauw op
stemmingswind
van boven kou
onder warme regen
natuurlijk
was er ook zon
voor allerhande
contrasten zodat de
mens zijn dag paste
In vallende vloed
wij wisselden
schaduw en licht
in doen en laten
een tweeling
jij en ik
jouw lach
sprankelde hoger
mijn tonen klonken
vaak lager in
samen praten
de uiterlijkheden
waren niet congruent
zij een heerlijke griet
en ik tenslotte
ach een aardige vent
maar in ons
liefdesland was het
zelden hand in hand
altijd lokte zee en onder
geweldige wolken de verte
nog weerkaatst
in het grijsblauw
van je ogen stilte
die golven en zand in
vallende vloed gedogen
Het stigma voorbij
ik voelde hoe
je warme tuniek
lichtgevend scheurde
aan aristocratische
opgerichte spijlen
van de monumentale
afzetting voor het balkon
zwart gemaskerd
schreeuwde masculien
opgekropte frustraties
de donkere diepte in
waar jij uitdagend wit
reflecteerde in een
snel oplopende stilte
daar waar pijn
scheiding brandde
in rokende huid
ben jij het stigma
voorbij van persoonlijk
eigendom toegevoegd aan
het erfgoed van de groep
de initiatie voorbij
verviel de schijnwereld
van belangrijk zijn
leek gezond verstand
het van bizar en xenofoob
te winnen alleen de echte
strijd moest nog beginnen
Jaloezie
het plaatje
is compleet
niets ontbreekt
de kroon
op de schepping
is haar lach
die dreigt nu
te worden afgepakt
door streken jaloezie
de eerste hints
zijn genegeerd
zonder boze sneer
pas later wordt
de puzzel gelegd als
iemand afgunst zegt
het meer
beter best begint
zijn tol te eisen
wij zijn niet
allemaal gelijk het echt
unieke zal nog blijken
we kijken nu naar
elkaar met ogen die niet
altijd vriendschap beloven
Armen hoog
ik ken
koren die in
hun hartstochtelijk
vervoeren het publiek
vol verbazing de
mond lijken te snoeren
waar de dirigent
in theatrale omarming
zijn stemmen de weg
wijst in het doolhof
van de uiterst subtiele
close harmony
onderscheidend
behandelt hij sopranen
omdat hun geluid niet
verloren mag gaan door
donkerte bij de bassen die
om de beurt mogen plassen
pas in de finale
gaat ook het publiek
vol uit hun dak met de
armen hoog in een meer dan
goddelijk amen ja daarvoor
kwamen zij toch allen tezamen
De stemmen
een tik op het raam
een schreeuw op de straat
ik hoor dit in een wereld waar
alleen ik en de stemmen bestaan
“snijd jezelf in duizend stukken”
“pleur jezelf van een brug”
“jij moet dood,
dus ga maar en kom nooit meer terug”
dit gevecht duurt van maanden tot jaren
het is een chaos in mijn hoofd
het zijn niet meer de echte mensen
maar de stemmen die ik geloof
“je bent niet zo leuk als je denkt”
“je bent beter af zonder bestaan”
inmiddels ben ik het wel gewend,
en mogen ze komen en weer gaan.
Als korrels zand
ze heeft
alle mensen
aangekeken
gespeurd naar
hun geweten in
fragmenten van
normen en waarden
die van belang
zijn voor leven en
bestaan op aarde
bedroevend
is haar oogst
in tastbare
resultaten wel
vage toezeggingen
als wij weten
waar wij samen
over praten
om dat vorm te
geven duurt jaren
breekpunten
zijn ego en de
eigen vrijheid in
maatschappelijke
gebondenheid
in een teveel
aan geesten botsen
meningen als
korrels zand op
een overvol strand
Sluitstuk
met wind
in de rug
liepen wij sneller
omdat aarde
meer helde
werden onze
inspanningen
steeds feller
we lachten
om kleinigheden
in onze filosofie
bedachten dat
alles in oorzaak
en gevolg ook
actie en reactie
als sluitstuk had
zwaai en lach
niemand heeft
dat ooit bedacht
en toch zijn er dan
energiestromen
die elkaar kruizen
in steeds opnieuw
warm verhuizen
Het vrije circuit
ik heb eindelijk
de kleuren weer
in hun subtielste
weerkaatsing gehoord
na jaren vervlakking
lang heb ik gespeeld
met contrasten in
donkere tonen en
ijle uitschieters in
de hoogste regionen
maar het samenspel
in elkaar versterken heb
ik al tijden gemist omdat
die tonen in het gewone
niet hoorbaar zijn
er was even schrik
over de stem van het
eigen ik in het vrije circuit
de heerlijkste details
bleken gelukkig niet in verval
In rood gedood
je hebt de zee
zien komen
steeds meer water
tussen duin en
de verte van je dromen
ze bloeide tot
schuimwitte bloemen
die in lange rijen
omsloegen met
donderend geluid
zon weerkaatste
op ontelbare botten
die de vloedlijn
markeerden als het
vroegere kruiend ijs
bizar beschreef zo
dood het sterven
der mensen in een
niets ontziende
onvoorspelbare vloed
in rood gedood
hebben zij zich bij het
laatste oordeel neergelegd
op het zand dat eens
het strand van vakantie was
Lieftallig
als lopen
lieftallig
bewegen wordt
breekt zon
door de wolken
om met de lach
op aarde
een dialoog
aan te gaan
als toeschouwer
of volger ben
ik blij zo dichtbij
dit geweldig
wondertje te
staan dat uit
niets geboren
toch alles van
de schepping wist
zij zwaaide
toen ik in diep
bewonderen
haar zonnig
silhouet in alle
elegantie zag
staan en haar
vol verbazing
bijna liet gaan
Gedurfd onderscheid
jij hebt je
mondiaal gekleed
met de mooiste
fournituren uit een
waaier van culturen
niet met de stuff
van passerende pop ups
die nog sneller verdwijnen
dan dat zij verschijnen
zonder schaduw te laten
jij hebt de tijd
in regie daar waar
lokalen de trends
en mode bepalen vleugt
al beschaving en kleur
herkenbaar voor hen
die ook de delicate
keuze maken van het
gedurfd onderscheid
dat ook hun silhouet beklijfd
maar iets aparts komt
alleen recht uit het hart
wordt pas dan aangemeten
in een totaal indruk die
nooit zal worden vergeten
Tweede huid
snel brengen
potloodstrepen
leven in
eendimensionaal
nog geen kleuren
of contrasten
schaduwpartijen
brengen echt dichtbij
verhouding
in structuur
lokken vaak
al herkenning uit
de genetische
blauwdruk
passend als
tweede huid
als ogen ook de
ziel ontmoeten
sprankelt lichte
liefde eruit
Terug bij jou
Een nieuwe kans een kans om van fouten te leren en niet meer te maken,
een nieuwe start van wat ooit wezen zou.
De tijd om alles tot het verleden te doen geraken,
te leven in het nu en hier, vlinders komen weer tot leven
Nu we weer een gezinnetje vormen... Met zijn vier,
het zal nog wat tijd kosten om op elkaar af te stemmen,
elkaar te vertrouwen... en te vergeven,
nu we niet meer met leugens hoeven leven.
Eerlijk tegen elkaar zijn, onze eigen verantwoordelijkheden zien
en fouten toe durven geven.
Ja, het heeft ons beiden pijn en verdriet gedaan.
Maar behoort als wijze les gelukkig nu tot een donker verleden,
Je bent het allermooiste, maakt me gelukkiger, elke dag van mijn leven.
Jij bent de vrouw waar ik bij hoor en bij wil zijn,
beter en mooier nog als de vrouw van mijn dromen.
De vrouw waar ik echt van hou.
Ik ben gelukkig en gelukkig terug bij jou gekomen.
Strak geschilderd
tussen je
warm bloeiende
bloemen vond
ik soms de prijs
die wij betalen
voor doorzichtigheid
waar leven
sprankelt in
balans is kou
de andere kant
van het altijd
groen tropische land
er bestaan geen
ruikers ijsbloemen
geplukt uit permafrost
soms schildert
strenge vorst buiten
ze strak op onze ruiten
samengaan
belemmert groei
weer warmt wereld op
wij moeten koelen
veel meer dan de
schepper ooit bedoelde
In zilverrood
nog zie ik
af en toe een
flits in zilverrood
voel zachtheid
van veel engelenhaar
nu zonder hoofd
de kerst is opgeruimd
als de boom weer
duurzaam tuint
nog hangt de kleur
van herinneringsverhalen
in geurige lucht
waar de geest van
het kind is gaan dwalen
weg van stal en feest
koningen kennen
geen vrede meer als
pigmenten gaan vloeken
herders en schapen
hebben ons stikstof
gegeven door wollen doeken
nog straalt de ster in
wisselende tonen of hebben
drones deze dromen meegenomen
Het zoetzere roze
jij wist het aardse
als geen ander te
ontvluchten zonder
in verre luchten op
te lossen in de wind
waar loslaten het
welgemeende credo
was van alle volgers
haakte jij je lusten
diep in het willige vlees
striemde met de
zweep het zoetzere
roze dat in vochtig
rood dood of de
gladiolen wenste
met superieure lach
bezag jij de taferelen
die in orgastisch delen
hun hoogtepunten
cultiveerden in korte tijd
het hemelse kent
geen temporeel begrenzen
benijd door aardbewoners
die dat altijd wensen bij
lust en leven in evolutietijd