Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Grijs perspectief
ik ben in de
mist verdwaald
kan de omgeving
niet meer tot
echt leven wekken
licht glinstert
in duizend kleine
kleuren maar
laat het bestaan
niet live gebeuren
er is geen zicht
in grijs perspectief
waar ieder naar de
goede richting gist en
zo de juiste weg verliest
nooit heb ik de
moed snel opgegeven
weet dat leven ooit
weer kwaliteit zal krijgen
door nu vooruit te kijken
Lentebloemen
de sneeuw
smolt zacht
waar jij je
voeten zetten
om de eerste
kleuren op
lentebloemen
te leggen
kleine eilandjes
waar het groen
pril was
opgeschoten
knoppen
door de kou
tussen open
en gesloten
wachtend
op de warme
adem van
je stralende lach
de sporen
lezend die je
al van verre
glinsteren zag
Met lentelicht
zal ik je haren
al met lentelicht
laten stralen
of wat
lieve schemer
voor je halen
als de zon
zijn warmte
heeft gebracht
want de
avonden zijn nog
guur en koud
jouw jaren
tellen niet want
jij leeft zonder oud
in een perspectief
waarin jij liefdevolle
vrijheid geniet
nog altijd speelt
er licht op jouw
tijdloze gezicht
Let it be
Laat je dromen varen
en neem een enkeling mee
maakt niet uit hoeveel je kiest
ook al zijn het maar twee
Kijk eens naar de wolken
wat kun je daar in zien?
een mooi gebaar van iemand
of een geliefde terug misschien
Hoor eens naar de vogels
en luister naar hun lied
misschien hoor je hun angsten
maar vals zingen doen de vogels niet
Dus zo lang maar blijft ademen
en alles er mag zijn
dan denk je diep van binnen
ik mag er ook zijn.
Plezier
lief druppelt
plezier kleuren
op de feestgangers
met dansen
en swingen gaan
vrienden beginnen
in traditioneel
contact zijn
de handen al vast
het schuiven is
de basistechniek voor
later uitbundige fuiven
gezellig klatert
geroezemoes tegen
de oude gevels omhoog
als de stoet amicalen
voorbij trekt onder
een kleurrijke regenboog
Occulte riten
warmte wiegde
water tot
hogere golven
nog dichterbij
jij dacht het
te bezweren
probeerde met
occulte riten
maar je bracht
water naar de zee
wij hebben
de vloed
niet afgewacht
zagen het land
en de steden
verdwijnen in
een gigantisch
pandemonium
waarbij het leven
in zichzelf is gestikt
oplandig treurt
totale verslagenheid
wij zijn de roots
van onze generaties
kwijt in het
verdronken land
dat nederig erkent
de lat heeft nu te
hoog gelegen als de
zee het land herneemt
Lachen
De dagen waarop de ergernis mij door de vingers snijdt
Door de koude guren van het donker gezag
De wrede toekomst die mij werd ingewijd
Maar geen mens die mij terug tegemoet lacht
Gewijde ruimte
weinig wegen
woorden in
beladen stilte
ontdaan van
bombast en
uiterlijk vertoon
alleen in gewijde
ruimte hangt nog
hun mystieke droom
fragmenten
lossen op zonder
oorzakelijk verband
verbondenheid
bestaat alleen in
zielenpijn en spijt
waar zelden
woorden zijn geweest
is de beerput nooit geleegd
De vroegere ziel
zacht speelde
de muziek
snaarde over
gevoelige delen
van de vroegere ziel
maakte in mensen
emoties wakker die
lang hadden gerust
er was al
een lach uit het
diep onbewust
waar verbondenheid
specie voegde uit
een andere tijd
waarin samen iedereen
nog kon beamen
toen wilden
de woorden weer
komen die vergeten
waren ontstegen
door ze heel vaak
dromend te zingen
op de melodie uit het
hart diep van binnen
Verzengende hel
ik zag je
streepjes helder
zonlicht vlechten
afhechten met
pluisjes tijd
die glinsterend
in warme lucht
kou waren ontvlucht
nog was er
geen patroon van
licht en schaduw
in jouw droom
te ontdekken de
realisatie leek zich
aan de werkelijkheid
te willen onttrekken
maar onder
jouw vingers
speelden wit
en zwart hun
eigenwijze spel
nog zonder zich te
branden aan een
verzengende hel
Verkeersrufter
Ik heb het met het milieu gehad,
ben met mijn oude auto verdoemd,
want ik mag straks niet meer door de stad,
word ook wel verkeersRUFTER genoemd.
Als ik toch door de binnenstad rag,
dan heet dat uitstootgevend gedrag!
(het is weer de arme mens die boet,
omdat diens auto baan ruimen moet)
Bekroont je lach
ik heb de
lijnen gelezen
in je gezicht
gezien wat
de jaren daar
hebben aangericht
kleine en
grote scenes
vetellen hun verhaal
spreken mij aan
omdat ik de tranen
niet heb kunnen drogen
die er in
onmacht en pijn
teveel gelaten zijn
heb de bekende
woorden gehoord
waardoor het niet spoort
maar daar waar
liefde nog
verzachten kan
spant je huid
weer jeugd en steeds
herwonnen levenskracht
bekroont je lach
het boek dat ik te vlug
al dichtgeslagen had
In hoger sferen
wij speelden
het spel van de
ogen die wangetjes
in pure onschuld
liefjes doen blozen
van aanhalen
zonder te raken en er
dan een ingewikkeld
patroon van maken dat
naar meer gaat smaken
wij verloren de tijd
vergaten de wereld
om in hoger sferen
wat steeds niet lukte
opnieuw te proberen
samen op zoek
naar wat ons
ongezien intrigeerde
voelbaar de spanning
beheerste die ons bond
zacht zijn we geland
in een werkelijkheid
die verwarde tot
jouw lach ons weer
alle ruimte van leven gaf
Op reis
ik voel me tevreden
in mijn eigen wereldje
het past,
het kan,
en het mag
ik zie de wolken
weg varen voor mijn gezicht
het is zo prachtig
dat alles licht
de zon door schemerd
mag ik nog even de tijd
nemen om jou te voelen
om nog even
te zeggen dat
ik je ga missen
Ik ga op reis
naar het onbekende
en neem
al jou liefde
met mij mee
De wereld met Autisme
Dat wereldje waar ik in leef,
Dat wereldje dat niemand begrijpt.
Dat wereldje dat alleen ik ken,
Dat wereldje dat alleen ik begrijp.
Die wereld waar het geluid zo hard is, het licht zo vel en alles zo snel gaat.
De wereld die ik wil begrijpen maar dit niet begrijp.
De wereld die zegt mij te begrijpen maar zichzelf voor de gek houdt.
De wereld die niet ziet dat ze mij niet begrijpen.
De wereld waar mama zo moe is,
De wereld waar mama steeds hoort:
Je moet wat strenger zijn, dan leert ze het wel af.
Voed je kind eens wat beter op.
Kan ze niet eens normaal doen?
Waarom doet ze zo raar?
Die wereld...
De wereld waar ik moet huilen, schreeuwen, kwaad zijn.
Omdat niemand het begrijpt.
De wereld waar ik niet thuis hoor.
De wereld waar ik normaal moet doen.
De wereld waar ze denken dat een pilletje het wel allemaal oplost.
De wereld waar ik zo moe van wordt,
De wereld waar kinderen mij raar vinden.
De wereld die mijn hoofd zo vol laat zitten,
De wereld die mijn niet begrijpt.
Die wereld die als wil weten terwijl ik alleen wil zijn.
Die wereld waar ik het liefst verdwijn,
Dat wereldje waar ik naar toe verdwijn.
Liever vandaag dan morgen
Wat is de zin van het leven
als het leven toch geen zin heeft
er is niets meer dat ik kan geven
ik wil niet meer dat meisje zijn dat leeft
Mijn grens is bereikt
en geloof me, dat is ver
maar als je goed naar boven kijkt
zie je mij als die dansende ster
Een therapietje hier, een gesprekje daar
heeft helemaal geen nut
Ik ben al lang verdronken
in die eenzame, eindeloze put
Geef me een vaarwel
en maak je geen zorgen
mijn leven gaat stoppen
liever vandaag dan morgen
Laatste generatie
we zien het aan
kopen alles af
medelijden komt
van pas om snel
de andere kant
op te kijken want
het land besturen
is geen sinecure
gekozen worden
revenuen opstrijken
zo hoor je snel bij de
nieuwe subsidierijken
naar bekwaamheden
wordt niet gevraagd
als jouw kruiwagen
maar je salaris draagt
wij warmen al
tientallen jaren op
geen bestuurder
die dat snapt en stopt
stikstof co2 en ook pfas
doen al eeuwen mee in het
naderen van hun dodelijk punt
er is ons geen uitweg gegund
dwazen zijn al onder ons
schreeuwen om het hardst
de massa wordt recalcitrant
loopt in chaos uit de hand
handhaven is verworden tot
een strijd om het vege lijf
voor de laatste generatie
is er niet eens een beleid
Woordenschat
jij hebt jouw
woordenschat
subtiel bijeen geraapt
onder tal van emoties
gerubriceerd is de
rijke inhoud genoteerd
niet zomaar
voor het grijpen hun
plaatsing moet nog blijken
waarbij banden en
verwantschappen van
groot belang lijken te zijn
ook de lezer als
ontvangende partij heeft
er zo zijn gedachten bij
want in de dialoog
hoort natuurlijk een
bepaalde spanningsboog
voor de schoonheid
van het gedicht is mystieke
consensus verplicht
S poorslags
je klopte
in mij schat
ik wist zeker
dat jij het was
al die jaren
heb ik op jouw
spiritualiteit gepast
als onwetend fantast
lijnen uitgegooid
naar vreemd en
onbekend in sprookjes
en lieve dromerijen
het kwam wel
dichterbij een hand
op je zij maar
nooit het echte vrijen
totdat mijn blik
uit een carrousel van
mooie momenten
jouw magie onderkende
spoorslags zijn wij
vertrokken van het stoffige
station om ook in de toekomst
nergens meer te stoppen
Naar virtueel blauw
jij wist je
als geen ander
te kleden met
de meest charmante
gezegdes uit de
galanterie encyclopedie
woorden en
zinnen pasten
jou perfect
kleuren gaven nog
een extra cachet aan
het schitterend geheel
zelfs fonetisch
klonk beschaving
uit het emotioneel
elkaar voorbij gaan
groetend met een
uiterst vriendelijk gebaar
waar etiquette en
stand gelieerde stijlen
ooit de dienst uit maakten
heb jij dat op rigoureuze
wijze beëindigd met de
schouw naar virtueel blauw