Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een kapotte balans
jouw handen
wezen bloemen
de weg om te bloeien
vele kleuren groen
boden zich aan om aan
de basis te mogen staan
van de unieke vorm en
geur waar bevruchtingen
vanzelfsprekend gaan
ook in conclaaf van
wind vliegen en bijen
aan wie nu de eer om als
stuifmeeldrager
nog te echten na
talloze nectargevechten
zacht zingt
je lach het geurige
pad van dromen
jij weet dat
ze komen in de
overvloedige zomertijd
hoe lang zullen zij en
jouw hand de vruchten nog
kleuren uit een kapotte balans
Valse contrasten
scherp schuurde
vaal licht
langs schrale takken
valse contrasten
schetsten niet bestaande
unheimliche sferen
het donkerde in
woud en bos ondanks
het gebrek aan bladeren
nog priemde zon
venijnig strak naar
leven op de grond
schijnwerpen creëerde
een bewogen beeld omdat
licht continuïteit doorsneed
er gaat geen dood voorbij
wel het uitbundig kleurenfeest
van wat eens zomer is geweest
Een lichte vleug
ik streelde
warme huid
waarop haartjes
zacht donsden
er was een
lichte vleug
die ondeugd
responsde
in tegendraads
bewegen gaf
huid mij
haar zegen
de lach werd
geboren in
sporen die
wij gingen
het onbekend
terrein voelde
veilig warm en
ontspannen fijn
in elkaar
toebehoren
klonken al zachtjes
hemelse koren
Hallucinerend
ik kende de afgrond
in afzet en wist het
langdurig zweven
zag het trillen en beven
van opwaartse druk langs
scherpe stukken rots
voelde het eerste
scheurend contact van
huid als het rode bloed spat
sneller werden rotaties
in het hallucinerend
eenparig versneld gaan
zwart overheerste
in afgesneden lucht op
mijn laatste fatale vlucht
nog weet ik de
aarde te raken en dit
heelal voorgoed te verlaten
Biomassa
wij hebben ze
te vroeg gekapt
voor vliegtuig
weg en mensopslag
als biosmassa met
miljardensubsidie
vervuilen zij nog meer
dan steenkool van weleer
er niet bij nagedacht
dat er miljoenen bomen
en struiken moeten komen
om co2 uitstoot in te tomen
voor het klimaat
is deze jonge aanwas
nu al veel te laat onder
de huidige stikstofdeken
die het leven vandaag
de garantie van een
minimaal vijftig jarige
vergiftiging gaat geven
Een gele drive
ik speel
dromend met
gele bolletjes
bouw een
kubus uit het
groen rondom
nog heb ik
geen idee wat ik
met de rondjes ga doen
ze rollen kleur
in zwaartekracht
met een gele drive
wacht gespannen
op de vorm die uit
deze move overblijft
zij liggen nu
dicht tegen het
groene vierkant aan
in mijn altruïstisch
geheugen hebben
zij dat altijd al gedaan
ik lach om
deze uiterst
simpele wetmatigheid
zonder hem
waren wij al lang de
totale mensheid kwijt
Het verdwenen pad
zelden hoor
ik nog de
fluitende wind
vocalen ontbreken
als bladeren
zijn verdreven
dan gieren
hoge tonen langs
sprieterige takken
alsof het bos
zijn man zijn
heeft laten zakken
het donker
passionele is alweer
van even geleden
in zomerse
overvloed brachten
bladeren hun groet
nu schraalt schichtig
wat omzichtig door
het kale struikgewas
nog onbekend
met vallend blad
en het verdwenen pad
Wolkt onbestemd
ze hebben
de zon gewist
het laatste stukje
blauw vergeven
nog wolkt
onbestemd
boven wei
en verre dreven
het is ademen
maar zonder
spirit in de lucht
energie is gevlucht
wij onderhouden
met de dood
op onze hielen de
meesten zijn al ter ziele
zonder aanwas is het
snel gedaan in de
laatste generatie verliest
de mens zijn bestaan
Eigen koers
ik zag dat jij
in loslaten
vliegen leerde
langzaam
probeerde een
eigen koers te gaan
langs kabels
hoogtes verkende die
nooit hadden bestaan
duikend diepte nam
met een scheervlucht
langs de maan
jouw voeten
in de aarde waren
al lang verdwenen
toch keek ook jij
nostalgisch om naar de
plaats die jij had betreden
Koele tinten
ik kende
de kracht
van je handen
wist hun warmte
voelde hoe
energie overliep
in raken
laadde jij mij
positief op
mijn aura
kleurde vitaal rood
ver van dood
waar in
koele tinten eigen
pigmenten klinken
jij interfereert
met licht en zon
naar hogere niveaus
direct uit de
voor eeuwig
onuitputtelijke bron
Kleurden halveringstijd
jouw passen
waren zo licht
dat zelfs in sneeuw
geen enkel spoor
zichtbaar bleef steken
ongerept bloeide
je glimlach zon
op smetteloos wit dat
schoonheid weerkaatste
uit zover het kon
fonkelende kristallen
kleurden halveringstijd
door intense straling
in kraakhelder blauw
smolt warmte uit kou
toen de laatste
sneeuw verdwenen was
vonden wij in je eerste stap
het pril groen groeien tussen
gebroken winterse boeien
Laagjes
het zijn
ontelbare laagjes
die antwoorden op
vraagjes aan je huid
op de grens
van buiten en
binnenkant wordt
het spel gespeeld
de autonoom
die nooit de
deur dichtslaat
voor een probleem
communiceert
ook al wordt hij
zwaar geattaqueerd
en in het nauw gedreven
er zullen altijd
laagjes zijn die
antwoorden geven
uit de tijd van overleven
Haar kleedje
zij kende het pad
draaide de bocht naar
een uitlichtende zon
schiep een paradijsje
in de luwterijke kom
landschap was
haar kleedje in
de dagelijkse tooi
seizoengebonden
en innoverend mooi
zij ontving het
vriendenbezoek dat
op vleugjes wind werd
gedragen en cirkelend
entree maakte
er was voor
elk iets speciaals
stuifmeel en dauw
tot honing voor hen
die zich koning waanden
in dit ontspannen geruis
voelde eenieder zich thuis
ook zij die geen vrienden
waren maar deze passie voor
een ander tijdstip bewaarden
Een wimpel
nog waait jouw vlag
zijn de kleuren sprekend
maar het doek heeft
zijn beste tijd al gehad
glans en souplesse
zijn gaan lijden door
de levenslange gang
van onze vier jaargetijden
ooit heeft de mast
een wimpel gedragen
die is gestreken toen
rugzakken overbodig bleken
het mechaniek kreeg
later onherstelbare averij
door een constructiefout
konden wij er helaas niet bij
deze vlag dekt niet
jouw eigenwijsheden
waar onder je naasten
vaak hebben geleden
De eerste regens
ik heb de ochtend
zien schemeren tot in
de diepste tinten rood
verglijdend in oplichten
stierven zij een zonnige dood
de vlokjes die
het langste bleven
dreven voor de zonnewind
als lieve roze schaapjes
wolkten zij in wit de kudde in
verloren kleur in
contrasterende onderkanten
waar grijs en zwart de
eerste regens droegen die
met slag de aard ontmoetten
in een lucht die omlaag
kwam uit volle sluizen
is de dag weer heerlijk
opgefrist nadat die eerder
al zo feeëriek begonnen was
Langs ongeziene lijnen
tijden zijn voorbij
dat handgevulde
poppen met houten
neus en felgekleurde
oogdoppen hun
woorden wisselden
op het randje van spel
tussen hemel en hel
de kinderschare
ingetoomd met
snoep en begeleid door
geitenwollen sokken
werd meegenomen
op ontdekkingsreis
die volwassenen zelf
nooit hadden genoten
ingrijpende
verschuivingen
kwamen van boven
langs ongeziene lijnen
leerden marionetten
lopen dansen en
met frames bewegen
op vrolijke muziek
onzichtbaar
speelden handen
een wereld vol
verandering van
kleding en kleuren
waarbij mimiek en
stem het aflegden tegen
dit nieuwe gebeuren
Het zielenraken
ik zag vogels
schichten om
door de zon
hun kleuren
op vleugels
voor jou uit
te laten lichten
zij zwermden
opgewonden door
jouw aanwezigheid
verdrongen zich in
vlucht en schreeuw
om je blik voor even
te mogen kruisen
pas toen jij
ging zitten konden
zij zich gauw in
discipline schikken
op een lage tak
die een schitterend
uitzicht op jou gaf
jij hebt ons altijd
doen verbazen hoe
makkelijk jij met plant
en dier kon praten
als gelijkgestemden
geen hand en voetentaal
wel in het zielenraken
Jouw donkere lach
zacht warm
en opwindend
speelde je huid mij
de hartenklop toe
reageerden
de lief blonde
haartjes van je arm
oprichtend strak
zo af en toe wat
van die hinten
dat emoties nog
bij de pinken zijn
in het lief
senso motorisch
geven en nemen
van genegenheid
wij cirkelen
wederzijds in de
kleinste radialen
van verbondenheid
steeds doet het
frequent oplopend
liefdes vermogen
in hoogspanning pijn
tot jouw
donkere lach en
de uitdaging in je
ogen ontlading beloven
Naief creatief
wij hebben
samen geschilderd
maar meer dan
de techniek van
eenvoudige streken
kon ik jou niet geven
jij had gewoon
dat heerlijk naïef
creatieve in vorm
en kleur waarbij
verf en kwast
de bloemen geurt
alleen al je lach
lichtte met goud
schaduwen uit
donker en koud
in metamorfose
naar vitaal oud
rijkdom schitterde
in het elan waarmee
jouw personages
hun kleding droegen
in het subtiel
decadente decor
jij wist als
geen ander de
macht te raken van
degene die deze
vrienden op zijn
doek had toegelaten
Het dubbele glas
zij heeft nu al
de lyriek van
een sopraan
ik bas mijn partij
daarvoor begon
ik onderaan
wij hebben
een koor met tal van
ontbrekende stemmen
maar door de
kracht van ons werk
staan wij samen sterk
we zijn niet elkanders
dissonanten daarvoor
hebben wij twee passanten
die boven de partituur
zitten te snuffelen en
met hun staart kwispelen
als huisorkest
speelt de straat het
dubbele glas is dat waard
hoog geëerd publiek
zijn de buren van de flat
hun gebonk stuurt ons naar bed