Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Ik had je lief
ik had je lief, lieverd
al was je 17 jaar ouder
je was een bijzondere man
ik ontmoette je in een hotel
je zat aan een tafeltje te schrijven
en ik vond je meteen al leuk
we kregen verkering
en gingen al gauw
bij elkaar wonen
wat waren we gelukkig
en gingen veel uit
ook op verre vakanties.
zuid frankrijk was nog het verste.
ja, ik hield veel van je.
je had een auto en maakte
veel ANWB tochtjes
het hele land door
dat was heel fijn
ik heb twaalf jaar
met je door gebracht
maar je werd vaak heel agressief
ook voor mensen die wij ontmoetten.
dat was verschrikkelijk voor mij
en we gingen uit elkaar.
toch denk ik nog vaak aan je.
ja, ik heb echt veel van je gehouden.
Ik denk aan u
ik denk aan u
lieve god
en ik weet dat het
niet lang meer duurt
dat ik u zal zien
dat heeft u mij geleerd
wat zal ik dankbaar zijn
om onze schepper te zien.
en onze dierbare
ontslapenen te zien
hoe wonderlijk zal het zijn
ja, dan zal ik heel gelukkig zijn
ik hoop er elke dag op
kan haast niet meer wachten.
kom, lieve god.
dank u wel dat u
mijn gebed eens verhoort.
lieve vader.
Ik ben heel blij
ik ben heel blij
dat ik leef
en deel mag hebben aan
het kostbare leven
door god gegeven
ik weet dat ik snel
beter zal worden
in dromen is dat
me verteld.
hoe dankbaar zal ik zijn
om gezond te zijn.
ja, met de engelen
om me heen
zal dat lukken.
ik weet, vader,
dat u van me houdt
en ik blij mag zijn.
blij met het kostbare leven..
Engelen op aarde
ja, er zijn veel engelen op aarde
mensen die vriendelijk zijn
en elkaar lachend aankijken
in wie geen kwaad is
hoe blij mogen we daar mee zijn
ja, de engelen helpen de mensen
die het moeilijk hebben
in moeilijke situaties zijn ze paraat
zij zijn de mooiste mensen op aarde
uitverkoren door god.
Zwaartekrachtgolven
wij pulseerden wat
zagen toe hoe
zwarte gaten elkaar
radicaal op aten
wisten dat er
nieuwe energie
aan zat te komen ook
wij hadden onze dromen
een paradijselijk heelal
met lange diepzwarte
zwaartekrachtgolven
die ons liefelijk bedolven
ik voelde in de kern
van mijn neutronen
dat ook de rode dwerg
dit ging overkomen
wij spanden onze vezels
om deze zondvloed
in de kosmos te ondergaan
een implosie te weerstaan
we zijn gegroeid in
het interstellaire geraamte
eerst spierenbundel nu orgaan
vibreren het hart in duobaan
Het Anker
Het anker, ons symbool van hoop
En vast vertrouwen in God de Heer
Die ons nabij wil zijn, steeds weer
Hij is er en bepaalt onze levensloop.
Het anker geeft op zee vastigheid
Wanneer er zware stormen woeden
Kan het anker het schip behoeden
Voor alle tijden is het een veiligheid.
God wil voor ons een anker zijn
Hij houdt ons stevig vast in Zijn hand
En brengt ons op een veilig strand
Hij verlost ons van angsten en pijn.
Laten we de hoop niet verliezen
Dat we verankerd mogen zijn in God
Hij, die bewogen blijft met ons lot
Boven Hem, is er niets te verkiezen.
Schone schijn
je ogen wijken niet
omdat ze kijken
alsof zij weten
dat schijn bedriegt
in het kruisen
van de blikken proef ik
de altijd durende strijd in
het spanningsveld der ikken
daar zijn geen sluiers
meer voorhanden worden
banden strakgetrokken
met ontblote tanden
ik lach terwijl
het altijd menens is
een schijnaanval omdat
jij naar meer info vist
uit de tent gelokt met
nog een grote schep erop
pareer jij gebakken lucht
dat enkel onbenulligheden zucht
een slagveld voor even
maar alles is te overzien
schone schijn lijkt op de vlucht
wij gaan verder met ons leven
Medeleven
langzaam schoven muren
in vervreemding nabij
nog had ik perspectief
maar een diepe angst
nam plotseling bezit van mij
ben naar buiten gegaan
onder de beklemming vandaan
maar niemand keek me aan
allen op pad naar hun doel
in een strak afgemeten pas
ik stond daar alleen
het spel dat zij speelden
was mij onbekend maar
zij waren met velen
inwisselbaar zonder end
er zat geen leven in dit
maatschappelijk bewegen
slechts hout en steen
als restanten uit het vergaan
van een ooit vorig bestaan
dit schouwspel baarde
mij angst voor een desolaat
leven door de medemens vergeten
ik had schaduw en als hoop de dood
die mij glimlachend medeleven bood
Onze naaste
“Hebt uw naaste lief, als u zelf”
Staat er in Gods Woord geschreven
Naar dit gebod behoren we te leven
Ook al gaat dit niet steeds vanzelf.
Wie is onze naaste, vragen we ons af
Niet alleen buren en bekende mensen
Maar ook mensen buiten onze grenzen
Niet heel dicht bij dus, maar ook veraf.
Ieder mens kan onze naaste zijn
Ieder die we op onze weg ontmoeten
Horen we met aandacht te begroeten
En zo nodig, zorgen voor zijn welzijn.
Het is zoals het spreekwoord luidt
“Wat jij niet wilt dat jou geschiedt
Doe dat ook aan een ander niet “
Daar kunnen we toch niet onderuit.
Heb het goede voor met alle mensen
Vergeldt geen kwaad met kwaad
Leef naar wat er in de Bijbel staat
Want de naasten zijn je medemensen.
Als in deja-vu
ik zag
grijze wolken
roodstrepen door
ondergaande zon
lachte
naar de golven
zij krulden licht
vonden mij niet dom
ik speelde
zomaar op het strand
als volwassene met
water en rul zand
joeg wat schelpen
door de zilte wind
met handen in
gebaren van een kind
uren heb ik
mij vermaakt
tijd heeft me voor
dit even niet geraakt
herboren ben ik
later teruggegaan
belde licht
verwonderd aan
het huis lachte
als in deja-vu
ik vroeg vriendelijk
verbaasd ben ik er nu
Euforie is voorbij
het was zo'n dag
dat ik mezelf
driftig bezig zag
opererend tussen
jouw lach en de
speren in mijn hart
balancerend met
liefde en onmacht
om aan beiden
gestalte te geven
in het schizofrene
uren beleven
ik dirigeer maar
mis de basis om
op terug te vallen
mijn stok verkort
steeds meer bereik
zodat chaos over blijft
weer bloedt
de stekende pijn
waar liefde slechts
tijdelijk kan zijn
de euforie is voorbij
jouw lach blijft toch bij mij
Hoor naar mijn gebed, o Heer
Hoor naar mijn gebed, o Heer
Wanneer ik tot U nader
En mij stilletjes buig voor U neer
Trouwe God, hemelse Vader.
Hoor naar mijn gebed, o Heer
Als ik bid om vrede in alle landen
Oorlogen zijn er steeds maar weer
Ik bid tot U met gevouwen handen.
Heer, geef ook vrede in mijn hart
En liefde voor andere mensen
Vergeef het kwade en heel alle smart
En vervul der mensen wensen.
Heer, geef dat ik naar U verlang
U houdt ook zo veel van mij
U bewaart mij voor de ondergang
U maakt mijn leven vrij en blij.
Verhoorder van mijn gebed
Maak mij geduldig en mild
U die zo zorgzaam op mij let
U bent mijn borg en schild.
Kwamen overeen
ik zag
jouw schaduw
mij kleden
joyeus
in kleuren
van het verleden
toch ben ik
opgestaan heb
eigentijds aangedaan
wij kwamen
overeen zonder woorden
zoals het eigenlijk hoorde
geen geluid
brak het pad dat stilte
voor ons in petto had
zo ben ik
langzaam in jouw
licht gegleden
waar wij vroeger
elkaar meden lost
nu donker traagjes op
met jouw lach
als perspectief missen
wij de toekomst niet
Verwondering
Wij kunnen ons zo verwonderen Heer
Om de schitterende natuur ons gegeven
We mogen daar zo veel moois aan beleven
Het imponeert ons steeds maar weer.
Alles wat U geschapen heb is zo wonderlijk
De Mensen, de dieren, de prachtige bloemen
Wonderlijk , het is te veel om op te noemen
Alles blijft zoals het is, mooi en onveranderlijk.
Elke dag mogen we het licht aanschouwen
Nadat de donkere nacht is verdwenen
En de zon aan de hemel is verschenen
Mogen we ons aan U toevertrouwen.
Heer, wij danken u voor alle goede dingen
Wees ons steeds met Uw liefde dicht nabij
En maak ons van alle schuld en zonden vrij
Blijf ons met Uw trouw en gunst omringen.
Het mentale pantser
het gonst
voel de trekkracht
van vele geesten
mensen
wirwarren in
besluiteloosheid
er is geen strakke
energiegerichte
daadschap streep
wel een kakofonie
van speldenprikjes
die ontladen in de geest
zij bouwen
spanning op waarin
ik niet kan blijven
ik vlucht
wat schielijk weg
van al die lijven
de druk neemt af
voel mij leeggezogen
omdat kracht is afgetapt
een dagje stad
het mentale pantser dat
nergens in de verkoop was
Het bloeiend land
laat maar zien
ogen die geen hoop
meer kennen
neergeslagen
zonder licht
schouders die
te krom zijn
om de lasten
van de dag
te kunnen dragen
toon het schrale
van je handen die
met eelt vervormd
nog steeds om
arbeid vragen
maar in je lach
ben jij nog steeds
het bloeiend land
dat de hand van de
schepper heeft gekend
tussen eufraat
en tigris school
het mooiste paradijs
als fata morgana
waar nu oorlog krijst
Marionet
jij holt maar door
neemt niet eens de tijd
om even te rusten
in zuchtend jezelf zijn
getrapt in de val
van weten is macht
zonder ontzag voor
de balans in het leven
ja hoofdzaken vergeten
in dansen aan touwtjes
door anderen gegeven
ter volmaking van hun web
zij spinnen garen
uit jouw spel als marionet
halen je in als jij vertraagt
en je targets niet meer haalt
Vaak vlamt rood
ik ben al
een tijdje vergeten
de stenen te raken
hun krachten te voelen
verhalen te horen over
hoe zij ooit werden geboren
ook hier delen zij ongewild
in de spanning van leven
al zijn zij verstild in bewegen
waar steen en glas
versmelten kleuren lijnen
het intense lijden aan elkaar
vaak vlamt rood
de nood van te veel energie
geeft daar haar pijnen bloot
in variaties blauw
snijdt heldere kou
uit ijstijden ons tegemoet
groen noorderlicht is
gestift in brekend zicht
scherft zijn dansende groet
ik hoor het
zachte fluisteren
onder mijn warme handen
wij hebben elkaar gevonden
hun elementaire bronnen
zullen eeuwigheid branden
Lichaam ziel en geest
zwart hoor ik
gewichten grommen
als ik op het bankje zit
laat mijn spieren
zachtjes brommen
in een soepele lift
niet de grote
confrontatie ga ik aan
bouw alles op in samengaan
wij praten over
cardio en kracht
circulatie en de grenzen
onderhouden zo met
liefde wat we hebben
in dialoog met andere mensen
door sport besef je
wie je bent en dat jij
het lijf nooit hebt verwend
altijd te weinig aandacht
hebt gegeven en dus is het
een eigen bestaan gaan leven
samenwerken zal
beiden sterken tot een feest
van lichaam ziel en geest
Logistiek raakt in paniek
ik heb vergeleken
mierenhopen bekeken
de stukken land die
zij bestreken voor
een krioelend bestaan
mensen als olievlek
de grond wordt omgezet
in een productieproces
dat honger moet stillen
variatie door mechanisatie
de logistiek raakt
in paniek door de
snelle vlucht naar de stad
waar alles zich samenpakt
zonder privacy en cultuur
de cirkel is weer
compleet en wij hebben
dat ooit geweten in
ons micro samenleven
maar dat is allang vergeten
nu is de trend mondiaal
de conglomeraten zijn
onbeheersbaar geworden
binnenlanden zijn leeg
niemand weet of hij morgen eet