Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
In ronde vegen
je danst
op aarde die
speciaal voor jou
vruchtbaar
is gemaakt
je hand in de
losse zwaai
van de zaaier
die dit een leven
lang heeft gedaan
met zwierige streken
werp jij in
ronde vegen
het zaaigoed door
de lentewarme zon
pas als het
laatste strooisel
is geland jij je rust
geniet kiest schepping
weer gods hand
De zere plek
zij had haar
kleine emoties
en irritaties
zo goed verpakt
dat opsporen bijna
onmogelijk was
verblind door
schoonheid in
een subtiele actie
ontgaat je dan
de fractie waar het
eigenlijk om draait
zo heb ik
de vinger nooit
echt kunnen leggen
op een zere plek
door haar pleister
joh doe niet zo gek
pas als het niet lukte
door spanning of stress
stortte haar kaartenhuis
ineen zat zij te huilen
tussen de zelfgekozen
jokers helemaal alleen
Gewapende stilte
ik zwaaide wit
een maagdelijk
doek voor vrede
we schreeuwden niet
maar gonsden in
veelal lage tonen
in ongearticuleerd
komen bleef de club
rustig stromen
na enige opschudding
hier kregen we
horzels in het vizier
geel blauwe kleuren
formeerden het
toekomstig gebeuren
maar wij zijn af van
het dollen weigeren
in stof te rollen
hernemen onze
grondwettelijke plaats
in gewapende stilte
er is geen baas waar
wij komen gaat macht
over zichzelf dromen
Water van hogerop
jij hebt mij
meegenomen op
een van jouw dromen
waar we altijd
riviertjes zomen
met hellingen die
glooien op zuid
overweldigend
is het veelvoud
aan kleur in een
natuurlijk palet
dat zonder ingreep
van de mens op
aarde is gelegd
bevriezend koud
heldert kabbelend
water van hogerop
dat door zonnewarmte
beroerd heel snel
zijn sneeuwkragen
niet meer zal dragen
je lach trekt
kippenvel omhoog
kramp verstoot
ons van het strandje
waar alleen nog
voetstappen vertellen
van ons dromenlandje
Mijn carrousel
je zit in
mijn archief
want ik heb
je eindeloos lief
natuurlijk
ben jij al lang
uitvergroot maar je
kleding werd te bloot
ik heb jouw
foto's in allerlei poses
ook die jou heel
lichtjes doen blozen
zij zijn mij
het liefst omdat
je daar voor even
je ziel laat leven
jouw lach en ogen
zijn mijn carrousel
gewoon omdat zij mij
eeuwig geluk beloven
De witte plekken
nog altijd
bewegen je handen
in lichte rust
als uitvloeisel van
het brok dynamiek
dat iedereen opvalt
die jou voor de
eerste keer ziet
jouw ogen leggen
de stukjes neer die
het leven jou brengt
jij puzzelt omgekeerd
het is geen onvolmaakt
beeld dat het bestaan
jou geeft het is je lach
die de laatste stukjes heeft
jij overziet in
vorm en kleur wat
er allemaal gebeurt
weet dat jij de witte
plekken ooit met
jouw ervaringen vol
zal leggen zij de wieg
zijn voor plezier en pijn
waar anderen
moeizaam hun stukjes
passen bruist jouw leven
nog op alle vlakken
hooguit raakt en kleurt
een rode horizon
de zee rondom waar
jouw puzzel ooit begon
Dat weerbarstige
soms kraakt
de lucht in
droge dorre tikken
niet het vitale
geluid van een groep
horzels die zitten te bikken
het kraakt
onverwacht zonder dat
er een sprankje leven lacht
voelt alsof de
dood ook af en toe
nog even bewegen mag
maar alles is
dan al kapot hangt
vele jaren in de strop
en toch is er soms
dat weerbarstige van
het nooit op willen geven
ja juist na de dood
hadden wij nog zo
graag door willen leven
Feller dan pastel
je bloeide
in het veld
naast vele
soortgenoten
kleurde het
pastel dat
genetisch jullie
bol beloofde
toch rankte
jij hoger dan
anderen groeiden
en bloeide feller
ja jij viel
meteen op in
de koesterend
zachte telershanden
met zorg gepeld
en opgekweekt
werden jouw lijnen
snel verbreed
de naam is nog
niet gegeven maar
feller dan pastel zal
je koosnaam heten
Gestileerd protocol
jij hebt weer
met licht gegooid
het scherfde pijnlijk
in mijn ogen
ik kende de bogen
van je stemmingskleuren
maar dit had nooit
mogen gebeuren
het was geen aanval
met een gestileerde
protocol juist het
onberekenbare maakt dol
altijd heb ik je
blikken kunnen lezen
maar de onverwachte
aanvallen tartten mijn leven
overal waar je
kwam en danste
stroomden je energieën
als mooiste dromen
maar er is een ruis
gekomen die deprimerend
werkt door zichzelf
onverwacht kort te sluiten
laten wij proberen
weer samen te resoneren
van elkaar te leren
zonder storend gebrom
Zijn stukje hemel
jij wist
als geen ander
de sfeer te verhalen
uit de dagen voor pasen
in het land
van de hoven
kon men bogen op
het familiair informele
familie en vrienden
die elkaar bedienden
in de eerste avondkoelte
bij het genieten van de dis
waarbij de afstand
het welkome gemis is
om gezellig met elkaar in
rust van alles te bespreken
de contradictie met
het verraad van judas
kan niet groter zijn dan
de steek in zijn zij aan het kruis
jij belicht ook het
andere gezicht uit de
bebloede doornenkroon
bespuugd met giftige hoon
in de stilte van
de ochtend kilte bij
zijn graf is zijn verrijzenis
nog ongezien gebleven
wel ontmoette hij
in elders apostelen en
volgers die hij met liefde
al zijn stukje hemel gaf
De kleine gebaren
het waren geen
lichte schokjes
meer een zacht
raken dat warm
voelde als thuis
ik zag uit
je handen de
energie vloeien
die een ware
metamorfose bracht
in witter licht
klonken stemmen
als welkom in
ontmoeten na het
familiaire begroeten
ogen twinkelden
ruggen rechtten
zelfs met de kleine
gebaren werd er
heel veel gezegd
de flow van
elkaar weer zien
bracht uitbundige
blijdschap in een
meeting vol kracht
Sprankelende ijlte
ik heb
me vergist
in het wad
zijn zuigende
modder in een
te grote stap
laag hangende
koude mist dat
het zonlicht
voor even vergat
wij spraken
onze glinsterende
woorden met het
vloeibare van water
een sprankelende
ijlte die brak net
als het water was in
twee componenten
momenten in
leven en dood
een symbiose
die zij zelf kozen
eigengereid en in
bruisende vitaliteit
om in deze
kraamkamer van
het leven van alles
en iedereen het beste
te nemen en als
nalatenschap te geven
Een nieuw nirwana
het licht van een
beangstigende
flakkerende zon
wordt weerkaatst
door de toplaag van
grote woestijnen
die door reusachtige
windsnelheden
losgelaten heeft van
de eigen domeinen
wat niet kon
hechten is verloren
gegaan in de kleine
luwteplekken die
iedere zwaarte zelf
heeft geselecteerd
naast de monumentale
gladheden van de
hemels gepolijste
blinkende oppervlakken
immens rijst de
verbinding tussen
planeet en zon
in het universum
waar de fakkel zijn
vuur spuugt met het
vloeibare metaal uit
het middelpunt der
aarde waar massa's een
nieuw nirwana mengen
Stukjes winterwit
je weerkaatste
glinsterde en dook
warm op mijn huid
waar kleine stukjes
winterwit er wel
heel snel uit
sprongen in de vol
roodbruine glans
van het zonlicht
voorhanden
zonder mijn vel
ernstig te verbranden
eindeloos goddelijk
was het zonnebad
dit jaar waarin de
koude noorden wind
met veel misbaar zijn
plek opeiste na wat
korte handen reiken
met een winter
die in vorst en ijs
historische namen
deed herleven uit
een vergeten tijd
nog voor het
copieus dineren
was het heerlijk om
op de boulevards
te gaan flaneren
losjes paraderen
met een zonverbrand
gelaat in ontspannen
sfeer genieten van
wat de zomer ambiance
ons zo al nog meer
zou kunnen bieden
De antipoden
ik heb je
niet gedroomd
wel met je gesproken
over dromen en leven om
hemel klaarheid te geven
daar waar bestaan
de tegenstelling scherpt
zal droom die proberen
te verzachten in een
uiterst subtiele benadering
rationele en emotionele
kanten zullen om voorrang
vragen omdat zij denken
dat de wereldse communicatie
hen meer zal schragen
de antipoden hard
en zacht hebben geen
recht van bestaan omdat
beide benaderingen geen
streep voor elkaar wijken
juist omdat zij
adepten zijn van
dezelfde stam waaruit ooit
het eerste leven in status
nascendi op aarde kwam
De zachte kant
zelden heb jij
je tranen laten gaan
hoewel het water
vaak tot je lippen
heeft gestaan
dan leek je
onaangedaan en
opende de ramen
om de benauwde sfeer
snel weg te laten gaan
je vermande je
hield het hoofd nog
even rechter in verder
en er zeker niet aan
onder door gaan
van die kracht
had ik nog graag de
zachte kant gezien maar
het liefdevolle karakter
kent vaak alleen graniet
Jouw geheim
ik heb geprobeerd
je te tekenen
in houtskool met
vinger en duim
voor contrast en
schaduwpartijen
maar ik kwam niet
echt heel dicht bij je
zelfs in een
licht vergelijk bleef
jij voor mij een
vreemde ook al
opende jouw ziel
voor de kijk maar
als ik naderde
verdween zij gelijk
ontsprong jij
de dans gaf mij
geen kans iets
van jouw geheim
te ontrafelen door
jouw ziel op papier
niet goed vast
te kunnen nagelen
Dit klein bagatel
jij hebt
je neergezet
wij met ander
licht je schaduw
afgedekt om dat
haar werkelijkheid
maar een duidelijke
dimensie kent
waar jij goed
uitgelicht weer
feestelijk figureer
zou dit klein
bagatel anderen
nog mateloos
kunnen storen in
afgeleid worden
waar licht
de aandacht
centreert verliest
alert zijn scherpte
in donker zonder
contrast dat dus
niet meer in
het heden past
Dit stille zwijgen
het geroezemoes
verstomde toen
jij stilte bracht
in een lach die alle
blikken zag en een
welkom voor ieder had
geen nederige
verontschuldiging
voor het onderbreken
van gezelligheid maar
een verwachtingsvol
nieuwsgierig zijn
geen woorden
wel een massaal
mantraal bewegen
waarin wij elkaar
de zegen geven
in vluchtig raken
om zo verbonden
te blijven met tal van
energieën die langs
ons drijven en
interfereren met
emoties uit ons hart
genade heeft veel
literatuur gekend
in mystiek en
magisch schrijven
energie is nu het laatste
woord in dit stille zwijgen
Aromatische dromen
jij was
excellent in het
spel van overheersen
jij had niet
alleen het talent van
de geraffineerde keuze
maar kende als
geen ander het uiterst
subtiele mengmoment
in jouw domein
stonden verstilde geuren
naast elkaar te kleuren
vaak bekroond
met talloze sterren
uit aromatische dromen
hier kwam
crème de la crème
uit het hedendaagse food
deed zich tegoed aan
gods wondere spijzen
door ze de hemel in te prijzen