Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De verre abdij
ik hoorde
het klokje van
de verre abdij
zag muren in
warmte trillen
tegen het silhouet
van de toren nabij
goud golfde
koren onder
een warme wind
eindeloze zomers
zijn hier geboren
waar koeien vloeiend
hun rust herkauwen
het vogel concert
nadert zijn einde
monniken gaan
in stiltegebed
hun brevier kent de
regels gesprekken
worden stilgelegd
Verloren bestaan
heb weer
eens lekker
achterom
gekeken en ben
niet afgegleden
maar het niveau
waar ik toen
op stond
daarvoor
heb ik teveel
geleden in
de tijden dat
het goud in de
morgenstond
voor een nieuwe
dag uitbundig blonk
door afzien
en wegkijken
het nooit meer
willen horen bij
al die gedrogeerde
lijken zonder sprankjes
eigen wil in de kill
je zelf mentaliteit
nog bloedden
herinneringen
aan stukjes leven
in nevels van
verloren bestaan
in denken dat dit
de wereld was
is het fout gegaan
Sneller dan licht
lief lachten
de demonen terug
ze spiegelde vaak
en als zij vervelend
werden toonde
zij hen de rug
zij was gewend de
stemmingsbeelden
te bekijken voordat
een meerderheid van
vormen op herkenning
begonnen te lijken
dan zweemde rest
heel traagjes
naar normaal
was aanspreekbaar
waren reacties
volkomen legaal
een leven lang
was zij gedislokeerd
ervaarde alles op
een eiland en dacht
dat anderen in dezelfde
streaming leefden
in de rij
deskundigen
sprak niemand
meer dezelfde taal
een bevrijdende diagnose
is nooit achterhaald
pogingen om de
spiegel sneller te
maken hebben zij
helaas moeten staken
voor sneller dan licht
is ook tijd nooit gezwicht
Mijn draaiboek
ik was blij
met mijn gezicht
het was een
warm en blij licht
als ik in de
spiegel keek
ogen die
sprankelden
en een lach
die schoonheid
in samengaan
verankerde
toch ging het
dramatisch
mis in een niet
van tevoren
aangekondigd
ogenblik
mijn draaiboek
miste wat luttele
seconden voordat
ik mij had hervonden
na een kleine
fysieke test
de voorhoofdsbuil
en het nog niet
goed te traceren
blauw maakte zijn
opwachting in een
ongekend snel gauw
mijn aangezicht
is geschonden
maar het corona
mondkapje heeft het
bijna onzichtbaar
keurig verbonden
De laatste lentebloemen
ik zag je de laatste
lentebloemen plukken
uit de zomerwei
volle pluizenbollen
blies je nog leeg in
een lange ademtocht
toch speelden er
vleugjes nostalgie in
de lach die je achterliet
hoe koude wind de
bloei vertraagde en er nog
een schitterend palet van maakte
waar veilig geborgen
de knoppen voor de zomer
zich klaar maakten zonder zorgen
een schraalheid die
schatkamer bleek voor ontluiken
van een feeërieke pigmentenreeks
tot koesterende warmte
het kaf van het koren gaat
scheiden in hoogzomerse tijden
Vol fragmentatie
jij zag het
gebeuren
hoe mensen
zachte geuren
kapot scheurden
om hun kleuren
juist daar
waar niet weten
geen kwestie is
van vergeten
maar een gebrek
aan verbondenheid
er is geen
uitgewogen pakket
dat als wijzer de
maatschappelijke
blauwdruk kan volgen
of duidelijk zal uitlijnen
wij leveren
geen fijnheid
van zinnen maar
abstraheren alle
emoties van het
bestaan om ons heen
zelfs ervaren
wordt een gevoel
vol fragmentatie zo
dat perspectief alleen
de lengte krijgt van
totale eenzaamheid
De claim grijzer
ook hij is ooit
jong geweest
kan zich zijn
eerste feest
nog heugen van
dat hij neerstreek en
mocht blijven liggen
zijn stofjes waren
een eerst verschijnen
van zijn geest
die in vele jaren
volgens een subtiel
aanwezig zijn er altijd
al blijkt te zijn geweest
wij zijn in de loop van
het leven steeds meer
drager geworden
van onafscheidbaar
goed zichtbaarder
verbonden omdat de
claim grijzer wordt
waar stilte
langzaam spinrag
laat zien en de
webben niet meer
worden geschoond
lijkt tijd de grote
winnaar van de dood
Niemandsland
ik warm me
altijd als ik het
vuur in je ogen
zie branden en
kleine vlammetjes
opkomend uit de
rood smeulende gloed
hun dansjes maken
dan even rust
weer oplaaiend tot
hun brandstofhonger
eindelijk is gesust
soms gaat het fout
dan knettert en sist
venijn het gebrek
aan voedingskwaliteit
loeien grotere tongen
sproeien vonkenregens
ongecontroleerde hitte
tot de spikkels stikken
in het verboden
niemandsland omdat
heden en verleden in
doven niet hetzelfde beloven
Val- en slangenkuilen
nee zelf vliegen
kun je nog niet
maar toch
begeester je
wel het universum
met je netwerk
het fysiek gaan
heeft nooit jouw
interesse gehad
wel de influens in
al haar verleidelijke
val- en slangenkuilen
waar verborgen
verleiders de
geheime manuscripten
hebben verzameld
die de zwakheden van de
mens hebben blootgelegd
genadeloos toetsen
zij iedere dag het
afnemen van krachten
wachten op het
komend breken desnoods
met lange zwepen
variëren met kleur
en geur de acceptatie
van de consument
op zijn meest kwetsbare
moment want jullie
bespelen de knoppen
Toen jij verdwaalde
ik zag hoe
open ramen
naar jou lachten
toen jij verdwaalde
in het plezier van
de heel vaak
uitgestorven straat
zij knipoogden
tegen de zon
die jou een warm
welkom bereidde
met het zelf
gekozen alleen in
straten van steen
zelfs de
voordeuren
tochtten in
allerlei luchten de
specifieke geuren
van het levend huis
zonder bewoners thuis
muren spraken vanuit
structureel gelid het
gewone natuursteens
soms in het wit van
net even anders
in de belangrijke frames
bij parkeren en markeren
geen uitgebreide
wereldverhalen
van passanten
maar wel hun
tijdloos bestaan
met voeten getekend
in eeuwenlang gaan
Neuzen in de wind
jij was niet
echt het typje
van de neuzen
in de wind
gewoon een
lief en aardig kind
tot je tenen iets
sneller groeiden
dan normaal
en jij ze vaker
stootten met pijn
aan veel omhaal
jij verliet de wereld
in je eigen keus
had met anderen
wat minder te maken
ze konden je gelukkig
ook nauwelijks raken
je blik keek
verder dan je
ogen zagen jij
hoefde niet meer
alle frustraties van
iedereen te dragen
toch was je niet
content met hoe jij in
de wereld stond en hebt
al snel je levenscirkel
zo gerond met plaats
voor alle tenen op de grond
Gerafeld half garen
jij had geen kist
om je mooiste
poppen in te
bewaren jij hield
niet zo van
wolletjes en bolletjes
in gerafeld half garen
jij was als
extravert gericht
op mensen in hun
noden en wensen
juist in contact deelde
jij aandacht liepen
jullie samen het pad
toch was er ook
stilte die soms
indringend aandacht
vroeg die je niet weg
kon filosoferen hoe
je eigen hart het ook
tevergeefs probeerde
dan zat je toch met
in je handen het
verdwaald knuffelbeest
waar je de stress
nog uit kon knijpen
omdat die nooit de
geest had gegeven
zacht strijk jij
de plooien glad
legt hem terug
weer in de kast
waar hij in tijd van
nood voor even
uitkomen mag
Fluwelen contrasten
je donkerde al
in wegdromende ogen
nog vlaagde realiteit
maar de echte contacten
waren al verbroken
er was geen
fysiek duister
in het donkere
licht dat uit fluwelen
contrasten schemerde
zacht volgde
je hand de vleug
van passerende
gedachten die naadloos
lachten zonder geluid
ze namen je mee
op hun tochten
door de krochten
van het onmetelijk
grote schemerrijk
onvergelijkbaar
waar bezit geen
status heeft en
alleen entiteit
zijn volheid verrijkt
waar samen
delen is en deel zijn
van de grote databank
met pure energie
die liefde heet
Volk van weleer
ik zag hoe
jij verschoot
even voorover
boog in een
klein moment
van contact
er sluierde
al een lach
in je blik die
ik meteen
vertaalde tot jij
hebt het gefikst
ik wist van
jouw vluchtige
ontmoetingen
met leden van
het kleine volk
van weleer
zij zijn
eigenlijk nooit
weggeweest
hebben eeuwen
in schaduwen
van jaren geleefd
onzichtbaar
voor de mens
tenzij op zeer
uitdrukkelijke wens
voor even een
moment samenleven
Met open vizier
met een lach
heb jij de hardheid
weggehoond
je karakter weer
laten raken met
meegaand maar
zonder dat knagende
gevoel van een
ander op afstand
met smalende smoel
waar eerlijkheid
gedijt hoort
kwetsbaar zijn
niet bij de strijd
omdat het een
finaal uitgangspunt
is voor een relatie
zonder haat en nijd
wij betwisten zonder
wapens elkaars gelijk
zijn meester
geworden in het
camoufleren van
onderhuids geweld
alleen al het weten
van dit bestaan
geeft ons geen enkel
recht om daarmee
een relatie met open
vizier aan te gaan
Licht wit
jij hebt altijd
de zachte kleuren
voor je laten spreken
daar waar het
dreigde te breken
helderde jij licht wit
dat contrasten uit
hun hoeken haalde
voor een luchtiger samen
de neiging tot
blokkeren herhaalde
zich een aantal keren
tot gewenning jou de
heerlijke entree kon geven
zonder bijsturend regelen
zo dat jij in je stralende
lach weer alles kan leggen
uit het diepst van je hart
Onbereikbaar
wij zagen het
warm stralen
van je open hand
hoorden ijs breken
aan de buitenkant
nog bewoog jij
in een dualistische
balans maar
onbereikbaar
emotioneel gestrand
jij die altijd
voor honderd
procent bent gegaan
verliest in brekende
fundamenten bestaan
het was geen
controle verlies
maar iets dat
dieper groef dan
hitte en ongerief
structureel is
het verkeerd gelopen
er kwamen geen
onderste stenen boven
het was de scheppingsfout
waar goed en kwaad
nog naast elkaar
konden bestaan is het op
het einde van de schepping
door een moord misgegaan
Het kringloopse water
ik herkende
je stem in het
geluid dat het
donker druppelend
gesteente maakte
in de kou
vlood het water
sissend langs
eeuwenoude
beddingen en rotsen
het is geen
murmelen dat
de tantra's als
leidraad kozen
uit de prehistorie
alleen hun scherpte
is verloren in de
zachtheid van het
kringloopse water
uit de laatste gletsjers
refreinen zijn
de gebedssnoeren
der natuur geworden
tot ook zij breken en
water wordt vergeten
Jouw bühne
jij had de zeldzame
performance van
binnenkomende
schuchterheid en
een blijde vrijheid om
de warme ontvangst
bijna lijfelijk te voelen
het gapen van
deze kloven
ben jij gelukkig
nog niet te boven
nog showt alles
naturel als op
het lijf geschreven
de tegenwind die
pittig waait voelt
niet als blasé maar
neemt wat kleine
stukjes kritiek mee
die in uitpakken goede
aanwijzingen brachten
juist tegenstelling
is stilaan jouw
bühne geworden
nog koester je
de kluisters van
jouw zoeken naar
ultieme vrijheid
Meanderend schrift
in zon verdwijnen
langzaamaan
de woorden
stromen zinnen
onsamenhangend
uit het kabbelend
water tevoorschijn
maar schrijven
gaat uitstekend
in meanderend
schrift is het
midden constant
zijn hoogte en
diepte extravagant
is de inhoud
in contemplatieve
rust als de drukste
golfjes zijn gesust
en schoonschrift
onder de luchten
weer ruimte krijgt