Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een kleine seance
ik heb de tijd
even teruggezet
de donkere kleuren
uit de foto gehaald
je lichtte op in lach
waar het zachte
onmerkbaar in
de jaren verdwenen
was glinsterden
je ogen als vanouds
de cirkel die
jij in aanwezigheid
straalde haalde
bij menigeen het
beste naar boven
in een kleine
seance herleefden
gebaren en woorden
hoorden wij hun
ongedwongen plezier
Het luchtledige
ik zag hoe
mensen onbewust
het luchtledige
raakten door
woorden te maken
zonder modulatie en
vibratie van lucht
het was
geen stikken
dat verwoede
pogen van het ikke
om te landen zelfs
met handen en
voeten lukte het niet
heel subtiel is
er in contacten
gesneden zijn
verbindingen ontkoppeld
werd het netwerk
uitgekleed en
zonder voeding gezet
het proces dat
vele stadia kende
vaak werd
geattaqueerd door
onbekenden die
temporele verschillen
snel duidelijk maakten
pas in een
langzaam accepteren
leerden zij dat roeren
in de infobrij het
einde was van een
verrijkend leven
onder zijns gelijken
Tussen bomenlicht
jij hebt weer
bloemen gestrooid
waar een herfstige
dood de zomer
begraven had
het winters
zwarte pad
dat sneeuw
als deken zag
vergat de tijd
waar lente
al lieflijk danste
het groen druk
met voorjaar sjanste
bloeide zon zijn bloem
nog nevelden
de mooiste kleuren
tussen bomenlicht
de door jou gestrooide
bloemen extra belicht
Mediatransparant
zij sterde in
versplinterd glas
nog voordat zij
geboren was
opende dimensies
waarvan het
bestaan in heden
weer naadloos past
daar waar het
spirituele een
goddeloze dood al
lang gestorven had
het geestelijk
vacuüm al eeuwen
zonder zuurstof een
zieltogend einde zag
wachtend op de implosie
van haar verschijnen
dat alle tegenstand
zou doen verdwijnen
want het luisterrijk
offreren van brood en wijn
heeft afgedaan in het
verdwijnen van mystiek
waar magie het
goddelijke nog ooit
raakte is mediatransparant
nu de drive van het volmaakte
Stadse oorden
de jaren
hebben ons
gevouwen
langs vroeger
onzichtbare lijnen
die ooit als
sterke baleinen
ons als een
front bij elkaar
hebben gehouden
wij presenteerden
familie en kracht
door generaties
met straffe hand
groot gebracht
vrijheid en welvaart
gaven aan eigen
zinnen ruimte
zonder bevoogding
in samen beginnen
we zagen dorpen
verworden tot
stadse oorden
waarbij sociale
controle nog slechts
achter gordijnen
werd beleden
omdat zeggenschap
ontbrak bij de
generatie van heden
Kudde geuren
als er iemand sprak
speelde er altijd de
lach van herkennen
rond je mond
jij kende de
frames vol woorden
die bij elkaar hoorden
voor een geijkt effect
zo voelden de
aanwezigen zich
meteen al warm
en goed ingebed
het leek thuiskomen
in bevestiging dat
alles ging zoals zij
dat ook verwachtten
jouw specifieke
aandacht was gericht
op de entree als jij van
kleur verschoot had je beet
kudde geuren zijn
uniek in onderscheid het
zwarte schaap was die al
sinds zijn geboorte kwijt
Luchten schouwen
ik zag de
regen dralen
op een windstil
moment of
hij de grond
in grote of
kleine druppels
zou halen in
uitslag onbekend
choreografen van
het tegenwoordige
weer hebben
grafieken waarin
pieken uit vele
eeuwen staan en
niet de getrainde blik
van generaties alle
luchten schouwen
vaak ontbreekt
de subtiele info
die de natuur ons
geeft als wij attent
zijn op alles wat leeft
de wisselwerking
begrijpen zonder op
tal van monitoren
te blijven kijken
Het uitvliegen
ik opende
je hart met warme
lichte zonneblaadjes vers
uit de eerste zonsopgang
begeleid door vogels
wakkere muziek
in prille lente melodie
het is geen ochtend
zoals velen dat zou
snel gaan vervelen
maar juist de kleine
variaties in licht en geur
geven de begeleidende
muziek haar unieke kleur
het is dat gevoel
van op weg zijn naar het
volmaakte doel waarbij scherpe
kantjes worden bijgevijld
voor het ultieme moment
waarop zij wij en de wereld
het uitvliegen hebben gepland
Losgeslagen geesten
ik heb de
wereld tegen
de muur gezet
hoe harder
ik schreeuwde des
te groter het verzet
kende hun namen
uit wat zij ooit
hadden gezegd
een bonte
mengeling van
losgeslagen geesten
zonder verband is
er met hen als groep
niets aan de hand
maar door het
algoritme van deze
tijd raken zij bevrijd
van maatschappelijke
kluisters en verliezen
hun moreel respijt
zij ontwrichten
al met de titels
van hun gedichten
staan tegen
muren met
anonieme gezichten
Ontdooiende wintermuziek
overal waar jij
verscheen gaf natuur
acte de préséance
zag in de verte al
de knoppen van
bloemen zich openen
om in volle
nieuwsgierigheid hun
hart aan de kijker te tonen
struiken ritselden
bomen ruisten hun
groene welkom melodie
de vergeet-me-nietjes
in het gras wisten
al meteen dat jij er was
adembenemend
hoe zij groeiden en
bloeiden op jouw energie
jij die lichtvoetig
lente presenteerde op
ontdooiende wintermuziek
Vreemde figuren
de entropische
groei van vreemde
figuren in onze
uitgebalanceerde
maatschappij was al
enige tijd geleden voorzien
het raamwerk kraakte
in al zijn voegen door
protesten en mega
demonstraties steevast
culminerend zonder
enige logica en advies
de vrijheid die
corona gaf leek het
kant en klare pad om
alternatieven te tonen
waarvan wij vroeger alleen
nog maar konden dromen
zij zullen geen bestuur
erkennen maar enkel
aan zichzelf behoren
maar ook dat kan de
huidige extremist nog
maar nauwelijks bekoren
zij zijn geen broeders
hoeder meer maar
wel opportunist die
altijd voor zichzelf zullen
gaan zo lang de aarde
dat nog toe zal staan
De bühnesmaak
ik zag je staan
de kamer keek je
lachend aan
jij als illuster
middelpunt door
het interieur gegund
harmonisch
dansten kleuren jouw
bewegingsritmiek
in subtiele klanken
veranderde licht
door schaduwtechniek
jij nam ons mee
naar jouw decor
dichtbij de coulissen
jij hebt ons niet tot
rekwisiet gemaakt we
deelden de bühnesmaak
pas in de pauze
zag ik publiek wij
spiegelden ongelooflijk lief
Een vrolijk vierkant
ze lachte
naar de staart
van de vlieger
die ze juist
had opgegooid
het wapperend
papier geplakt op
halve bamboe
latten in het kruis
gebonden met touw
een vrolijk
vierkant met
helder gekleurde
ogen die keken
over stad en land
het was jouw vlecht
die het roer recht
heeft gehouden in
haar drift naar hoogte voor
zover touw dat gedoogde
toch hadden wij nog
contact met bovenaan
als wij onze berichten
langs de gespannen lijn
naar hemel lieten gaan
Was slechts decor
ik dacht
dat ik alles was
wat ik wilde zijn
jij hebt mij
bij de hand genomen
mijn dromen gezien
dat wat ik
voor echt versleet
was slechts decor
de bühne bleek
een werkvloer zonder
pracht en praal
glitter en glamour
speelden in gedachten
hun adembenemend verhaal
waardoor mensen
in extase raakten omdat
zij dit nooit meemaakten
jij hebt mij onder
de schijnwerpers
naakt gemaakt
de confrontatie
was geen feest zo
ben ik nooit geweest
tot jij mij raakte
eindelijk een
man van mij maakte
Rafelt randen
blauw schuurt
voorzichtig
de witte
wereld open
rafelt randen
die vrij zicht
nog enigszins
belemmeren
maar vlot
oplossen
onder een al
warm zonnetje
waar blauw
universele kou
spiegelt uit het
absolute nulpunt
beweging
langzaam stopt
en inertie de
overhand krijgt
doordat energie
van atomen
niet meer in
trilling kan komen
Diffuus licht
vrijblijvend
dragen geluiden
de wereld langs
tuinen en huizen
verliezen volumen
en vullen zich in
onderscheid met wat
hoorbaar overblijft
deze mêlee van
leven en bestaan kent
een vitaliteit die als
dag en nacht samengaat
waar donker en licht
geluiden met seizoenen
kleuren oogst warmte
het schaduw gebeuren
pas als de nacht
gevallen is krijgen
randverschijnselen
een eigen diffuus licht
dat intiemer spreekt
de scherpe kantjes
van het samenzijn wat
sneller onder tafel veegt
De vergeten kant
ik heb geprobeerd
het beeld in de
spiegel dichterbij
te halen maar
bij het raken bleek
slechts een deel zijn
come back te maken
gebrek aan licht
om te transporteren
of was het de ruimte
die in zijn tekorten
geen plaats kon maken
in de massa die aan
beelden vooraf gaat
een subtiliteitje
dat wij zomaar
veronachtzamen
de wereld stopt niet
bij gebrek aan beeld
wij focussen daar langs
dromen de vergeten kant
Existentiele pijn
ik zag je wieken
op vleugels van hoop
langs de fundamenten
van geloof en liefde scherend
op weg naar de droom
het waren de drie
oefeningen uit een
vaag verleden die ooit
aan het bestaan de nodige
spiritualiteit wisten te geven
hun spirit en glamour
zijn verdwenen in de
oppervlakkigheden van de
voorbije eeuwen de droom
blijft onverminderd groot
naar wie en wat we zijn
hoe wij kunnen leven in
een tijd van zoveel weten
dat geen deel uitmaakt van
ons zijn en existentiële pijn
Een laatste app
zij wist het
de rode draad
was eindelijk
kortgesloten
stukjes pijn
smeulden nog na
maar beëindigden
niet meer haar zijn
zoals in de
verhalen die zij de
laatste tijd in haar
huid gekerfd had
in radeloze woorden
zonder ooit contact
te krijgen met totale
onaanspreekbaarheid
zij was aan het
vervloeien zonder
de gevarenvlag er was
toch niemand die hem zag
een laatste app
lichtte onverwacht op
de scholen gaan morgen
weer open de wereld wacht
Natuur architectuur
ik zag hoe jij het
landschap verstrooide
holle paden vervlakte
wegen ontplooide
je bracht rust in de
natuur architectuur
waar het evolutionaire
hart nog driftig klopte
juist een teveel aan
blad maakte brokken die
door de snelheid van leven
vergaten schoonheid te geven
waar rust de balans
had afgesteld trof
hart de mooiste jaren
zonder wildgroei van grof
ik zag dat jij met een lach
ook de zevende dag vrij
had genomen om in je
eigen schepping te dromen