Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Gewelfhoge pilaren
ongemerkt
polariseerde
haast en stress
tot ongecontroleerd
agressief gedrag
het duurde tijden
voordat naweeën
en stemmingen hun
delicate remmingen
onder controle hadden
wij zijn toen gaan
kerken met gezang
kaarsen walmend stil
genietend zingen op
eeuwenoude zerken
mantra's van gebed
in al zijn opstijgingen
langs gewelfhoge pilaren
bekleed met heiligen
die hun wonderen baren
gewijde stilte
in gods flakkerende
schemering waar lucht
nog danst in een grijze
wierook kringeling
In ontmoetende blik
ik zag hoe jij straalde
wist hoe je wangen
het warme rood
uit je hart haalde in
het bloeien van je ziel
altijd sprankelden al
je ogen het was
hun gift om ieder
alle goeds te beloven
in ontmoetende blik
jij had niet zomaar
een gezicht door het
curiosum van extremen
waar liefde en het gemene
dezelfde genen deelden
juist in het
bewegen lieten
alle tegenstellingen zich
zien in een expo van warm
onthaal met armen en handen
jij raakte de
tederste snaren door
samen de wereld te
benaderen met een
proloog van hart en ziel
Een godin
ik wist dat jij
kon vliegen
kleine stukjes
omhoog en
soms vooruit
dat het leek alsof
jij verder schoof
ik heb de grootste
twijfels als ik jou
zo bezig zie er
gebeuren te vaak
vreemde zaken
en erover liegen
kan jij niet
woorden als magie
en mystiek krijgen
in jouw ogen
steeds een andere
lading mee in vooral
door mij niet goed
begrepen zinnen
diep van binnen
voel jij bij mij
aan als een godin
hoe jij met handen
en armen wiekt
geeft mij geen angst
normaal is anders toch
Het regenbooglicht
kleine drupjes
regen bewegen
langs je wimpers
voorzichtig
glijdend op je
wang en neus
waar glinster
zijn spoor trekt is
huid niet ontdekt
nog boffen
voorhoofd en ogen
met eigen bogen
boven deze
kleine watervallen
strepen wenkbrauwen
een lichtende zon
kaatst kleuren
naar overal
pas als jij de
haren schudt groepeert
zich het regenbooglicht
In koude huiver
ik voelde
hoe zon met
warme vingers
mijn huid raakte
in een overvloed
van helder licht
had mijn
ogen gesloten
nog kwamen zij
binnengeslopen
uit blauwwitte lucht
met kilometers zicht
jij was meer
van de contrasten
alleen op het strand
zonder andere gasten
met koel gefluister van
golven in koude huiver
geen intens
genieten van
levensenergie wel
actie en reactie in het
overweldigende spel
dat zand laat stranden
wij hebben onze
ziel verpand aan het
wandelen langs de rand
van de kleurrijke
horizon die zich zacht
aan onze voeten vlijt
Zwarte nacht
ik wilde steeds
je blik vangen
maar jouw ogen
zagen geen verlangen
zij flitsten met
humor en lach door
het media paradijs
dat voor haar lag
heb je hand
even vastgehouden
maar zij waren nodig
om spirit op te bouwen
theatraal past niet
in verhevenheid
als warmte uit het hart
zo tussen woorden glijdt
jij hebt hen
geestdriftig gekregen
om samen met de
jeugd verder te leven
ondanks alle offers
die moeten worden
gebracht is dit de enige
weg uit deze zwarte nacht
Geen glas
wij spiegelden
geen glas
bekeken enkel
hoe alles
uit andere
tijden was
je vlamde
toen ik uit jouw
schaduw trad
verblindde mij met
schoonheid die
je vroeger had
nog spelen
licht en donker
hun afwisselend
spel ooit zijn wij
geboren maar zijn
wij nu onszelf nog wel
Speelde genie
ik zag
het pad
voorbijgaan
in passerende
bomen en struiken
het hoge buiten
ving blauw met
snelle wolken
in een dunbevolkt
firmament
boven het ruisen
van de wind
hoorde ik de echo
van jouw hakken
in gelijkmatigheid
de mantra van
beweging had
zijn eigen melodie
in het kraken van
takjes speelde genie
in een magische
verbondenheid
hoorde wij het bos
voelden het samen
van vele entiteiten
wisten ons
opgenomen in
de paradijselijke
levensenergieën van
het eeuwig groene mos
Het zomerbed
stil groeiden
de bloemen
onder mijn
penseel tot
hun kleuren
eindelijk zacht
begonnen te spreken
niet zomaar een
contact maar in
een vaas gezet
na met de hand
geplukt te zijn
uit het zomerbed
van wilde bloemen
keurig opgezet
geschikt naar lengte
vorm en kleur
een kunstwerkje
als voorspel dat
in verf een hoorspel
door geur gaat worden
Ik ben de nieuwe dag
Dan staar ik uit mijn raam te bedenken,
waar begin ik eigenlijk aan?
De lucht die steeds paarser doet lijken
en wolken die hun zicht verkleinen
Ik zou eigenlijk met hun mee willen gaan.
Ik zou willen verschijnen in de nacht
want donker en onzichtbaar is veilig
en verleidelijk voor wie niet meer kan.
Het licht zou verdwalen en daarbij de hoop
Maar als ik mij aan de nacht zou geven
wie begint er dan de nieuwe dag?
Ik kijk weer uit mijn raam en besef
Door mij begint de start van
hoe ik voel, hoe ik handel, hoe ik denk.
En dat ik gewoon een mens ben
die van de dag,
niet de nacht kan maken.
Vingertip veeg
zacht gleed ik
altijd langs je
in een miniem
contact wisselden
we alle info uit
op ons pad
in een vingertip
veeg wist jij je
gekleed met mijn
stemming en humeuren
jouw lach opende
vaak alle deuren
vaak mocht ik
je schaduw volgen
waardoor jij op
een warme dag
verkoelende wind
aan jouw zijde had
het spannendst
bleef de nacht die
geen schaduw bracht
maar een licht touché
van warm en koud in het
intieme spel voor twee
Uiterst ijle hoogte
je regenboogde
kleurde druppels
van horizon naar
hoog verdween in
het donker van de
bui waar wolken
nog net raakten
sissend viel
kou op de nog
warme grond
vernevelde tot mist
trok op in flarden
die scheurden door
de vlagende wind
later drogend
op zijn reis naar
uiterst ijle hoogte
tot in lengte van
dagen zullen alle
druppels dezelfde
route gaan maken
Windkracht dertien
ze wuiven niet
zwaar zwiept
het riet onder
stuwend code geel
ze buigen
blijven heel
in een weerloos
golvend striemen
nog kanten zij
de rechte sloten
en het open
waterwingebied
er is geen angst
handen zijn nog
niet gesloten de
storm duurt niet lang
toch nevelt regen
nog wat vage
herinneringen tegen
de beslagen ruit
toen kwam ook
het water en hield
windkracht dertien
het drie dagen uit
Midzomers orgie
ik zag je vingers
komen tussen
geurende bloemen
in de volkleuren wei
wij waren toen
nog groener dan
onze dromen
toch zomerden wij
wij triode met
zon als koesterend
speelkameraad
zij scheen zo heerlijk
en hij straalde maar
daar waar wij ons
samen overgaven aan
midzomers orgie
getint terugkijkend
gloeiden wij nog na
hadden elkaar
de meest intieme
gedachten in blikken
gegeven die ons tot
heden zijn bijgebleven
Dit fluwelig samenspel
je lachte
ik zag de diepte
van je hart
in de rode kleur
van warme liefde
je was apart
onvergelijkbaar
met een ander
ook in de talen
die jij sprak
zij hebben al
levenslang een
andere verpakking
gehad in het samen
genieten van de inhoud
jouw syntaxis
was universeel
woorden zongen
melodieus hun
betekenis van ver
waar ogen en
handen dit fluwelig
samenspel regisseerden
schitterden de klanken
in jouw setting juwelig
Jouw liefdesvlag
de handen zijn
gestrekt vingers
lang en soepel
het directieve
heel select vrijwel
niet te missen
maar overreding
heeft empathie nodig
om te groeien
tegenspraak blijft
door agressieve
elementen niet boeien
eenheid wordt
gesmeed door
harde woorden
van de menigte
die zich verenigde
onder jouw liefdesvlag
meegaandheid
is elkaar verstaan
in lichaamstaal waar
smeulend vuur ons zal
warmen na de kou waar
wij in hebben gestaan
Laveren op stilte
ik zag je gehuld
in eigen muziek
laveren op stilte
pure schoonheid
in sprankelend
speels samengaan
nog zong
de wind zijn
stervende tonen
leidde geluid weg
van gelezen boeken
en begraven dromen
waar woordloos
klanken hun vele
stemmingen etaleerden
sferen kleurden
met pigmenten
uit lichaamstaal
in jouw verschijnen
paarden lijnen
van hemel en aard
De jonge goden
nog steeds
knaagt de tand
des tijd aan
botten spieren en
gerafelde pezen
die had ik
vroeger ook al
zij zijn gewoon
zichzelf gebleven
nu wat meer in de
actualiteit ach ik was
toen mijn tijd vooruit
ook ben ik weer
op sport gegaan
met korting voor
de leeftijd de
zware ijzers raak ik
nog maar amper aan
wij gaan meer
voor het evenwicht
oefenen de balans
om niet te vallen
boksen tegen een
meegaande dummy
spelen een soort
jeu de boules met
loodzware ballen
toch takelen
wij niet af
zijn nog altijd
de jonge goden
die alles doen wat
god verboden heeft
alleen oren en ogen
hebben ons al
jaren bedrogen
Staalkaart wit
ieder heeft
een gouden greep
gedaan uit de nog
steeds universele
staalkaart wit
is daarna aan
het splitsen gegaan
welke kleuren het
beste passen bij
zijn dagelijks bestaan
sfeer humor en
emoties verklaren
zich al aardig in de tijd
zo dat er sprankeling
voldoende overblijft
juist die
eigenheid gaat het
subtiele onderscheid
tussen mensen
in hun keuzes tunen
waarbij jij
het hoogste scoort
in de combinatieshift
jij hebt precies dat stukje
hemel dat de ander mist
Wolken witter riep
jij hebt
de wind gewist
die in de
ochtendglinsters
zonnekleuren
los zou laten
zij twinkelden
gevangen stralen
in de schemering
tot jij de deuren
opende en wolken
witter riep
nevels
los maakte
van de koude grond
die neersloegen op
gras en bloemen om
te stoeien met licht
in dat kort
moment ontsloot
de hemel voor even
om het leven van de
nieuwe dag geboren
te laten worden