Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De kleine bolero
je lach
sloot de zak
met tonen die
jij mij aanbood
je had ze
geraapt uit de
melodie die
ik dirigeerde en
jou de kleuren
van harmonie
leerde van de
kleine bolero
waarvan de snelle
dans warmrode
blosjes joeg
naar je wangen
liever wilde jij
ze niet rapen
maar vangen
in hun vlucht
omdat het
akkoord vaak
nog de muzikale
eenheid droeg
er waren vlinders
voor gebruik
warm en dartel
zo uit je buik maar
ze vangen met
heel voorzichtige
handen brachten kleur
en toon niet goed thuis
Vallende wind
ze aaide
de bast die
groen zwart
afgaf aan
haar handen
geen vies gezicht
ze wist wat
er komen ging
in het eerste
contact na de storm
het was chaos
geweest toen
de aarde onder
de kracht van een
vallende wind spleet
naaldbomen
met een kort
dikke puntwortel
voor de kap in een rij
vielen in bosjes op de zij
een enkeling is
blijven staan maar
zal toch om het geld
ter ziele gaan zonder
testament geen bestaan
Schuin schrift
het zand
schreef met
de hand
van de wind
mijn woorden
in het zand
globaal
geef ik de
pagina's aan
nog zonder
inhoud die ik
al zag staan
maakte veel
werk van
hoofdletters
en danste de
kleine scenes
in schuin schrift
door de
getijden
werden de
bladzijden
weer keurig
gewist
de avondzon
dook rood ook
de wind legde
met het sahara
zand de contrasten
scherper bloot
Haar verre blik
ik voelde
haar verre blik
uit de witblauwe
kou van de vroege
ochtend en
herkende al
jouw warme
vibrerende intensiteit
nooit ben jij
alleen omdat
jij levenslang
gedeeld hebt
voorbeelden
ongemerkt hebt
weg gegeven
aan allen die leven
zo ook je
lichaamstaal
die het verschil
tot in de puntjes
kan aanvullen
en onbewust
liefde en begrip
samen smelt
ook zonder
woorden is
jouw begrijpen
weer delen in
liefde die elkaar
groet de noden
aanvoelt die geen
woorden behoeven
Vloeide muziek
wij hebben
gewandeld gelopen
en gesprongen
later het praten
toen gezongen
samen met alles
om ons heen
lachend en met
plezier op een
wonderbaarlijke
manier van twee
kanten komend
aard en hemels
heerlijk dromend
waar zij kleuren
bloeiden zongen wij
hun melodie
vloeide muziek uit
de charismatisch
charmante lenteweelde
van de bloemenwei
Rode hartjes
ik heb
rode hartjes
gestrooid
op de vloer in
een idee jou
tegen te komen
liet ze vloeiend
door mijn vingers
stromen maar
kwam mezelf
later weer tegen
om alles weg te vegen
heb er een
laten liggen op
het wit van de plint
misschien dat mijn
geluk daar nog
garen bij spint
Geur van eenzaamheid
nog loop ik
weleens voor gek
in een oude trui
met mijn lange
haren terug naar
de plek waar wij
als kind altijd waren
het stenen muurtje
de kapotte bank
zonder leuning
altijd kletsen vaak
met stem verhef over
de voor ons belangrijke
dingen van de dag
wie met wie was
en hoever of
haar ouders dat
al wisten en zoals
wij ook naar alle
andere zaken
zaten te gissen
kende de plaats
die jarenlang heilig
voor ons was
die ons een stukje
ontbrekend thuis had
gegeven met de geur van
eenzaamheid getekend
Haar rode draad
ik zag in het witte
licht van de
nieuwe maan
haar dromen
pulserend uit haar
lichaam komen
op de warme
regelmaat van
haar ademtochten
verlieten zij
zonder bochten
haar rode draad
met de levenslijn in
tact hebben zij haar
naar vele werelden
gebracht met een
alreeds voltooid
en beschreven leven
maar gedreven
bleef zij op zoek
naar het levenselixer
dat samen met
de steen der wijzen
plots verdwenen was
Zonder gene
we hebben
gerust in samen
ontspannen
ons ademen in
muziek gevangen
hoogte en ritme
zoals wij altijd
al wilden zijn
met liefde als
eeuwig refrein
in het tonig
vlechten van
emoties die nog
moeten hechten
met een heerlijke
lach omdat ook
de ander zich
zonder gene
eindelijk weer
totaal bloot gaf
Het doolhof
ik hoorde
je lach langs
de lichtgroene
heggen fluisteren
op de vlagen
van wind en
soms zag ik
het zwart grijze
haar van een
schim verderop
daar zat ik
weggedoken
zwaar ademend
met kloppend hart
oren en ogen
wagenwijd open
om jou te traceren
in het doolhof
waarin wij echt
verdwaald waren
maar jij zweeg
ik keek naar
opvliegende
vogels in
onrustige stukjes
natuur die
mogelijk op jou
reageerden en zo
ageerden tegen hun
verstoring van rust
ik wachtte dacht
de vrouwelijke
nieuwsgierigheid
ging winnen door
het verlies van
aandacht als prooi
maar haar mooi
niet verschijnen
deed die illusie
allengs verdwijnen
De broedermoord
ik zag je ogen
in de trillende hitte
oplichtten in blikkend
stroboscopisch geweld
kantelend over de horizon
juist daar waar
kleuren vluchtten
uit de regenboog
onder het magisch
geluid van de donderbui
die in zijn mystiek
groen wervelend
ontstaan uit de bocht was
gegaan met mysteries
uit het scheppingsverhaal
die in hun religieuze
drang macht kregen
over goed en slecht
want de broedermoord
van kain op abel was echt
Bleef uithuizig
ik keek
naar je
maar je
blik wilde
niet kruisen
zelfs het puntje
van je neus
bleef uithuizig
je mond sprak
een speech
met stilte strak
geregisseerd
door wat zoal
was gepasseerd
in een vloed
van onbenul
zelden
weerspraken
onze woorden
elkaar in gesprek
maar nu was gezegd
wat verzwegen was
met exegese van
emoties belicht
de deksel van
de put gelicht vol
opgekropte woede
eindelijk het venijn
waarvan blikken
konden doden
eigenlijk mocht ik
er al niet meer zijn
De prelude
ik zag je
stappen staan
waar de waterige
dauw zijn druppels
liet gaan in de
pirouettes waarmee
jij de ochtend groette
nog was er
geen muziek tot
de eerste zonnestraal
noten kristalhelder
kleurden in de
prelude die de dag
voor ons in petto had
het was jouw lach
die vogels deed
ontwaken zodat zij
hun dialogen
konden maken en
plaatsen in het samenspel
van ochtendklanken
Veel te veel grijs
ik wist
dat je bloeide
had je knoppen
al heimelijk
gezien maar
de bloem mocht
er nog even
niet zijn als
ons lief geheim
dat meekeek
in de blikken
van onze ogen
lachte in
samen plezier
de tijd heel vaak
met ons deelde
ook al was die
helaas niet van hier
waar gedachten
afstand en tijd
overbrugden
stond ons paradijs
waarheen wij altijd
konden vluchten
als de wereld ons
overweldigde met
veel te veel grijs
Verstild bewegen
ik zag
je schaduw
rustten tussen
verstild bewegen
ook daar
contrasteerde jij
herkenbaar bij
de vele kleuren grijs
hier in dit
toppunt van leven
voelde jij je
helemaal thuis
belicht door
excentrieke bundels
energie kleurden
lange armen de hemel
tot zij weer
inkeerden naar
het onaanraakbare
van ongebondenheid
die zij alleen in
eindeloze mantra's
als stille mensen
prijs wilden geven
Doorschijnend
je jurk raakte
doorschijnend
aan je frêle
figuur dat blond
gecomplementeerd
werd met een
stralende lach
je ogen zouden
zo kunnen zijn
weggelopen
uit de mooiste
verleidingsscene
in de geschiedenis
van elk groot theater
in dartel licht
dansant bewegen
wist je ieder
een goed gevoel
van eigenwaarde
te geven omdat jij
talenten spiegelde
die ontwaakten
uit latent
aanwezig zijn
tot verrassing van
de eigenaar die de
nieuwe meerwaarde
meteen reflecteerde
Het intens verlatene
ik schreef
kleuren op
je huid
trapsgewijs
van licht
naar donker
je onderging
de steek
van het
puntig pluis
gelaten gaf
jij niet thuis
in emoties
die de kop
opstaken
voeren wij
op onbekende
wateren
gingen nergens
heen in het intens
verlatene waar
aantrekkingskracht
geen baas over
de polen was
Het ongewone
ik zag dat
je droomde
jij die altijd
lachte vertrok
je mond naar
het ongewone
een gespannen
strakke mimiek
met ogen die
draaiden en nog
even voorzichtig de
werkelijkheid aaiden
ik raakte je
handen en gezicht
in een warm
dichtbij komen
jij in een langzaam
terug uit nare dromen
zuchtte diep
keek me aan
ik hoorde je woorden
blij dat je er bent
heerlijk om met jou
weer bij de mensen te zijn
Als verrassing
ik heb mijn
hele leven gelopen
op zoek naar
de mooiste bloem
het liefste woord de
intrigerendste zin
voor een excellent gedicht
om dat jou
als verrassing aan
te bieden om
zo de ultieme
verbazing op je
gezicht te zien jij die
al zoveel van mij wist
jij hebt al de mooiste
stukjes van mijn ziel
gezien daar waar wij
samen opengingen
om ook onze deeltjes
van de hemel te
gaan aanschouwen
Het lied van oceanen
zacht wolkte ik
boven de kleuren zee
die ik met mijn
danspassen deed kolken
haalde uit
met flarden mist
die het uitzicht
extravagantie gaven
overslaand speelde
muziek in de
bekende zilte geuren
het lied van oceanen na
mijn walsen
draaiden fraai in
spatten wit en toverden
een lach op mijn gezicht
golvend naar strand
waar passen vergleden in
het natte zand dat al door
kleur en geur verzwolgen was