Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Het mystieke woud
ik zag
je armen de
hymnes orkestreren
hoorde het zachte
zuchten van de
takken in het
mystieke woud
in donker
spiegelende vennen
scheen de maan
zijn gele verzen
tegen het magisch
onrustige water
als gods prater
toch voelde ik mij
met jou erbij me
wonderwel thuis
tussen de oplichtende
melodieën van
onbekende ballads
in aarde 's achtertuin
De jonge goden
nog steeds
knaagt de tand
des tijd aan
botten spieren en
gerafelde pezen
die had ik
vroeger ook al
zij zijn gewoon
zichzelf gebleven
nu wat meer in de
actualiteit ach ik was
toen mijn tijd vooruit
ook ben ik weer
op sport gegaan
met korting voor
de leeftijd de
zware ijzers raak ik
nog maar amper aan
wij gaan meer
voor het evenwicht
oefenen de balans
om niet te vallen
boksen tegen een
meegaande dummy
spelen een soort
jeu de boules met
loodzware ballen
toch takelen
wij niet af
zijn nog altijd
de jonge goden
die alles doen wat
god verboden heeft
alleen oren en ogen
hebben ons al
jaren bedrogen
Zoveel plezier
het was
anders om
ons heen
er was geen
zomer meer
warmte en lui
uitgestrekt
genieten was voorbij
in koude ondertoon
voelde je de herfsttij
er danste
onrust in de ogen
we haalden de
zolder helemaal
ondersteboven
ontdekten zo
de doos met
kinderspelen
onder het stof
van jaren geleden
het springkoord
en de hoelahoep
we tolden als
vanouds met zweep
op weg en stoep
knikkerden in
de hoek waar de pot
steeds voller raakte
tot de beste hem met
een gave worp uitmaakte
blossen op de wangen
gedachten nog gevangen
door herinneringen aan
het spel waarvan zoveel
plezier is blijven hangen
Reddende vesten
je wees
ik keek langs
je blik over zee
zag en profile
in je gefocuste
blik de schrik
van het moment
voelde spanning
in je hand zag
voeten bewegen
in hun diepe indruk
op het strand bij
de afzet van leven
in rood
keerde het tij
de noodhulp
was al dichtbij
flarden van stemmen
in zwaaien uit
reddende vesten
nog bleven
woorden stil
in onrustige ogen
weer lieten wij
los wat net
bijna voorgoed
was gebroken
Staalkaart wit
ieder heeft
een gouden greep
gedaan uit de nog
steeds universele
staalkaart wit
is daarna aan
het splitsen gegaan
welke kleuren het
beste passen bij
zijn dagelijks bestaan
sfeer humor en
emoties verklaren
zich al aardig in de tijd
zo dat er sprankeling
voldoende overblijft
juist die
eigenheid gaat het
subtiele onderscheid
tussen mensen
in hun keuzes tunen
waarbij jij
het hoogste scoort
in de combinatieshift
jij hebt precies dat stukje
hemel dat de ander mist
Wolken witter riep
jij hebt
de wind gewist
die in de
ochtendglinsters
zonnekleuren
los zou laten
zij twinkelden
gevangen stralen
in de schemering
tot jij de deuren
opende en wolken
witter riep
nevels
los maakte
van de koude grond
die neersloegen op
gras en bloemen om
te stoeien met licht
in dat kort
moment ontsloot
de hemel voor even
om het leven van de
nieuwe dag geboren
te laten worden
Trigger tot conflict
zacht vulde
achtergrond
de ruimte in
rond je gezicht
accentueerde zo
de vriendelijk
huiselijke stemming
van jouw leven
aan je gebaren
hing initiatief
ogen hadden de
uiteindelijke regie
toch was er geen
enkele sprake van
een overheersend
aanwezig zijn
juist de combinatie
van contrasten
zorgden voor een
harmonieuze lijn
toch speelde ook op
jouw gezicht de glimp
van een lach of was het
een trigger tot conflict
In pasteltint
ik heb je
geschilderd met
vele pigmenten
kleine nuances
heb ik kansen
gegeven om met
jou eeuwig te leven
olie en pastel
krijt en het grijs
van houtskool
ook op diverse
ondergronden
hebben wij alles gehad
alleen de ziel ontbrak
jij voelde leeg
koud was de glans
in je ogen er was
geen vermogen
tot contact ook in
je bewegen bleef het
`elan vitale ontbreken
ik heb geprobeerd
met jou in pasteltint
het licht van de zon
te bereiken tot ik brak
en mijn tranen jou op
wonderbaarlijke wijze
uit de dood deden verijzen
Hun melodie
wij wisten
het niet
maar de talen
die we spraken
verstonden
elkaar soms niet
gebruikten
dezelfde woorden
maar de betekenis
zong in
hun melodie
andere akkoorden
omdat wij
uit andere ouders
waren geboren de
omgeving contextueel
een heel andere
response liet horen
zijn wij te lang
geïsoleerd gebleven
hadden een hele aarde om
op te leven met een info net
dat goed was opgezet
zonder echt samen te spreken
Onmetelijk blauw
ik zag je
spreken met
de regen op een
uitgesproken
miezer dag
zij spetterden
totaal onverwacht
hun letters in een
blanco plas die licht
naar buiten krulde
las met de
glinsters in de
druppels op je
huid alle teksten
weer voluit
in kleine stromen
begonnen dromen
te vloeien uit de
ervaringen van
de plenzende bui
je proefde zee
in het vervliegend
water voelde kou in
onmetelijk blauw waar
regens worden geboren
straks keert
vocht weer terug
door opstijgende
lucht op zoek naar
steeds nieuwe verhalen
Zoveel heden
zacht reflecteerde
je lach verleden tijd
waarvan de jaren
nog niet kleurden
door nostalgie omdat
er zoveel heden was
blikken die
herinneringen
intenser lieten spelen
door het ontbreken
van beperkingen die
vroeger voorgingen
we lieten alles passeren
maar haalden wel
de liefste dingen terug
afgestoft en de glans
gegeven die het in
doorleven heeft gehad
waar ze elkaar
raakten kwamen bijna
vergeten zaken
bovendrijven om in
emoties hedendaags
plezier te laten beklijven
wij hebben weer
fantastische puzzels
gelegd met de stukjes
leven die op zichzelf ons
toen nooit zoveel
hebben gezegd als nu
Als tweede huid
jij hebt nooit
kleding gedragen
alles paste jou
als tweede huid
waar alleen het
verschil in kleur
de verassing was
van het huis
zo makkelijk
gleed jij ook als
laatste puzzelstuk
een divers gezelschap in
ieder opgetuigd naar
laatste snit en hype
de omgangcode werd
met een lach aangeboden
ondanks het kleurrijke
van een kameleon
heb jij altijd dat
specifieke eigen in
onderscheid waardoor
jouw herkenbaarheid
als eyecatcher
ongeëvenaard was
Uit veilig geborgen
je lacht en
je stem fluistert
zachte tonen
terwijl woorden
zich op liefdevolle
wijze schikken
in de melodie
van de muziek
die je uitstraalt
in je lach
wordt het refrein
geboren dat steeds
weet te bekoren
door de subtiele
wisseling van
akkoorden die
de nieuwe conceptie
verrassend ontsluiten
nog magistreren
je ogen de kleuren
van dit gebeuren
dat open en toch
intiem spontane
emoties laat zien die
uit veilig geborgen
zich nu vertonen
zonder zorgen
Opklarend dichtbij
jij buide op
een exceptionele
onconventionele
manier met open
sluizen en een
stralende hemel
ik heb je
donker en dreigend
gezien waarbij
spanning de
groene kleur van de
donderkop aannam
tussen sissende
ontladingen en
bolvormige bliksems
explodeerde chaos
en toch wist ik jou
opklarend dichtbij
jij doorbrak
de stilte die
aan de bui zijn
karakteristiek had
gegeven want dit
geweld was zijn leven
als furie orkestreerde
jij de energiestromen
laaide op en trok weg
in een donkere streep
die aan de horizon in de
eerste reep zon verdronk
Het bos silhouette
ik zag de
eerste herfst
al oplichten
in je ogen waar
het donker loof
in veel kleuren
hing te drogen
in het ruizelen
gaf de wind meer
contrast tussen aarde
en wat je nog verder
aan de hemel zag
het bos silhouette
al zijn winterpracht
je stem zong
in warme tonen
de wegen naar
de overvloed van
afgelopen zomer
die door lange dagen
uitbundig werd gedragen
handen plukten
het nog warme fruit
dat op plateau als
zichtbare buit werd
geëtaleerd waarvan
de geuren iedereen
met magie opfleurden
De hartslag van woede
ik hoorde geluiden
flarden van gesprekken
waarin gebroken emoties
felrood kleurden
de hartslag van woede
pulserend zichtbaar
op gespannen gezichten
een niet geregisseerde
pauze gaf lucht
bracht de opgefokte
temperamenten tot
bedaren waarbij
gebalde vuisten
ontspanden tot knuisten
onzichtbaar hadden
vrouwen zich opgesteld
om niets van de machtsstrijd
te missen waarvan de invloed
ook thuis van invloed zou
kunnen zijn. zij hadden
hun eigen wapens en venijn
De frêle vrouw
zacht en warm
is de wind die
jouw articuleren
draagt en verstaanbaar
maakt tot in de verste
uithoeken van het
magistrale plein
jij de frêle vrouw
die boven alles en
iedereen was uitgegroeid
tot symbool van
liefde en begrip in
het menselijk
samenkomen en zijn
weg waren de scherpe
randen van agressie
en intolerantie
verdwenen in
vriendelijk warme
handen en een lach
om blij te zijn
jij vroeg niet
om te buigen wel
hoopvol te wuiven
met enthousiasme dat
als de eerste doop vrede
is waarvan de weg het
samenzijn gaat worden
Je eigen pad
je lijkt
wrijvingsloos
op je lach
door het leven
te glijden
zonder obstakels
hobbels en
andersoortig irritant
gestroomlijnd
door energie
van liefde
dans jij op het
levenskoord
waarvan de
balans als talent
bij je hoort
toch voel
ook jij je pas vrij
als je de opstap
genomen hebt
en de bekende
wereld verlaat en
zo zonder houvast
je eigen pad gaat
Haar zoenen
ik heb geprobeerd
haar zoenen
na te doen maar
ik verloor steeds
weer het initiatief
het bleek
geen rollenspel te
zijn maar een festijn
van actie en reactie
het rollen voelde fijn
in zacht ontvangen
wilde ik het nogmaals
gaan proberen raakte
al snel het tempo kwijt
in onnavolgbare subtiliteit
wat wij wel
hebben geleerd
is samen weer
uitbundig te lachen
in het lief zijn voor elkaar
Stations verderop
ik spoorde
op het ritme
van rangeren
stopte en trok op
tussen langdurig
stilstaan met
op ruiten de
druipende regendrop
zoals altijd zag
ik in beslagen
ramen je
gezicht passeren
in de talrijke
stops riep jij
alle namen van
stations verderop
ik veegde
strepen maar
je kwam
niet dichterbij
alleen je ogen
keken met veel
interesse diep
in die van mij
in je lach brak
zonlicht op
natte ramen
verte floot een
fluit ik moest eruit
deuren sisten
ruiten klaarden
in vergissen op