Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Wat vage sporen
ik heb ooit
de karakteristieken
van je gezicht kunnen lezen
maar waar zijn
die markante lijnen
vandaag de dag gebleven
ik wil je leven zien in
het ervaren van emoties
liefde en verdriet misschien
wat vage sporen
geven nog enig zicht op
wat er van je huid is gewist
gelukkig spreken
je ogen tegen met wat jij
met je mimiek laat weten
het gladde is profiel
van jaren overstegen maar heeft
je weinig zichtbare rijpheid gegeven
Rollercoaster
Without any choice..
I came in a roller coaster again.. Do I like this one..
No, I don't like this one at all..
People ask me what happened..
I can tell you.. and I am not afraid to tell you
my story about my roller coaster..
The only problem is.. you can't do something about it..
So I can tell you.. you can listen..
but that's the only thing you can do for me..
And that is okay.. but please stop telling me everything will be okay..
You don't know.. I don't know.. We don't know..
The only thing we can do is wait..
Waiting for an answer..
An answer we both can do something with..
Okay..
Please let me feel like I feel
and don't blame me when I don't know things yet..
Thank you!
Vrij
het huis dat altijd tegen andere had aangeleund
waardoor het werd behoed voor onbestemd gevaar
weerspiegelt zich nu in een grijze vijver
en merkt tot zijn verbazing
dat het alleen kan staan
De vrije hand
de meeste bomen
willen enkel bos
laten hun zaden los
dicht bij de stam
groeien samen tussen
beschuttend struikgewas
in eerste levensjaren
later snel naar hogerop
zij ruizelen warmte
van de zomerwind
buigen voor de vlagen
als storm ze gaat plagen
vaak zonderen zich
wat exemplaren af
willen een ruimer bestaan
in hun gaan van wieg tot graf
zij markeren met
hun imposante omvang
de uitloop naar het land
geven wind weer de vrije hand
Verstilde jeugd
ik zag hun gezichtjes
opgemaakt in verstilde jeugd
ogen wijzer dan de lach
die even teveel tanden gaf
de dress is wijd in
nonchalant sportief met
hier en daar een duur gadget
vergeet de pinnen niet
zij stralen cool
door gemaakt negeren
bewegen surrealistisch in het
knokig hoekige van deze tijd
nog kapstokken zij
wat hen wordt aangereikt
zij zijn vergeten om hun
outfit affiniteit en ziel te geven
Een brandend kaarsje
Laten we een kaarsje aansteken
Voor onze geliefden die zijn heengegaan
Dat we daar telkens bij stil mogen staan
Een brandend kaarsje als gedenkteken.
Een kaarsje ontsteken, een simpel gebaar
Maar het kan toch zo'n diep gevoel geven
Aan allen die in rouw zijn achtergebleven
Heimwee en verdriet vallen nog zo zwaar.
Een brandend kaarsje dat licht verspreidt
Licht in donkere tijden van droefenis
Troost, als wij treuren om het gemis
In alle bewogenheid en eenzaamheid.
Een brandend kaarsje om hen te gedenken
Met wie wij lief en leed hebben gedeeld
En al zo lang aan elkaar waren toebedeeld
Dat God ons allen Zijn troost moge schenken.
Stervend licht
je ogen lookten
kleurden zacht
halfdromen in je lach
handen speelden
met de dingen
die jij zag in
schaduwen
van stervend licht
dat de nacht verwacht
het was een dag
vol hartstocht en
geluk in samen zijn
liefde doet nu
voelbaar pijn in de
naderende afscheidskus
Ik ben met u
Jezus heeft gezegd: “Ik ben met u
Alle dagen, tot het einde der tijden”
Niets kan ons van Jezus scheiden
Hij zal met ons zijn, altijd, ook nu.
Wat een troost, dit te mogen weten
Dat wij nooit alleen hoeven te gaan
Maar dat Jezus ons altijd bij zal staan
Hij zal ons dan ook nooit vergeten.
Laten we maar op Hem vertrouwen
Jezus, Hij zal altijd met ons willen zijn
In vreugde, maar ook in verdriet en pijn
Onze Rots, op hem mogen we bouwen.
Nog zegt Jezus: “Ik ben met u alle dagen
Vrees niet, ik blijf altijd met u begaan
Kom dan maar gerust achter mij aan
Als het moeilijk wordt, zal ik u dragen.”
(uit Matth. 28 vers 20)
Een lieve lust
zij spande haar web
laag bij de grond
waar het krioelde
van ambulant leven
neuzelde en peuzelde
flikte en vlooide
een lieve lust in
bedenkelijk emplooi
maar prooide
in ongeremd gaan
een kwaliteit die
zij liever liet staan
zij koos voor
meer stijl in
hogere regionen
een flamboyante stek
het web werd kleiner
luxueuzer gesponnen
de subtiele ontvangsten
joyeuzer begonnen
in het macabere spel
liet zij anderen dansen
na wikken en wegen wenste
zij hen een dodelijk vaarwel
ze is nu vertrokken
uit het parelend web dat
door vorst is getroffen om
zich in lente weer te ontpoppen
wil melker
05/11/2016
De verre blik
ik heb de lijnen
zien lopen tot
aan de horizon waar
zij samen verdwijnen
er was geen
ander perspectief
het transparante random
bestond toen nog niet
al generaties lang
hadden zij de verre blik
in het zien van
gods oneindigheid
tot hun wereldbeeld
van rechtschapen zijn en
onvoorwaardelijke trouw
in korte tijd schiftte
twijfels sijpelen
langs fundamenten
normen en waarden
verdwijnen diep in de aarde
nog kijken zij
de lijnen rechter dan
de heer maar knoesten en
stronken geloven al niet meer
Claxon
zacht dwong de draaideur mij naar buiten
getoeter van een auto
ik werd weer afgehaald
de stilte wierp mij terug in 't heden
toch had hij mij daar opgewacht
na tweeëntwintig jaar
Op weg naar de top
ik laat me
niet dwingen
om op hun tonen
door allerlei sloppen
en stegen te dringen
op weg naar de top
nog ben ik vrij
maar het gepush
onder dreiging van
hun steelse instructies
de dwang om te volgen
is nog lang niet voorbij
zij beloven
gelauwerde plaatsen
podium en bloemen
goud voor de volksheld
tot door hun touwtjes
je kop wordt gesneld
Hemelse zaken
ik kan het niet laten
nog droom ik alles dicht in
mijn chaotisch leven vol gaten
dwaal in de realiteit
zoek naar hemelse zaken op
een aarde waar onkruid gedijt
kan de vleugels van
engelen raken maar het
klapperen is geen paradijs
als zij ontvouwen kijk ik
vol vertrouwen naar hun
gracieuze vlucht zonder lucht
ja ik wil mee maar zucht
in dit ondermaanse onder het juk
van bestaan zij laten mij nog niet gaan
Allerzielen
het blazen van de wind door de schoorsteen
het tikken van de klok boven de gashaard
het spinnen van de poes op schoot
het omslaan van de bladen van het boek
kleine plukjes uit de watten stilte
die de kamer capitonneert
ik drink de warme chocolademelk
die vroeger door mijn moeder werd gezet
dan wordt de ruit geranseld door de hagel
Stukjes geluk
ik heb mijn
blokken gepakt
zij waren netjes gelakt
na een speeltijd
vol butsen en krassen
vroeger wilde ik
groter en hoger
stapelen en meer
tot het fout ging
die laatste keer
het bouwen
was afgelopen
ongebreidelde
groei uitgesloten
het spelen voorbij
tijd voor echt leven
belangrijke zaken maar
ik kon het niet laten
blokken zijn altijd mijn
stukjes geluk gebleven
Allerzielen 2011
in de nacht dat heiligheid vervluchtigde
veel zielen meebewogen met de flakkerende vlammen
van kaarsen aangestoken voor hun rust
en andere met bloemen werden overdekt
die alleen de zinnen prikkelden
van wie ze hadden neergelegd
liet zij weer merken dat ze er nog was
maar zonder die gezwellen
ik kon haar blik niet vangen
mocht wel haar zachte vachtje aaien
en haar nog eenmaal stoppen in de mand
Ogen straalden
nog weet ik
de lantaarn met
zijn schemergeel licht
dat langzaam
omlaag dwarrelde
in vlaagjes mist
onze stemmen
dempten tot
een lief gefluister
waarin warme
genegenheid kon
groeien in halfduister
ogen straalden in
een heldere avondlach
toen je zei ja je mag
Engelin
engelin wier vleugels niet behoeden, maar verjagen
bewaarengel die knipoogt naar de wolven
kijk naar beneden als je over roerloos water vliegt
zie wie je bent
een engel van de dood
Zijn stukjes leven
er zweven altijd
gedachten die
ik wil weven tot een
herkenbaar patroon
eerst ze op vorm
en kleuren schikken
de lagen meten van
emoties tegen vergeten
toch vallen er
een paar uit de toon
zij zijn uniek in
verbeelden en droom
alsof zij zomaar uit
een ander dimensie
zijn gegleden in een
ultra creatief moment
zij dateren verbazing
en verwondering
omdat ook het gewone
zijn stukjes hemel kent
Katmensen
kan ik hopen dat je nooit meer toe zult slaan
dat je ogen niet weerspiegeld worden in een dolk
mag ik dromen dat je zacht en warm bent
of moet ik één oog openhouden als ik slaap?