Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Zorgeloos verleden
Met brandende tranen in mijn ogen..
en met een verbroken glimlach op mijn gezicht
kijk ik terug naar alles wat nu zover achter mij ligt..
Het is allemaal al lang geleden..
voor mijn gevoel gebeurde het pas net.. ik ben nog niets vergeten..
Heb het nog steeds niet aan de kant gezet...
Gedachten aan mijn zorgeloos verleden doen mij zo ongelooflijk veel pijn..
Het is dat vrolijke meisje met stralende ogen..
Waarnaar ik van verlangen schrijn..
Ik kan het maar niet los laten, zoveel herinnert mij er aan..
Het is net een boek.. waarvan ik de laatste bladzijde niet om kan slaan..
En ik doe elke dag mijn best om het een plekje te geven..
Om het stukje voor stukje los te laten..
En vooruit te kijken in het leven...
Mijn oog
Van buiten een vrolijke meid..
Maar als je goed in m'n ogen kijkt, zie je pijn..
Mijn hart is gebroken..
Ik heb er niet voor gekozen..
Dat ze praten over mij...
Zie mijn ogen..
Tranen willen via mijn ogen naar buiten komen..
Ik wil het niet..
Niemand die mijn verdriet ziet..
Ik wil en kan het niet..
De pijn is ondragelijk..
Ik ga het niet meer trekken..
Hou al die bekken...
Kapot gemaakt
Iedereen ziet mij als een meisje met een grote mond,
maar in mijn hartje zit een grote wond.
Er is zoveel stuk gemaakt, mensen hebben me geraakt.
Mensen hebben mij kapot gemaakt.
Mijn hart is gebroken toen jullie mij nakeken.
Ik wil het aan niemand vertellen.
Ik wil het zelf verwerken.
Er zelf voor vechten.
Hou me vast, al is het maar even.
Zodat ik door kan gaan. En de pijn in mijn hart kan verslaan.
Eer ik met beide benen op de grond kan staan.
Nu weet je hoe ik ben, dus zeg niet te snel dat je mij kent.
Als je helemaal niet echt weet hoe ik nou in werkelijkheid ben!
You don't know
Do you ever feel like breaking down?
Do you ever feel out of place?
Like somehow you just don't belong..
And no one understands you?
Do you ever want to run away?
Do you lock yourself in your room?
With the radio on turned up loud..
When no one hears you screaming?
No, you don't know what is to be like me...
Het verleden..
Het verleden..
Is een slechte herinnering
In het verleden..
Zijn er dingen gebeurd..
Die niet hadden mogen gebeuren..
Na dit alles..
Is mijn hart nog steeds gebroken..
I’m going under
Suddenly i know I’m not sleeping
Hello I’m still here
All that’s left of yesterday
I’m going under
Drowning in you....
I’m falling forever
I’ve got to break through
I’m going under
Triest van binnen
Ik ben eenzaam en alleen.
Ik weet niet waarom.
Maar het gevoel komt meteen..
Wil je weten hoe ik me voel?
Dat kan dus niet, je weet niet wat ik bedoel..
Ik probeer mijn gevoel te uiten, het lukt niet.
Ik ben triest van binnen..
Maar blij van buiten..
I just wanna die
I just wanna die..
Go to hell and don't feel the pain I feel right now..
Never feel the pain anymore that I felt all my life..
And just be in rest..
So everybody is happy..
Kan het niet meer aan
ik kan niet denken,
niet zeggen hoe ik me voel..
iedereen wil met me praten,
maar niemand snapt wat ik bedoel...
soms wil ik gewoon niet meer,
kan het niet meer aan,
het gaat mis, keer op keer...
dan weet ik niet meer waarom ik nog besta,
denk ik dat het beter is als ik weg ga...
maar dan denk ik aan jou,
aan de liefde die je me geef,
dat er iemand is die van me hou,
dan weet ik waarom ik leef.
Kapot
ik wil weg..
zover hier vandaan..
naar boven..
naar de hemel..
zo mooi..
zo liefde vol..
zonder pijn en verdriet..
daar is waar ik wil zijn..
ik hou het niet meer uit..
ik kan er niet meer tegen vechten..
met een betraand gezicht..
kijk ik in de spiegel..
kwordt bang van mezelf..
dikke rode ogen..
dat is alles wat ik zie..
een hart..
met zoveel pijn en verdriet..
ik heb geen kracht meer..
geen moed meer om door te gaan..
ik zak helemaal in..
en er is niemand die het ziet..
niemand die ziet hoe hard ik huil van binnen..
dat alle pijn en verdriet..
mij helemaal kapot maakt..
helemaal...
kapot!!!..
Jou verliezen is een beetje doodgaan
Zie je niet dat ik bloed, dat ik doodga vanbinnen
Voel je niet de pijn van verdriet te overwinnen
Hoor je me niet roepen, met alle adem die me nog rest
Zeg me dat het goedkomt, misschien is liegen zelfs het best
Proef de sfeer van levenslicht dat stilletjes dooft
Laat me nu alleen, ik wil doodgaan in mn hoofd.
De woorden van jou
de woorden van jou, ze doen me zo'n pijn
hoe moet ik uitleggen
wat ik doormaak
laat maar, ik wil al niets meer tegen je zeggen
je confronteert me met de waarheid
maar de waarheid kan ik niet aan
het is gewoon mijn tijd
laat me nou maar gaan
zie je dan niet wat je doet
maar hoe zou jij kunnen begrijpen wat ik doe
je kent jezelf niet eens goed
laat me nou maar gaan, ik ben zo moe
Genoeg
's avonds begint mijn angst weer te groeien
om dat beloofde te doorbreken
om weer bloed te zien vloeien
om het te voelen steken
ik heb nergens spijt van
omdat ik voor mezelf geen andere kant op kan
maar overdag kijken mensen mij raar aan
weer vragen ze: wat heb je met je hand gedaan
opnieuw moet ik leugens bedenken
ik kan niet zeggen: het gaat jullie geen knipper aan
maar weer een leugen
even geen vragen..
ik voel dat ze me uitdagen
maar ik voel de ogen branden
ze blijven kijken naar mijn handen
ik hoor ze fluisteren achter mijn rug
de avond zal niet meer komen
want,
wanneer is het genoeg?
Verminking
Een steek, een kreet een ril.
Van binnen voel ik me kil.
Waarom doe je dit, kom op, doe het niet.
Maar aan de andere kant, toch niemand die het ziet.
Het begint te glimmen, en mijn pols wordt rood.
En van binnen, van binnen is alles dood.
Ik ben boos, op mezelf, dat ik me weer heb laten gaan.
En in mijn oog, vloeit de volgende traan.
Is het een traan omdat het zeer doet, voor de pijn?
Of voelt het nou eigenlijk, toch best fijn?
En is het mijn hart, dat steekt en dat woelt.
Al mijn pijn, die mijn hart van binnen voelt.
Maar ik kan niet stoppen, ik wil het wel, maar kan het niet.
En dat, doet me zo ongelooflijk veel verdriet.
De drang is te groot, tegenhouden lukt niet meer.
Ik verlang elke keer, naar meer.
Zo, het is weer voorbij, en nu niet meer aan denken.
En hopen dat het over gaat, mezelf verminken.
Niemand die het ziet
één moment,
Een kreet, van pijn.
Niet van buiten, maar van binnen.
Van buiten voel ik het al niet meer.
Het is verdoofd.
Maar in mijn hoofd,
In mijn hoofd doet het zeer.
En ik kan niet stoppen.
Wil steeds maar meer.
Ik ga door, en door, en door.
Mijn hart zegt, stop, mijn hoofd ga door.
En ik ga maar door.
Heb mezelf niet meer onder controle.
Dan, opeens, ik schrik op.
Oeps, bijna betrapt.
Snel, alles weg, alles onder mijn bed.
De deur gaat open,
Hoi, jaaaa is goed, ik kom eraaan!!
Ik klink zo vrolijk, bijna overdreven.
Maar, het is gelukt, alweer gelukt.
Ik voel me goed, en toch zo slecht.
Snel weer door, en niemand die het merkt.
Achter mijn stalen gezicht...
En mijn oh zo vrolijke smile
Schuilt een meisje,
met pijn, en verdriet
Maar niemand, nee niemand, die het ziet.
Spiegel
Ik kijk in de spiegel, en vraag me af wie ik zie.
Een meisje zonder lach, maar ik weet niet goed wie.
De woorden spelen door mijn hoofd, wel een miljoen keer.
Als je lacht heb je zo'n mooi gezichtje, lach toch eens wat meer.
En weer kijk ik in de spiegel, en ik tover een kleine lach.
En zo telkens weer, dag na dag.
Maar ik weet dat het niet echt is, 't is voor de mensen allemaal schijn.
Ik wou dat ik nog zo'n gesprek kon hebben, het praten voelde fijn.
Gewoon een moment, van even echt gelukkig zijn.
Verdoofd
het doet pijn, zo verschrikkelijk pijn.
hoe kon ik ooit zo stom zijn.
ik had nooit met hem buiten moeten gaan staan.
en me nooit moeten laten overhalen iets verder weg te gaan.
ik had nooit met hem moeten kussen.
maar beter moeten luisteren naar de verhalen van mijn zussen.
maar ondanks dat, geeft dat hem het recht
om niet te luisteren naar wat ik zeg?
'nee' betekent niet doen.
maar wat deed hij toen.
hij heeft misbruik van mij gemaakt.
door de situatie en mijn zwakheid me op mijn zwakste plek geraakt.
ik weet niet hoe, maar ik kon niet slaan.
en hoe graag ik ook wou ook niet weggaan.
oude en pijnlijke gevoelens kwamen naar boven.
die mij, gelukkig voor hem, deden verdoven...
Waarom?
zit een meisje
helemaal alleen op het gras
kijkt naar de sterrenhemel
vraagt zich af
waarom besta ik nog
waarom heb ik zoveel pijn en verdriet
een traan glijdt langzaam naar beneden
ze blijft kijken
naar die mooie sterren
waarom ben ik niet daar
waarom zit ik hier
levend.. op deze aarde
uitgeput gaat ze liggen
en barst in tranen uit
ze kan wel krijsen
schreeuwen
waarom??
waarom ben ik niet in de hemel??
zonder alle pijn
zonder verdriet
fijn bij opa en oma
waarom heb ik niet de kracht om verder te gaan
om weer hoop te zien
ze staat op
en rent zo hard als ze kan weg
maar het helpt helemaal niets.
als ze thuis is gaat ze naar bed
hopend dat ze nooit meer wakker zal worden
Te veel verdriet
Het was op een warme zomerdag
Wanneer ik alles niet meer zo scherp zag
Ik heb gewoon te veel verdriet
Terwijl niemand het ziet
Niemand zag me staan
Ik kan net zo goed dood gaan
Het heeft geen zin dit leven
Ik zit toch alleen maar te beven
Nu wil ik weglopen van huis
Want in deze wereld voel ik me niet thuis
Veel mensen denken dat ik overdrijf
Maar jullie zitten niet in mijn lijf
Jullie willen niet ruilen met mij
Dood dat wil ik gewoon zijn
Gewoon zonder pijn
Alleen jullie zijn altijd blij
Maar ik zit vast, vast in dit leven
Mijn liefde heb ik jullie nooit kunnen geven
Boven zien jullie mij nog wel een keer
Misschien doet het afscheid jullie zeer
Toch ga ik jullie verlaten
Je moet niet denken dat ik jullie haatte
Ik ga niet weg voor ik jullie dit heb laten weten
Jullie zullen me snel weer vergeten
Ik weet wel zeker, ik ga jullie missen
Daarin moeten jullie je niet vergissen!!!
Niemand die het ziet
niemand die het ziet
ik kom over als vrolijk en zelfverzekerd
maar niet zo ver achter die lach
zit ik vol met verdriet en onzekerheid.
hou van je en mis je...