Verminking

Een steek, een kreet een ril.
Van binnen voel ik me kil.
Waarom doe je dit, kom op, doe het niet.
Maar aan de andere kant, toch niemand die het ziet.
Het begint te glimmen, en mijn pols wordt rood.
En van binnen, van binnen is alles dood.
Ik ben boos, op mezelf, dat ik me weer heb laten gaan.
En in mijn oog, vloeit de volgende traan.
Is het een traan omdat het zeer doet, voor de pijn?
Of voelt het nou eigenlijk, toch best fijn?
En is het mijn hart, dat steekt en dat woelt.
Al mijn pijn, die mijn hart van binnen voelt.
Maar ik kan niet stoppen, ik wil het wel, maar kan het niet.
En dat, doet me zo ongelooflijk veel verdriet.
De drang is te groot, tegenhouden lukt niet meer.
Ik verlang elke keer, naar meer.
Zo, het is weer voorbij, en nu niet meer aan denken.
En hopen dat het over gaat, mezelf verminken.

Reacties