Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een teder moment
ik heb
in je sporen
bloemen zien
bloeien hun
harten kleurrijk
oplichtend
in tal van
vormen voluit
waar jij
in een teder
moment het
kleinste bloempje
in je handen
liet groeien
bloeien nu struiken
de bermen uit
donker
ruizelen reuzen
hun weemoedig
refrein want
jij was hier
en zij willen zo
graag ook hoog
bij je zijn
Verpakt in feest
waar satijn
ons scheidt
is de grens
al open voor
langere tijd
verpakt in
feest kleurt
liefde muziek
in talloze
refreinen
waarbij het
zachtjes deinen
stilaan gaat
verdwijnen in
spannend gaan
en satijn
de drijvende
kracht blijkt
te zijn in een
frictievol bewegen
zacht dekt
zij ons toe als
wij de bloem met
een intieme zoen
liefdevol sluiten
Zijn eerste lach
jij lachte hij
paste nog even
in kleine kringen
liet jij ogen dromen
alleen kijken
zonder woorden
begrijpen
in zachte tonen
begeleidde je stem
de beweging die
langzaam zijn
expressie vond
in de aanleg
van zijn eerste lach
waar jij
beloning straalde
bepaalden jullie
samen het einde
en begin van
deze bijzondere
ontwikkeling
Jij deelde altijd uit
je deelde
altijd uit
jij die zoveel
te geven had
uit de schoonheid
en warmte die je
bij je geboorte
meegekregen had
de liefste
ogenblikken waren
een op een voor
even helemaal alleen
je zachte lieve
blik veranderde mij
maakte mij van
binnen warm en blij
je lach
zette plezier
in gang alleen
al de handen vast
gaf ieders emotie
een boost waarmee
de eenzaamheid
verbroken werd
losgaan uit
verbondenheid
je storten in
het samenzijn als
medicijn tegen het
maandenlang in een
bubbel verblijven zonder
echt contact te krijgen
Zomerse prieëlen
ik heb
de bloem
niet geplukt
kon haar niet
zien lijden om
jou te verblijden
een leven
in volle bloei
dat reikt
naar hemel
breekt abrupt
in de groei
ik heb jou
haar uitzicht
laten zien
waar zij leeft
vorm en kleur
aan ieder geeft
zij wiegt
met ons
op de wind
het mooiste kind
uit velen in
zomerse prieëlen
voor haar
geen vaas
in vergane
glorie maar
de foto's op
een ereplaats
Zielen die vielen
zacht vlaagde
zonwarme wind
koesterend langs
onze huid en legde
zomers ontspannen uit
waar witte wolken
het blauw beperkten
zorgde schaduw voor
contrast dat heerlijk
verkoelend werkte
alleen in het
spel van onze
ogen vonkte de
spanning in fraaie met
emotie gevulde bogen
in een kleurrijk veld
vol opgeschoten
bloemen dansten
geuren om ons heen
op zoek naar de oase
waar liefdeswater een
mogelijke toekomst zal
ontsluiten voor zielen die
vielen voor dit unieke
moment van conceptie
Dat geluk etaleerde
ik koester
het toeval
dat mij jou
deed ontmoeten
tussen al die
miljoenen met
hun gezichtsloze
groeten op
plaatsen die ik
niet kende
gloedvolle
woorden bestemden
affectie waar ogen
straalden in
de kleine touch
van het eerste raken
het subtiel contact
dat voorzichtige
vingers in andere
handen maakten
in spelend
ontdekken
werd kozen
spannender lief
smaakten lippen
nog paradijselijk
zacht bleef je lach
een refrein in het
innemend lied
dat geluk etaleerde
Jouw nabijheid
in het donkere
dempen van de
fijnstofdecibellen
klinkt jouw stem
helderder dan ooit
natuurlijk duurzaam
is de transitie waar
jij vast in gelooft
jouw tonenscala
kent geen stress
omdat stembanden
niet door verkeerd
gebruik zijn verpest door
hardnekkige polliepen
die aangetast net
even anders piepen
als ik in jouw
nabijheid verkeer
dan proef ik je
positieve spirit krijgt
lucht een energetische
boost en voelt het
leven eindelijk zijn
hoogste versnelling weer
Stukjes samen
langzaam
zie ik jouw
schaduw verbleken
alsof het contrast
wordt aangetast
door tijd en
onzekerheid
nog sprankelt
je lach en
lichten je ogen
plaatst je teint
haar vitaliteit vol
leven en spirit
in een jeugdig geheel
in een fraaie
acte de préséance
pluk je weer
even de sterren
die je vroeger
hebt gegeven
van het firmament
je draait en zwaait
gelukkig zonder
afscheidsgroet
want we hebben
nog heel veel
heerlijke stukjes
samen van toen tegoed
Magie in je lach
ik zag je
lichter worden
intenser stralen
alsof jij nieuwe
energieën
in jezelf
had ontdekt
je ogen leken
te verdwalen
in de nieuwe
horizonnen die
zich openden
op een vroeger
wat diffuse plek
de magie in je
lach reikte aan de
mystiek in nieuwe
sferen die meer bij
het universum pasten
dan bij de oude
aarde van weleer
Jij straalde
je straalde
verdichtte
de lucht met
een intense zucht
uit het diepste
binnen waar
energie met
warmte en
emotie geladen
langs onze
huid streek die de
ervaring koesterde
het is geen
buitenkant waar
mensen elkaar
raken zij zijn bezig
aan een nieuw
spanningsveld
waar energieën
in wisselstromen
dromen kortsluiten
uit de goddelijke
centrale die geen
werkelijkheid halen
Haar kosmische lach
in haar
kosmische lach
schitterde ieder
lichtpuntje
ook in de
sterrenstelsels
die ik in haar
ogen zag
lichtte nova's
aparte stukjes
universum op
zij las de tijd
in de lijnen
van mijn hand
polste zo de
spirituele kracht
van mijn
zielsverband
sferisch zijn wij
de nacht ingegaan
waar een rode
maan ons gidste
langzaam zijn
de sterren
uitgegaan
omdat wij de
wegen wisten
en verlichtte al
een vroege zon
onze een eigen
omloopbaan die
in gravitatietijd
beschreven staat
Als apotheose
jij liet je
handen dansen
opende tussen
je vingers de meest
fantastische kleuren
die zich mengden
met exotische
geurvlagen die
de vormen in
hun magische
composities
hebben gedragen
in een uitbundige
zomerregie van de
mooiste zaken
die de lente
in haar schepping
met subtiele
kracht en uiterst
verfijnde pracht
tot paradijselijke
leefomgeving
bij elkaar
heeft gebracht
als apotheose
lachten je ogen
met een intensiteit
die recht uit het
diepst van je hart
kwam waar je stem
zachtjes het
schitterende lied
zong dat direct
in zijn goddelijke
tonen en akkoorden
de hemel raakte
In synchronie
wij zijn
gaan lopen
omdat woorden
onze afstand niet
konden verkleinen
heb jou een
hand gegeven
niet uit de
bezittingsdrang
je bent de mijne
onze passen
hebben we nooit
in synchronie afgestemd
elkaar volgen waren
wij niet gewend
in samen
bewegen konden
wij steeds wat
meer toegeven
zonder gezichtsverlies
wij zijn elkaar
genaderd maar het
echte over de brug
komen is gereserveerd
voor onze dromen
Goddelijk touche
nog voel ik
waar jij het
paradijs voor
de laatste keer
hebt aangeraakt
je hand een
goddelijk touche
heeft gemaakt
in de bron die
alle leven raakt
begiftigd met
vitaliteit en
inherente kracht
geladen met een
explosieve lach
jouw beeld
veranderde op slag
omdat inzicht een
extravagante
verbondenheid gaf
mystieke lading en
magische interferentie
gaven jou een bijna
bovenmenselijke
aantrekkingskracht
Het opperste geluk
ik heb jou
voor even het
leven los zien laten
om het opperste geluk
te kunnen smaken
daar in de stilte
van de spaanse
nacht waar jij los
van alles eindelijk
jezelf gelukkig zag
nog voelde jij
de warmte van het
dakterras uitstralen
naar een nog helder
kleurende sterrenpracht
toen was er die nacht de
wens bij het verschieten
van het uitspansellicht
neem ons mee naar
de eeuwige nirwana zee
Gespot als stel
altijd als
ik jou zag
pakte ik wat
schaduw van je af
een lieve groet
of oogopslag jij
lichtte op als een
ander jou aandacht gaf
waar jij ook
kwam sprong
het licht over naar
een warmere vlam
dus waar jij schaduw
gaf wist ik dat te
maskeren door eigen
licht te projecteren
wij zijn nooit
gespot als stel
maar ons samenzijn
lijkt dantes inferno wel
In geestverruiming
jij was de eerste
die het donkere
licht een menselijke
gezicht heeft
gegeven waarmee
velen eindelijk
konden leven
dat voelde hoe
psychoses in geest-
verruiming joegen
met ogen die op
jacht waren naar de
ultieme uitlaadklep
van onvermogen
in communicatie die
stokte als contacten
leden tot brokken
door een gestoorde
motoriek die even
niet synchroon liep met
gevoelsverbondenheid
jij hebt het donkere
uit schaduw gehaald
zodat helderheid
een transparant
perspectief heeft
gekregen met ruimte
om in vrijheid te leven
Het ultieme sirenelied
ik heb je
aangekleed
terwijl jij
met je staart
soepel door
het water gleed
mijn liefste
zeemeermin
die mij heel
verwonderd
aankeek van
hoe moet ik
nu landen op
scherpe randen
van rotsen met
natte zilte handen
wij zijn samen
opgezwommen
naar de uitkijkpost
in de haven
heb lenteachtig
zeewier bedongen
om je schoonheid
met jeugd te behagen
nog spartel
je tegen geeft
met vinnen
kozende
liefdesvegen
zingt zacht het
ultieme sirenelied
ik heb je innig lief
Gewone mensen
het was niet
de eerste blik die
overweldigend was
het vonkte meteen
waar geladen deeltjes
mij raakten en
hun energie een
miraculeus zachte
landing maakten
mijn huid veranderde
in een eindeloos
verlangen naar meer
waarbij de
intensiteit warmte
kleurde naar rood
wij zij gaan lopen op
blote voeten in het gras
waarbij wind tegengas gaf
tot wij de wereld
weer raakten die gewone
mensen van ons maakte