Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Stukjes geluk
ik wist
dat ik even
onder je vleugels
mocht schuilen
tot rust komen in
loslatend huilen
me in warmte
aan je kon koesteren
jij die zoveel
kon geven aan hen
die dat net tekort
kwamen in hun leven
jij stimuleerde
de stukjes geluk
die vaak ongebruikt
lagen te wachten tot
liefde ze eindelijk in
glinsters deed ontluiken
overal waar jij
kwam vonkte
de spanning kregen
lach en ogen de
overhand in een
ongebreideld feest
juist in een
emotioneel samen
dat al zo lang
geleden zo
ontzettend dierbaar
en intens was geweest
Raap ik schaduwen
zacht draagt
licht zijn kleuren
over mijn gezicht
in een heerlijk
zonnegloren wordt
warmte geboren
waar jij en licht
jullie eeuwige
passe de deux dansen
raap ik schaduwen
die warm van de zon
roder kleuren om en om
ik leg de avonduren
in een ronde mozaïek
bekleedt zo de aarde
tot wij aangeland zijn
bij de nacht waar alles
in zwart wordt verpakt
je lacht streelt mijn
huid met een handvol
maan waarin geel
de bruine gloed weeft
met wat een dagje
zonlicht zomaar geeft
Plukjes gemêleerd grijs
nog gloort
in het blauw
van je ogen
de witte wereld
die zwart omkranst
door tegenlicht
intens helder brandt
ze blinken onder
plukjes gemêleerd
grijs dat met alle
kleuren herfst spaanders
de komende egaliteit
van sneeuw en ijs
snel zal breken
waar ook je lach
de snerpende kou
zal doen gloeien in
een opbloeiend contact
dat een magische inbreng
heeft door een licht
ontdooiende omgeving
door elkaar warm
afscheid toe te wuiven
op de ontmoetingsplaats
heeft het kleine wonder
van samen in liefde
de eerste lentebloemen
in kleur doen ontluiken
Hysterische extase
hysterische extase
je beweegt
gracieus en
frivool op de
langzame warme
strijk van een
onbekende viool
in het orkest
gegrepen door
de muziek
dans jij een
schoonheid vrij
die zelden zo
fraai met voeten
getreden is
jij en de melodie
trekken het publiek
uit een hysterische
extase voor het
wonder dat hier
zomaar op de
dansvloer geschiedt
zacht echoot
nog stilte in
het mystieke
samenspel dat door
zijn apotheose uit
pure liefde goddelijk
samensmelt
De hemelspleet
jij had in liefde
ooit hel gebrand
het hete vuur
uit de ondergang
getrokken om
vlagen passie
vlammend los
te krijgen die
zich nog niet
konden bewijzen
zwart donkerde
de schaduw
tot jouw hitte
het opensneed
met de scherpte
van licht dat
meteen toetrad
en warmte het
opgesloten zijn
direct vergat
ik zag hoe
jouw handen
zich verstonden
met het zwerk
hoe de torenkerk
afstak in het
licht dat zo naar
boven gleed
en verdween in
de hemelspleet
Kleine amourette
we kasteelden
speelden met nat
zand op strand
middeleeuwen
met hoge torens
een slotgracht
de ophaalbrug
met lange schelpen
torenkamers met
uitzicht op zee
voor jonkvrouwen
die wachtten op hun
prins aanvarend op
golvenwit of in
galop op strand
met spattend zand
in witte herinnering
zakdoekjes die vrolijk
fladderend hun afscheid
lieten zien aan het strand
een kleine amourette blij
die altijd kwam met vloed
toch later weer langzaam
wegebde naar dood tij
Die liefde parelt
Ik wist
als kind al
waar ik lang
mocht warmen
bekende armen
hielden mij altijd
liefdevol vast
met een lach
ik voelde
het vlammen
herkende als
baby al geur
ben als kind al
op zoek geweest
naar een plaats waar
mijn geest kan rusten
als mijn lichaam
in een kouder
wordende wereld
zijn eigen warmte
hard nodig had
was er altijd plaats
voor mij ging jouw
warmte niet voorbij
zo heb ik jou
altijd gezien
ogen warmte stralend
en een lach
die liefde parelt
Haar buitenissigheden
ik dacht dat ik
ooit in de zacht
rode delen van
jouw hart je ziel zou
gaan ontmoeten
zij bleek geen
onbekende voor mij
omdat de ziel- en
harts- verbondenheid
door liefde geringd was
alleen op haar entiteit
kon ik geen vat krijgen
zij leek op een andere
planeet te leven energetisch
verbonden met elkaar
haar buitenissigheden
waren ongrijpbaar
gebleven soms kwamen
wij elkaar toevallig
tegen op de overgang
waar leven en
bestaan nog even
hand in hand blijken
te gaan tot ook die
transmissie is gedaan
Het onmogelijke land
ik heb je gezien
in de lach
van je slaap
vol blijdschap
betrad jij het
onmogelijke land
met geopende hand
waar vingers
knippen zonder
geluid en dromen
van alle kanten
tot je komen met
de liefelijke vraag
wil je er even uit
je bewoog in
zachte meegaandheid
met een warme
zucht draaide soepel
ontspannen op je rug
ogen half open naar
nieuw blauw in de lucht
ik streelde
je gezicht zonder
lijnen en groeven
in de ontspanning
van vroeger je
ontwaakte zonder paniek
droomde altijd zo lief
Gestold leven
ik heb je nooit
ijsbloemen gegeven
als restant van
het veel te snel
gestold leven
vaak was het
de kou die
trager leven gaf
waar warmte ooit
standaard was
ook het gebrek
aan samen gaf te
weinig kansen om
elkaar eens goed
door te warmen
geef mij je hand die
ik niet meer laat gaan
dan open ik mijn hart
die warmte is basis
voor een goed bestaan
Kantelpunten
nog zijn wij
steeds voor
het leven gevlucht
als de lucht
te dichtbij kwam
gingen wij terug in
ons autistisch ritme
ver van creativiteit
en je laten verrassen
wij verafgoodde
liefde die ons
ten deel was gevallen
maar hebben haar
geen huis en haard
gegund omdat wij de
kunst van bestaan in
onvoorwaardelijk gaan nog
niet bij ons vonden passen
op kantelpunten
van de tijd was ik
nog niet klaar met
mijn innerlijke strijd
om alles op te geven het
deficit van mijn vroeger
leven te nemen maar jou
heb ik alle liefde gegeven
Einndeloze passie
het was
jouw macht
de donkere
schemering
van de nacht
waarin raken
gevoelige openingen
bleken te maken
waar privé
nog heilig
lijkt en
onschendbaarheid
het privilege
van ongenaakbaar
aan het verliezen
is van genieten
waar donker
nog een oogje
dicht knijpt om
het laatste licht
in sterren te zien
brengt spanning
vertes van samen
eindelijk dichterbij
juist daar
waar handen
vingers krijgen
om in zachte
streling actie en
reactie te peilen
heeft liefde de
uiteindelijke regie
er was geen
aanval en
verdediging
wel de pure
bewondering
van zoveel
schoonheid in
eindeloze passie
De rode mond
ik had een
armvol zwaaien
al ten afscheid
vastgelegd in voorbij
je lach en
lichte huppelpas
pasten daar
naadloos bij
zo was er ook
het glas met de
rode mond die
jouw lippen had
dat altijd
halfvol en jij
slechts lichtjes
aangeschoten was
nog is er het
geroezemoes van
lieve vrienden
onder elkaar
sprekende ogen en
de totale eigenheid
van iedere emotie
in lichaamstaal
ik heb ze verzameld
de karakteristieken
van lichaam en geest die
jij mij hebt geschonken
in de stilte van
ons intieme leven
heb jij in stukjes ziel
ook jezelf gegeven
Drempelloos verbinden
zacht klonk
in je open gezicht
je lieve lach
uit een gelaat dat
bij iedereen al een
heerlijk welkom had
jouw lichaam
vertaalde meteen
een warme acceptatie
straalde begrip in
gedegen kennis van
moeilijke situaties
jij bent al nooit
een vreemde geweest
hebt altijd de taal van
huis uit gesproken
ondanks de vaak andere
stijl en gewoontes
jij haalde met
hand en gebaar
de mensen erbij
raakte hen in
een drempelloos
respectvol verbinden
zij voelden
voor het eerst de
kracht van een groep
in eerlijk samen zijn
die ervaring maakte
hen gelukkig en blij
Alleen jij
je keek me aan
voor mij bleef
alleen jij als
schepping staan
de rest is gegaan
geboren uit
het spel der genen
waar dominant en
recessief beiden
naast elkaar bestaan
alleen in essentie
zal een van de twee
de optimalisering kans
krijgen en op eigen
gelegenheid verder gaan
ik heb je zien staan
in een vervlakkende
wereld de andere
stukjes aarde konden
jouw grootsheid niet aan
wat bleef was jouw
universele setting
waar in volmaakte
schoonheid jouw
diamanten straalden
liefde die de cirkel
van oneindigheid
rondt waardoor
iedereen de ander
warm binnen sluit
jij was en zal
altijd alles zijn
in een tijd die geen
begint kent en nooit
een einde krijgt
Je eigen pad
je lijkt
wrijvingsloos
op je lach
door het leven
te glijden
zonder obstakels
hobbels en
andersoortig irritant
gestroomlijnd
door energie
van liefde
dans jij op het
levenskoord
waarvan de
balans als talent
bij je hoort
toch voel
ook jij je pas vrij
als je de opstap
genomen hebt
en de bekende
wereld verlaat en
zo zonder houvast
je eigen pad gaat
Haar zoenen
ik heb geprobeerd
haar zoenen
na te doen maar
ik verloor steeds
weer het initiatief
het bleek
geen rollenspel te
zijn maar een festijn
van actie en reactie
het rollen voelde fijn
in zacht ontvangen
wilde ik het nogmaals
gaan proberen raakte
al snel het tempo kwijt
in onnavolgbare subtiliteit
wat wij wel
hebben geleerd
is samen weer
uitbundig te lachen
in het lief zijn voor elkaar
Jouw shining
ik zie hoe
spelende vingers
jouw creatief
gevoel leven
geven door er
van blijdschap
af en toe lucht
tussen te blazen
in je ogen
donkeren
lichtjes hun pret
om het slagen
van wat jij
in vorm en
kleur hebt
neergezet
langzaam
komt iedereen
in de ban van
jouw shining
die straalt
van geluk de
creatie kan
niet meer stuk
iets dat zich
met liefde zo
vorm laat geven
verdient een
volmaakte
incorporatie
van kunst in
het eeuwig leven
Kwetsbaar
nog altijd
stuiteren emoties
in een hart dat
op hol slaat onder
jouw warme blik
jij raakt waar
ik het meest
kwetsbaar ben
wat onvolgroeid niet
helemaal volwassen
jouw ogen zien
kijken door de
onvolkomenheden heen
jouw blik schenkt mij
de laatste spurt misschien
nooit ben ik
volmaakt geweest
maar onder jouw
handen voelt het
leven als een feest
Een teder moment
ik heb
in je sporen
bloemen zien
bloeien hun
harten kleurrijk
oplichtend
in tal van
vormen voluit
waar jij
in een teder
moment het
kleinste bloempje
in je handen
liet groeien
bloeien nu struiken
de bermen uit
donker
ruizelen reuzen
hun weemoedig
refrein want
jij was hier
en zij willen zo
graag ook hoog
bij je zijn