Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Met brandend lontje
ik heb met
hem gesproken
de interviewer
in zijn nette pak
een nonchalante lach
alerte oogopslag
die alles
in de gaten had
vingertjes gespreid
mijn vuurwerk
met brandend lontje
binnen handbereik
hij leek niet gretig
sprak met lange tanden
snackte in het proeven
van mijn angst
feilloos legde hij
mij aan zijn banden
waarin mijn vrijheid
bungelend bleef hangen
hij was het
die mij recenseerde
tot in de grond afbrandde
met mijn vuurwerk in zijn handen
Een stukje vleugel
ik ben geen engel
het ook nooit geweest
toch leek het er soms op als
er een stukje vleugel verscheen
klopte op wat schouders
was redder in hun nood
opende vaak gesloten deuren
luisterde naar wat bestaan hen bood
ik koesterde dat image
voelde de hemel al nabij
deze zogenaamde goede werken
maakten mij en anderen heel blij
was het echt
mijn goede inborst
of deed ik het gewoon
omdat het sociaal goed scoorde
die twijfels zijn
mij altijd bij gebleven
was het pure zelfzucht of had ik
ook oog voor de ander in het leven
Mijn speels talent
grote woorden
hebben me pijn gedaan
bevroren knoppen die
nog open moesten gaan
joegen stormen
door het groenend blad
kaalden de takken
die ik al ontwikkeld had
met scheefgroei
vocht ik voor balans
in afzijdig blijven
vond ik zo mijn kans
leerde in pareren
mezelf te verweren
liet kansloos verschijnen
mijn toekomst niet ondermijnen
sta nu aan de rand
van het bos als monument
met alle perspectief van ruimte
nog bloeit af en toe mijn speels talent
Gods vinger
ik mis de toren
die ooit uit
gebed is geboren
opgestaan maar nooit
ter kerke is gegaan
gods vinger
is niet meer
sinds de heren hebben
besloten dat hij moet
worden afgebroken
van het gebouw
staat de deur nog aan
kringelt wierook
door gebeden over
toekomst en verleden
bewaken kaarsen
walmend zielenrust
terwijl het vet
al sissend naar
beneden drupt
toch is er hoop
op voortbestaan
de ruimte wordt
dan omgedoopt tot
opslagplaats voor schroot
Pas de deux
wij tellen geen passen
maar zweven
in elkaar alles geven
positie van voeten
en stijl van bewegen
kiezen wij uit samen leven
het vaste patroon
is ons te gewoon
dus schonen we grenzen
geven de pas de deux
alle ruimte en plezier
dansen onze eenheid hier
als god en godin
betreden wij andere dimensies
glijden gelukzalig de hemel in
Geven
geven heeft weer
iets aparts gekregen
wordt vaak afgemeten
aan het soort cadeau
de flonkering van edelsteen
het glinsteren van kristal
goud en zilver zie je overal
hebbedingetjes voor iedereen
ik geef vaak een hand
met in de ogen kijken
probeer ik dan voorzichtig
naar iemands ziel te reiken
soms ook nog een kus
maar die heeft veel gradaties
waarin het geven nemen wordt
door tal van lustige variaties
Mijn moeder
heb ik van mijn moeder gehouden
ik weet het niet
ze was zoveel anders
ik weet dat ze goed was
en alles voor ons over had
ze noemde ons
haar drie koningskinderen
en wij waren alles voor haar
vooral omdat ze ongelukkig
was met de mannen
ik vond haar vaak te streng
en vond het niet fijn
als ze me aanhaalde
ze heeft me nooit geslagen
en vertelde me veel
over haar verdriet
wat vaak te veel voor mij was
ze was ook trots op mij
vooral als er verhaaltjes van mij
in de krant kwamen
er was veel gevoel gedood
in haar door de mannen
ik bezocht haar vaak
toen ik volwassen was
ze deed veel voor mij
ik schaam me wel
dat ik niet genoeg van haar hield
ik had liever een lieve moeder gehad
nu ben ik oud
en denk over veel dingen na
veel is er in mij gebroken
er was een tante
waar ik veel van hield
ze had veel gevoel
en hield veel van haar.
we hadden het vaak heel gezellig.
en konden goed met elkaar praten.
gelukkig dat ik haar had
in mijn jonge jaren.
ja, mijn jeugd was niet gemakkelijk.
Een schone lei
ik wilde spelen
aan het strand met
een schepje schelpen
en wat zand
maar de zee
leek het spel
steeds te onderbreken
door nieuwe kansen te geven
golfde een schone lei
om weer te beginnen
ik werd kwaad maar
lachte toen van binnen
want spelen is
het iedere keer
net even anders proberen
niet het eenmalig presteren
De monoloog met boven
ik ben klaar met
kijken naar de lucht
heb mijn gedachten
de ruimte gegeven
maar ze vluchten
wanhopig terug
in dromen
het heelal verkend
myriaden nevels
met miljarden sterren
eeuwige schepping in
schoonheid zonder grens
de monoloog
met boven
ben ik aangegaan
het antwoord bleek
een dialoog met
mijn aards bestaan
ik ben niet gevangen
geen beperkte mens
als ik echt kijk
dan voel en ervaar ik
in alles om me heen
mijn eigen paradijs
Stilte van het late uur
ik wil dwalen
door het bos
op zoek gaan
naar een kantje mos
het streepje gele maan
alleen in
vrijheid van beleven
mezelf weer overgeven
aan omgeving en natuur
de stilte van het late uur
bomen laten spreken
fluisterend antwoord geven
naar lichte ogen zwaaien
zonder dat zij schrikken
en meteen wegdraaien
de grond weer voelen
zonder het leven
drastisch om te woelen
ervaring delen van een
al eeuwenoud verleden
maar ik ben passant
waai weg als zand
in droge tijden
ben de natuur onthecht
verspeelde als mens dat recht
Jouw hemels blauw
ik weet dat
mijn tranen niet vallen
zie ze gaan in stromen
verdampend tot dromen
mistige wolken
die emoties vertolken
van vorm en kleur
steeds verschieten
hun buien hozen
gevoelens gieten op
stormachtige winden die
neerslaand de luwte vinden
geschoond weer stijgen
om uiteindelijk klaring
te krijgen oplossend in kou
van jouw hemels blauw
Zicht op de hemel
ik heb
mijn reis gemaakt
de schatten van werelden gezien
geraakt aan
de mystiek van het leven
in diep geloven alles te geven
de magie ervaren
van verbonden zijn
met omgeving en natuur
die samenhang maakt
in een bestaan met
geest gevoel en vuur
onverklaarbaarheden
hebben altijd om
aandacht gestreden
want iedere gemeenschap
heeft zijn mirakels die
in dromen tot leven komen
ik koester de wondertjes
van ogen en lach zij hebben
mij zicht op de hemel gebracht
Stukjes hemel
wij hebben
goden geschapen
sterren gecreëerd
om stukjes van
de hemel te zien
in hoger reiken
dan de ander zullen
ooit onze rechten blijken
om deel te nemen
aan het eeuwig fenomeen
in aanbidden
zit diep van binnen
de onzekerheid van
niet begrijpen door een
constante afhankelijkheid
alleen de sterken
claimen in gelijk
hun rol om ons naar
het hiernamaals te leiden
maar wie zijn wij eigenlijk
Moment van mijmering
zacht fluistert kristal
zijn transparante tonen
fonkelen in rode wijn
de vlammen van het vuur
lentekoelte vleugt
door openstaande deuren
bezwangerd met de donkere
geuren uit het late avonduur
een moment van mijmering
die in knusjes samen zijn
weer herinneringen roept
uit lang vergeten tijden
zonder haast en stress
rampspoed van berichten
want het laatste nieuws
rolt pas morgen van de pers
De taal van kleuren
ik heb immense velden
met bloemen gezien
die fier hun kleuren dragen
zacht wiegen als zij in
opening mijn aandacht vragen
hun ranke stelen lichtjes draaien
maar de zon schijnt
feller op de kale rots waar
stenen regenbogen kaatsen
in kristallen werd
de tijd gevangen die daar
onder grote druk is blijven hangen
zij vertellen van een vroeger leven
laten emoties stralen die
in overgangen zijn gaan dralen
bloemen weten dat
kristallen nooit worden vergeten
omdat ook zij de taal van kleuren spreken
Spel van lust en pijn
zij wordt
niet koud of heet
maar kent het
klappen van de zweep
is hier de meesteres
feilloos voelt ze
haar cliënten aan
laat ze pas gaan als
zij volledig zijn gestript
in het spel van lust en pijn
kent de paden
van de hel die
door extravaganten
nooit belopen zijn
zij draagt slechts latex wanten
totaal verdwaasd
zit naakt te shaken
door emoties in het
van de wereld zijn alleen
zijn creditcard voelt echte pijn
In leer en chroom
het blingbling
was volledig in
verblindde jou
door uiterlijkheden
namaakzilver
smeedde illusie
terwijl neppend goud
de hype onderstreepte
in leer en chroom
koesterde jij je droom
tot het licht doofde omdat
men er niet meer in geloofde
schittering verdween
praal en pracht
stonden te wachten op
het einde van de nacht
nog even heeft
vals licht jou vage
hoop gegeven maar
alle spiegels kaatsten zwart
Uit de anonimiteit
ik wil scherpte
en contrast
in stralend licht
weer trots zijn op dat
wat mijn schaduw is
ben ooit
in vroeger tijden
uit de anonimiteit gekropen
begon mezelf voorbij te lopen
om een ander leven te leiden
maar de perspectieven
vervaagden tot grijze dagen
zo dat ik zonder zon
mijn evenbeeld niet
altijd mee hoefde te dragen
het leven verloor
zijn bestaan ik wist niet
hoe nu verder te gaan
er was geen gezicht dat
in de verte leek op het mijne
ik heb achterom gekeken
begon te beseffen dat wij
meer dan ooit op elkaar leken
samen zijn we naar buiten gegaan
om daar weer als eenheid te staan
Geverfd door de wol
ik ben gaan dwalen
tussen allerhande garens
heb mijn patronen opgezet
maar kleuren lijken net niet echt
zij dissoneren in
hun valsheid naar elkaar
weven met invallend licht
een meer dimensionaal gezicht
dat mij toeschreeuwt
om meteen te stoppen
met het openen van de hel
het weefgetouw trekt aan de bel
ik heb kinderen zien spinnen
de fabrieken overvol
wist heel diep van binnen
hun jeugd geverfd door de wol
de omslag is gekomen
zij kunnen nog even dromen
de garens stralen kwaliteit die
nu door volwassen arbeid is bereikt
Bolt van decadentie
ik heb de boot getuigd
zeilen gehesen
om de golven te breken
eindelijk verder
dan de eerste horizon
die bolt van decadentie
ik wil met jou
het avontuur weer aan
veilige havens hebben afgedaan
het ruime sop
spot met zelfgenoegzaam zijn
speelt gevaren uit in angst en pijn
samen gaan we
elementen trotseren en
voorbij de grenzen weer nieuwe leren