Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De laatste link
in klein bewegen
stribbelt materie
met vasthoudende
weerspannigheid tegen
waar eigenschappen
karakteristieken zijn
voelt aantasting
als structurele pijn
net als in het
organisch leven is
er respectvol bestaan
in met elkaar gaan
juist verbinding
is nog altijd de
laatste link die voor
het leven kenmerkend is
Alchemie
ik was verliefd
op mijn atelier
hield van licht en
donker in vleugjes
magie en mystiek
ook van de vaten energie
die ik mocht gebruiken
met pigment en kleur uit de
boekenrij vol alchemie van
nader vast te stellen tijden
vaak waart hier de wereld
van hiernaast nog rond met
verbaasde ogen zonder mond
zij golven hun voelbare
muziek met info door mimiek
ik schep geen kunst
maar balanceer in
liefdevol creëren op de
grenzen van volmaakt als
ik aan een stukje hemel schaaf
Gelijkgestemde melodie
wij vlogen
ogen schuin gericht
naar boven
gewoon hand in hand
haren golfden
je lach bevrijdde
ons van het land
in zweven en glijden
de techniek was uitgezet
wij deelden alle elementen
zoals in oude schrift-
segmenten ooit voorzegt
in vrije vlucht
bewoog het leven
eindelijk naar alle kanten in
dansen zonder zwaartekracht
wij groeiden op
dezelfde golflengte
interfereerden in een
gelijkgestemde melodie
bloeiden daar als
goden in het paradijs
van ultieme vrijheid met
eeuwigheid als levensprijs
Stuiteren gestaag
knikkers rolden
oppervlaktes bolden
licht klingelde in
transparante lucht
zij kwamen
van bovenaan
tevreden naar beneden
lieten zich helemaal gaan
een glazen waterval
die fonkelde in
muziek van de zon
tot de pot alles won
rusten samen
zonder geluid in
gelijkvormige kromming
tot er eentje verschuift
als een lawine
waaieren ze uit
maken vaart
glinsteren hun aard
zij zijn buiten
in vrije loop en
stuiteren gestaag
tot een kleurrijke hoop
Populistische eenvoud
ik voelde grond golven
wist hun agressie
kende vorm en kleur
rook nerveuze krachten
in onontkoombare hitte
tijdens de duur van het vuur
patronen schoten
uit een archaïsch verleden
om te innoveren in heden
herkenbaar in hun
beproefd strakke regie
van populistische eenvoud
de eenling verdween
in het schuim van de
immens rood ziedende zee
waren het eerst golven
later kolkten poelen verderf
tegen de borders van het paradijs
Spirituele groeten
ik zag de
blikken gaan
ogen lichtten op
in elkaar warm
en liefdevol verstaan
een verstolen lach
die een tintelende
spanning bracht
met ongeziene
warme complicaties
in even raken
ontlaadden met
kleine knettertjes
de voltages die wij
met allen maakten
nog hadden wij geen
enkel woord gewisseld in
dit onverwacht ontmoeten
maar wisten alles door
deze diepe spirituele groeten
Vrijdagmiddaggebeden
zij verheffen zich in
onaantastbare formaties
stapelen agressie na
uitgesproken te zijn
ongelijnd zwieren
woorden als denkbeeldig
eiland in de grote oceaan
zonder ooit te stranden
tot hij zijn
wereldbeeld ontvouwt
vrouwen charismatisch
bindt in hun gezinssituatie
mannen simpel
om zijn vingers windt in
bevestiging van hun bestaan
door de macht van de haan
weer zal hij de geschiedenis
schrijven van vijftig jaar geleden
alleen de iman zullen hem prijzen
in hun vrijdagmiddaggebeden
Voorbije tijden
ik wist dat
de bomen eens
op zouden zijn
van de rij die ik
al een leven lang
aan het tellen was
waren zij ooit
groot dan zijn
zij nu klein in
verscheidenheid
seizoenen spelen
voor stammen geen rol
die zitten al overvol
met data van
voorbije tijden
het aantal is ook
niet van belang wel
de vraag voor hoe lang
ik tel en zie
de volgende
maar vooral de
laatste tijd word ik
vrolijk in het herkennen
van vorm en soort
in het samen
passeren van de tijd
overkomt mij het
universele geluksgevoel
ik kijk nog blij al
is de laatste nu voorbij
Smeltkroes
ik heb de
geluiden uitgeplozen
die de wind waait
in tal van kleine hozen
de werveling
van hoge tonen
komt nooit uit het
ruizelen van grote bomen
zij dekken
alles toe met een
groene plasticiteit
beletten ons openheid
lief en empathisch
trekken ambachtelijke
sporen hun melodieën door
de smeltkroes van het leven
daar waar de mens
zijn arbeid toont is
herrie kunst en natuurlijk
weer ons verdiende loon
Fata morgana
ik wil ze
hier niet
heb hen mijn
tanden laten zien
in de scherpe kammen
van het gebergte
ze doen snakken
naar adem op
hete glooiingen vol
klein gesteente waar
hitte de fata morgana
laat zinderen
zuurstof lijkt uit
de lucht gebrand
die verschroeiend
raspt door longen
zonder verkoeling
direct bij de hand
dit is ons land
al eeuwen in een
magische balans waar
de mens geen vat op
krijgt totdat een losse
helling naar beneden glijdt
Meesteres
ik zat met
mijn ogen gesloten
op de lijn
naar de rode zon
zij fluctueerde
haar energie
ik ontving een
heerlijk pulseren
wij kenden
geen afstand
zij was weids en
kleurrijk dichtbij
een meesteres
die aaide en speelde
met de magie van
het energetisch draaien
ik was de slaaf
die kwam als zij
met stralen wenkte
wij aanbaden haar
Kortgesloten
er viel een stilte
we keken elkaar aan
lachten flauw maar dachten
wie heeft dat gedaan
waar stopten
harmonieuze gedachten
met raakvlakken in een
gedeeld interessegebied
zonder het bekende
vuurwerk was iets
kortgesloten waardoor
verbinden geen optie liet
een nieuwe start
volgde de flauwe lach
maar sloeg niet aan
in overlevingskracht
ogen formeerden de kring
handen zochten elkaar
vlochten stilte er midden in
wij genoten totaal samengaan
Cohesie
zacht trillen
energieën om me heen
in een harmonieuze balans
zo voelt leven zonder
storing eeuwenlang
een feest van warm
samenzijn waarbij
blokkades zoals pijn
en minder functioneren
voor altijd uitgesloten zijn
een cohesie waarbij
info delen is en het geheel
rijker maakt met velen
in omvang naar een
toekomstig perspectief
de transformatie is
het creatief moment
waarbij alles mogelijk is
omdat segmenten geen
bouwstenen zijn maar lijn
met de ziel meteen in
zicht en voelbaar in
presentatie van alle
vormwisselingen uit
momenten die ons denken kiest
De hardhouten tijd
strak dreunen
slagen van
de hardhouten tijd
het donkert
boven de toren waar
weerlicht zich spreidt
het bronzen getingel
van carillon en klok
komt vrijwel niet aan bod
waar uren splitsen
met veel kabaal als zij na
laden onverwacht aarden
dit grote magisch
realistische doek doet
het goed in de kunst
waar de kippenvelfactor
versleten is door schaarsheid
aan echt gevoelde emoties
de gespleten tong
furore maakt in fantasieën die
raken aan ons archaïsch verleden
Eenmaligheid
warmte fluctueert
ik drijf van
hoog naar laag
in koesterende pulsen
heb geen gewicht
maar deel oppervlak
dat van kleur verschiet als
het een andere deining biedt
ik kom niet dichterbij
er zijn langszij geen
vergezichten die oplichtend
afscheid nemen als partij
ons motto is
voel je even vrij
zonder aardse beperking
alleen met ons erbij
deel je talenten
schenk anderen waarin zij
ooit tekort gekomen zijn
ga voor de lach en maak hen blij
onbekend en naamloos
is ontmoeten hier
eenmaligheid staat garant voor
dit uniek contact met de overkant
Vlijmscherp
licht en schaduw
streden schemerend
hun wedstrijd waarbij
contrast de tijd
als zwaard hanteerde
zij blonk vlijmscherp
het eindsignaal in
de laatste flikkering
van deze heroïsch
gespeelde ronde
zacht duister legt
zich tevreden neer op
de bereikte plaats
maar donker kent nog
een laatst flits verweer
ongezien door velen
koestert hij nog de
agressie van verlies
een lichtend voorbeeld
van balans en logica is hij niet
Mijn pennenvruchten
ik weet
dat ik nooit
goud zal schrijven
mijn pennenvruchten
reiken niet
naar het eremetaal
zij zijn
slechts een gebaar
van goede wil
wellicht een
hoopvol delen dat
zwaarte kan schelen
het samen
ervaren polijst
hoekigheid in gebaren
jullie hebben mij
letters gegeven die ik in
woorden heb teruggeschreven
De maaier
zij witten
pril groen
met oranje hart
groeien cirkels
in groepjes
tot bloemenpracht
pas als
het gras de
hoogte in schiet
rijp zaad
de maaier
naderen ziet
dan wordt wit
met oranje hart
mijn madelief
Het eeuwig loof
zij wisten zich
ooit opgetuigd
als goden in de
wereld van mystiek
voelden zich er thuis
het archaïsch huis
heeft alle tijden overleefd
er was geen generatiekloof
in het vitaal cyclisme
van het eeuwig loof
toch wordt haar
krachtige moraal ook
regelmatig ingehaald
door decadentie en de
wuft corrupte uitspatting
dan zakken rijken
in elkaar bewoners
verdwijnen waar bendes
verschijnen onder het
los zand regime van onbenul
zelfs de goden hebben
spijt van vadsigheden en
dagenlange bacchanalen
gaan de bezem er weer
door halen in nieuw begin
we zien het in herhaling
door de ster van bethlehem
zelfs de herders dragen
nog hetzelfde hemd als toen
het kindeke geboren werd
Nivellerend
ik voelde hoe
de wind duwde
geleidelijk aan steeds
meer vat op ons kreeg
wat eerst nog
plaagstootjes waren
bleken ineens
heel serieuze gevaren
wij werden
voortgedreven met
intense kracht door een
massastroom vol macht
die nivellerend
zijn route koos
waarvoor leven het
hoofd deemoedig boog
ik zag materie in
het zwarte gat verdwijnen
weerspannig kraakte tijd maar
herinnerde zich eeuwigheid