Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Verwelkomde het pad
de woorden
kwamen niet aan
bleven zonder
vertrouwen hangen
als een knoop in
de ingewanden
blikken kaatsten
spiegelden contactloos
raakten niet
aan de diepere
emoties en vergaten
stevig te landen
ik heb je omarmd
gewarmd in de
luwte van mijn lijf
langzaam kwam jij
tot bedaren in het
strelen van je haren
we zijn gaan lopen
voorzichtig ging jij
een klein stukje open
verwelkomde het pad
dat jou al een heel leven
thuis heeft gebracht
Naar eigentijds
drie lachjes
dwarrelen door
nauwe winkelstraten
met ieder een
eigen verhaal
zij hebben
plezier en
brengen vertier
bij het uiterst
gemelleerd publiek
waar ogen
samen kijken
lijken zij de
leukste dingen
te zien opduiken
waarvoor toeval
mateloos klapt
geluk tussen wal
en schip eindelijk
verzadiging bereikt
daar wijzen
generaties elkaar
kooplust geheimen
creëren weer sfeer van
vroeger naar eigentijds
Wat is goed
ze zullen
blijven komen
ook zij hebben
hun dromen
weg uit wat
voorspelbaar is
sekse die de
rollen schikt
zij gaan voor
vrijheid in een
nieuw bestaan hun
oorlog is gedaan
natuurlijk is er
plaats genoeg
om ze ruimhartig
te ontvangen
een warme
maatschappij die
werk en coach
voorhanden heeft
om van elkaar
te leren hoe
overleven moet in
proeven wat is goed
Het zeebanket
wij sprongen
over golfjes muziek
die uit een zee van
instrumenten kolkten
in ijle tonen
verhieven zich brekers
kleurde geluid zijn
hemelsblauwe varianten
om daar nog
overheen te dansen
was teveel gevraagd
toch verlokten zij nog vaag
uit het grijze groen
van ondermaanse
kraamkamers werd het
zeebanket op ijs geserveerd
het spel van net en vangst
hoort bij het zeemanslied
dat haring zingend kaakt en op
de veiling zijn besomming weet
wij proefden op
het strand dit groots
gebeuren zagen de zee in
haar muziek naar eb verkleuren
Het vertegrijs
ik zag het vertegrijs
langzaam witten
lengte krijgen door
hun hoge muts
waar eerst geruis een
mompelend karakter had
kregen klinkers vocaal de
overhand in licht vibreren
het schuifelen had
eindelijk een slepend
gaand ritme gekregen waar
voeten kilometers vreten
hun toortsen waarvan
de vlammen mantra's
flakkerden in tegenwind
schoven als vurig lint voorbij
af en toe weerkaatsten
blikken een stukje
communicatie flikkerend
in tegenlicht naar mij
nog is de massa anoniem
gebleven verpakt in strakwitte
eenvormigheid hun impact is
afschrikwekkend stil gebleken
Vlakte der geesten
ik heb ze
mijn ogen laten zien
hun blikken gekruist
zonder enig vooroordeel
ik wist waar zij woonden
maar ze gaven niet thuis
wij hebben samen gesproken
woorden gewisseld met
uitleg emotie en pijn
dachten elkaar te verstaan
maar in de laatste conclusie
overheerste hun lijn
ben weer alleen
op de vlakte der geesten
waar wijsheid verblijft
wie zal nog iets voor mijn
visie geven nu ik de mening
van veel anderen weet
toch heb ik in de
uitstralende kou van een
donker afwijzend heelal
mijn zaden gezaaid de voren
geprepareerd want ook vrede
zal ooit ontkiemen is mij geleerd
Zonder spirituele hand
ik ben ongeweten
vaak verdwaald geweest
zonder richting lopen en
maar hopen op een veilig
plaatsje voor mijn geest
daar in geborgenheid
alles even loslaten
dat mij gevangen heeft
in het web dat leven mij
al die jaren heeft voorgezet
ik beliep kleverige draden
zonder spirituele hand
de leegheid was onthutsend
met uitzicht op het gebeuren
van de zo verfoeide zelfkant
van emoties verstoken
gleed ik gezichtloos voorbij
het negeren heeft mij tot
op het bot gebroken alle
rekeningen waren voor mij
hoe voorzichtig ik ook
groef naar flinters aandacht
die ik vond in streepjes
koestering van licht en zon
het was mij nooit genoeg
kwetsbaar heb ik mij
neergelegd in overgave aan
hen die mijn leven maakten
de kortsluiting tussen lichaam
en geest heb ik hen al vergeven
Taal van de tijd
nog is de taal
van de tijd actueel
als ik in je ogen kijk
en sprakeloos ben
we kennen de blikken
van eeuwen geleden
nog steeds waren hun
mysteries rond in heden
waar is de lach
waarmee eva ooit adam
de les las over de prijs van
het paradijs met appel en slang
nog worden mannen
verliefd op de magie die
hangt rond de lippen van
mona lisa stralend op doek
dat is het bestaan
van de ziel die het
hart op de tong heeft
beseft dat kunst liefde heet
De toekomstbank
wij zijn niet
in verrukking
weggehuppeld
uit de bloemenwei
maar bloeien
in het schema van
het stuifmeelproject dat
door de werkbij is opgezet
wij hebben onze genen
diep verankerd in de
toekomstbank met het
groene aandeel bij de hand
onze zielen zijn verpand
aan het scheppingsparadijs
ook daar kunnen wij talenten
voor de toekomst kwijt
weer genoten wij in de
bloemenwei een zomers record
veel veranderingen komen eraan
zij zullen steeds sneller gaan
Langs duisters donker
ik speelde met
donker maar
verveelde me
met licht ben ik
haar te lijf gegaan
erin gedoken
heb van het
samenzijn
meer dan
intens genoten
want donker
werd duister
kil en gemeen
in ruimtes waar
licht nooit verscheen
verbleef in een
zompige laag
van bestaan zonder
de mogelijkheid
er ooit uit te gaan
geen verlangen
toekomst of hoop
met tijd als dikke
ziekmakende
verstikkende stroop
toch wist ik te vonken
ontsnapte langs
duisters donker
herkende in de tunnel
van licht mijn eigen ik
Het salomonsoordeel
je straalt autoriteit
en deskundigheid uit
met je mysterieus
donkere multifocaal
ontspiegelde poëziebril
ja zo zie ik je graag
met van spanning
iets geopende lippen
die in volle concentratie
aan de woorden nippen
na een eerste lezing
de bevrijdende lach
die ik nooit mag duiden
als dat ook jij in vele
zinnen het wonder zag
want fata morgana's
zijn er genoeg neergepend
oases zijn blijvend maar
ook zij kennen schaarste
aan kwaliteit en talent
pas als jij
de bril hebt afgezet
jezelf weer bloot durft
te geven komt in je ogen
het salomonsoordeel tot leven
Scherpt het verschil
zij priemt haar
kleine stralen
door gaten in
het wolkendek om
toch schaduwen voor
even te laten leven
juist in dat
contrast scherpt
het verschil zie je
hoe bestaan naast
dood verder gaat en
uitgelicht kan worden
niemand kent
de choreograaf van
dit gebeuren en toch
zal iemand daar in zijn
verantwoordelijkheid
om juichen of treuren
Emotievolle flash
onzichtbaar
wordt ons leven
steeds geflitst tot
een emotievolle flash
zij structureren
ongemerkt beelden
voor een altijd
parate play back
verschillen worden
snel gefotoshopt
naar laatste actualiteit
om bij de tijd te zijn
zo werkt en speelt
het onderbewuste dat
handvatten geeft om de
volheid van leven te benutten
Tegenover elkaar
ik hoorde vele woorden
las werelden in verhalen
maar kon de boodschap
in je ogen niet vertalen
altijd samen in ontdekken
van magische en mystieke
plekken zonder ook iets over het
bestaan van onze ziel na te gaan
wij zijn deel van aard en
universum maar kunnen niet
eens begrijpend communiceren
door het raken van je hand
waar zijn wij in plaats van samen
tegenover elkaar gaan staan
daar heeft het goed beter best onze
maatschappij en leven totaal verpest
Apocalyptische brokken
zacht druppelen stemmen
tussen stukjes regen
hun eentonig verhaal
over hoe alles samen gaat
door verschil van
intonatie en de diverse
frequenties van het bijgeluid
blijft spraakverwarring uit
naast stemmen
vlagen emoties met een
verschillende intensiteit
ad hoc door wind gespreid
in een onbewust weten
zijn wij gevoelig voor
stemming en sfeer al lijken
wij dat al jaren te zijn vergeten
onbevangen stappen wij
zomaar het licht tegemoet
vervuld van eindeloos vertrouwen
continuïteit voelt altijd goed
en toch als tweeduister
de elementaire krachten
laat schokken zit het universum
met apocalyptische brokken
De jonge god
een handvol roze
in mijn blonde haar
het is slechts een gebaar
om even anders te zijn
ik was al
asymmetrisch geknipt
maar die move gaf niet
helemaal de juiste klik
na generatieslang
dezelfde kledinglijn te
moeten volgen worden we nu
onder nouveautés bedolven
ook lichaam en gezicht
ontkomen niet aan tal
van ingrepen op esthetisch
en cosmetisch gebied
nog mag ik mezelf zijn
aan mijn lijf geen polonaise
wel een veelvoud aan bewegen
de jonge god komt u wel tegen
Ongebogen
zij ving
de zielen
met haar ogen
ongebogen
betraden zij
sereen de kring
waar waardering
en respect
de basis legden
voor hun
toch best heel
ingewikkelde werken
voor het samen
waren al snel de
werelden te klein
in onbekende universa
bleken ongekende
perspectieven te zijn
maar het werk
van alle dagen kwam
steeds meer handen vragen
door het samen dragen
bleef er nog tijd om blij te zijn
in het grote wolkenfestijn
Kantelen der seizoenen
zwaar bonkten
woorden met
opgekropte emoties
de luchten waren
niet geklaard door
botsende negoties
het was er heet
aan toegegaan geen
duimbreed werd cadeau gedaan
koppigheid heeft
standpunten verhard die
door jaren al waren ingesleten
als blikken konden doden
met voorbedachten rade
zouden zij hier niemand sparen
weer zijn zij uiteengegaan in
het kantelen der seizoenen op deze
oogst zal niemand zich beroemen
Lichtjes rood
ook vandaag
heb jij het zonnetje
weer gevangen
haar stralen
kleuren zacht je
wangen lichtjes rood
toch stormt
de eerste herfst
al in je ogen
gaan hoofd en haar
onder een straffe
tegenwind gebogen
voor dit geweld
zal zomer niet
zomaar wijken
zij komt met
druppels als applaus
af en toe nog even kijken
In tegenlicht
je spiraalde hoog
als spiegeling
de breuk voorbij
om in tegenlicht
van scherven
splinterend te doven
jij was
in sierlijk glas
gevangen licht
dat zonder zicht
in de greep van
kunst geblazen was
een schicht
die flitste in
een werveling
van lucht die door
een sterveling ooit tot
schoonheid was gezucht