Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
In weerklank
het regende groen
in bargoens
grote druppels
verdriet haalde uit
in weerklank waar
echo in spinrag verstilde
juist in het
barsten van leven
zuurt gisting de lucht
in krochten emoties
tochten ongure zaken
hun herstelpunt voorbij
nog is sterven niet dood
maar ik spiraalde later
of althans delen van mij
Poetische lijken
ik ken de lucht
haar werveling in
een wispelturige wind
wie hakt de vleugel
uit de vlucht van
mijn eigen vrind
wij doken naar de
toppen van ons kunnen
elkaar successen gunnend
maar in samen raken
dodelijk blijven haken
verdwenen wij van het toneel
pas later zal blijken
wie er gebloeid heeft op
de talloze poëtische lijken
Anoniem publiek
anoniem publiek
ik zag als kind
schaduwen al bewegen
in een eigen leven
was geen zonnegek
al dat helle licht
op die ene open plek
mijn jeugdigheid kon
creatief spelend al
zijn energieën kwijt
keek wel vaak naar
de podium plaats waar
grote ogen wervelden
muziek zijn eigen
noten danste op de
zelf gecomponeerde melodie
alleen op het toneel
kon je ontdekken wie
en wat je eigenlijk was
onweerstaanbaar
trok anoniem publiek mij
de wereld van bekendheid in
ik was beduusd
in het begin maar het
voetlicht wendde veel te snel
heb echt gedacht
dat ik de jezus was en
ook een eigen hemel had
maar mijn kerk werd
een hof waar alleen stilte
nog applaudisseren mocht
De olijfgeur
het was de
olijfgeur die
kleur gaf aan de dagen
de niet te dragen
saaiheid doorbrak
van eeuwige rituelen
de lange baarden
en uithuizigheid van vaders
het stille huis van moeder thuis
zij gaf een opmaat aan
de spanning van de dag door
haar diversiteit van bereiden
in haar keuken kleurden
gerechten van het veld
haar recepten zijn nooit geteld
het was haar manier om
eigen kinderen te eren door
hen het echte leven te leren
ook de koran was versleten
bij het bidden en buigen
werd hij altijd dwars gezeten
Gemakzuchtig
ik spiegel
alle kleuren maar
het ton sur ton van
mezelf is niet vinden
tast als een blinde
langs de warmte
van licht op zoek
naar eigen zicht
het maakt in klein
detail een gaaf geheel
alleen voor de kenner
in het verschil te veel
ik wil graag kwaliteit
maar bij een intensief
zoeken raak ik mijn
geduld al snel kwijt
gemakzuchtig neem
ik een mindere soort
die er wel op lijkt maar
nooit dekkend scoort
Mystieke kou
het is geen lucht
de slierten grijs
en wit zweven in
het blauwe vergezicht
waar de opening is
naar ander leven
een uitgang waar
de kringloop eindigt
van mijn dagelijks
verschijnen als ik ooit
de moed zal hebben in het
zwarte gat te verdwijnen
ik projecteerde een
leven lang mijn vreemde
beelden op muren en
behang maar met kleur
geluid en ook 3d kan
ik nu alles beter sturen
wist de buren uit
de wereld van hiernaast
waarnaar ik als kind
al uren zat te gluren
wij zwaaiden naar elkaar
ondanks betonnen muren
tot ik het gat ontdekte
in het diepste blauw
waar zwart het wit bedekte
en drukte een spiritueel
karakter kreeg door goddelijke
warmte in mystieke kou
Je wolkenhand
ik zag
je wolkenhand
de donkere rand
bespelen van
een bui die regende
je orkestreerde
met de wind het
geluid van sluiers
die hun zwaarte
uitdroegen in vlagen
waar snelheid
rondde in afvlakken
rolde jij de
kleuren grijs tot
matrijs van het front
de koude put
trok spanning aan
uit hogere lagen waar
bliksem en donder
elementen ontlaadden
zo wordt
hemelsblauw
weer schoongeveegd
het land beregend door
zegeningen van de natuur
De gulle lach
ik heb nooit in
mijn schaduw gepast
overal waar ik
keek stond er
slechts een farce
een donkere vlek
soms uitgerekt
maar niet
herkenbaar uniek
op de grond gelegd
de enige volger
die ik had bleef
godzijdank mijn
spiegelbeeld dat
steeds mijn redder was
zij is mij immer
trouw gebleven
ondanks alle
mankementen die ik zag
was er altijd de gulle lach
De afscheidshand
jij versiert
je woorden als
een schitterende schat
creatief in vorm
en afkomst die precies
bij hun geschiedenis past
als gulle gift
reik jij die aan met een
stralende lach in samengaan
voorzichtig
open ik het voor mij
nog onbekende fenomeen
al snel verdiept
zich een beeldschoon
kleinood tot groot vertoon
zo rijg ik
jouw sieraden tot
een fonkelende diadeem
een samenpraat
als stralenkrans het totaal
begrijpen in de afscheidshand
Ludieke signatuur
je speelde
liet de vingers
van je hand
dansen in het zand
met zon als
bondgenoot
die ongevraagd
haar schaduw bood
maar rulheid
kende geen
figuren die
lang duurden
pas op een
harde ondergrond
contrasteerden
meerdere verschillen
zag links
het rechter spel
als bijna symetrie
in spiegelbeeld
de rechter
handtechniek
was veel verfijnder
in detail belijnen
zij gaf
kunst vuur
met haar
ludieke signatuur
Sereen
je zag de
kleuren verschieten
van het land
voelde stilte
van de wind met
je hand langs de mand
sereen gleden steden
alleen onder de hemel
als een kleurrijk palet
je lachte en
ogen spraken in
dankbaarheid hun gebed
voor deze tocht
waarvan jij schoonheid
in aards vrij zijn zocht
Het normale
ik ben scheef
gaan schrijven
om te proberen
het normale weer
recht te krijgen
je proeft het
licht mankement
dat genetisch
verankerd slechts
deze expressie kent
heb links gekeken
ben voorover gebogen
maar in de optiek
van mijn ogen komt
alles toch van boven
Hun mystieke komaf
je gaf mij
een bloem
lachte haar kleuren
ogen geurden hun
mystieke komaf
jij opende
de prachtige flora
van een land
dat ik slechts kende
uit de diaspora
in klanken
van woorden
hoorden wij het
universele gevoel
direct uit het hart
in elkaar raken
vonkten contacten
zij overbrugden het
spanningsverschil van
eeuwenlang wachten
er was overlevering
en talloze exegesen
maar de enige waarheid
komt nu in finaliteit tot
goddelijk bewustwording
De geestdrift zee
stilte wacht
vol ongeduld op
een geweldige ontlading
zij heeft zich
opgebouwd uit
grenzeloze verbazing
het diepe
respect heeft geen
woorden meer nodig
ogen blijven
samen naar
de toekomst kijken
handen hebben
elkaar gevat
in ultiem beleven
lichamen beven
in de nieuwe
geboorteschreeuw
die opklinkt
uit de geestdrift zee
van het nirwana
Kleingeestigheid
ik zag het bos
rotsen en een
blauw groene waterval
na dit commerciele
plaatje van het oerwoud
ontmoette ik jou
niet in een
fysiek onderscheiden
maar als een blijvende tinteling
die langzaam door
de omgeving ging waar
jouw warmte al hing
ik hoorde je zingen in
vogelgeluiden die kleurden
in een bonte mengeling
jij was tussen de roots
van het woud waar eeuwen
hun verhalen vertelden
hebt dit stukje aarde
volledig begeesterd door
je spirituele aanwezigheid
dat ik mocht treden in de
openheid van jouw seance heeft mij
van mijn kleingeestigheid bevrijd
Proefballonnetjes
het toeval heeft
vandaag gescoord
zonder magie en
mystiek heb ik eindelijk
de waarheid over mezelf van
een liefdevolle ander gehoord
de wegen zijn
vrijgemaakt door
grote ontvankelijkheid
waar hartgolven interfereren
prefereren proefballonnetjes
hun eigen ruime baan
we spelen met
de meest ernstige zaken
halen doopcelen leeg
verbreken afkomst in het
negeren van genetische lijnen
bij jou minder dan bij de mijne
in onze epiloog
getuigen wij van groot
geloof en vertrouwen in een
mooi toekomst perspectief
dat het respectvol openstaan
voor elkaar ons altijd biedt
Een verdrietige keerzijde
ik zwaaide
maar het was
een houterig bewegen
het stond me tegen
om afscheid van jou
te nemen ook voor even
wilde je al
mijn liefde geven
handen kapten dat af
geen spontaan
joviaal gebaar vanuit
de diepste emoties
net als de lach die
niet uitbundig was en een
verdrietige keerzijde had
een kleine scene
in het afscheidsdecor van
elkaar innig missen hoor
In balans
nog ben ik
er niet uit
ben jij de
regenkoningin
of kiest droogte
jou als bruid
je talent
is onmiskenbaar
in de organisatie
van het evenement
gekend zijn je
warme eigenschappen
hoe jij de regen
op gods vruchtbare
akker kan laten lopen
is als het dopen om
in de hemel te komen
met het heilige kruis na
als bruid ben jij
ongeëvenaard in het
aanprijzen van de
gouden herfstproducten
volle rijpe zaden en
zondoorstoven fruit
waar regen en
droogte elkaar als
complement kiezen
zal alles in waarde
stijgen als zij samen
en in goede balans zijn
Zijn rode draad
ik schraap stukjes
van de wereld
leven waar zelfs
de dood niets
voor zal geven
zijn zeis
slaat hen aan
zij willen blijven staan
wie zal buigen
is vaak te meegaand
ik loop
voorbij de putjes
riolen vol in de
grote afvalrace met
sociale dramatiek
is het ziek
de mens te vragen
hoeveel hij kan dragen
in het overleven
van zijn ultiem geheim
het huist
in de kluis van zijn
eigen eindstation daar
waar zijn rode draad
zich in ellende ontspon
Bloeit wit doek
ik heb een schilderij
van een bloem
zij bloeit wit doek
in het groen
zitten nog knoppen
die kunnen er later op
als de achtergrond
langzaam in de
bloemenzee verdwijnt
hoef ze geen water
te geven met wat streken
verfris ik de kleur
zo componeer ik
met licht een
gestileerd boeket
als ik jou naar
mijn melodie zie kijken
hoor ik zachte strijkers
zij vertolken het
raadsel van de lach
die mona lisa ons ooit gaf