Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Bevrijd
we dreven op
dezelfde wind
heel even voelden
wij ons nog een kind
onbekommerd
naar de zon
aarde groenig blauw
diep onder ons
jij hebt nu
alles losgelaten
eindelijk kun jij
zonder zorgen praten
lachen en
genieten van bestaan
al is het in die andere
vorm al gedaan
geen belemmeringen
of zwaarwegende zaken
in deze nieuwe entiteit
ben jij van alle ankers bevrijd
Ogen vol ver grijs
hij was
vandaag dichtbij
en onverhuld
geen zeis en
donkere mantel
wel ogen vol ver grijs
we hebben
elkaar toegeknikt
hangende de vraag
of het wel
schikt vandaag
of anders later
nader komend
bekenden wij waar
onze wegen scheiden
ik was een
groentje in het
eeuwenoud metier
liep voor het eerst
en hopelijk niet
het laatste keertje mee
Doorzichtigheid
nog weet je
het eerste vlokje
dat plakte
tegen het raam
daar zijn
glinsterende
ragfijn witte
kristallen liet zien
om dan
heel langzaam
naar beneden
af te glijden
steeds kleiner
in een snel
drogende lijn
naar het kozijn
ademloos
heb jij haar
zien sterven aan
doorzichtigheid
Ankerplaatsen
zacht kabbelen
de woorden voort
warmen zich
in belangstelling
alsof ze nog
nooit zo expliciet
zijn gehoord
de toon verbindt
onderliggende
gevoelens die
langzaam aan
komen drijven
uit ankerplaatsen
in stilstaand water
ver van de geul
waar gisteren en
vandaag nog kolken
met de vaart van
het wereldnieuws
en de regio's
nog op de hielen
wij vissen niet
maar dobberen
leggen ongekende
essenties bloot
zonder die boot
in haast en stress
te moeten missen
Vol verbazing
de woorden
hingen nog
in de lucht
na een niet
aflatende stroom
op volle sterkte
uitgesproken
heftige emoties
ik heb het
laten gebeuren
door haar niet
aan te kijken
of in te grijpen
voelde mij niet
aangesproken
in dit verhaal
het was als
een vlieger
die zichzelf bij
windstil weer
heeft opgelaten
in vieren en stijgen
naar grote hoogte
wist te rijzen
vol verbazing
zag ik jouw tirade
het luchtruim
kleuren met alles
wat er volgens jou
moet gebeuren
helaas bracht deze
vlucht stille echo's terug
Een introvert decor
je speelde met stil licht
geen uitbundige kleuren
met traditionele vormen
in een introvert decor
zij verstonden elkaar
in samensmelten en
versterkten hun intensiteit
door samen felheid te bundelen
de ruimte zong energie
door vergroting van
contrasten spatten reflecties
in kleurwaaiers uiteen
je orkestreerde
ladingen en dempte
volumes omdat het eigen
leven de schepper was
jij hebt deze melodie
als eerste gewist uit
elementaire composities
die we al eonen hebben gemist
waar ijs tot water
breekt en smeltend meer
volume geeft speelt muziek
weer zijn verstild lichte regenbogen
Blonde lentekind haren
ik zag gras
je voeten zoeken
zij steelden madeliefjes
in het strelen van je huid
zonlicht straalde
daalde en speelde
met vleugjes wind je
blonde lentekind haren
je danste de pas en
het uur van de dag bewoog
op het ritme van woorden
in je aantrekkelijke lach
was een verschijning
als ultieme voorjaarsverfijning
in oplichtende kleuren die
uit wit geboren leken te worden
in eigen regie liet jij rust
in stilte vervliegen na het
sluiten van je ogen heb ik
je dromen mijn welkom gekust
Rotst als branding
ik heb je
op een stoel gezet
niet op een troon
hoewel in dit decor
is dat heel gewoon
mijn teksten gaan
als zij bij jou zijn
aangeland voorzien
van kant en tekening
al snel van hand tot hand
jij draait niet
met de winden mee
rotst als branding
in een zee van emoties
onder zwaar bewolkte lucht
nog krijst een vlucht
van snelle vissenvangers
laag over het zilte schuim
dat in applaus succes
betoond met opgeheven duim
het is ons toneel
waarin mijn woorden
langdurig zijn verzwegen en jij
ze zoveel lading hebt gegeven dat
onze stilte hartverscheurend is
Ogen van de ziel
het grijs
jaagt voort
met een
schorre kreet
een witte
flits die
stralend blauw
vergeet
zwart
gesnaveld
bevleugelt
hij het ruim
een projectiel
dat overleeft
geleid door
ogen van de ziel
Met zachte hand
ik heb geprobeerd
van de wind te leven
de woorden vlogen langs
er is er niet een gebleven
heb met originaliteit gefuikt
zij stopten heel even
lieten zich zien maar
exclusief was er snel uit
van bruuskeren wilden
zij niets leren in een
wereld waar schermblauw
alleen kou genereerde
pas met zachte hand
waren zij genegen zich in
alle rust te laten lezen en heb
ik ze tot mooie zinnen geregen
Wat licht
ik heb wat
licht genomen
om ook in het
duister van donker
te kunnen dromen
iets van
contouren te zien
minieme nuances
in vormkleuren die
contrastisch beklijven
waar zwart
in massaliteit
existeert wordt wit
na deze schepping als
wereld geaccepteerd
het is de zon
die als eerste bron
van licht het
bestaan aan ons
heeft geopenbaard
ons de kennis
heeft gegeven om
samen te overleven
maar hoe laten wij
de aarde in zijn waarde
Verloren paden
wij voelden
wisten van elkaar
het zacht verbinden
met alles om ons
heen probeerden wij
die contacten te hervinden
gingen zingend op
verloren paden zoekend
naar meerstemmigheid
wij waren het gevoel
van zielsverbondenheid
alweer eeuwen kwijt
in de verte kleurden
bloemen hun harten
wiegend in de wind
zij wisten dat wij
kwamen hebben
onze blikken lief verblind
zo delen zij
maken ons weer deel
van het totale leven
want juist in geven
zullen wij ontvangen waar
naar wij al zo lang verlangen
De gesikkelde maan
ik liep over
serene stralen
van de warme zon
moest af en toe
springen als schaduw
een offensiefje begon
en donker mij
snel naar hogere
sferen dwong
waar licht in
blauw transparant
de hemelboog spande
haar perspectief
de rust gaf waar mijn
ziel naar verlangde
ik oneindigheid voelde
als helend bad na
een stressvolle jacht
en lachte bij
het zien van de
gesikkelde maan
wist precies
hoeveel tijd ik in de
eeuwigheid had te gaan
Wintert vorst
nog donkert
herfst in de
humus van nat blad
wintert vorst
sporadisch onder
dit afdekkend pak
het rustige is schijn
onstuimig bruist en
heelt de evolutiepijn
daar ontkiemt
wat ooit is geweest
maakt lente al tot feest
voor hen die in de
aarde onrust voelen waar
voorjaar is gaan woelen
Het vloeiend zacht
kleuren spraken
niet meer aan
verfletsten in
contrast met
strakke vormen
intolerantie
verbood het
vloeiend zacht
in elkaar opgaan
naar balans
had pigmenten
versterkt de
viscositeit nog
soepeler gemaakt
toch stokte het gaan
pas in verwarmen
mengde alles subtiel
maar viel later weer
terug in de starheid
van een koude realiteit
Verankeren met angst
wij hebben te vaak
naar elkaar gekeken
goedkeurend met
de vingers geknipt
als trouwe volgers
hebben wij vergeten
om zelf te leven en
jaren hun stroop gelikt
wij deinden mee
in politieke golven
hand in hand om
hen samen te volgen
tot het eerste bestand
en de muren verschenen
die de maatschappij
in isoleercellen deelden
op stormachtige avonden
hoor je ons loeien
als robots ons boeien
en verankeren met angst
opgeborgen en
aan de ketting gelegd
in een leven zonder zorgen
met een gespreid bed
toch gaan wij ooit
ontsnappen er zijn al
wolven onder ons die
in schaapskleren wachten
In vergeten tijd
het guurt in het
laatste stukje
ommuurd van
het afgelopen jaar
ze zuipen en snuiven
kotsen ergernis in
de liederlijke taal
van poolse knopen
op de hangplek
met sensoren die
witte gezichten
uitgestreken oplichten
het kansloos
perspectief tekenen
van de dief die in
vergeten tijd zijn straf belijdt
nog schoppen zij
de flessen tot scherven
van een maatschappij
die zij zo gaan erven
tranen van onmacht
breken de kracht om
meteen te veranderen
toch is er een die nog lacht
Het tourniquet
zij veinsden
verdiensten
liepen zelfverzekerd
naar het tourniquet
wilden ongehinderd
passeren maar
stonden door die
ene vraag perplex
u bent geboren
met helemaal niets
van wie heeft
u dit allemaal
genomen toch niet
om met zoveel
de weg op te gaan
van alle dromen
er werd gerekend
met plussen en min
maar een vergelijk
bleef uit omdat de
waarden verschillen
tussen optelsommen
van de geest en die
van billen en buik
handen geschud
principes bijgesteld
zonder bagage gingen
ze naar het nieuwe veld
verantwoordelijkheid
voor alle anderen was
hun enige gift de rest
kon totaal worden gemist
Mijn dansen
ik kende
de passen maar
mijn dansen won
nooit een prijs
ooit probeerde
ik jou te leiden
maar jij verdween
al op de eerste reis
als stel was er
tolerantie in bewegen
wij kwamen elkaar
vaak onverhoeds tegen
ik week terwijl
jij dan langs mij gleed
de slinkse tussenpas
maakte ritme compleet
in jou heb ik mezelf
nooit kunnen vinden
zag altijd een vragend
gedogen in je ogen
ik was er niet om
samen eer mee te behalen
maar enkel om jou een
leven lang te doen stralen
In staal gestileerd
ik heb de kussen
armzwaaien en
samensmeltingen in
alle omhelzingen geteld
waarbij in het amen
van samen de kwaliteit
van de feestelijkheid
aan de orde is gesteld
met stip vonden wij
de geboorte van het kind
het unieke moment
omdat ieder mens
dat ooit van zichzelf
heeft gekend en nu
opnieuw beleeft in een
andere tijd met zelfbeeld
als runner up
de boom in al zijn
verscheidenheid
van nordman groen
tot in staal gestileerd
met ballen en versiering
die ons meer dan alles
over de bezitter leert
het stapje terug
was voor de kerstmaaltijd
met geld en zorg toebereid
maar ook hier heeft het
ego zijn plaats heroverd
de ogen zijn niet meer op
het kind gericht maar kijken
naar wat men op zijn bordje vindt