Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Wilde bloemen
ik wist je magie
als warm schild in
een kil openende wereld
voelde in je mystiek
blijde oplichtende
klanken naar boven
weinig van het zwaar
beladen niet weten
of het droeve vergeten
mag ik in jouw
voetstappen treden
hoop zaaien in het heden
nog kijken wilde bloemen
mij stralend aan want die
weg zijn wij al eens gegaan
dit zaad restaureert uit de
dood die zeker gaat komen
een nieuwe wereld vol dromen
Naadloos gelast
jij balanceerde
vliegensvlug op het
scherp blinkend staal
waar links en rechts
nog schreeuwden bedong jij
een respectvol onthaal
de hete kolen
had jij al tijden lang
ver achter je gelaten
zij schroeiden slechts
de uitglijders die jouw
jeugd had nagelaten
wat jij verbonden hebt
is naadloos gelast
met meervoud aan kracht
tot ver in de lopende
tijd zal dit uniek samengaan
zichtbaar blijven bestaan
Ovationeel applaus
juist in eenvoud
zingt religie
zijn aanbiddingen
waar psalmen
en litanieën het
barokke doet missen
zo spijkeren alle
stukjes cultuur hun
melodieën aan de muur
compleet met kleding en kleur
in een extravagante
opleving van beweging
zodat ook ritme en stijl
de handen op elkaar krijgen
in een ovationeel applaus
in verbinden voelen
de kinderen van het volk
zich eindelijk weer thuis
ja waar zij leven
met ouders familie
op eigen grond en huis.
Als de ziel danst
ik wist
wat ik wilde
besefte dat ik mij
aan m'n gewicht
zwaar vertilde
eindelijk
heerlijk zweven
zonder moeite
mij overal
heen begeven
ik was op weg
de weegschaal
had al op nul
zijn punt gezet
het werd zwaar
elk streepjespaar
kostte zuurstof
pijn en calorieën
door het venijn van
pure onthouding
nooit heb ik
bereikt wat ik ooit
voor ogen had
maar mijn vitaliteit is
spectaculair gestegen
soms lijk ik
wel te zweven door
de lach op mijn gezicht
als de ziel danst
van mijn betere ik
Een existentieel deel
ik zag in zijn ogen
een zoeken naar
onbekende boeken
om het antwoord te
geven op mijn vraag
zijn associaties
zijn nog traag
de woordenschat
niet groot maar wel
met curieuze vondsten
zijn wereld kent
structuur alleen de
namen hebben een logica
die toegeeft aan voor
ons verloren samenhangen
die de essentie van
leven haarfijn duiden
zonder miskenning van
het grote geheel want alles
is een existentieel deel
De scherpste randen
het spookt nog
in bovenkamers
maar de woorden
zijn gesproken
gedachten
wachten stil
op de tool
tot formuleren
maar hun schil
wordt niet
gebroken door
openbaringen
niets kunnen
zij ons geven uit
het associatieveld
die lijnen zijn geteld
stilgelegd
omdat het kwaad
al veel te duidelijk
is meegewogen
zacht masseert
medicatie de
scherpste randen
van alle implicaties
Er vogelt geen kleur
ik heb bomen
gevraagd om
weer in het
bos te gaan
wonen maar
zij dromen
liever alleen
juist omdat
zij elkaar het
licht in de
ogen gunnen
zonder dat
wortels stikken
in verstrikken
ook struiken
nodigde ik uit
te verhuizen
om op de
lege plekken
de bodem met
groen te bedekken
waar vroeger
vlinders vlogen
in sierlijke vlagen
kunnen nu hun
vleugels amper
de vuile lucht
nog verdragen
alleen stilte
fluit in de zang
van de wind
er vogelt geen
kleur op zijn
vlucht langs het
spelende kind
Puntige stenen
voeten zijn ongeschoeid
toch lopen zij het pad
met de puntige stenen
geen uitgesleten holle weg
met het eeuwenoude loof
als bescherming overdekt
zij contrasteren
met het zachtjes glooien
van de berg en dalpartij
hun doel verstaat
geen smijterij met energie
van onderdrukt naar vrij
onrust kent gedrevenheid
hologig zijn de blikken
in het dwingen door de ikken
het ooit beloofde land
gloort helder aan de horizon
maar de aarde is eindeloos krom
Een mondiale hype
de slag
een armbeweging
met souplesse en
magische kracht
is een mondiale hype
tegelijkertijd ontdekt
in het afrikaanse woud
en bij een stam centraal
in het midden amerikaans
onbekend amazonegebied
subtiele verschillen
in magie en ritme
metrum en begeleiding
maar beiden raken
de ziel in totale bevrijding
de slag is niet
alleen de kracht van
de eenling maar juist
van de groep die aan
totaal verbinden doet
zij leiden de energie
uit duurzaam vitale bronnen
die nog nooit zijn ontgonnen
in het samengaan van
verbonden geestelijke magie
eonen lang zijn die banen
geblokkeerd in ons brein
wij konden niet communiceren
met alles wat is en leeft
in het universeel evolutionaire zijn
Een milde winterbruid
geel schaduwen bomen
al vele stukjes herfst op
de nog zomerwarme grond
waar de bast heeft losgelaten
kleuren ludieke zonpatronen
hun verhalen over droogte
de langdurige hete winden
veel te korte heldere nachten
zonder verfrissende ochtenddauw
de jaarringen zijn op zeldzaam
perkament geschreven met
uitzonderlijke records in overleven
nog ruist het bos tevredenheid
maar de reserves zijn verbruikt
wij hopen op een milde winterbruid
Ruimte zonder tijd
ik heb de
lijnen niet gebroken
maar zij schrijnden
in werkelijkheid
niet als geleide
maar stevig in
dwarse verbanden
met bindende handen
souplesse en
sierlijkheid leken
een schitterend bereik
die structuur bleek te duur
de transparantie
is vergeven het
onwrikbare is gebleven
in ruimte zonder tijd
In weerklank
het regende groen
in bargoens
grote druppels
verdriet haalde uit
in weerklank waar
echo in spinrag verstilde
juist in het
barsten van leven
zuurt gisting de lucht
in krochten emoties
tochten ongure zaken
hun herstelpunt voorbij
nog is sterven niet dood
maar ik spiraalde later
of althans delen van mij
Poetische lijken
ik ken de lucht
haar werveling in
een wispelturige wind
wie hakt de vleugel
uit de vlucht van
mijn eigen vrind
wij doken naar de
toppen van ons kunnen
elkaar successen gunnend
maar in samen raken
dodelijk blijven haken
verdwenen wij van het toneel
pas later zal blijken
wie er gebloeid heeft op
de talloze poëtische lijken
Anoniem publiek
anoniem publiek
ik zag als kind
schaduwen al bewegen
in een eigen leven
was geen zonnegek
al dat helle licht
op die ene open plek
mijn jeugdigheid kon
creatief spelend al
zijn energieën kwijt
keek wel vaak naar
de podium plaats waar
grote ogen wervelden
muziek zijn eigen
noten danste op de
zelf gecomponeerde melodie
alleen op het toneel
kon je ontdekken wie
en wat je eigenlijk was
onweerstaanbaar
trok anoniem publiek mij
de wereld van bekendheid in
ik was beduusd
in het begin maar het
voetlicht wendde veel te snel
heb echt gedacht
dat ik de jezus was en
ook een eigen hemel had
maar mijn kerk werd
een hof waar alleen stilte
nog applaudisseren mocht
De olijfgeur
het was de
olijfgeur die
kleur gaf aan de dagen
de niet te dragen
saaiheid doorbrak
van eeuwige rituelen
de lange baarden
en uithuizigheid van vaders
het stille huis van moeder thuis
zij gaf een opmaat aan
de spanning van de dag door
haar diversiteit van bereiden
in haar keuken kleurden
gerechten van het veld
haar recepten zijn nooit geteld
het was haar manier om
eigen kinderen te eren door
hen het echte leven te leren
ook de koran was versleten
bij het bidden en buigen
werd hij altijd dwars gezeten
Gemakzuchtig
ik spiegel
alle kleuren maar
het ton sur ton van
mezelf is niet vinden
tast als een blinde
langs de warmte
van licht op zoek
naar eigen zicht
het maakt in klein
detail een gaaf geheel
alleen voor de kenner
in het verschil te veel
ik wil graag kwaliteit
maar bij een intensief
zoeken raak ik mijn
geduld al snel kwijt
gemakzuchtig neem
ik een mindere soort
die er wel op lijkt maar
nooit dekkend scoort
Mystieke kou
het is geen lucht
de slierten grijs
en wit zweven in
het blauwe vergezicht
waar de opening is
naar ander leven
een uitgang waar
de kringloop eindigt
van mijn dagelijks
verschijnen als ik ooit
de moed zal hebben in het
zwarte gat te verdwijnen
ik projecteerde een
leven lang mijn vreemde
beelden op muren en
behang maar met kleur
geluid en ook 3d kan
ik nu alles beter sturen
wist de buren uit
de wereld van hiernaast
waarnaar ik als kind
al uren zat te gluren
wij zwaaiden naar elkaar
ondanks betonnen muren
tot ik het gat ontdekte
in het diepste blauw
waar zwart het wit bedekte
en drukte een spiritueel
karakter kreeg door goddelijke
warmte in mystieke kou
Je wolkenhand
ik zag
je wolkenhand
de donkere rand
bespelen van
een bui die regende
je orkestreerde
met de wind het
geluid van sluiers
die hun zwaarte
uitdroegen in vlagen
waar snelheid
rondde in afvlakken
rolde jij de
kleuren grijs tot
matrijs van het front
de koude put
trok spanning aan
uit hogere lagen waar
bliksem en donder
elementen ontlaadden
zo wordt
hemelsblauw
weer schoongeveegd
het land beregend door
zegeningen van de natuur
De gulle lach
ik heb nooit in
mijn schaduw gepast
overal waar ik
keek stond er
slechts een farce
een donkere vlek
soms uitgerekt
maar niet
herkenbaar uniek
op de grond gelegd
de enige volger
die ik had bleef
godzijdank mijn
spiegelbeeld dat
steeds mijn redder was
zij is mij immer
trouw gebleven
ondanks alle
mankementen die ik zag
was er altijd de gulle lach
De afscheidshand
jij versiert
je woorden als
een schitterende schat
creatief in vorm
en afkomst die precies
bij hun geschiedenis past
als gulle gift
reik jij die aan met een
stralende lach in samengaan
voorzichtig
open ik het voor mij
nog onbekende fenomeen
al snel verdiept
zich een beeldschoon
kleinood tot groot vertoon
zo rijg ik
jouw sieraden tot
een fonkelende diadeem
een samenpraat
als stralenkrans het totaal
begrijpen in de afscheidshand