Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Vroeger
Vroeger was mijn grootste droom,
dat ik danser zanger of schrijver werd.
Voor de eenzame dagen, wanneer ik alleen was
gaf ik mijn eigen huisconcert
want ik dacht dat ik eer schrijver was
die woorden in gedachten had
en die ik opschreef wanneer ik ze echt nodig had
En soms dacht ik dat ik een zanger was
die een optreden in gedachten gaf
en die ik zong voor mezelf door wie ik was.
Eenzaam voel ik me
eenzaam voel ik me nu
mijn ziekte sluit me af
van de mensen
ik wil zo graag bij de mensen zijn
iets voor hen betekenen
ik doe mijn best
maar het lukt niet altijd
vandaag wel fijn contact gehad
met een jongen
het was fijn
maar nu ben ik heel moe
en eenzaam.
Niemand die haar zag
zij dacht en voelde
dat er iets ontbrak
groeide altijd volop lente
maar niemand die haar zag
zij wilden allemaal
in schoonheid bloeien als
mooiste van de bloemenwei
alleen zij paste daar niet bij
altijd net een ietsje minder
of een maatje meer
het voelde als gemis
deed haar steeds meer zeer
toch wist zij
diep van binnen dat
ook zij het ooit zou halen
om eindelijk te stralen in de wei
op eigen kracht en zonder
overbodige correcties heeft zij
haar sterke kanten goed gebruikt
bloeit nu boven iedereen uit
Wolkte weg in dromen
ik had vroeger al
mijn eigen stek
een plekje waar ik speelde
het liefst bouwde ik
mijn zandkastelen
gevuld met fantasie
pas jaren later
ging me dat vervelen
keek ik peinzend naar de lucht
voelde me als vogel
in een vrije vlucht
wolkte weg in dromen
bevolkte mijn luchtkastelen
met kamers vol verhalen
legendes in mystieke talen
landen was vaak een probleem
ze trokken altijd aan me
met hun eeuwig koude handen
moest onder de mensen komen
me bewegen in het leven
maar ik voelde me totaal ontheemd
Eenzaamheid
Een traan
Glijdt over haar wang.
Ergens diep uit haar keel;
Klinkt een hees gezang.
Waarom is ze verlaten;
Waarom kan ze er niet
Over praten?
Niets laat ze toe
In haar gevoel;
Ze gedraagt zich arrogant
En koel.
Ze wil niets denken
Ze wil niet denken
Ze wil vergeten
Ze wil niets schenken
Ondanks alles,
Heeft ze pijn en verdriet;
Wie heeft haar toch
Ooit zo gestoken?
Dat ze zich zo heeft
Gewroken?
Ze weet het niet;
Ze zingt alleen heel zacht
Een lied
Een lied van lang
Geleden;
Toen de mensen haar
Nog geen pijn deden.
Toen ze nog kon geven
Toen ze nog durfde
Te leven.
Nu is het weer voorbij
Het wijsje stokt
In haar keel.
Ze laat haar gevoelens
Niet vrij
Ze denkt slechts
Er is hier op aarde
Iemand te veel
Niemand geeft
Om mij
1982, Pina Jones.
Voetstappen in het zand
wind ontbladerde
zong kale takken
tegen een strak
blauwe lucht
ik huisde
niet meer thuis
verbleef achter
gesloten luiken
de wereld buiten
ordende zich
in verder sluiten
gaf mij geen gezicht
zelfs het roepen
van mijn naam
liet ik zeilen strijkend
zonder aan te leggen gaan
ik dobber rond
want het tij is dood
de zee droogt op aan
een onbekend stuk strand
ik spring en
dwing mezelf aan land
zie in opperste verbazing
weer voetstappen in het zand
Ik voel me eenzaam
ik voel me eenzaam
tussen veel mensen
het ligt niet aan de mensen
maar aan mezelf.
ik voel me zwak en depri
daardoor die eenzaamheid.
dan wil ik niet meer zo graag leven.
dan valt het leven zo zwaar.
ik bid veel om geloof, hoop en liefde.
en ontvang vaak veel kracht
maar hoop ook goed voor mijn
medemens te mogen zijn.
nu voel ik ze nog vaak als een bedreiging.
ze begrijpen niet wat ik voel.
alleen mijn god kan het begrijpen.
het is een naar gevoel, eenzaamheid.
maar echt eenzaam hoef ik niet te zijn
want mijn god is altijd bij me.
en mijn beschermengel!
Eenzame man
eenzaam loopt de man
door de straten.
hij verloor gisteren zijn vrouw
aan een erge ziekte
hij heeft haar verzorgd
en al zijn liefde gegeven
wat hebben ze veel van elkaar gehouden
de band werd steeds hechter
ook toen ze zo ziek was
ze was hem altijd zo dankbaar
voor alle lieve dingen.
nu loopt hij eenzaam rond.
en kan zijn verdriet niet kwijt.
hij verlangt naar haar.
Eenzaam
eenzaam kan het leven zijn
maar gelukkig zijn we niet echt eenzaam
we hebben een vader in de hemel
die alle mensen ziet
boven in de hemel woont een heer
die van alle mensen houdt
hoe goed is het, dat te weten.
dan hoeven we niet echt
eenzaam meer te zijn.
maar ons hart aan hem geven
en hij zal in ons komen.
dank u wel vader!
Je ijskoude borst
ik heb je gezocht
stenen ontdooid
ze spraken me tegen
verwezen naar
rotsige formaties
uit oeroude tijden
ik wist dat
er voor jou niets
veranderd zou zijn
jij kende enkel
de permafrost
aan je ijskoude borst
Mijn gieter
Elke ochtend vul ik mijn gieter. Zo vol totdat het water
glinstert in kleine reflecties van de frisse lente zon.
En dan zegt mijn gieter weer,
dat ik hem niet zo ver moet laten overlopen.
Het ontglipt me. Het water valt op de grond
en ik laat mijn gieter opnieuw vollopen.
Tot dat ik weer de lichte, witte sterretjes in het water zie,
die mij een teken geven dat het genoeg is.
Dan stop ik. Ik giet het water over de bomen,
bloemen en planten heen. Hun kunnen er weer even tegen aan.
Kijk, zie je dat? Zie je dat het groen bloeit?
Tot dat de volgende ochtend weer aanbreekt.
Dan vul ik mijn gieter weer opnieuw.
Ik mis je
ik voel me heel eenzaam
zonder je
en dat doet zeer
ik weet dat je aan me denkt
en dat je ook graag bij mij bent
we horen bij elkaar
ik wil in je armen zijn
mijn tranen vloeien
omdat ik je zo mis
ik weet dat je gauw komt
maar nu ben ik nog erg eenzaam.
lieveling,
ik hou heel veel van je.
laat me niet langer alleen.
Geen demasque
je acteert volleerd op
het podium van leven
waar schijnwerperlicht
jouw gezicht laat stralen
speelt in een
zelfgekozen decor van
spiegels die kaatsen om je
volledig zichtbaar te maken
maar na het doek
is er geen demasqué
alleen wie aandacht heeft
leeft in jouw idee
het donker neemt
je naamloos mee
er is geen spiegel die
nog groet of zegt tabee
Ijzige blikken
je ogen vlamden
schroeiden mijn huid
verschrikt dook ik achteruit
wist van je temperament
maar deze explosie
was voor mij ongekend
er waren geen woorden
waartussen emoties laveerden
slechts de eruptie om te trotseren
woede koelde door
ijzige blikken en bevroor
toen ik probeerde te schikken
wij zijn het absolute
nulpunt binnen gegaan
waar liefde niet meer kan bestaan
ooit zullen wij ontdooien
wie weet gaat de lente zich
na deze winter toch nog ontplooien
Een stralende lach
aan jouw voeten
pasten nooit
de schoenen die jij koos
jij wilde best
vriendinnetjes zijn
hun negeren deed je pijn
altijd was er wel
de kring met handen vast
jij stond er nooit tussenin
vaak keek je in de spiegel
naar de dingen om je heen
voelde je moederziel alleen
maar eenmaal buiten
wist jij de natuur met een
stralende lach in je armen te sluiten
Ken de kou van steen
hun letters woorden zinnen
bouwen stilte om me heen
nog kan ik de tonen onderscheiden
van hen die de gesprekken leiden
diep van binnen ben ik moederziel alleen
er zijn geen muren om me heen
het open lijkt al tijden afgesloten
door zijn onbereikbaarheid
mijn ogen zien het ijlings
vluchten van de huidige realiteit
ik ken de kou van steen
mijn empathie verdween
in een wrijvingsloos contact
toch laten hand en huid hun cellen
los in het tasten naar wat leven heet
De magie is gedaan
de volle maan
bekrast het zwart
van spiegelend water
schrijft in schemerig wit
met trillende letters
de nacht van zich af
de magie is gedaan
als de aarde weer dicht
in het licht van de dag
nog fluisteren golven
over duistere krachten
in hun rimpelend bestaan
op brekend zwart
spiegelt een gevaarlijke maan
de wens om samen ten onder te gaan
Zonder behang met thuis
ik ga mijn gang
in een huis
zonder behang met thuis
in dat niemandsland
geef ik iedereen als
vreemde mijn hand
ontheemden van de
overkant completeren
dit traumatiserende decor
ik kan slechts rusten
in de wereld van hiernaast
die mij dieper raakt
waar warmte en
compassie samenkomen
uit mijn dagelijkse dromen
lijk lichtelijk schizofreen
in eventjes verdwijnen ben ik
gelukkig maar helaas nooit alleen
Naakt te stranden
ik ben altijd
de treden op gegaan
vaak pas later
mezelf weer ingehaald
om in verbazing
te kijken waar ik bleef
altijd verwonderd
wat mij steeds dreef
om erbij te zijn in het
raken aan liefde en pijn
door het ontdekken van
ieders gevoelige plekken
hen te behoeden voor
de neerwaartse spiraal
door het reiken van handen
de zuiging breekt banden
dwingt los te laten
wat ons zo dierbaar is
om dan naakt te stranden
eenzaam in totale duisternis
In lichte luchtigheid
je bent stil
maar toch alert
op indolente wijze
het grijze krijgt
ondanks de jaren
geen enkele vat op jou
in lichte luchtigheid
speel jij met tijd
zonder sporen na te laten
hebt een vrede over je
waardoor de wereld
jou niet meer kan raken
maar in het kringetje
van vrienden en vriendinnetjes
vallen steeds meer gaten
stop snel met verstillen
ga nu eindelijk eens de dingen
doen die je altijd al zou willen