Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Angst om te leven
pas later
is de angst
om te leven
overgegaan
toen onze
ouders dachten
dat wij op
eigen benen
konden staan
maar tal van
gebeurtenissen
en calamiteiten
houden die
vrees nog altijd
springlevend omdat
wij vrijwel onervaren
nu eenmaal niet op
alles zijn voorbereid
de modellen
zijn ons bekend
hulpverleners en
coaches te over
en nog zijn de
toestanden verre
van stabiel en
wordt overleven
vaker gebruikt
om de situaties
toch de baas te blijven
zijn tal van zorgdiensten
nodig aan updates toe
voortschrijdend inzicht
gebrek aan deskundig
personeel voor
apparatuur en technische
moderne behandeling
Het vrouwelijk wachten
buurmans roep
op de vroege
ochtend was het
teken voor de
groep om aan
het werk te gaan
nog glinstert de
nachtkant van het
gewelfde land dat
nog dooiend vroor
in de schaduw
wachtend op de zon
die toen de buurman
zong in koper nog
groener was dan
de zwarte olijven
die langer hangend
in hitte verblijven
stilte was nog onaards
in het vrouwelijke wachten
tot mannen handen
en gedachten ingepakt
hadden voor weer
een nieuwe hete dag
met een fier en
franke lach kwamen
haar en donkere ogen
sluiervrij deuren
lieten de nachtelijke
koelte binnen
gelijk met de
schoonmaak van
van de haman gesprekken
met elkaar en planten
die bloemen lieten dansen
voor het heetst van de dag
Echte kunst
ik wist
niet eens
wat mooi was
had er kleine
woordjes zoals
leuk aardig en
best goed voor
maar kon niet
eens beschrijven
wat het echt
met mij deed tot
handen en fantasie
ermee aan het
werk gingen
en ik schoonheid
tussen mijn vingers
zag groeien en bloeien
met goed kijken en
nadoen haalde ik de
technieken in stevige
leerprocessen binnen
niets komt
vanzelf aanwaaien
zeker meesterschap niet
kunstenaars verwerven
vaardigheden die nodig
zijn als fundament om
ooit de top te bereiken
om de werkelijkheid
te reproduceren zijn
uitstekende technieken
beschikbaar maar om
je hart en ziel er
zichtbaar in te leggen
is pas echte kunst
Voorbij het amen
ik heb
mensen altijd
aangekeken
met de hoop
in hun ogen
het eureka-
gevoel te
zien schitteren
de steen
der wijzen te
ontdekken
tussen hun
edelstenen
of liefde en
warmte te
zien stralen
want hij
heeft als
schepper leven
de opdracht
gegeven ga en
vermenigvuldig u
wij zoeken samen
voorbij het amen
In jeugdig grijs
statig bewoog
het zware
verduistergordijn
op de lichte tocht
van de wind
licht speelde
met contrasten
van de veel
kleuren lokjes
in jeugdig grijs
vitaal vlot zei
de kapster passend
bij de zwart blauwe
ogen en het lichte
bruin van je huid
naast je stralende
lach met haar
plezierige intonatie
een aandachtfixer
in schoonheid
jij hebt het tikje
vrijgevochtene
in bouw en bewegen
met een surplus aan
souplesse en kracht
dat maakt dat
je verschijnen iets
van stille bewondering
oproept voor het
harmonisch gaan
nog houdt men
beschaafd de adem
even in om dan in
rustige ontspanning te
genieten van dit fenomeen
Vaste rituelen
ik zag
de regen
licht strepen
met hun
tussenliggende
boodschap
koud en nat
het deinde
beneden uit
cirkelvormige
golven naar kleine
beken met
een klotsend
hoge berm kant
uit het donkere
bos dampte
vochtige mist
zonder gezicht
de vergane herfst-
bladeren tot echte
zomerse glijpaden
voor de argeloze
wandelaar die
zorgeloos zijn vaste
rituelen ook in de
vakantie in ere hield
totdat hij languit
in de modder viel
Latent ambivalent
ik wist
in de mimiek
van je gezicht
en uit je lach
een tikje
laatdunkendheid
te distilleren
het zweemde
uit onbekend
door even en
niet lang
genoeg om
het goed te
kunnen duiden
licht sceptisch
is misschien deel
van jouw
oordelen van
de latente
ambivalentie
tussen goed en minder
nog blijft de lach
het mysterie van
constante
welwillendheid
zonder prestatie
dus aanwezigheid
in samen stimulatie
Het ludieke spel
in samen
stappen
probeerde
ik steeds je lach
te vatten als
ik jouw speciale
intonatie hoorde
een verborgen
woord dat
heden of toekomst
duidde waarvan
ik wel zo af en
toe de klok had
horen luiden
ik stapte
expres op
jouw schaduw
zo dat de zon
op je haren scheen
in het ludieke
spel van de wind
we lachten
ieder om de
eigen clou zonder
direct duidelijk te
maken waarom het
geheime woord
ons intrigeerde
er bleek geen
geheim te zijn of
iets spannends
op stapel dat stond
te gebeuren beiden
een sleutel die het
slot samen ontsloot
Een glooiende zomer
ik raakte
voorzichtig
je arm aan
hoopte dat de
vleug van je huid
in dezelfde stand
zou blijven staan
als bij ons afscheid
na tal van vele
liefdevolle strelingen
jouw rug indachtig
waar willige handen
het jeugdig landschap
een glooiende zomer
hebben gegeven
die daardoor een
ware metamorfose
heeft ondergaan
in een surplus aan
pure vitaliteit
nog nooit heeft
regen zoveel
herstelwerk
gekregen door
harde wind en kou
gelukkig kon de
kwaliteit van jouw
huidig fluweel
tegen een pittig
lief stootje
en herinnerde zich
weer snel de warme
patronen die de
bel luidden voor het
echte sensitieve gevoel
Straatschoffies
ik heb
al vroeg als
kleine jongen
de lichaamstaal
leren verstaan
wij praten niet
zoveel maar onze
vuisten raakten
daarvoor keken
we eerst naar
ogen en gezicht
en wisten zwakke
plekken snel te
vinden en geen
schijnbeweging
vooraf te maken
in de lijnen van
het gezicht staat al
gauw het komend
gedrag te lezen
omdat de snel
aangeleerde sociale
filters in confrontatie
nog niet goed werken
de waarheid in
agressie komt direct
uit de kerk en de reacties
zijn vaak heel primair
en doorzichtig voor
de kleine straatschoffies
die wij al in de opbouwfase
vlak na de oorlog waren
Het glazen leven
het glazen leven
spiegelt en
brengt mij terug
zonder beweging
niet geautoriseerd
het kan zomaar
een ander zijn
ik moet de barst
voelen die
iedereen heeft
op een bekende
plaats me desnoods
daar snijden waar
bloed zichtbaar
in beschadiging raakt
eigenlijk ben ik
zelf nog gewond
toen ik de sporen
bloed buiten
stollend vond
gerust gesteld
plakte ik het
lekken af en
hoorde bij de
nieuwe groep
die de wereld
laat barsten die
in samengaan
energie loos de
historie verbrassen
zonder doel
alleen ogen en
smoel gescheurd
in een te grote lach
uitgebarsten
toen het spuug
van de havermelk
op de gewone
tafel in een plasje
natuurwijn lag
Het dorpsplein
ik ben er
altijd op uit
gegaan in
onderzoekend
recreëren
nu komt de tijd
dat ik alles
ga abstraheren
zoek een
onopvallend
plaatsje zoals
een terrasje
op een hoek met
uitzicht op een
rustig dorpsplein
met lokale markt
of gewoon
ergens een
pittig drukke
splitsing van
wegen in een
middelgrote stad
met komend en
gaand verkeer
ik laat alles
tot mij komen
daar waar ik
vroeger de rust
totaal voor miste
zoals mensen
verkeer en een
hoorbare drukte
het dorpsplein
met de nog courante
zaken en gebruiken
de kerkklok op wiens
roep huis en land
samen komen voor
de welverdiende
siësta na het vroege werk
Kreukvrij
mijn schilderij
is nog niet af
ik heb te lang
gewacht met
de laatste streken
de veranderingen
bleven binnen dus
geen subtiele vingers
die kleur kregen in
groeiend bewegen
zij zouden de
zorgvuldig opgebouwde
harmonie onherstelbaar
verstoren door het
veranderde tijdsbeeld
omdat hun schaduw
in een andere tijd
geboren was onder een
expressievere druk en
ruimere mogelijkheden
ik heb altijd naar
harmonie van ronde
lijnen gestreefd maar
zij genazen geen pijnen
door onvolmaaktheden
vaak heb ik gevloekt
tegen het doek als
kleuren contrasteerden
met de vrede die ik met
mijn ziel wilde penselen
in volmaakte rust want
linnen is kreukvrij
maar in het atelier
schilderden alle kleuren
in licht en schaduw mee
Het alledaagse leven
ik kijk
zie nog net
de vage glimlach
op het gezicht
van het lijk dat
ik ooit worden zal
ik ben op tijd
voor mijn
ochtendwandeling
waar wij in
zelfgenoegzaamheid
op het schelpenpad
luisteren naar
het geknisper
en gefluister
van zee en wind
mijn vrind zingt
altijd luidkeels mee
ik houd mijn
stok stevig vast
hij geeft mij
kracht in verbinding
met de tijd die
mij nog is gegund
ik tel de stappen
tot wij moeten keren
en de onderste helft
van aarde gaan proberen
met onderweg de bank
die gedachten vangt
als epiloog van
deze tocht en
natuurlijk weer met
dezelfde pen beschreven
ter verduidelijking
van het alledaagse leven
De dood nabij (2)
de behandelingen en medicaties
bij kanker hebben mijn latente
gevoeligheden voor stromen
en krachten verdiept
radioactieve isotopen
bij de prostaat met 3 maanden
halveringstijd bij borstkanker
amputatie bestraling en chemo's
het aangezicht van de dood
is zo wel heel dichtbij zeker
als er gezegd wordt wij
kunnen niets meer voor u
doen u bent uitbehandeld
en de raad maak thuis alles
in orde.. een handvol pillen
en over een jaar terug als...
in die sfeer heb ik het huis
betreden dat mij welkom
heette met kennis van
mijn geestelijke gesteldheid
het huis dat met mij sprak
over ervaringen met hulp
uit de directe woonomgeving
het je in stellen op krachten
het leven bleek totaal op
de hoogte van de stand van
zaken met de aarde en natuur.
de chaos waarin zij nog
stand hielden zonder tijd
maar sterk in verbondenheid
met elkaar delen en deel worden
van het universele leven
De dood nabij
knarsende sloten en
piepende scharnieren
doen mij niet zoveel
zij horen bij het
betreden van een huis
van middelbare leeftijd
waarbij de trap zijn
eigen verhaal kraakt
maar dit huis leefde
communiceerde in een
prettig warme ontvangst
zonder precies het welkom
te duiden ruiten deuren
muren en vertrekken
hadden zo hun eigen sfeer
in praktisch verbinden
ondanks dat ik gevoelig
ben voor stromen en
krachten waarmee aarde
zich in stand houdt heb
ik niet vaak dit soort
eilanden van bestaan
mogen betreden in nog
functionerende toestand
of er meerdere of velen
zijn weet ik niet maar in
mystieke en magische
dossiers zijn weinig
verwijzingen bekend ook
niet over menselijke
gevoeligheden in diepte
en mogelijke gradaties
mijn gevoeligheid voor
de invloed van energie
op leven en bestaan is
pas manifest geworden
na behandeling van drie
soorten kanker prostaat
borst en huidkanker is
de dood nabij gekomen
Die jeugd blootgeeft
natuurlijk
ben jij door
de lente gekust
op haar pril
fleurige manier
waar jong elkaar
nog knap in
spiegelbeeld toelacht
pas later komen
de streekjes
aan bod
steekjes die
op het onderwater
schavot zijn gevallen
in de race naar
de knapste kop
ik zag toen al
de intrinsieke
schoonheid van
jouw dansant
bewegen en het
het betoverend
charisma van je lach
dromend naar de top
rode lopers en confetti
een stralende zon
wind die speelt
met de kleding van
de haute couture
op de nonchalant
geraffineerde manier
die jeugd blootgeeft
Pathologisch
wij hebben
bijna alles
gezien gevoeld
en ervaren
alleen op de echte
emoties van de
dood wachten wij
eigenlijk al jaren
met een interesse
die vaak bijna
pathologisch
van aard blijkt te zijn
gezien het grote
aantal toeschouwers
die de laatste ademtocht
ook mee willen maken
Excuusschaduw
je bent
de woorden
uit het boek
van vandaag
voorzichtig
aan het
kalligraferen
in de nieuwe huid
ik zie alinea's
ontstaan in
de stukjes blanco
ontspanning
die de zinnen
laten om een
dialoog mogelijke
te maken
emoties hebben
vaak geen
eigen herkenbare
pennenstreek
meestal een
apart gebied
dat rimpelend
de diepte ingaat
waar de wegen
vaak door pijn
of trauma niet
te begaan zijn
vol liefde met
de lach die als
excuusschaduw
te vaak zichtbaar is
Zij ademen jouw leven
waar vroeger
negeren dood
verklaren was
is nu de fone de
grootste killer
je zou zelfs hopen
dat je nooit geboren
was zelfs dan is er
bestaan om lekker
flink op af te geven
maar zonder fone
heeft dat leven
geen zin want zij
ademen jouw leven
en het stinkt
het schreeuwend
pesten is zo erg dat
er geen echo klinkt
ze schoppen trappen
jou het kleinste kind
ze doen je pijn
zonder bloedig te zijn
gluiperig blauw op
alle tere plekken
ze laten je lijden
er is zelfs niemand
die nog met jou
nog wil vrijen jij de
knapste van de klas
bent zo snel uitgekakt