Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een laatste stop
het is daar
waar de mensen
inhaken en
de pijn langzaam
voelbaar wordt
die levens verwoest
omdat zij zich in
een zwak moment
lieten raken om het in
delen lichter te maken
door een andere
kijk op het leven
waar in de etalage
van bestaan zoveel
onbereikbaars staan
het is de winkel
van geven en nemen
waar ieder bepaalt
wat voor zijn leven
belangrijk is
pas als de kas
is opgemaakt
opent zich een reëel
perspectief dat
haalbaar is in aflossing
zo niet dan even
parkeren in een
laatste stop om
te proberen want
saneren is de strop
Kapotte pijpenstelen
ik was
groen aan
het scheuren
omdat het
groeien moet
maar kreeg het
rood voor de
ogen omdat
het altijd eerst
bloeien moest
ze zeiden
dat onkruid alles
snel overwoekerd
maar toch vond ik
daar de mooiste kleuren
klein
weggedoken
in de beschutting
van stallen boer
en boerderij
waar in de veelheid
van gewassen niet op
het kleine gekeken
wordt en het mooiste
zo kan verschijnen
onder het
openscheurende
blauw waar wolken
hun injecties krijgen
tegen kapotte pijpenstelen
laat ik regen
snel weglopen
in opengelegde
poldersloten naar de
boezem van het land
Rust en stilte
juist als jij
mee zou
willen stromen
met de groene
lente zee
is alles leeg
de energie is
verbruikt om zelfs
ook maar rechtop
te blijven staan bij
alle uitdagingen
van het bestaan
je laat alles gaan
om eerst zelf eens
even bij de mensen
te komen en je
reserves in energie
aan te vullen
nog zou je zo
de wereld in willen
stappen maar het
houvast ontbreekt
alles gaat je in deze
tijd veel te snel
zo rustig leunend
op de vensterbank
gaat het nog wel
maar is er tel
of de bel dan is
er paniek in de tent
de trek is groot
naar bed waar rust
en stilte wenkt waar
men je niet stoort
omdat jij het
gewoon niet hoort
Laatste oordeels klaar
nog ben ik
niet uitgetreden
maar ontmoet
steeds vaker
stukjes verleden
die zich laten zien
pas nu kan ik
de puzzel lezen
die ik toen niet
kon maken omdat
ik de harmonie van
verbinding niet had
mijn heden is een
rokend spektakel
van korte lontjes
bosjes rafels die nog
aandacht eisen omdat
ze niet klaar zijn
en mij de tijd en rust
ontbreekt om alles
laatste oordeels klaar
op te leveren de nodige
bescheiden zijn niet
compleet of vergeten
Geraakt door de stilte
ik zag
je lach
dansend
tussen de
stellen op
zoek naar
eenzelfde
timbre ritme
en draai
hij stond
geraakt in de
stilte van
bewondering
volgde jou
met stralende
ogen als iets
unieks in het
drukke bewegen
blikken schitterden
vingers maakten
subtiel contact
zij nam in alle
rust over waarbij
haar warmte volgde
zo als een imker
de koningin en
werkers en soldaten
nog kende hij
de structuur
van werken in
de korf niet
het zoemde in
een lieve lust
met haar gelei
nam hij de totale
bescherming ter harte
Schaalverkleining
generaties lang
heeft het stadse
op de boeren
neergekeken tot
de oorlog kwam
met een tekort
aan voedsel
boeren haalden
toen hun gram
als het hongerige
aan hun deuren kwam
die tijden liggen
achter ons door kennis
techniek en investering
productie en
marketing in vraag
en aanbod bepalen
nu het economisch
perspectief helaas
en jammer niet het
agrarisch samengaan
naar de intrinsieke
schoonheid van
dieren en gewas
wordt niet meer gekeken
een natuurlijk samen
met de mens lijkt
onmogelijk in het heden
het boeren zit vol met
traditie en familiezaken
land gebonden en overgeërfd
schaalverkleining is
verhoging van prijzen
zijn wij bereid die prijs te
betalen in de veelheid aan eisen
Moederdag
nog voor
de kinderen
kwamen deed jij
met de nieuwe
rugzak al examen
zwanger en soepel
bevallen goed
voorbereid
zonder extra
geboortepijn
in donkere
nachten is er al
aardig wat afgetobd
wat goed lijkt
kan nog altijd
kleine verborgen
gebreken hebben
in verwachting doet
altijd een pittige
aanslag op reserves
als grut groot
is geworden zijn
moeders problemen
van een andere orde
een baan erbij voor
studie en extra
voor de kinderen
omdat zij ook
weleens krenten in
de pap willen hebben
niemand heeft een
baan voor dag en nacht
opvoeding normen
en waarden gaan ook
weleens in de wacht
tot de politie belt en
ouderlijk toezicht
tekort is geschoten
het is toch wel hopelijk
de laatste keer
Zomers
nog net
geen trillende
horizon maar
wel zomers
de verre mêlee
van hooikleuren
met wilde bloemen
en knisperend gras
in de verte
klept de abdijklok
zijn twaalf uurtje
wereld neemt rust
na een vroeg begin
waarvan het fris nog
in de donkergroene
schaduwen hangt
generaties
oude bomen
zien de mieren
naar buiten komen
met koningin in de
droom van 25 graden
om te gaan zwermen
naar een nieuwe stek
de schaduwplek
wordt druk bezet
door hongerig
drukke jeugd
die ook vertier zoekt
en wij op weg
om stilte liefkozend
te beminnen
nog de schrik
van een luide
knap van
een droge tak
door de laatste stap
op weg naar die
uiterst smakelijke
zak patat met
Een enkele haan
er wolkten rode
strepen door
rekeningen warmte
van de zon in lijnen
naar onpeilbaar hoog
de aarde ging
op slot voordat
zij totaal beroofd
en neergeslagen
sterven zou
compassie met al
wat leeft bleek
vergeten wilde men
in herinnering niets
meer van weten
egotripperij was er
weer als de kippen bij
om met andermans
veren te pronken
waar alleen al
een paar woorden
ieder zouden kunnen
vermoorden zonder
dat er ook maar een
enkele haan naar kraait
Breken stukjes beschaving
langzaam
maar toch
sneller dan
verwacht
breken stukjes
beschaving en
schoonheid af
waar vroeger
alles blonk en
voorzichtig
schitterde zijn
mat en dof nu
de traditionele
weerkaatsingen
van harmonie die
er was in ons hart
omdat respect
voor elkaar het
gedrag dirigeerde
met norm en waarden
uit de opvoeding
zo tegenover elkaar
met een te kleine
woordenschat
voor goed overleg
nauwelijks of geen
intermenselijke
vaardigheden
weinig kennis
en respect van
en voor de
medemens meer
het ikke-type
en de rest
kan stikken
Een geweldige spin
de gemeente
was zacht en
begrijpend
warm in aandacht
en vol hoop op
een toekomst
met bloemen
zij kende de
seizoenen van
winterse kou
en schraalheid
tekort voedsel
het bidden op
onbedekte knieën
toch bloeide
ook de lach als lente
bloemen bracht
de verlosser weer
in verrijzenis terug
met zijn overal heen
reizende discipelen
in de heilige
drie-eenheid geloof
hoop en liefde
hun woorden gaven
toekomst een boost
en naastenliefde
een geweldige spin
Wij waren meteen thuis
er waren
altijd wel
vonkjes die
oversloegen
vlammetjes
die lieflijk
dansten op het
uitnodigend
ritme van blauw
gele warmte
zij vertelden
elkaar geen
verhalen maar
deelden hun
stralend comfort
wij schoven
wat dichter
naar elkaar
communiceerden
met handen en ogen
waar woorden
tekort schoten
omdat nieuwe
opwindende energie
bezit van ons nam
en wij de heersende
norm verlegden naar
een perspectiefvolle
oplichtende veel
ruimere horizon
waar wij met liefde
ons droomhuis bouwden
gelukkig zonder drempel
want jij lag kussend in
mijn armen meteen thuis
Mediterraan licht grijs
Snel hebben
Je ogen zich
alle tinten blauw
aangemeten die
zij vonden in het
zee spel van het
prettig warme water
waar ook in het
diepste zwart de
felste emoties
contrasteerden
in subtropische
schakeringen
speelden zon
en schaduw
wisselingen op
je snel bruinende
huid waar zachte
markant ingetogen
lichte lijnen de
reikwijdte van
ogen beperkten
tot plukjes nonchalant
opdoken uit de
beginnende koralen
met het slow van
de juist passerende
golfstroom en je een
schitterend briefkaart
model zag maar de
post gaat alleen en
de zegel neem jij mee
het plaatje is
compleet met
rode mond en
witte tanden lach
jouw mediterraan
lichtgrijs geblondeerd
door de zon met
donkere tinten in
een pittig high light
subtiel samenspel
met de wind
Levend willen hemelen
ik zag super
lange slanke
vingers gretig
graaiend in de
letterbak naar
het ultieme
sluitstuk word
zij wilden
hun beeld
een magische
uitstraling
toedichten
met een
unieke vondst
als nieuw
waarmee een
wereld wordt
ontsloten die
lang alleen
droomde van
een bestaan
met een glorieus
begin in een
universum vol
zelfbedachte
genieën die alleen
maar levend
willen hemelen
Eigen taal
ieder heeft
een eigen blik
op het verschijnen
van een plotselinge
bliksemschicht
ik grillig
lijn en kleur in
een gigantische
speed elkaar
explosief ontladend
waarbij het
netvliesbeeld de
blauwdruk van
een persoonlijke
werkelijkheid geeft
we kijken om ons heen
maar dit panorama
is een deel van het geheel
een volgende blik laat
zien wat er allemaal scheelt
toch heeft onweer
een te kleine eigen
taal geschreven waarbij
beleven nog te weinig stijl
en woorden hebben geleverd
Mijn windtaaltje
in mijn windtaaltje
had ik voor
iedere situatie een
eigen verhaaltje
vol tonen lange
loopjes geslis
gesis en gelispel
naar benauwend
angstig gefluister
luister naar korte
en lange aanlopen
opzwellend tot
een magistraal
kort voor de alles
vernietigende
implosie in de
stilte na het nooit
verwachte ongeval
auditief en visueel
ben ik rijk bedeeld
met elementen die
versterken of extra
uitlichten in vorm en
kleur ook zij nemen
hun specifieke dialecten
op taalgebied als
vakjargon mee
Zijn voetstuk
en weer kortwiek
ik spastisch
mijn balans kent
geen evenwicht
tussen vallen
en opstaan
het is gaan
tot de dood
erop volgt
toch heb ik
barricades om de
vaart te vertragen
weer even tijd
om bij zinnen
te komen voordat
de realiteit
van mijn dromen
effect sorteert
en ik alsnog
probeer te
ontsnappen
uit het overschot
dat mijn stof
gedragen heeft
dat lange tijd
mijn hemel
is geweest
voordat mijn
ziel uiteindelijk
van zijn voetstuk viel
Vreemden
ik zie takken
tegen een blauwe
hemel ze wuiven
me toe met
kleine cirkels maar
ik weet niet waarheen
ben overal
geweest maar
alleen het blauw
geeft de geest en
boombladeren
zingen het lied
ik klap en lach
op de maat
van de wind en
ik voel me gelukkig
dolblij en eindelijk
weer helemaal kind
natuurlijk ben je
verdwaald hoorde
ik iemand tegen
me zeggen en er
lopen vreemden
die wonen hier niet
toch horen zij erbij
bij mij en mijn stukjes
geluk die ik af en toe
even ervaar als ik mee
mag doen en in hun
plezier ga delen
Nog niet zo groot
Weidebloempje, nog niet zo groot
een enkeling tussen de zaden
laat de regen vallen in je aard
breng het bloeien in leven
tot je groot en krachtig bestaat
en leeft en groeit en voelt
dat alle wortels onder je staan
en je verbaast dat de druppels
door je gronden blijven vloeien
zelfs als je achterover bent gewaaid
Tot op de dag dat je vertrouwen kan
dat de weide jouw bloemen draagt en
dat ‘s morgens het vroege dageraad
de zon doet wederkeren en
haar stralen je doen groeien
Tot je bloeit en lacht en straalt
En alle vlinders op jou rusten
Niet omdat je in de weide staat
Maar jouw groei naar
onthaalde warmte vertaald
Weidebloempje, nog niet zo groot
Laat je de druppels niet ontnemen
laat de regen maar vloeien door je aard
blijf maar staan waar je was geplant
Jij geeft de vrede door aan
de bijen, en vlinders en vogels
Die naar jouw bloemen doen verlangen
Het nemen is een vorm van geven;
Die regen heeft niet zoveel zin
Als jij geen stralen laat ontvangen
De stille trom
de stille trom
ik wil de dood
ontlopen want ik
ben gaan dromen
heb al vroeg contact
gemaakt met alles
om mij heen
voelde aan
de aarde en zij
warmde terug
aaide stenen
die spraken elkaar
achter mijn rug
wuifde naar
wolken en
vlaagde met de
wind had ontzag
voor zwaar onweer
het donderde zo hard
ik leefde in
mijn dromen
voelde al als kind
waar de grijze van
het noodlot school
die iedereen vindt
en toch met alles
om me heen dat
dromend leefde
wist ik dat hij me
niet zou vinden
ik was nooit alleen
het noodlot geeft
zijn ijskoude hand
vraagt of ik mee wil
gaan maar alles keek
om ik was vertrokken
met de stille trom