Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een hallo in tegenlicht
de puzzel bewolkt
die wind en wolken
hadden verzonnen
is niet gelegd vandaag
compact scheren
de stukjes langs blauw
maar zon brandt al gauw
zijn opklarende gaten
lost de volumen op
het enige dat blijft
is het warme vocht als
een hallo in tegenlicht
die langzaam verdwijnt
in een rode zonsondergang
als de wassende maan in een
kraakheldere hemel verschijnt
Nog kleurt de woestijn
ooit zullen
de geesten zich wreken
op hen die hun laatste
rustplaats hebben verstoord
vermoord is de
eonenlange stilte
vernield zijn de zuilen
en poorten van de stad
die eens het centrum van
cultuur en beschaving was
nog kleurt de woestijn
maar de winden huilen pijn
om wat verloren is gegaan
aan schoonheid en kracht
zij strelen het beschadigde gezicht
dat duizenden jaren de wereld bezag
Rust
even weg van alles
een stilte om mij heen
bij andere mensen
even niet alleen
maar hoe lang gaat dit duren
de gedachten in mijn hoofd
even niet alleen
het vuur is even gedoofd
Bijna sacraal
ik voel de zon
bijna sacraal
ontvang ik zijn warmte
ervaar hoe hij
spirit geeft aan mijn
al zo lang wachtend lijf
met gesloten ogen
zie ik sterren dansen in
zijn helder stralende aura
er is geen
onderscheid meer
tussen binnen en buiten
geven en nemen
zijn een geworden in
het delen van eeuwig leven
Voorjaar
Het is genieten van het mooie voorjaar
Van de kleurrijke krokussen die bloeien
Van de zon en alles wat gaat groeien
Kijk naar het nestelen van een vogelpaar.
Een lekker warme tijd breekt weer aan
De bittere kou is eindelijk uit de lucht
De lange strenge winter is op de vlucht
Die heeft wel goed zijn best gedaan
De vogeltjes in de tuin tsjilpen maar door
Zij verheugen zich ook in deze tijd
En zingen hun lied uit dankbaarheid
Zo met elkaar is het een geweldig koor.
Voorjaar, een bijzonder mooi jaargetij
Alles in de natuur gaat nu snel ontwaken
Zie de lammetjes in de wei zich vermaken
Iedereen wordt hier vrolijk van en blij.
Kleuren die ik hoorde
ik wilde kleur brengen
in mijn pianospel maar de
zwarte toetsen deprimeerden
met de witte ging het wel
schilderde eenvoudige
melodieën uit de losse pols
met hier en daar wat
buitenissige akkoorden
er waren mensen die
daarvan de schaduw hoorden
in de vol tonige muziek
van mijn primaire kleurenlied
zij mengden niet in
een natuurlijk vervloeien
zoals halve noten mensen
mateloos kunnen boeien
ik sloot tevreden de klep
bracht mijn kwast en palet
weer op orde en bekeek de
uitgelaten kleuren die ik hoorde
Daders zonder leven
steeds dwarrelt nieuws
als blaadjes naar de grond
gekleurd en half beschreven
triggeren zij ons geweten
vaak niet te lezen
door geweld uiteengereten
plak het bloed van mensen
aan daders zonder leven
zelden zijn de kanten
zonnig in de dag van
het seizoen want het echte
nieuws kan daar niets mee doen
pas als het kind is uitgespeeld
wind de laatste blaadjes
in de luwte heeft geveegd
vertellen wij hoe onze dag is geweest
Ogen lachen dromen
als korte rokjes
shorts en topjes in
het straatbeeld verschijnen
flitst spanning door de lucht
hoofden zijn niet meer
voorover gebogen met
ogen op schermpjes maar
kijken verrast in het rond
om vooral live
het leven te ervaren
dat zich plots in alle
kleuren lijkt te openbaren
er wordt weer
samen gelachen
handen pakken elkaar
in een liefkozend gebaar
zal het ervan komen
appte ik nog net
haar ogen lachen dromen
het mobiel had zij al uitgezet
De verte
zo af en toe
kijk ik de hemel af
weet niet waarom
wat ik daar zoek
inspanning brengt
alles dichterbij
duidelijk en klaar maar
met ontspanning kom ik daar
het geeft ruimte
in mijn overvolle geest
niets benoemen en gaan
waar ik nooit ben geweest
ontdekken wat
niet eerder is gezien
misschien een weten dat
wij al eeuwen zijn vergeten
of is het toch ontsnappen
uit de hectische gedachten
die het leven genereert
de verte is ons nooit geleerd
Je zorgeloze tred
waar je loopt
dwarrelen lentebloemen
keert wind heel zacht
de kleuren om
zo dat jij lacht
willen ogen
je blikken zoenen
in een speels contact
maar jij ondeugend
deed of je niets zag
ik ken de lichtheid
van je zorgeloze tred
bewonder het vertrouwen
dat jij in anderen hebt
maar zie handen in gebed
te vaak ben jij afwezig
in vergetelheid
dan drukken zorgen
een te grote stempel
op de dagelijkse realiteit
niemand kent
het labyrint waarin
jij loopt te dwalen
alleen de nachtelijke stilte
hoort jouw gedachten malen
Droomt hij zijn lach
eindelijk heb jij
in alle rust de
lentebloemen geplukt
van jouw kleinste puk
armen vol lachjes
twinkelende ogen in
stralende kleur als een
wolkje goed humeur
kleine handjes
vragen om meer
naar tedere knuffels
en later zijn beer
als hij verzadigd
langzaam de oogjes sluit
droomt hij zijn lach met
een nog smakkend geluid
Vluchteling zonder gezicht
ik wist de weg
naar het land maar een
vale zon scheen pal tegen
wind waaide
vol in ons gezicht
de verte bracht regen
met jou aan de hand
als gidste je mij
stapten we urenlang door
over een pad dat zich na
iedere bocht rechtte
en geen eind leek te krijgen
we rustten in het
avondlijke zuchten van wind
onder koud sterrenlicht
warmden elkaar
en wisten ons wanhopig
vluchteling zonder gezicht
De achterkamertijd
ik heb de lucht
met koude wind
omlaag gehaald
donkere wolken
regen gegeven
om zich uit te leven
waar transparant
ooit uitzicht bood
is alles dik beslagen
zweet eigendunk
in ongewenste smaken
door vele lagen eelt
uit de achterkamertijd
waar haat en nijd
elkaar constant fileren
passie en tranen
in onderbuiks chanteren
gerechtigheid verleren
ze worden nu met koude regens
opgeschoond nadat zij door
eigen leugens zijn weggehoond
De hoge tonen
ik ging mee met
de galmen van kerkklokken
zag hoe vogels op het land
van de hoge tonen schrokken
zij kenden het onderscheid
wisten de tijd van de
vrolijke stoet die met aanhang
vertrok voor de huwelijksreis
kozen hun plaatsen in
het lommerrijke groen van
statige bomen om maar niets
te missen van wat er zou komen
bij het donkere luiden
rolden zware golven
hun boodschap van afscheid
naar de afgelegen boerderijen
ieder stond even stil
in gebed en herinnering
de hele gemeenschap wist
van het leven en wie er nu ging
het galmen sprak aan
regelde tijd en verspreidde
het benodigde weten in
een nog rustig landelijk bestaan
Ons huwelijk
ons huwelijk is prachtig mooi
wat zijn we gelukkig met ons drietjes
ons huwelijk is bekroond
met een hele lieve baby
bij ons woont veel geluk en liefde
hoe mooi dat het ons geschonken is.
we geven elkaar veel liefde
en worden gesterkt door elkaar.
lieveling, ik ben dolblij met jou en de baby.
het leven is mooi geworden.
en kan ons niet meer afgenomen worden.
dank je wel lieverd, dat je van me houdt.
Mijn liefste
jij bent mijn liefste
wat ben ik blij
dat ik bij jou mag horen.
jij, mijn meest beminde
zonder jou gaat het niet
jij hebt me uitgekozen
om altijd dicht bij je
te mogen zijn.
ik ben dankbaar te weten
dat ik bij je mag blijven
ik zal niet eenzaam zijn
maar jouw kracht mogen voelen
jouw liefde voor mij.
je hebt mij lief,
dat weet ik zeker
en mijn ziekte in mijn geest
zal voorbij zijn bij jou.
liefste lieveling.
ja ik weet dat je
heel veel van mij houdt.
onze liefde voor elkaar is groots.
en zal nooit uitdoven.
Angst in de schepping
ik heb angst
in de schepping gezien
waar nog zon scheen
waaide een donkere wind
mat ruizelt blad
aan takken die hangen
in het kindergeluid
zijn de blijde tonen er uit
de omslag kwam
als een dief in de nacht
nog onvoorbereid bij
het eerste begin van de dag
het rampenbericht
was snel verspreid
in hoog opgelopen emoties
golfde chaos in mediahype
het is niet te bevatten
waarom mensen het leven
van anderen zo kunnen verachten
door hen de dood in te jagen
ook uit allah's naam
zal de schepping niet wijken
voor angst en dodelijke terreur
naastenliefde opent iedere deur
De zonnewind
ik heb het spel van
sterren en planeten gezien
in de zwart galactische ruimte
gedragen op vleugels
van de zonnewind heb ik
geboorte en groei gadegeslagen
massa en aantrekkingskracht
in een spectaculaire balans
geregisseerd door hogere macht
in een kleine oneindigheid
zag ik het bekende blauw groen
als een schitterende parel van toen
wist dat ik terug was
en zag in passerende tijd
het pulserend verval van ons paradijs
Passionele vervoering
als ik je ogen
zie glanzen voelt dat
als samen dansen op
het licht van de maan
waarbij handen
de passen leiden
en vingers in raken
de stijl duidelijk maken
in beroering streelt
wind het sierlijk bewegen
hoofden trots geheven
ontvlambaar in kracht
bij het naderen
van de finale spannen
spieren en aderen tot
een emotioneel offensief
ja ik heb je lief gehad
in deze nacht die
met passionele vervoering
ook tedere liefde bracht
Voor nu in het zijn
ik heb hen bekeken
hun blikken met
elkaar vergeleken in
kwalificeren en oordeel
in dit marionetten decor
scoren zij mooi
maar het echte leven
hebben zij totaal vergeten
wij kijken en
vergelijken met
standaard en vroeger
nergens een open blik
geen stralende glans
die zegt dit ben ik
van ogen die blij zijn in
zien zonder verwachten
die niet de weg kiezen
naar nieuwe paden om
daar leven te willen ervaren
maar gaan voor nu in het zijn